Nang tuluyang huminto ang sasakyan, lalo pang lumakas ang kaba ni Cali. Nasa harap na sila ng isang lumang warehouse, malayo sa kalsada, malayo sa kahit sinong puwedeng tumulong sa kanya.Madilim ang paligid. Wala ni isang ilaw kundi ang mahinang liwanag mula sa dashboard ng sasakyan. Ang katahimikan ng gabi ay parang nagbabadya ng panganib, isang paalala kung gaano siya nalalayo sa kahit anong seguridad.Hindi. Hindi siya puwedeng manatili rito.Kailangan niyang makatakas.Mabilis siyang lumingon kay Devin, na abala sa paghuhukay sa bulsa nito, waring may hinahanap. Hindi siya sigurado kung baril ba iyon o susi ng warehouse, pero hindi na siya naghintay pang malaman.Ito na ang pagkakataon niya.Nang hindi na nagdalawang-isip, inabot niya ang door handle at buong lakas na binuksan ang pinto. Halos mahulog siya sa sahig ng sasakyan sa pagmamadali, pero hindi siya tumigil.Tumakbo siya.Patakbo siyang nagmamadali sa madilim na gilid ng warehouse, hindi alintana ang matutulis na bato sa
Sa loob ng ilang segundo, bumalot ang nakakabinging katahimikan sa warehouse. Mabigat ang tensyon sa hangin—parang isang patalim na nag-aantay lang na bumaon sa laman ng sinumang gumawa ng maling galaw.Nakahawak pa rin si Devin sa buhok ni Cali, marahas na hinihila ito pabalik na parang isang tropeo na nais ipakita kay Lewis—isang patunay na siya pa rin ang may hawak ng kontrol. Ngunit hindi natinag si Lewis. Walang pag-aalinlangan sa kanyang mukha, walang takot sa kanyang mga mata—tanging matinding galit at determinasyon ang nangingibabaw."Let her go…" malamig ang boses ni Lewis, ngunit puno ng emosyon. Hindi niya hinayaang mapansin ni Devin ang bahagyang panginginig ng kanyang kamao.Samantala, si Cali ay nananatiling tila nakapako sa kanyang kinatatayuan. Ang takot na bumalot sa kanya ay mas matindi pa sa anumang naramdaman niya noon. "Huwag kang lalapit, Alcaraz!" sigaw ni Devin, idinikit ang baril sa sentido ni Cali. Napasinghap siya, ang malamig na bakal ay lalong nagpalala s
Duguan ang mga kamay ni Lewis habang mahigpit na hawak si Cali, binibilisan ang mga hakbang palabas ng warehouse. Naririnig niya ang alingawngaw ng sarili niyang paghinga—mabigat, magulo, puno ng takot na hindi niya kayang aminin.“Boss, dito!” sigaw ni Ben habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.Walang pag-aalinlangan, maingat na ipinasok ni Lewis si Cali sa loob ng kotse, iningatan ang bawat galaw na tila ba isang marupok na babasaging porselana. Malamig ang kamay nito, at kahit mahina ang paghinga, naroon pa rin ang takot na maaaring bumitiw ito anumang oras.Mabilis siyang sumakay sa tabi nito, hindi na inintindi ang sariling sugat. Agad niyang kinuha ang kamay ni Cali, mahigpit iyong hinawakan habang pilit na ginising ang babae.“Cali, please... Wake up,” mahina niyang bulong, halos hindi niya namalayang nanginginig ang sariling tinig. “We’re getting out of here, okay? Just hold on for me.”Walang sagot.Binalot ng matinding kaba ang puso ni Lewis. Ang babaeng kanina lang ay umi
Mabilis na dinala si Lewis ng doktor sa isa pang silid, kung saan naghihintay na ang isang nurse na may dalang medical kit. Umupo siya sa kama, pero nanatili ang kanyang mga mata sa pinto, para bang sa sandaling ipikit niya ang mga ito, mawawala si Cali.“Sir, kailangang tahiin ang sugat ninyo,” anunsyo ng doktor habang sinusuri ang lalim ng mga hiwa sa kanyang tagiliran. “You lost a lot of blood, but thankfully, nothing too critical.”Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa kawalan habang ang malamig na antiseptic ay dumampi sa kanyang sugat. Napangiwi siya, pero hindi siya gumalaw.“She’ll be okay,” dagdag ng doktor, marahil ay napansin ang kanyang pag-aalala.“Yeah,” mahina niyang sagot, pero hindi niya alam kung para kanino ang sagot na iyon—para sa doktor, o para kumbinsihin ang sarili.Napuno ng katahimikan ang silid maliban sa tunog ng gunting, karayom, at ang marahang paghinga ni Lewis. Alam niyang dapat siyang magpahinga, pero paano? Paano kung sa ilang minutong ipipikit
Tahimik ang kwarto, pero hindi ito payapang katahimikan. Para kay Cali, ito'y isang katahimikang puno ng anino—mga aninong unti-unting gumagapang sa kanyang isipan, bumubulong ng mga bangungot na hindi niya matakasan.Nakahiga siya sa kama, nakatulala sa kisame. Ang kanyang katawan ay pagod—pero ang kanyang utak ay gising na gising, binubuhay ang mga sugatang alaala na pilit niyang ibinabaon sa limot.Sa isang sulok ng kwarto, nakaupo si Lewis sa isang maliit na upuan, ang tingin nito ay hindi naalis sa kanya. Tahimik ito, pero sa pagitan ng kanilang distansya, dama niya ang pag-aalalang bumabalot sa presensya nito. Hindi ito umalis simula nang magising siya mula sa panic attack niya kanina.Hindi niya alam kung ilang oras na silang ganito. Wala siyang ideya kung gaano na katagal ang paminsan-minsang pagdampi ng liwanag ng buwan sa kurtinang bahagyang nakabukas, nilulunod sa anino ang kalahati ng silid.Malamig ang gabi, pero hindi iyon ang nagpapakilabot sa kanya.Alam niyang may gus
Isang linggo na ang lumipas mula nang mangyari ang insidente. Sa wakas, nakabalik na sila sa mansion.Pagkababa niya ng sasakyan, agad na kinuha ni Lewis ang mga gamit niya. Wala siyang nagawa kundi tahimik na sumunod sa loob. Sinalubong sila ni Linda at inabot ang mga dala ni Lewis, habang si Rico naman ay biglang nakatanggap ng tawag at lumayo upang sagutin iyon.Wala sa sarili siyang umakyat patungo sa kanilang kwarto. Ngunit pagpasok pa lang niya, agad niyang napansin ang pagbabago sa ambience ng silid. May kakaiba—hindi niya matukoy kung ano, pero nanibago siya.Lumakad siya papunta sa closet para kumuha ng damit, ngunit agad siyang natigilan. Walang kahit isa sa mga gamit niya roon.Nanlamig ang kamay niya habang bumibigat ang pakiramdam niya. Napalunok siya, pilit iniisip kung anong ibig sabihin nito.Biglang bumukas ang pinto, at pumasok si Lewis. Walang emosyon ang mukha nito, pero matigas ang boses nang magsalita."Pinalipat ko ang mga gamit mo sa kabilang kwarto," aniya, ka
Pagpasok ni Cali sa bagong kwarto, saglit siyang natigilan. Malinis at maaliwalas ang buong paligid, malayo sa dati niyang kwarto sa mansyon ni Lewis. Simple pero may halong modernong elegante—isang espasyo na tila idinisenyo hindi lang para sa ginhawa kundi para rin sa katahimikan.Ang malalaking bintana ay natatakpan ng manipis na kurtinang kulay cream, hinahayaan ang malambot na liwanag ng araw na pumasok sa loob. Ang dingding ay may soft beige tones, perpektong bumagay sa minimalist na aesthetic ng silid. Isang queen-sized bed na may upholstered headboard ang nasa gitna, may neatly arranged pillows at puting kumot na mukhang malambot at nakakaakit higaan.May isang makinis na wooden vanity table sa tabi, may kaunting eleganteng dekorasyon—isang flower vase na may fresh white lilies, isang scented candle na may banayad na amoy ng lavender. Sa kabila, may isang built-in bookshelf na puno ng iba’t ibang klaseng libro—halatang pinili nang may pag-iingat, marahil si Lewis mismo ang pum
Tahimik na pinagmasdan ni Cali si Lewis habang nakatayo ito sa harap ng kusina, nakakunot-noo sa mga sangkap na nakalatag sa mesa. Halatang hindi ito sanay sa ganitong gawain, lalo pa’t mukhang hindi nito alam kung saan magsisimula.Nakangiti siyang lumapit at kinuha ang kutsilyo mula sa gilid. “Mukhang kinakabahan ka?” biro niya.Tumingala si Lewis at pinanood siya sandali bago tumawa nang mahina. “I’m just trying to figure out if this is a cooking lesson or an attempt to make me suffer.”Napailing si Cali at inabot sa kanya ang kutsilyo. “Huwag kang mag-alala, hindi kita papahirapan. Basic lang ang ituturo ko.”Napabuntong-hininga si Lewis bago marahang kinuha ang kutsilyo. “You do realize I could just take you to the best restaurant in town, right? Save us both the trouble?”“Hindi ‘to tungkol sa pagkain lang, Lewis,” sagot ni Cali, tinapik ang braso nito. “Gusto mo bang matuto o hindi?”Isang malalim na hinga ang pinakawalan nito bago tumango. “Fine. But if I burn the kitchen down
Pagpasok nila sa loob ng gusali, agad silang sinalubong ng malamig na simoy ng aircon at ang modernong disenyo ng lobby—mga glass panel na nagpakita ng panoramic view ng lungsod, malalaking abstract na painting sa dingding, at isang minimalist na chandelier na nagbibigay ng malambot na liwanag sa paligid. Tahimik na naglakad si Lewis papunta sa elevator, hindi na kailangang magpaalam sa reception dahil mukhang kilala na siya rito.Sumunod si Cali, hindi mapigilang mapatingin sa paligid. “Dito ka ba nag stay nung umalis ka sa mansion?” tanong niya, bahagyang naiilang sa marangyang ambiance ng lugar.Napangisi si Lewis. “Yeah. Surprised?”“Medyo,” amin niya. “Parang hindi ka bagay sa ganitong lugar.”Nagtaas ito ng kilay, halatang naaliw sa sinabi niya. “Bakit naman?”“Hindi ko lang maisip na ikaw ang tipo ng taong mahilig sa high-rise buildings. Mas mukhang bagay sa’yo ang isang bahay na may malaking garahe at private pool,” sagot niya nang hindi nag-iisip.Napangisi si Lewis. “So you’
Pagkarating nila sa sasakyan, tahimik na binuksan ni Lewis ang pinto para kay Cali. Hindi na siya nagdalawang-isip na sumakay, ngunit bago pa man niya maisara ang pinto, sumunod si Lewis at bahagyang yumuko, ang isang kamay ay nakapatong sa gilid ng sasakyan habang nakatingin sa kanya.“Where do you want to go next?” tanong nito, ang mababang boses ay tila may kasamang pag-aalok ng isang bagay na hindi lang basta simpleng destinasyon.Cali met his gaze. “You decide.”Napangiti si Lewis. “That’s dangerous. You’re giving me too much control.”She smirked slightly. “Maybe I trust you.”For a moment, something flickered in his eyes—an emotion she couldn’t quite name. Pero bago pa siya makapag-isip ng iba pang ibig sabihin ng sinabi niya, tumuwid na si Lewis at isinara ang pinto.Sa buong biyahe, hindi na sila gaanong nagsalita. Hindi naman awkward, ngunit may kakaibang pakiramdam na bumalot sa paligid. Parang may unspoken tension na hindi nila gustong i-address, o baka hindi pa nila handa
Tahimik lang na nakaupo sina Cali at Lewis sa bangko habang pinagmamasdan ang paligid. Ang mga koi fish sa pond ay marahang lumalangoy, kumikislap ang kanilang makukulay na kaliskis tuwing tatamaan ng sikat ng araw. Ang malamig na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak, tila isang banayad na yakap na nagpapaalala kay Cali na may mga bagay pa ring kayang magbigay sa kanya ng kapayapaan. Napatingin siya kay Lewis, na kasalukuyang nakasandal sa likod ng bangko, nakatingala sa mga dahon ng puno na sumasayaw sa hangin. Tahimik lang ito, pero halatang komportable. Parang sanay itong namnamin ang bawat sandali nang hindi kailangang magsalita. Napangiti si Cali. Hindi niya inakalang makakahanap siya ng ganitong uri ng katahimikan sa piling ni Lewis. “I never really do this,” biglang sabi niya, bumasag sa katahimikan. Lewis turned to her, his brows slightly raised. “Do what?” “This.” Itinuro niya ang paligid gamit ang isang kumpas ng kamay. “Going out just to relax. Bef
Pagkatapos nilang kumain, tahimik na tinipon ni Lewis ang mga pinagkainan nila habang si Cali naman ay nakasandal sa upuan, pinagmamasdan siya. Hindi niya alam kung kailan siya huling nakaramdam ng ganitong kapayapaan—walang bigat sa dibdib, walang takot na bumabalot sa kanya.“Gusto mo bang lumabas?” biglang tanong ni Lewis habang inaayos ang kubyertos.Napatigil siya. “Ha?”“Let’s go somewhere. Para makalabas ka rin ng bahay,” aniya habang nakangiti, halatang may binabalak na naman. “I was thinking of taking you to a botanical garden. Maganda doon, tahimik, at makakatulong sa’yo para makapag-relax.”Nag-isip sandali si Cali. Hindi na niya maalala ang huling beses na lumabas siya para mamasyal, at sa totoo lang, gusto rin niyang makalanghap ng sariwang hangin. “Hmm… okay,” sagot niya sa wakas, bahagyang natatawa sa kasabikang kita sa mukha ni Lewis.Agad itong tumayo at tinapik ang mesa. “Great! Magbihis ka na. I’ll wait for you downstairs.”Napailing na lang siya bago tumayo at nagp
Tahimik na pinagmasdan ni Cali si Lewis habang nakatayo ito sa harap ng kusina, nakakunot-noo sa mga sangkap na nakalatag sa mesa. Halatang hindi ito sanay sa ganitong gawain, lalo pa’t mukhang hindi nito alam kung saan magsisimula.Nakangiti siyang lumapit at kinuha ang kutsilyo mula sa gilid. “Mukhang kinakabahan ka?” biro niya.Tumingala si Lewis at pinanood siya sandali bago tumawa nang mahina. “I’m just trying to figure out if this is a cooking lesson or an attempt to make me suffer.”Napailing si Cali at inabot sa kanya ang kutsilyo. “Huwag kang mag-alala, hindi kita papahirapan. Basic lang ang ituturo ko.”Napabuntong-hininga si Lewis bago marahang kinuha ang kutsilyo. “You do realize I could just take you to the best restaurant in town, right? Save us both the trouble?”“Hindi ‘to tungkol sa pagkain lang, Lewis,” sagot ni Cali, tinapik ang braso nito. “Gusto mo bang matuto o hindi?”Isang malalim na hinga ang pinakawalan nito bago tumango. “Fine. But if I burn the kitchen down
Pagpasok ni Cali sa bagong kwarto, saglit siyang natigilan. Malinis at maaliwalas ang buong paligid, malayo sa dati niyang kwarto sa mansyon ni Lewis. Simple pero may halong modernong elegante—isang espasyo na tila idinisenyo hindi lang para sa ginhawa kundi para rin sa katahimikan.Ang malalaking bintana ay natatakpan ng manipis na kurtinang kulay cream, hinahayaan ang malambot na liwanag ng araw na pumasok sa loob. Ang dingding ay may soft beige tones, perpektong bumagay sa minimalist na aesthetic ng silid. Isang queen-sized bed na may upholstered headboard ang nasa gitna, may neatly arranged pillows at puting kumot na mukhang malambot at nakakaakit higaan.May isang makinis na wooden vanity table sa tabi, may kaunting eleganteng dekorasyon—isang flower vase na may fresh white lilies, isang scented candle na may banayad na amoy ng lavender. Sa kabila, may isang built-in bookshelf na puno ng iba’t ibang klaseng libro—halatang pinili nang may pag-iingat, marahil si Lewis mismo ang pum
Isang linggo na ang lumipas mula nang mangyari ang insidente. Sa wakas, nakabalik na sila sa mansion.Pagkababa niya ng sasakyan, agad na kinuha ni Lewis ang mga gamit niya. Wala siyang nagawa kundi tahimik na sumunod sa loob. Sinalubong sila ni Linda at inabot ang mga dala ni Lewis, habang si Rico naman ay biglang nakatanggap ng tawag at lumayo upang sagutin iyon.Wala sa sarili siyang umakyat patungo sa kanilang kwarto. Ngunit pagpasok pa lang niya, agad niyang napansin ang pagbabago sa ambience ng silid. May kakaiba—hindi niya matukoy kung ano, pero nanibago siya.Lumakad siya papunta sa closet para kumuha ng damit, ngunit agad siyang natigilan. Walang kahit isa sa mga gamit niya roon.Nanlamig ang kamay niya habang bumibigat ang pakiramdam niya. Napalunok siya, pilit iniisip kung anong ibig sabihin nito.Biglang bumukas ang pinto, at pumasok si Lewis. Walang emosyon ang mukha nito, pero matigas ang boses nang magsalita."Pinalipat ko ang mga gamit mo sa kabilang kwarto," aniya, ka
Tahimik ang kwarto, pero hindi ito payapang katahimikan. Para kay Cali, ito'y isang katahimikang puno ng anino—mga aninong unti-unting gumagapang sa kanyang isipan, bumubulong ng mga bangungot na hindi niya matakasan.Nakahiga siya sa kama, nakatulala sa kisame. Ang kanyang katawan ay pagod—pero ang kanyang utak ay gising na gising, binubuhay ang mga sugatang alaala na pilit niyang ibinabaon sa limot.Sa isang sulok ng kwarto, nakaupo si Lewis sa isang maliit na upuan, ang tingin nito ay hindi naalis sa kanya. Tahimik ito, pero sa pagitan ng kanilang distansya, dama niya ang pag-aalalang bumabalot sa presensya nito. Hindi ito umalis simula nang magising siya mula sa panic attack niya kanina.Hindi niya alam kung ilang oras na silang ganito. Wala siyang ideya kung gaano na katagal ang paminsan-minsang pagdampi ng liwanag ng buwan sa kurtinang bahagyang nakabukas, nilulunod sa anino ang kalahati ng silid.Malamig ang gabi, pero hindi iyon ang nagpapakilabot sa kanya.Alam niyang may gus
Mabilis na dinala si Lewis ng doktor sa isa pang silid, kung saan naghihintay na ang isang nurse na may dalang medical kit. Umupo siya sa kama, pero nanatili ang kanyang mga mata sa pinto, para bang sa sandaling ipikit niya ang mga ito, mawawala si Cali.“Sir, kailangang tahiin ang sugat ninyo,” anunsyo ng doktor habang sinusuri ang lalim ng mga hiwa sa kanyang tagiliran. “You lost a lot of blood, but thankfully, nothing too critical.”Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa kawalan habang ang malamig na antiseptic ay dumampi sa kanyang sugat. Napangiwi siya, pero hindi siya gumalaw.“She’ll be okay,” dagdag ng doktor, marahil ay napansin ang kanyang pag-aalala.“Yeah,” mahina niyang sagot, pero hindi niya alam kung para kanino ang sagot na iyon—para sa doktor, o para kumbinsihin ang sarili.Napuno ng katahimikan ang silid maliban sa tunog ng gunting, karayom, at ang marahang paghinga ni Lewis. Alam niyang dapat siyang magpahinga, pero paano? Paano kung sa ilang minutong ipipikit