Alam na kung ano ang ganap sa next chapter, hahahahaha. Thank you po sa mga nagbabasa! Sulitin na natin ang kilig sa h0n3ymoon nila kasi after nito, balik na sila sa problema hahahaha eme
BECKETT kissed Vivianne like it’s their last day on Earth, and Vivianne did the same thing. Nakapulupot ang magkabilang braso sa leeg ni Vivianne, habang ang mga kamay ng binata naman ay naglakbay sa kan’yang puwetan at bahagyang pinisil iyon.“Ah…” mahinang pag-ungol ni Vivianne. Nagugustuhan niya ang ginagawa ng binata, lalo na ang paraan ng paghalik nito sa kan’ya. Malalim ‘yon, mainit, at tila ay binabaliw siya. “M-More…”“As you wish, my wife.” Tinupad naman ni Beckett ang kahilingan niya. Mula sa labi nito ay dahan-dahang lumipat sa kan’yang leeg ang labi ni Beckett, habang ang kamay na nasa puwetan lang nito kanina ay nasa gitna na ng hita niya.He immediately found her sweet spot, at napangiti na lang ang lalaki dahil sa impit na pag-ungol ni Vivianne nang pasadahan ng kamay niya ang p.agkababae nito.“Even if you ask me to stop now, I won’t,” bulong ni Beckett sa isang nakakaakit na tono bago ipinasok ang dalawang daliri sa loob ng dalaga.As much as he wanted to pound Vivia
PAGKATAPOS nilang maligo, tila lantang gulay na humiga si Vivianne sa sofa. Naka-bathrobe pa ito at basang-basa pa ang buhok niya, pero hindi na talaga niya kaya ang tumayo pa.Hindi naman kasi natupad ang sinabi ni Beckett kanina na mags-shower lang sila. They ended up f.ucking each other in the bathroom, at hindi lang ‘yon isang round. Marami ‘yon. Karamihan pa sa mga posisyon ay nakatayo siya kaya nanginginig na ang legs niya.Sinamaan niya ng tingin si Beckett, at naramdaman naman ‘yon ng binata kahit nakatalikod ito habang nagpupunas ng katawan. “Why are you looking at me like that?” tanong ni Beckett pero hindi siya humarap sa dalaga.“Ang sabi mo, shower lang!” pagmamaktol ni Vivianne.“I said that, but you’re the one who requested me to enter my c.ock inside you.” Humalakhak ito.“You tricked me!” sagot naman ni Vivianne bago umupo nang maayos sa kama. “Y-You made me feel good!” nautal pa nga siya.Totoo naman kasi ang sinabi ni Beckett. Noong nadadarang na siya sa sarap ng g
PINANINDIGAN ni Beckett ang sinabi niya. Inilibot pa siya ng asawa sa iba’t-ibang lugar, at ipinaranas sa kan’ya ang mga kakaibang bagay dito sa Italy. Ni hindi siya hinayaan ni Beckett na mag-isip ng mga problema kahit sa loob lang ng ilang segundo. Kada matutulala siya saglit kapag naaalala kung kumusta na ang ina, kaagad ginigising ni Beckett ang diwa niya. “We’ll go back soon. For now, let’s enjoy the view.” Itinuro ni Beckett ang paintings sa loob ng Scuola Grande di San Rocco—Ang huling pupuntahan nila ngayong araw. Sinunod naman siya ni Vivianne. She let herself be immersed by the paintings’ elegance, and feel the emotions inside it. At habang nagtitingin doon, may isang painting na pumukaw sa atensiyon niya. [Miracle of The Slave by Jacopo Tintoretto] “A slave was punished by his master because he prayed to the tomb of San Marco, causing him to be blind and have his legs fractured… But San Marco appeared, breaking the instruments used to torture the slave before he freed h
NAPATINGIN si Vivianne sa asawa, at nakakunot ang noo nito. “Kilala mo siya?” “A former classmate,” sagot naman ni Beckett ngunit ang tingin nito ay nandoon pa rin sa kamay ni Laurel na nakahawak sa palad ni Vivianne. “Sorry, man. I didn’t know.” Laurel chuckled, at mabilis din naman nitong binitawan si Vivianne. “Your girlfriend?” Itinaas ni Beckett ang kanang kamay upang ipakita ang wedding ring nila ni Vivianne, at napaawang ang labi ni Laurel sa gulat. “Damn! You’re married! I will report this to everyone later!” “Maybe they already know. You’re just not watching the news.” Nagkibit-balikat si Beckett bago inilagay ang isang kamay sa beywang ni Vivianne, tila sinasabing kan’ya lang ang dalaga at walang puwedeng umangkin sa kan’ya na kahit sino. Bahagyang napangiti si Vivianne roon. Kahit naman guwapo rin si Laurel na nasa harapan nila ngayon, kay Beckett pa rin talaga siya babalik. “What are you doing here?” muling tanong ni Beckett sa lalaking tinawag nitong Laurel. “For fu
NAPATIGIL si Vivianne sa paglalakad nang sabihin ‘yon ni Beckett. “Magsasama na ba tayo?”“If you want to, why not?” seryosong sagot ni Beckett bago naglinga-linga sa labas ng airport.May kumaway sa kan’yang isang lalaki, at isa ‘yon sa mga tauhan niyang inutusan niya kanina para dalhin ang kotse sa airport. He doesn’t want to use Synverse’s car in personal errands like this, lalo na at kasama niya ang asawa. Mahirap na at baka kung anu-anong tsismis pa ang masagap ng mga ito.Beckett led Vivianne toward the car and opened the car door for her.“Hop in,” utos ni Beckett sa asawa.Ngunit matatag si Vivianne. Hindi ito sumakay at tumingin lang ito kay Beckett. Kita ang pagtataka sa mga mata nito. “Bakit ka sasama papunta sa bahay, at bakit kailangan kong kunin ang iba kong gamit?”“I’ll answer that once we’re on the ride back to your mansion. For now, just hop in,” sagot naman ni Beckett sa malamig na tono.Pero hindi siya sinunod ni Vivianne. Nanatili tuloy silang nagtititigan sa isa’
KATULAD ni Vivianne, nagulat din ang mga tauhan ni Alfred nang makita na nakatutok ang baril ni Beckett sa kanila. Matalim at nakatatakot ang tingin nito, dahilan para mapaatras sila nang bahagya. Walang nakapagsalita sa kanila sa takot na baka iputok ni Beckett ang baril niya at ubusin silang lahat. Hindi man alam ng mga katulong ang tunay na katauhan ng binata, ngunit alam ‘yon ng mga guwardiya.At alam din nila kung gaano kabrutal si Beckett ngayon sa mga nakakaaway niya. Hindi na siya takot sa dugo, at handa nitong gawin ang lahat para kay Vivianne.“Ibaba mo na ‘yang hawak mo. Mas lalo tuloy nilang tinututok ang baril sa atin,” utos ni Vivianne sa asawa habang palinga-linga ang tingin. “Mag-aalala si mama kapag nakarinig ng putukan dito sa ibaba.”“Then tell them to drop their guns first, because I’m not planning to be vulnerable while all their guns are pointing at us… Especially you,” sagot naman ni Beckett habang nakatuon pa rin ang atensiyon nito sa harap at binabantayan ang
“MADALING mamatay para sa taong mahal mo, pero kaya mo bang mabuhay at tiisin ang lahat ng paghihirap kasama siya?” muling tanong ni Ella.Natigilan si Beckett sa narinig. All this time, akala niya ay tama ang pag-iisip niya na walang pag-aalinlangan niyang ibibigay ang sariling buhay para sa kapakanan ni Vivianne.Pero kapag ginawa nga pala niya ‘yon, maiiwan si Vivianne mag-isa, at magkakaroon ng permanenteng sakit sa puso nito. Losing a loved one brings a permanent scar to someone, at alam na alam ‘yon ni Beckett. Ganoon kasi ang naranasan niya noong patayin ang kan’yang mga magulang.Ngumiti si Beckett bago muling nagsalita. “Let me rephrase it. I’m willing to live for a lifetime to be at your daughter’s side at all times.”Tumango-tango si Ella dahil nagustuhan niya na ang sinabi ng binata. Ganoon din si Vivianne. Tila napanatag siya nang marinig ang turan ni Beckett dahil ibig sabihin nito, hindi na niya basta-basta isasakripisyo ang buhay niya… Dahil may dahilan na rin siya par
“NASA Pilipinas na ulit ang bata, kaya imposibleng maging ligtas siya rito.”Kumunot ang noo ni Beckett dahil sa pagtataka. “It’s impossible. Vivianne made sure that Dylan would be adopted in another country so Alfred won’t be able to find him. Matagal na mula nang mangyari ‘yon at wala pa naman akong nababalitaang kahit ano mula sa mga tauhan.”“Ngayon lang ‘yon nangyari kaya wala ka talagang mababalitaan, at mas tuso kumilos si Alfred kaysa inaakala mo,” sagot ni Ella. Mahina ang boses nito. “Inayawan na siya ng mga umampon sa kan’ya noon, kaya ipinabalik siya sa Pilipinas. Narinig ko ang usapan nilang ‘yon noong nagtutulug-tulugan ako, at sigurado akong may kinalaman si Alfred kung bakit ‘yon nangyari.”Beckett gritted his teeth. Talagang hindi tumitigil si Alfred hangga’t hindi nito nagagawa ang gusto niya. Kahit kailan ay hindi siya nakuntento sa mga bagay na mayroon siya… at palaging tinutupad ni Alfred ang mga pangako niya.Alfred promised himself to kill the child, and Beckett
Hello, readers!Una po sa lahat, thank you po sa mga nagbasa ng story ni Beckett at Vivianne mula umpisa hanggang huli. Salamat po sa mga nagwa-watch ads, nagco-comment, nagbibigay ng reviews at gems, at bumibili ng coins para basahin ang next chapters. Kung hindi dahil sa suporta ninyo, hindi ko rin matatapos ang pagsusulat nito.Maraming salamat din po kay Ate Sophia at sa iba pang founders sa Wild Men Series! Sobrang saya ko na napabilang ako rito sa collaboration na ito.Ngayon po, ang ANNOUNCEMENT ko ay tungkol sa special chapters. If may curious sa inyo if may special chapters si Beckett at Vivianne dahil ganoon ang ending nila, YES PO. Pero bago ko pa man matapos ang story nila, matagal ko nang pinaplano na i-publish sila as a physical book at doon ilagay ang special chapters.Hindi pa ngayon, pero soon po ‘yan.Puwede rin po kayong mag-suggest kung ano ang gusto n’yong mabasa sa special chapters, and kung may message po kayo sa akin at sa story, go lang din po hahahaha. Sana po
ITINAAS ni Alfred ang kanang kamay, at lumabas ang lahat ng tauhan ng Allamino mafia. Ganoon din ang ginawa ni Beckett, at nagsilabasan din ang mga tauhan niyang nagtatago lang sa puno at mga damuhan kanina.Seeing how the two leaders are determined to clash with each other, it only means one thing: this place will be in bloodshed soon.At ganoon na nga ang nangyari. Nagsimulang maglabanan ang mga tao sa pagitan ni Beckett at Alfred. Dumanak ang dugo, at maraming buhay ang nawala. It was a long-time war between the two of them, and Beckett won.Ngayon ay nasa harapan na sila ng isa’t-isa. Si Alfred ay nakaupo sa sahig habang puno ng sugat at pasa ang katawan dahil sa pambubugbog ni Beckett sa kan’ya, habang si Beckett naman ay nakatayo. Nakatutok ang baril nito kay Alfred.“I know you want to kill me… But why can’t you fucking pull the trigger?” tanong ni Alfred habang nakangisi. “Bumalik na naman ba ang takot mong pumatay ng tao?”“Hah.” Beckett clicked his tongue, annoyed.Ngunit hin
SA GALIT ni Alfred, lumapit siya kay Vivianne sa malalaking hakbang bago hinawakan ang kuwelyo ng damit nito. “Bawiin mo ‘yang sinabi mo.”“Hindi kita tatay para sundin ka.” Ngumisi si Vivianne, lalo na nang makitang mas lalong nag-alab ang galit sa mga mata ni Alfred. “Kahit kailan, hindi kita itinuring na ama dahil wala akong demonyong ama kagaya mo—”Hindi na natapos ni Vivianne ang sasabihin dahil bigla na lang binitiwan ni Alfred ang kuwelyo niya at sinampal siya. Hindi lang isa, kun’di tatlong beses.Vivianne smiled painfully. ‘Yong masayang pamilyang pinapangarap niya… Kahit kailan ay hindi niya makukuha ‘yon. At kailangan niyang tanggapin ang masakit na katotohanan.“Wala kang modo! Pagkatapos ng lahat ng ginawa ko para sa ‘yo, ganito ang igaganti mo sa akin? Ang labanan ako at insultuhin?!” Pumalibot ang sigaw at galit ni Alfred sa buong office.Natawa si Vivianne nang sarkastiko. “Wala akong modo? At para sa akin ang lahat ng ginawa mo? Bakit, tinanong mo ba muna kung gusto
PAGKATAPOS no’n, pinag-usapan nila magdamag kung ano ang susunod nilang plano. Nagkasundo sila sa isang bagay. Itatakas nila si Ella sa ospital, at ituturok ang panibagong gamot na ginawa ni Beckett upang magising ito.“I will distract Alfred and his men,” ani Beckett bago itinuro ang kanang bahagi ng footprint. “We will go here, since Ella’s room is on the left side of the hospital. And while we’re here, use the opportunity to escape with your mother.”“Pero delikado ‘yon.” Umiling si Vivianne. “Baka napaghandaan ‘to ni Alfred, at ipapatay ka sa mismong ospital. Kayang-kaya niya ‘yon gawin. Maniwala ka sa akin.”“I believe you, but it doesn’t matter. What’s important for me right now is to save your mother, and fullfil my promise to you…” Muling humalik si Beckett sa noo ng asawa. “So let’s do this… and see the end together.”KINABUKASAN ay oras na para maisakatuparan ang plano. Nandoon na sa parking lot si Beckett, maging ang mga tauhan na magpapanggap bilang doktor, nurse, at janit
NAGPUNTA si Alfred sa ospital matapos no’n para tingnan ang kalagayan ni Ella. He’s making sure Ella will be alive, but not enough to wake her up. Ipagagamot niya lang ito sa oras na sumunod si Vivianne sa mga kagustuhan niya.Pero tila hindi yata umaayon sa kan’ya ngayon ang tadhana, dahil laking gulat na lang niya nang makitang kalalabas lang ni Vivianne sa kuwarto ni Ella, at may hawak itong isang malaking maleta.“Ano’ng ibig sabihin nito?” tanong ni Alfred sa isang malalim at galit na tono. “Iiwan mo ang nanay mo para sa lalaking 'yon?”“Kakapaalam ko lang sa kan’ya kanina, at sigurado akong maiintindihan niya ako,” sagot naman ni Vivianne.“How can she understand if she's already dead?”“She won’t die.” Nagtiim ng bagang si Vivianne, ngunit pinilit niyang ikalma ang sarili. Hindi ito ang oras para makipag-away siya sa ama. Sobra na rin siyang pagod sa dami ng nangyari. “Aalis na ako.”Humakbang si Vivianne paabante, at akala niya ay hindi na magsasalita ang ama, ngunit nagkamali
“TWENTY million dollars.”“Twenty million? Dollars? Nahihibang ka na ba?!” biglang sigaw ni Vivianne nang mapagtanto kung ano ang gustong gawin ng asawa. “Huwag! Masyadong malaki ang pera na ‘yon! Iwan mo na lang ako rito!”“Shut up, lady,” saad ni Raul sa malalim na boses. Nakakunot ang noo nito at mukhang naingayan dahil sa pagsigaw ni Vivianne sa lenggwaheng hindi naman niya maintindihan.“Non maledire con mia moglie, Raul.” [Don’t curse at my wife.]At hindi rin naman nagustuhan ni Beckett ang ginawang pagsita ni Raul sa asawa, lalo na ang tono ng boses nito. Sumama ang tingin niya kay Raul, ngunit mabilis din naman niyang napakalma ang sarili.“So, is this enough for you to buy guns from their organization?” tanong ni Beckett bago itinaas ang diamond card. “You have collateral, and remember how I saved your ass when we’re in elementary school?”Lingid sa kaalaman ng lahat, hindi lang basta magkakilala si Raul at Beckett. Magkaklase sila noon, at nang may magtangkang gumulpi kay Ra
“DON’T talk shit with me. Alam kong ikaw ang dahilan kung bakit siya nawawala.” Lumapit si Beckett kay Alfred. Halata na ang galit sa mga mata nito. “Saan mo siya dinala?”“Hindi ko alam. Alin doon ang hindi mo maintindihan?” Padabog na inilagay ni Alfred ang diyaryo sa gilid bago tinapatan ang masamang tingin ni Beckett. “And don’t forget that you’re in my territory. Kaya kong pasabugin ang bungo mo ngayon mismo.”Ngumisi si Beckett. “Kung talagang balak mo ‘yon gawin, dapat kanina pa.”“Saka na, kapag nasa akin na ang lahat ng yaman mo.”Nang marinig ni Beckett ang mga katagang ‘yon, hindi niya mapigilang mapahalakhak. Tama nga ang hinala niya—Na may ibang binabalak si Alfred kaya pumayag ito sa kasal nila ni Vivianne, at kaya pilit siya nitong pinakikisamahan.“Mangarap ka lang,” bulong ni Beckett habang nag-iigting ang panga. “Mahahanap ko siya, kahit gaano pa katagal. Mark my words, Alfred Allamino.”Tumalikod na si Beckett at aalis na sana ng mansiyon, ngunit napatigil siya nang
KAAGAD nahampas ni Beckett ang pader nang maisip ‘yon. Hindi na siya nag-aksaya pa ng oras. Binilisan niyang maghanap ng papel at ballpen para isulat doon ang mga nasa isip niya.Mabuti na lang at memorize niya pa ang ingredients, at alam niya rin ang mga gamot na puwedeng makagulo sa chemicals.Dahil sa walang katapusang pag-iisip, naging mabilis tuloy para kay Beckett ang tatlong araw na lumipas. Ni hindi niya namalayang dalawang beses sa isang araw na lang pala siya kumakain, at halos buong araw ay nakaupo lang siya sa gilid at nag-iisip.Halos isang buong notebook na ang nasulatan at na-drawing-an niya ng kung anu-ano. Everything was settled, kaya naman ang kailangan na lang niyang gawin kapag nakalabas ay pumunta sa warehouse at i-test ang lahat ng naiisip niya.“Kung tama nga ang naiisip ko, ibig sabihin ay ‘yong isa pang ininom ni Ella ang dahilan kung bakit siya na-comatose. It was the reason for her nosebleed, too,” bulong ni Beckett habang nakatitig sa notebook niya.Nabo-bo
PUMASOK na si Vivianne sa loob ng kuwarto ng ina. Umupo siya sa gilid nito habang tahimik na umiiyak. Hindi siya mapakali dahil kanina lang ay nakakausap niya pa ito nang maayos, ngunit ngayon, para na itong lantang gulay. Namumula ang balat, at nakaratay sa kama.“Ma… I’m sorry,” bulong niya sa ina at bahagyang pinisil ang kamay nito.Pakiramdam ni Vivianne, kasalanan niya ang lahat ng nangyari. She couldn’t blame anyone on this, pero kanina ay sumabog na siya sa dami ng problemang pinagdaraanan.Her trauma hasn’t healed yet. Malaki ang trust issues niya. Alam niya rin na dapat hindi naging ganoon ang trato niya kay Beckett kanina, lalo na at gusto lang naman nitong tumulong. But because of what happened, her walls were up again.“I’m sorry, Beckett…” aniya, at maya maya ay tuluyan nang bumuhos ang luha nito.Pero lingid sa kaalaman ni Vivianne, sumunod si Beckett sa kan’ya. Nabuksan na nito ang pinto at handa na sanang pumasok sa loob, pero nang makita kung gaano kalungkot si Vivian