XXII. Gram

ZION ENGINEERING AND CONSTRUCTION COMPANY ang nakalagay sa napakataas na building sa harapan ni Trisha.  Nag-undertime siya sa trabaho upang makausap si Marsden at pasalamatan sa pagbibigay nito ng regalo kay Jay.

Nang siya ay papunta na sa reception at the ground floor hindi niya maiwasang magworry kung ano ang magiging reaksyon nito kapag nakita siya.  She wanted to thank him personally and perhaps to say sorry for the ultimatum.  They might not see each other again but atleast they separated in a good way.

“Yes Ma’am?” tanong sa kanya ng magandang receptionist.

“Nand’yan ba si Mr. Hernandez?” aniya.

“May appointment po ba kayo?”

“Wala pero–“

“Pasensya na po ma’am hindi po kasi pwede kung walang appointment.”

“Importante lang talaga ma’am,” pakiusap niya dito.  “He knew me, baka pwedeng itawag mo muna?”

Nagdadalawang isip ang receptionist mabuti na lamang at paglipas ng ilang saglit ay kinuha nito ang telepono at tumawag sa opisina ni Marsden.

“Trish?”

Agad nilingon ni Trisha kung sino ang tumawag sa kanyang pangalan and she smiled nang makita ang papalapit na kaibigan.

“Hi Max!”

“Hey!”  bati nito at lumapit sa kanya for a beso-beso.  “What are you doing here?”

“Well, gusto ko lang sanang makausap si Marsden.”

“He’s not here.  You should have called him.” 

“Sana nga tumawag muna ako.”  Ngumiti siya while waving her cellphone.

“Let’s go to my office for a cup of water, coffee or me?” pabiro nito.

Natawa siya dito, kaya pala magbestfriend ang dalawa pareho silang charmer.

“Thanx for the offer Max pero okay lang…  I’ll just call him, bye Max and thank you ma’am,” paalam niya sa mga ito.

“Bye Trish, you’re welcome anytime.  No need to ask the reception.”  Kinindatan nito ang receptionist na napangiti na lamang.

“Next time…” At tuluyan na siyang umalis.  Kung may next time pa, nasabi niya sa sarili.

Dumiretso na siya sa sakayan ng jeep sa may kabilang kanto.  She was disappointed  and partially relieved na hindi niya ito nakausap.  Siguro nga dapat tumawag muna siya.

★★★

“Bakit ba dito ka natulog bata ka!  ‘Wag ka na kasing mag-alala sa ‘kin apo, okay na ako,”  saad ng lola ni Marsden nang makita siyang nakaupo sa gilid ng kama at kakagising lang.  Nakahiga ito sa malapad na kama at may nakakabit na dextrose sa kaliwang kamay nito.

“Don’t worry Gram, I’m fine.  I wanted to stay with you,” aniya sabay kuha sa kanang kamay nito at hinaplos.  “You scared me!”

Tumawa ito ng mahina.  “Kunting hilo lang ito, talagang eksaherada lang ‘yang kaibigan ko.” 

“You fainted Gram.  Mabuti na lang at nakita ka ni mama,”  aniyang alalang-alala dito.

Tinawagan siya kahapon ni mama, ang matalik na kaibigan ng kanyang lola na siya ring kasa-kasama nito sa bahay.  Nakita nila itong nakahandusay sa hardin kaya naman agad siyang lumipad papunta dito sa Tagaytay from his branch in Cebu where he had a business meeting with a client for a day.   Agad niyang tinawagan ang personal doctor nito.

“Mild lang kasi dapat ang exercise Gram.  You don’t need to do zumba.  Com’on!  You are still sexy,” pagbibiro niya dito.

Natatawa itong tinapik ang kanyang kamay.  “Bolero kang bata ka.”

“I’m serious! Come with me.  I’ll take care of you.”  Seryoso niyang saad dito at kinuha ulit ang kulubot nitong kamay.  He caressed the wrinkles in her hand.  The hand of the woman who took good care of him and love him more than he could asked for.

“I’m sorry Gram…for leaving you.”

“You didn’t left me.  You always make your presence known even you’re far.” 

Tinatawagan niya ito three times a week even just to bid her goodnight and always monitored her health through her doctor kahit noong nasa Amerika pa siya.  Last month he stayed here for one week para bawiin ang ilang taong hindi niya ito nakasama.  He was still guilty for leaving her then.

Hinaplos nito ang kanyang pisngi.  “I’m so happy you’re here.  I can hold you and pinched your cheek.”  He laughed when she did what she said.  “Just like the cute little boy you used to be.”

Still laughing Marsden stand up and checked his wristwatch.  “It’s time for your dinner.”  Pumunta siya sa pintuan and asked the housekeeper for the food.

Nang makabalik siya ay unti-unti na itong sumasandal sa headboard.  Agad siyang pumunta dito para tulungan.

Alam niyang ayaw nitong nanghihina at sanay na palaging may ginagawa kaya naman hindi na niya ito pinagalitan.  “If you wanted to work in the garden, bring Sally with you.”  Tukoy niya sa dose anyos na anak ni Nanay Medring na kasambahay nila.

“Pero–“

“Gram!  Mabuti na lang at may nakakita sa’yo agad.  You told them you’re going to take a nap and then nasa garden ka pala planting.”  Marahan niya itong pinagsabihan.

“I’m just transferring the roses dear,” paliwanag pa nito.

“Naiintindihan ko na ayaw mong walang ginagawa, just bring Sally with you next time okay?” Pakiusap niya dito.

Napatingin sila sa pinto nang pumasok si mama na may dalang tray ng isang mangkok ng sopas at tubig.

“Oh ano pinagsabihan mo ba anak?!”  bungad ni mama nang ilagay ang tray sa lamesita.

“I told her to bring Sally with her everytime she wanted to go in the garden.”

“Oh narinig mo bestie?  Hindi ka na bata, may mga limitasyon na tayo.  Makinig ka sa apo mo,”  saad ni mama Gelda.

Napabunong-hininga ang kanyang lola.  “Oo na sige na, kapag nababagot ako maglalakad-lakad na lang ako sa hardin.”

“Good!” aniya sabay appear kay Gram.  Hanggang ngayon nangingiti pa rin siya kapag naririnig ang tawagan ng mga itong bestie, sabay lang sa uso.

Nakangiti pa rin siya habang pinapanood ang pagkain nito ng sopas.  Sinusubuan ito ng kanyang mama.  “I need to make a call and I’ll come back later so eat well, okay?” aniyang papalabas na ng kwarto.

“So pumayag ba si Mr. Uchico sa condition natin?” tanong niya sa kanyang assistant na nasa kabilang linya.  Nasa study siya at nakaupo behind the massive desk.

“Yes sir!  Napakasaya nga niya eh.  Ang sabi niya atin ang pinakamagandang deal kaya siguradong closed deal na ‘yon pagbalik mo.”

“Very good Hans, maasahan ka talaga.  Kumusta nga pala ‘yong regalo para kay Jay?” 

“Natanggap na nito at balita ko sir napakasaya daw nito at naiyak pa.”

Napangiti si Marsden.  Masaya siya na kahit papaano nagustuhan nito ang regalo.  Gusto sana niyang makilala ang mga kaibigan ni Trisha pero parang hindi na mangyayari.

“Thanks, just call me if something needs my attention.  I’ll be back in a couple of days.”

Nang ibaba niya ang cellphone ay tumayo siya, took a glass and a bottle of brandy inside the small liquor cabinet at the corner.  He poured a brandy into his glass at  binuksan ang malapad na glass door at lumabas sa terrace.  He enjoy the magnificent view of the hill below. 

Dito sa rest house na ito nagbabakasyon silang tatlo ng kanyang lolo and lola.  Nang nagsimula na siyang magtrabaho sa kompanyang pagmamay-ari ng kanyang lolo ay lumipat na ang mga ito dito at siya naman ay naiwan sa Makati upang palitan ang kanyang lolo as CEO.

Alam niyang ayaw iwan ng kanyang lola ang bahay na ito dahil dito naiwan ang mga masasayang ala-ala nila ng kanyang lolo. 

He took a deep breath and leaned on the wall at the side.  Ala-ala.  Marsden looked at the horizon and think about the ultimatum Trisha gave him.  While drinking he was contemplating if he was ready to share everything to her.  He grinned mockingly.  Trisha thought the nightmare will cease if they won’t see each other again but she was mistaken.  Being with her actually eases the pain of being reminded how he haven’t had the chance to say goodbye to his mom.

“Masaya ako at nandito ka na.”  Lumapit sa kaya ang kanyang mama Gelda.  Sumandal ito sa railings at nakaharap sa kanya.

Nginitian niya ito.  “Thank you for being with her ma no’ng mga panahong wala ako dito para sa kanya.”

“Naiintindihan ko anak at tsaka masaya akong kasama ang bestfriend ko at tumira dito.  Eh kumusta naman ba?”

“Okay lang, medyo busy sa trabaho dahil sa plano naming expansion.”

“Balita ko nagkita na kayo ng mga kaibigan mo.”

“Yeah!” napangiti siya nang maalala ang mga kaibigan.  “We had fun.”

Hinawakan nito ang braso niya.  “Masaya ako at nagkaayos na kayo.  Napakasaya ninyong mga bata kahit na pressure kayo sa status ninyo sa buhay.”  Tumitig ito sa kanyang mga mata.  “Don’t be a cynic in love anak.  Your time will come.”  She patted his shoulder before leaving and Marsden was left alone thinking about the cynic thing.  Is he?