KABANATA 22

Pregnant

Matapos ang nangyari kanina sa locker ay umuwi na rin kami ni saturn. Kumain kami sa isang fast food restaurant. Siya na rin ang nagbayad dahil ayaw nitong gamitin ang pera ko tuwing kumakain kami sa labas.

"Picture tayo dali." ani ko habang nakatingin sa in-order niyang pagkain.

Dalawang palabok fiesta with chicken, peach mango pie, two sundae at dalawang amazing aloha yumburger with soda. Noong una akala ko para sa aming dalawa 'yon, pero nagulat nalang ako nang sabihin niya sa akin lang daw ang lahat ng 'to. 

"Saturn, hindi ko mauubos 'to. Ang dami nito oh." mahinang bulong ko.

"Konti lang 'yan. Hindi ko naman in-order lahat. Napapansin ko rin na parang pumapayat ka. Are you okay?" tanong nito.

"Ha? Ang taba ko na kaya! Lagi mo nalang akong dinadala sa mga restaurant para kumain." I hissed.

Nakita ko ang paglungkot nang mukha nito na ikinabalisa ko. May nasabi ba akong mali?

"I'm sorry If I can't treat you in some fancy restaurant." bakas sa boses nito ang sakit.

Agad akong umiling at hinawakan ang pisngi niya. "Saturn, hindi ko kailangan ang mamahaling restaurant para doon kumain. Ang mahalaga sa akin ay ang magkasama tayo ngayon. Aanhin ko ang fancy restaurant kung hindi ka naman kasama?"

Saturn hold my hands tightly. "I love you. I don't think, I can find someone like you. Ikaw lang ang gusto ko, zandra. Always remember that."

I nodded quickly.

"Mahirap maghanap ng zandra, 'no! Nag iisa lang ako kaya dapat ako lang." ngumuso ako.

"Ikaw lang. Ikaw lang ang mamahalin ko sa bawat taon na lilipas. Ikaw lang, zandra." he whispered slowly.

Agad kong pinunasan ang luhang pumatak sa pisngi ko. "I love you, saturn." 

"I love you even more." ani nito at agad na pinatakan ng halik ang labi ko.

I chuckled. 

"Picture na nga tayo." saad ko na agad niyang tinanguan.

Matapos ang ilang oras namin sa fast food ay pumasyal muna kami. Inubos namin ang ilang oras sa loob ng arcade. Panay ang sigaw ko nang sumakay kami sa roller coaster, ang sinunod naman naming sakyan ay ferris wheel. Nang nasa itaas na kami ay agad akong tumingin kay saturn.

"Saturn.." tinawag ko ito.

Lumingon ito sa akin habang nakangiti. "Hmm...What?" He asked.

I pulled his shirt. "Let's kiss! Dali." 

"Alright." agad ako nitong pinaupo sa kandungan niya.

I wrapped my arms around his nape. He pulled my waist closer to him. Naramdaman ko agad ang init ng hininga nito na tumatama sa mukha ko. Amoy na amoy ko ang mabangong hininga at pabango nito.

He crashed his lips into mine. Mabagal at maingat ang pag galaw ng labi nito sa akin. Halos himatayin ako nang maramdaman kong tumigil ang ferris wheel. Tumigil ako sa paghalik at saka tumingin kay saturn na nakapikit pa rin ngayon.

Nang buksan nito ang mata niya ay agad iyong namungay. Bawat tingin nito sa akin ay parang hihimatayin ako. 

"Marry me, zandra." bulong nito habang nakatingin pa rin sa akin.

Hindi iyon tanong, hindi rin statement. Parang isang utos 'yon na galing sa kanya. Hindi agad ako nakasagot sa sinabi nito. 

"Let's get married." dagdag nito.

"S-aturn.." 

Agad akong napatayo nang bumukas ang pinto ng ferris wheel. Bumungad sa amin ang lalaking nagbukas no'n. Bumaling ang tingin ko kay saturn na nakatingin na rin sa akin ngayon.

"Thank you for coming ma'am, sir." maligayang saad ng lalaki.

Tumango naman ako at saka ngumiti.

"Thank you rin po." ani ko at agad na lumabas ng ferris wheel. 

Hindi ko na hinintay si saturn. Kinakabahan ako. Hindi ko alam ang sasabihin ko sa sinabi niya! Hindi pa ako ready! Marami pa akong pangarap. Ayoko pang magpakasal! 

Bumaling ang tingin ko ngayon kay saturn nang hawakan nito ang kamay ko. He intertwined our hands. Nagulat ako dahil do'n kaya napaatras ako.

"Ihahatid na kita." saad nito at saka pumara ng tricycle.

Hindi na ako umangal sa sinabi nito. Hinatid nga ako nito sa apartment namin. Siya na rin nagbayad ng pamasahe ko. Hindi ako nagsalita sa loob ng tricycle. Kinakausap ako nito pero hindi ako makapagsalita. Ayokong mapunta sa usapan namin ang kasal kaya tuwing nagtatanong ito ay tumatahimik lang ako.

Aia's calling........

Agad akong napatingin sa cellphone ko nang mag ring ito. Sinagot ko ito at bumungad sa 'kin ang paghikbi ni aia. Agad akong binundol ng kaba dahil sa narinig. Nakahiga na ako ngayon sa kama at matutulog na sana nang tumawag ito.

"Pre....si o-livia...na a-ksidente.." gumaralgal ang boses nito.

Biglang nandilim ang paningin ko dahil sa narinig. Namanhid ang mga kamay ko kaya nabitawan ko ang cellphone. 

Bumaling ang tingin ko ngayon sa picture frame na nakapatong sa study table kung saan nakalagay ang picture namin ni olivia. Bigla nalang bumuhos ang mga luha sa aking pisngi. Agad akong tumayo sa pagkakahiga at saka tinawagan si aia.

"Saang hospital kayo?" nagmamadaling tanong ko nang sagutin agad ni aia ang tawag ko.

"M-edical C-entrum.." garalgal na sagot ni aia.

Agad kong pinatay ang call at saka pumara ng tricycle sa labas ng apartment. Hindi ako mapakali dahil sa kaba. Anong nangyari kay olivia? Bakit? Bakit siya na a-ksidente? Hindi ko na napigilan ang sarili ko at tuluyan na akong napahikbi sa loob ng tricycle.

"Ma'am, nandito na ho tayo." saad ni manong.

Bumaling ang tingin ko dito at saka ngumiti. Hinanap ko kung saan ko nilagay ang pera na dala ko kanina. Nanginginig ang mga kamay ko dahil sa kaba at takot. Hindi ko mahanap 'yong pera! 

"Ma'am, matagal pa ba? Nagmamadali kasi ako." iritadong saad ni manong.

Humikbi na ako nang hindi ko mahanap ang pera sa wallet ko. Wala akong pambayad! Hindi ako makatingin kay manong. Narinig ko ang pagmumura nito.

"Ito manong." ani ng isang pamilyar na boses.

Agad akong nag angat ng tingin sa lalaking nagsalita.

Si Ethan!

"Salamat, boss. Alis na ho ako." ani ni manong.

Napaatras ako nang lumapit si ethan sa gawi ko. Anong ginagawa niya dito? Sinusundan niya ba ako?!

"H-uwag k-ang l-alapit! P-lease e-than. A-yoko na... P-arang a-wa mo na.." gumaralgal na ang boses ko.

Nakita ko ang sakit sa mata nito nang makita ako. Nakasuot ito ngayon ng leather jacket at black t-shirt. Hinubad nito ang leather jacket na suot niya at saka lumapit sa akin. Hindi agad ako nakagalaw nang isuot nito sa akin ang jacket niya. 

Napatingin ako ngayon sa suot ko. Nakapajama at sando lang ako! Hindi na ako nakapagpalit dahil sa pagmamadali. Lumayo sa 'kin si ethan at saka tipid na ngumiti.

"I heard that your friend is here. Si mama ang doctor niya." ani ni ethan.

Hindi ko alam ang sasabihin ko. Tila bumara sa lalamunan ko ang dapat kong sabihin sa kanya. Dapat sumbatan ko siya dahil sa ginawa niya sa akin noon! 

"I'm sorry about last year. Hindi ko ginusto ang nangyari noon. To be honest, nagsisi ako sa ginawa ko sa'yo. I loved you, zandra. Nadala ako ng galit ko." mahabang litanya nito.

Naalala ko na naman ang ginawa nito noon kaya napangiwi ako. Bakit namin pinag uusapan 'to ngayon? Para saan pa? Hindi pa ba siya nadala?!

"Hindi ko dapat ginawa 'yon! Sising sisi ako zandra. Nawala sa akin ang babaeng pinakamamahal ko...Gusto kong bumalik ka sa 'kin tulad nang dati...iyong wala pang saturn sa buhay mo! Kasi zandra ako 'yong kasama mo noon, e. Look, hindi ko sinumsumbat sa 'yo 'yong mga nangyari noon kasi kasalanan ko naman. Pero, zandra minahal mo ba ako?" tanong nito.

Agad akong napatungo dahil sa tanong nito. Hindi ko alam ang sasabihin ko! Mahal ko si saturn! May boyfriend ako pero bakit iba 'tong nararamdaman ko ngayon kay ethan!Awa na lang ba ito dahil sa nakaraan namin?

"E-than... Mahal ko si saturn." 

"I know. From the very beginning. Halata naman, e." he chuckled.

"Sinubukan ko lang noon kung mamahalin mo rin ba ako katulad nang pagmamahal mo kay saturn. But I failed. Tanggap ko na." bakas sa boses nito ang sakit.

"Ihahatid na kita sa loob. Alam ko kung saang room ang kaibigan mo." dagdag nito.

Hindi ako nakagalaw dahil sa sinabi niya. Hinawakan nito ang siko ko pero agad ko ring iniwas 'yon. Ayokong hawakan niya ako! 

Tumingin ito sa akin nang ilayo ko sa kanya ang siko ko. Bakas sa mukha nito ang lungkot. Marahan itong tumango at saka lumayo sa akin.

"I understand.... Don't worry I won't do anything bad to you. I won't harm you. Hindi ko na ulit gagawin ang ginawa ko sa'yo noon, zandra. I'm sorry." Si Ethan.

Hindi ko alam kung maniniwala ba ako o hindi. Ayokong magtiwala agad! Dahil noong last na nag tiwala ako sa kanya, nagawa niya akong saktan at pagsamantalahan! Hindi niyo ako masisisi dahil naging magkaibigan rin kami ni ethan! Masyado akong nagtiwala sa kanya.. At ngayon natuto na ako! Don't trust everything you see. Ang tanging pagkatiwalaan mo lang ay ang sarili mo, huwag ang ibang tao.

"Alam kong nahihirapan ka pa rin hanggang ngayon dahil sa nangyari sa atin noon, zandra. Hindi ko hinihingi ang kapatawaran mo dahil alam kong mahirap 'yon ibigay sa akin dahil sa nagawa ko. Ang tanging gusto ko nalang ngayon zandra ay ang bumawi sa'yo. Ihahatid lang kita sa loob, pagkatapos no'n ay aalis na rin ako." mahabang litanya nito.

Tama ka ethan. Hindi ko kayang patawarin ka. Sobra sobrang sakit ang dinulot nang ginawa mo sa 'kin. At hindi rin alam ng mga kaibigan ko ang nangyari noon. Tanging si saturn lang ang may alam. Ayoko na rin balikan ang nangyari noon. Ayoko na!

Nagsimula na kaming maglakad ngayon ni ethan papasok sa hospital. Siya ang nauna at nakasunod lang ako sa likuran nito. Sumakay kami ngayon sa elevator.. Siya na ang pumindot kung saang floor. Hindi ko rin kasi alam kung saan ang room ni olivia.

Nang bumukas ang elevator ay agad akong lumabas. Hindi ko na hinintay si ethan. Narinig ko ang yabag nito. 

"Dito tayo." ani ni ethan at saka giniya ako papasok sa isang room.

Pagbukas pa lang ng pinto ay bumungad na sa akin ang mukha ni aia na magulo at mugto ang mata. Dali dali itong lumapit sa akin at saka ako hinagkan. Napasinghap ako nang makita ko si olivia na nakahiga sa hospital bed. May kung anong nakalagay sa ulo nito. Pinalibutan 'yon ng isang puting tela. 

"Pre..si olivia..." hikbi ni aia.

Napatakip ako sa bibig ko para pigilan ang iyak. Ayokong umiyak! Ayoko. Hindi ko kayang makita nila akong umiiyak. Gusto kong patatagin ang loob ni aia.

Hinaplos ko ang likuran nito at saka hinarap. "Shh. Nagising na ba siya?" mahinanong tanong ko.

Agad itong umiling at saka umiyak. Bumuhos na ang luha ko nang makita ang sakit sa mata ni aia. Pinunasan ko agad 'yon. Hindi ka puwedeng umiyak, zandra! Ayaw ni olivia na umiiyak kami! Hindi niya gusto 'yon!

"Hindi pa siya nagigising. Ilang oras na siyang tulog. Hinihintay kong dumating ang parents niya pero wala pa rin hanggang ngayon." hikbi ni aia.

Lumingon ako kay ethan na nakatingin sa akin ngayon. Bakas sa mukha nito ang awa nang makita ako. Inabot nito ang kamay ko at saka hinawakan 'yon.

"I'm sorry.." He mouthed.

Nag iwas ako nang tingin at saka binawi ang kamay ko. Hindi ko pa pala nasabi kay saturn na nandito ako sa hospital. Siguro ay tulog na siya ngayon. Ayokong istorbohin siya. Naalala ko na naman ang sinabi niya sa akin kanina. Gusto niyang magpakasal kami. Pero, hindi ako sumang-ayon do'n.. Hindi pa ako handa! Marami pa akong gustong gawin sa buhay at hindi kasama ang pagpapakasal do'n!

Bumaling ang tingin ko ngayon sa isang babaeng doctor na kakapasok lang. Lumapit ito kay olivia at may tiningnan do'n. Tumikhim si aia at saka lumapit sa doctora.

"Dra. Ayos lang po ba ang kaibigan namin? Hindi pa po siya nagigising. Normal lang po ba 'yon?" nanginginig na tanong ni aia.

Tumingin sa akin ngayon ang doctora at sa katabi kong lalaki na si ethan. Sinuri nito ang suot ko magmula ulo hanggang paa kaya nag init ang pisngi ko. Ano bang ginagawa ng babaeng 'to?

Tumikhim muna ito bago magsalita.

"Gusto ko kayong diretsuhin. Your friend has retrograde amnesia. Masyadong napuruhan ang ulo nito nang mabangga siya at nagdulot 'yon nang pagkawala ng alaala niya." ani ng doctora.

Napaawang ang labi ko dahil do'n. Si aia naman ay napaluhod. Naririnig ko na ngayon ang hikbi niya. 

"Dra. May chance pa po bang bumalik ang alaala ng kaibigan namin?" nanghihinang tanong ko habang nakatingin kay olivia na nakahiga sa hospital bed.

"I'm sorry but there is no cure or treatment for this disease." 

What the fuck?! Tuluyan ng nanghina ang mga binti ko. Naramdaman ko ang paghawak ni ethan sa baywang ko para pigilan ang pag upo sa sahig. 

"Mom...Do something, please?" rinig kong saad ni ethan.

"Sorry, son. But as I said earlier, there is no cure. Maiwan ko muna kayo dito. And ethan follow me." saad ng doctora. 

"Sorry, zandra. I'll be back." bulong nito at saka ako marahang pinaupo sa sofa. 

Narinig ko na ang pagsarado ng pinto. Hindi ko alam kung bakit nangyayari sa amin ito ngayon! Anong ginawa ni olivia para parusahan siya ng ganito! Bakit sa dinami dami ng taong puwedeng mawalan ng alaala, bakit ang kaibigan pa namin? Bakit si olivia pa! 

Lumapit ako sa higaan ni olivia at hinawakan ang kamay nito. Si aia naman ay iyak nang iyak habang nakayuko. Hindi ko alam kung paano siya pakakalmahin kasi kahit ang sarili ko ay hindi ko kayang pakalmahin. Nanginginig kong hinalikan ang kamay ni olivia. 

"Gumising ka na, please? Mahal na mahal ka namin olivia. Sorry kung wala ako sa mga panahon na kailangan mo ng karamay. Hindi ko alam na mangyayari sa'yo 'to." hikbi ko.

"Sana ako nalang 'yong nawalan ng alaala! Sana hindi nalang ikaw! Kasalanan ko! Naging pabaya akong kaibigan." dagdag ko.

"Tangina naman, zandra! Anong pinagsasabi mo diyan! Walang may gustong mangyari 'to kay olivia! Wala kang kasalanan!" sigaw nito.

"Aia, kasalanan ko... Ako ang lagi niyang kasama pero hindi ko siya natatanong kung okay lang ba siya, kung may problema ba siya, kung kaya niya pa ba! Ako 'yong kasama niya, eh! Wala akong kwenta! Kasalanan ko!" hikbi ko.

"Tanginang rason naman 'yan zandra! Akala ko ba matalino ka? Bakit pagdating dito ang bobo mo! Ang bobo mo! Sobra! Hindi natin ginusto ang nangyaring 'to! Ang may kasalanan nito ay 'yong putanginang driver ng truck! Kung hindi dahil sa kanya, hindi mangyayari 'to kay olivia! Wala kang kasalanan!" lumapit ito sa akin.

Nanlisik ang mga mata nito. Marahas nitong hinawakan ang braso ko at saka niyugyog 'yon.

"Wala kang kasalanan! Naiintindihan mo ba? Wala! Wala!" sigaw nito.

"Huwag mong sisihin ang sarili mo dahil hindi natin 'to ginusto!" niyakap ako nito ng mahigpit. 

Panay ang hikbi namin ni aia ngayon. Walang tumitigil sa amin. Dumating na rin si ethan, may dala itong pagkain ngayon at kape na para sa aming dalawa ni aia. Pilit nito akong pinapakain pero wala akong gana.

"Sige na, zandra. Kahit konti lang." ani ni ethan.

Hawak nito ngayon ang isang kutsarang may laman na sopas. Si aia ay nakahiga na sa sofa at natutulog. Ayaw niyang umuwi, gusto niyang bantayan si olivia. Pinatulog ko muna ito para makapagpahinga siya.

"Ayaw mo ba nito? I brought you pasta. Baka sakaling magustuhan mo." saad ni ethan at agad na binuksan ang styro na may lamang pasta.

Agad akong naduwal nang bumungad sa akin ang amoy ng pasta. Mabaho! Dali dali akong tumayo mula sa pagkakaupo at dumiretso sa cr. 

"Hey, what's wrong? Ayaw mo rin ba nito?" ethan asked.

Hindi ko siya pinasin bagkus napaupo ako sa tiles ng cr at saka sumuka sa toilet bowl. 

"Shit, zandra. Are you okay!" agad akong dinaluhan ni ethan at saka hinaplos ang likuran ko.

Oh shit ano ba 'tong nangyayari sa akin! Tuloy pa rin ako sa pagsusuka ngayon. Sinakop ni ethan ang buhok ko para hindi masukahan 'yon. Nangilid na ang mga luha ko dahil sa naisip. Shit hindi puwede 'to! Malakas ang pakiramdam ko.... Pero hindi... Hindi pwede 'to! Umiling ako habang umiiyak.

"Hindi....ayoko.." nanginginig na ako dahil sa sobrang kaba.

"What? I don't understand you zandra. What's the problem? Okay ka lang ba?" nag aalalang tanong ni ethan.

Kinuha nito ang panyo sa bulsa niya at saka pinunasan ang bibig ko na may suka. Napatingin ako sa kanya nang gawin niya 'yon. Biglang lumambot ang tingin ko sa kanya nang ayusin nito ang buhok ko.

"Okay ka lang ba?" tanong muli nito.

Maaari bang buntis ako? Ilang beses naming ginawa 'yon nang walang proteksiyon! Hindi siya gumamit ng condom tuwing may ginagawa kami! Possible ba na mabuntis ako? Nag iingat naman kami ni saturn, ha! Sinabihan ko siya noon tuwing may mangyayari sa amin! Hindi... Hindi ako puwedeng mabuntis. Papatayin ako ni mama!

Napayakap na ako kay ethan ngayon at saka doon humikbi. Ayoko pa! Hindi pa ako ready! Hindi pa ako ready maging ina! Biglang nanlabo ang mga mata ko. Narinig ko ang pagpapatahan sa akin ni ethan bago ako lamunin ng antok.

Nagising nalang ako nang marinig ko ang boses ng isang lalaki.

"Is she okay?" boses 'yon ni ethan.

"Yes, she's okay. The baby si fine. Malusog ang anak nin'yo, sir." ani ng babae.

Napadilat ako dahil sa narinig. Tumingin na sa akin ngayon si ethan at ang babae na hula ko ay doctor rin.

"Ano pong sabi niyo?" nanghihinang tanong ko.

"Buntis po kayo, misis. You are 5 weeks pregnant. Malusog po si baby." masiglang saad ni dra.

Hindi na ako makangiti ngayon dahil sa binalita ng dra. Halos manginig ako dahil sa narinig. Buntis ako? 

I heard ethan cleared his throat.

"You may leave now." ani nito sa dra.

Tumango naman ang babae at saka umalis. Naiwan kami ngayon ni ethan dito. Hindi ako makatingin sa kanya dahil sa hiya. 

"You're pregnant with saturn's child." panimula nito.

"Uhm baka nagkamali lang si doc." pag iiba ko sa usapan.

Inabot nito sa akin ang isang brown envelope. "Here. Buksan mo kung nagkamali nga." 

Nanginig ang kamay kong kinuha kay ethan ang envelope. Halos hindi na ako makahinga ngayon dahil sa bilis ng tibok ng puso ko. Nang maabot ko ang envelope ay agad ko itong binuksan. Nakita ko roon ang pangalan ko at result ng examine nila sa akin. Positive nga! I'm 5 weeks pregnant!

Agad na bumuhos ang luha ko. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Buntis ako at si saturn ang ama!

"Alam ba ni saturn 'to?" tanong ni ethan na agad kong inilingan.

"Ako na ang magsasabi sa kanya." hikbi ko.

"Sasamahan kita." Si Ethan.

"Hindi na. Kaya ko na ethan." ani ko.

"Ihahatid kita kung gano'n." saad nito kaya tumango nalang ako.

Matapos ang araw na 'yon ay hindi pa rin ako nagpakita kay saturn. Hindi rin ito nag text sa akin kaya hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na buntis ako. Si olivia naman ay nagising na, pero wala pa rin itong maalala. Hindi ko sinabi kay aia na buntis ako. Ayokong malaman nila!

Kinagabihan ay nagulat nalang ako nang ibalita sa akin ni aia na namatay na raw ang mama ni saturn. Noong una ay hindi pa ako maniwala, pero nang pumasok ako noong isang araw ay nalaman ko nga na patay na si tita. Balita sa school ang pagkamatay ng mama ni saturn. Hindi ko rin nakita si varione sa school. Gusto ko silang kamustahin pero napapangunahan ako ng takot.

"Zandra, namumula ka. Okay ka lang ba? finals na oh." ani ng classmate kong si albitos.

Tumango lang ako sa kanya at nag iwas ng tingin. Nang marinig kong magring ang bell ay lumabas na ako ng classroom. Nadaanan ko ang mga team mates ni saturn. Bakas sa mukha nila ang gulat nang makita ako. Lumapit sa akin ang isa sa team mates niya.

"Zandra, okay ka lang? Patay na ang mama ni saturn. Hindi mo lang ba siya pupuntahan?" tanong ng lalaki.

"Rey, huwag mo ng tanungin 'yan. Wala 'yang pakealam. Puro landi lang alam niyan." saad ng isa pang lalaki.

Tiningnan ko ang lalaking nagsalita at saka yumuko. Agad kong pinalis ang luhang tumulo sa pisngi ko. Tama siya, landi lang alam ko. Hindi ko man lang madalaw si saturn. Huminga muna ako ng malalim bago sila nilagpasan. Narinig ko ang ilang bulungan ng mga nadaanan kong babae.

"Namatayan 'yong boyfriend niya tapos nandito siya nag aaral na parang walang pakealam doon sa namatay? What a shame!" 

"Namatayan na nga boyfriend niya tapos nagagawa pang magpahatid sa ibang lalaki."

"Talaga?"

"Nakita ko 'yan kanina sa parking lot, hinatid siya ni ethan. Which is kaibigan ni saturn! Ang kapal talaga!" 

Hindi ko sila pinakinggan at dire-diretsong umalis doon. Ayokong marinig ang usapan nila! Bakit parang ako nalang ang may kasalanan? Hindi ko ginusto na mamatay si tita! 

"Varione!" sigaw ko nang makita si varione sa malayo at mabilis na naglalakad.

Dahan dahan akong tumakbo palapit sa kanya. Nilakasan ko ang boses ko para marinig niya kaso mas binilisan lang nito ang paglalakad.

"Wait lang, varione!" sigaw ko.

Tumingin ito sa direksyon ko at saka nagtagis ng bagang. Masama ang tingin nito sa akin. Halos bilisan ko ang paglalakad para makalapit sa kanya.

"Varione, ayos lang ba kayo ni saturn? Kumusta na kayo?" tanong ko nang makalapit ako sa kanya.

Ngumisi ito na ikinanoot ng noo ko.

"Ang kapal mo rin palang tanungin 'yan pagkatapos mong hindi magpakita ng ilang araw sa kuya ko." mapanuyang saad nito.

"Hindi ko alam." nanghihinang saad ko.

"Hindi mo alam? Halos lahat ng estudyante dito sa school alam nila tapos ikaw, hindi mo alam? What the fuck, zandra!" sigaw nito.

Mariin akong napapikit dahil sa sigaw nito. Ngayon ang unang beses na sigawan ako ni varione. Ang sakit lang..Akala ko maiintindihan niya.

"Balak ko namang pumunta, eh." gumaralgal ang boses ko.

"Kailan pa? Pag nalibing na si mama? To be honest, hindi ka naman kailangan ni kuya, e. Isa ka lang naman sa mga malandi na kulang sa atensyon niya!" marahas na saad nito.

Nanghina ang mga tuhod ko dahil sa narinig. Hindi ko maingat ang tingin ko ngayon kay varione dahil sa kahihiyan. Tama siya.. malandi nga ako na kulang sa atensyon ng kuya niya.

"S-orry." napahikbi na ako.

Gusto ko na ngayong magpakain sa lupa dahil sa kahihiyan. Umatras ako nang makitang humakbang si varione palapit sa akin.

"Sino pala 'tong bigating naghahatid sa'yo? Hanggang lamay ba naman ni mama, umaabot kalandian mo." bakas sa boses ni varione ngayon ang sakit.

"Suit yourself in hell, bitch." pagkatapos niyang sabihin 'yon ay iniwan na ako nito.

Hindi ko na ngayon maigalaw ang mga binti ko dahil sa sakit. Napahawak ako sa tiyan ko nang makaramdam ng sakit do'n. 

"Ouch.." daing ko.

Napaupo ako sa sahig dahil sa sakit ng tiyan ko. Napatingin naman sa akin ngayon ang mga estudyante na tila diring diri sa akin. Walang tumulong sa akin. Ni isa sa kanila ay tiningnan lang ako nang puno ng panghuhusga.

Nagising nalang ako nang maramdamang may humaplos sa pisngi ko. Agad akong bumangon para tingnan kung sino 'yon.

Si Ethan.

"How are you? May masakit ba sa'yo? Don't worry your baby is safe." ani ni ethan.

"Na saan ako?" tanong ko.

"In my room." 

Agad na nanlaki ang mga mata ko at saka tumingin sa katawan ko. May nangyari ba sa amin? Shit!

"Don't worry, walang nangyari sa atin." saad niya.

Tumango naman ako.

"Sinabi sa akin kanina na nahimatay ka raw. Nagkasagutan kayo ni varione?" tanong muli nito.

My eyes widened. Paano niya nalaman?

"Ha? Sinong nagsabi sa'yo?" agarang tanong ko.

"Nevermind. Kumain ka na. Ihahatid kita kila saturn. Last night na mamayang gabi. Kailangan niyong mag usap. Buntis ka pa naman." ani nito at saka ako tinalikuran.

Parang kinukurot ang puso ko ngayon dahil sa sinabi ni ethan. Si ethan ba talaga ang kausap ko? Bakit ang bait niya sa akin? Tinaboy ko na siya pero hindi pa rin siya tumitigil sa paglapit sa akin. Bumuntong hininga nalang ako at saka tumingin sa tiyan ko.

Makikilala mo na ang papa mo, baby. Kahit na ayaw sa 'kin ng pamilya ng papa mo basta tanggapin ka nila, okay na sa 'kin 'yon. Ikaw na lang ang meron ako kaya kapit ka lang, ha? Hindi ka pababayaan ni mama. Mahal na mahal kita. Hindi mo man lang naabutan ang lola mo. Pero, kahit na gano'n, ipaparamdam ko sa'yo ang pagmamahal ko.

"Zandra, nandito na tayo. Hihintayin kita dito." ani ni ethan nang makarating kami sa bahay nila saturn.

Maraming tao ngayon sa labas ng bahay nila, may mga naglalaro at may mga nagsusugal na matanda. Hindi agad ako lumabas sa kotse ni ethan. Pinapangunahan ako ng kaba at takot.

"Tawagin mo lang ako kung gusto mo ng umuwi." ani nito.

"E-than mauna ka na. Kaya ko naman na." mahinang bulong ko.

"Paano kung ipagtabuyan ka nila?Hindi nila alam na buntis ka! Baka kung anong mangyari diyan sa baby mo, zandra." mariing saad nito.

Tama si ethan. Magmula ngayon dapat ang anak ko lang ang isipin ko. Hindi ang ibang tao at lalong hindi ang pamilya ni saturn!

"Zandra, I can be the father of your child. Just let me do it." saad ni ethan nang makalabas ako ng kotse niya.

Lumabas rin ito at saka lumapit sa akin. Madilim sa puwesto namin kaya hindi ko alam kung kita sa loob ng bahay. Hinawakan ni ethan ngayon ang kamay ko.

"Kaya ko kayong tanggapin ng anak mo, zandra. Ituturing ko siyang parang tunay kong anak. Hayaan mo ako." 

I bit my lowerlip.

"Let me be the father of your child, please?" pakiusap ni ethan.

Unti unting lumapit ang mukha ni ethan sa akin ngayon at saka sinakop ang labi ko. Hindi ako nakagalaw dahil sa ginawa nito. Dahan dahan ang paghalik nito sa akin. Agad kong naitulak si ethan nang makitang may nakatingin sa amin mula sa loob ng bahay!

"Ethan!" nangilid ang luha ko.

"I'm sorry." tumungo ito.

Agad kong pinalis ang luha ko at saka iniwan si ethan roon. Pinunasan ko ang labi ko at saka nag alcohol. Bago ako pumasok ay may mga bumati pa sa akin. Nakita ko ang isang pamilyar na lalaki na nagligtas sa akin noon. Siya 'yong nagligtas sa akin noong muntik na akong malunod! Bakit siya nandito?

Agad akong napasinghap nang makita si saturn na nakaupo sa harapan ng kabaong ng mama niya. Nakayuko ito at tila malalim ang iniisip. Hinanap ng mata ko si varione. Hindi nito katabi ang kuya niya kaya nakakapanibago. 

Agad na bumilis ang tibok ng puso ko nang mag angat ng tingin sa akin si saturn. Tipid itong ngumiti at saka tumayo. Lumapit ito sa direksyon ko at agad akong hinagkan. Mahigpit ang pagkakayakap nito sa akin. Narinig ko ang paghikbi nito sa balikat ko, kaya bumuhos na ang luha kong kanina ko pa pinipigilan.

"Wala na si mama." hikbi nito.

Hinaplos ko ang likuran nito at pilit na pinakalma. Tumingin ako sa kabaong ngayon kung na saan ang mama nila saturn. Naroon na si varione at mariing nakatingin sa akin.

"S-aturn." 

"Stay. D- don't l-eave me." bulong nito.

"Kuya, magpahinga ka muna." saad ni varione nang makalapit sa amin.

Hindi pa rin kumakalas sa pagkakayakap sa 'kin si saturn. Mas hinigpitan nito ang yakap sa akin. Tila ayaw ako nitong pakawalan.

"Saturn. Mapaghinga ka muna." mahinang bulong ko.

"Nagpapahinga na ako." saad nito at mas lalong sinubsob ang mukha niya sa leeg ko.

"Uhm.. Ihahatid na kita sa kuwarto mo." saad ko at agad na inalalayan ito papasok sa kuwarto niya.

Nakita ko ang pagtagis ng bagang ni varione. Ngumiti lang ako dito at saka tuluyan nang pumasok sa kuwarto. Nanghina ang mga binti ko nang makitang tulog na tulog si saturn sa kama nito. Bakas sa mata niya ang puyat dahil sa laki ng eyebags nito. Nangayayat rin ito, hindi na ito tulad ng dati niyang katawan na makisig at malaki.

Ilang hikbi ang ginawa ko bago napag-isipan na iwan si saturn sa loob ng kuwarto nito... Bumungad sa akin ang mukha ni varione pagkalabas ko. Agad ako nitong mariing hinawakan sa braso at kinaladkad palabas ng bahay nila.

"What the fuck are you doing here? Namatay na nga si mama tapos magdadala ka pa ng lalaki mo dito!" mariing saad nito.

"Varione, hindi. Hinatid lang ako ni ethan." pagpapaliwanag ko.

"Shut up! Umalis ka na! Nakita kayo ni kuya kanina. You kissed ethan! Nakakahiya ka! Ang kapal mo." uyam nito.

"Tama na please?" hikbi ko.

"Iwan mo na si kuya. Hindi ka niya kailangan." mariing saad nito.

"V-arione... Mahirap naman 'yang pinapagawa mo. Hindi ko kaya." nanghihinang saad ko.

Humangulhul na ako ngayon sa harap ni varione. Hindi ko na kaya. Ang sakit sakit na.

"Leave.." ani ni varione na hindi ko pinansin.

"Please, leave!" sigaw nito.

Napatalon ako dahil sa sigaw niya. Sobrang lakas no'n at halos lahat tao sa bahay nila ay nakatingin na sa akin ngayon. Shit, Why Am I here again? Gusto ko lang naman kausapin si saturn... Gusto kong sabihin sa kanya na may anak kami.

Agad na lumagapak sa pisngi ko ang palad ni mama pag uwi ko ng bahay.

"Sinong ama niyan? Sino?!" sigaw ni mama.

Tumingin ako ngayon kay papa na walang imik at nakatingin lang sa akin. Bakas sa mukha nito ang pagkadismaya.

"Hindi ko po alam." sagot ko.

Agad akong napaupo nang sampalin muli ako nito.

"Tangina naman. Lumayas ka dito! Wala akong anak na katulad mo! Layas!" sigaw ni mama at agad akong kinaladkad palabas ng bahay.

"Pa..." hikbi ko nang makitang umiling lang si papa at hindi ako pinansin.

"Wala akong anak na malandi. Umalis ka na kung ayaw mong tumawag pa ako ng pulis!" sigaw ni mama.

Nakita ko ang paglapit ng mga kapitbahay kay mama at saka ito pinakalma. Halos manlabo na ngayon ang mata ko dahil sa pag iyak. Saan na ako ngayon? Pati ang mga magulang ko pinagtabuyan na ako. Saan na ako pupulutin ngayon? 

Akala ko maiintindihan nila ako. Akala ko tatanggapin nila ako. Magulang ko sila! Sila ang nagpalaki sa akin, pero bakit ganito nila ako tratuhin? Kung sino pa 'yong akala kong magtatanggol at iintindi sa akin, sila rin pala mismo ang magtataboy sa akin palayo.

Lahat ng paghihirap ko. Lahat ng pasakit ko sa mundong 'to. Balewala lang ba 'yon para sa kanila? Ang pag aaral ko nang mabuti, ang pagkuha ko ng scholarship na gusto nila, balewala lang ba? 'Yong mga panahong kailangan ko sila, wala sila do'n. pero hindi ko sinumbat 'yon sa kanila! Kasi bilang isang anak, naiintindihan ko sila. Pero, bakit gano'n? Bakit hindi nila ako kayang intindihin! Anak rin naman nila ako!

Anong ginawa kong masama sa kanila para ipagtabuyan nila ako, saktan ako ng ganito, at kailangan pang durugin  hanggang sa maubos ako! Kulang pa ba lahat ng ginawa ko? Nawalan ng alaala ang kaibigan ko, pinagtabuyan ako ng kapatid ni saturn, pati ang sarili kong pamilya, inabando na ako!

It hurts knowing that you tried doing your best, and it still wasn't good enough to them.

Agad kong pinalis ang luha ko at saka tipid na ngumiti.

Maybe, I'm just not meant to live a happy life.

:>