CHAP 30

(WARNING: THIS CHAPTER MAY TRIGGER YOUR ANXIETY/DEPRESSION/PANIC DISORDER)

"Thank God you're stupider than me. I thought I was the most dimwitted person on earth." I laughed mockingly and wiped my tears. "Do you really think you can shove that lie at me? You did me wrong and you still had the fvcking audacity to turn the tables to put the blame on me? Cut that shit and, for once, act like a man!" I screamed and pushed him hard on his chest.

Para naman siyang walang lakas na nagpadala sa tulak ko. He looked lost. Nakayuko lang siya at tila nawalan ng planong magsalita pa.

"Ang kapal ng mukha mo para ipagpilitang nagloko ako! Ang kapal ng mukha mo para gumawa ng k'wento kahit pa alam nating lahat ang totoo! Putangina, anong klaseng tao ka? Tao ka pa nga ba?" Nakagat ko ang ibaba kong labi dahil gusto na namang kumawala ng mga hikbi ko. "Ganiyan ka na ba talaga? Ganiyan na ba talaga kayo? Lahat na lang ng kagaguhan niyo pipilitin niyong ipalunok sa akin. Putangina, anak ko ang pinatay ni