Makalipas ang dalawang linggo ng magising ito. Pinalabas lang siya ng kwarto sa loob ng tatlong oras at nang pabalikin siya ay isa na iyong simpleng kwarto. Hindi na iyon puti lang at iilan ang gamit. Pakiramdam niya ay nasa isang bahay na siya. The medical equipments are now gone, but her uncomfortableness did not go away because it was replaced by two guards outside her room. Magdadalawang linggo na siya sa bahay na 'yon mula nang gumaling siya pero para siyang isang bilanggo. Lahat ng galaw niya ay dapat naaayon sa gusto ng may-ari ng bahay. She cannot leave her room without the company of the guards and she was not allowed to roam around the house. Hindi talaga siya makaalala. The only she remembers is her tragic past. She cannot eat without his permission and she will not be stunned if he told her. She was not allowed to breathe without his consent. Dr. Jacobe already said that she was completely healed, but the man of the house, that man who has
Panibagong araw, muling gumising si Chantria sa mundong ayaw niya. When she opened her eyes and saw the ceiling of her prison room, she knew she wasn't dead. Tiningnan niya ang pulsuhan niya na nababalot ng bentahe. Malalim siyang bumuntong-hininga saka bumangon at umalis ng kama. Pagod na siya sa nangyayari, hindi naman siya tinatalaban ng paglalaslas niya. Nang lumabas siya ng kwarto, hindi na siya nagulat nang makita ang dalawang guard sa labas ng kwarto pero naroon pa rin ang takot niya. Mukhang wala rito ang lalaking 'yon. That's a good thing, kahit papaano ay makakahinga siya ng maluwag. Hindi niya rin alam kung bakit galit ito sa kaniya. He makes her very uncomfortable. Mabagal siyang naglakad pababa ng hagdan saka nagtungo sa kusina para kumuha ng makakain. The only good thing in this house was the food. Kahit papaano ay na-e-enjoy niya ang pagkain. Hindi siya nagugutom at palaging may pakain nang nakahain sa kanya pagkababa niya. But today was different. When
MABILIS NA BINITIWAN ni Chantria ang kutsilyong hawak nang makitang pumasok si Snow sa kusina. Kasama nito si Clara na matalim ang tingin sa kanya. "Mommy!" Snow gleefully ran towards her and embraced her legs tightly as she looked up at her. She felt a warm hand caressing her heart. This cute little girl thinks she was her mother and she couldn't say otherwise because she doesn't want to disappoint her just like how disappointed she was in her childhood days. "Good evening, Mommy," nakangiting bati sa kanya ni Snow habang nakayakap pa rin sa kanya. "Are you hungry? Hindi mo ako sinabayan mag- dinner kanina." If only she could tell this little angel that her father doesn't want her to. "May ginawa kasi ako kanina," pagdadahilan niya. "You're busy again, Mommy?" tanong ni Snow saka pinakawalan siya sa pagkakayakap at umatras. “Am I not allowed to talk, Mommy? Am I being too noisy? Pwede ba tayong maglaro ulit? Pwede mo ba akong samahan mag- half bath?" Lumuho
Paano ito nasugatan ng ganito? It's not from the car crash that's for sure. Chantria is the most flawless woman he knows. He was not a doctor, but he can tell that these wounds and cuts healed years ago and not just for weeks! What the hell is this? He ran his fingers through his hair as he stared at Chantria's back. This can't be. Hindi iyon ang likod ng asawa niya. He knew his wife's body. They have a child together for Christ's sake! And this is not it! Hinubad niya ang suot na suot saka itinakip iyon sa katawan nito at ibinaliknang pagkakatakip ng kumot dito. Kahit na may pilat sa likod nito na hindi niya na alam na nagkaroon ng ganun ang kaniyang asawa. Hindi na bawasan ang kagandahan nito. Dane, then, got his phone from his pocket and called Dr. Jacob. Ilang ulit munang nag-ring sa kabilang linya bago nito sinagot ang tawag niya. "Mr. Gregore" "When can you see me?" He cut him off. "It's urgent." "Oh. I'm in a conference in Macau," anang d
Hindi naman malalim pero sapat na para mamanhid ang kamay niya. Nang maramdaman niya ang sakit, binitiwan niya ang kutsilyo saka nahiga siya sa kama at ipinikit ang mga mata. Pinakamalapit na kaibigan na ni Chantria ang kutsilyong laging kasalo niya tuwing gusto na niyang mamahinga. She never harms others. Tanging sarili niya lang ang ginagamitan niya nito. Kaagad siyang dinalaw ng antok. The pain in her wrist was like a lullaby for her. The pain made her sleep soundly. Ito na ata ang pinakamabisang sulosyon tuwing gusto niyang kalimutan ang lahat. Pero bago siya tuluyang makatulog, narinig niya ang pagbukas ng pinto at ang pagpasok ng kung sino man sa kwarto niya. ***** Chantria woke up her eyes instantly landed her wrist to see her bleeding wound. Bahagyang kumunot ang noo niya nang makitang may benda na ang pulsuhan na hiniwa niya kagabi. Did Clara clean her wound and put bandages on it? Pero imposible, mula kasi ng dumating siya rito ay masama na ang pakikitungo nito sa
"Okay." "Okay," anito saka isinara na rin sa wakas ang pinto ng kwarto niya. Nakahinga siya ng maluwang saka nagmamadaling pumasok sa banyo para maghilamos. Pagkatapos maghilamos sa lababo, hindi niya alam kung ilang minuto siyang nakatitig sa salamin habang tumatakbo sa isip niya ang masamang panaginip bago lumabas ng banyo. Napatigil ang balak niyang pagbalik sa kama nang makita ang meryenda sa paanan ng kama niya. Sino ang nagdala nito? Tanong niya sa sarili saka nilapitan ang tray na may lamang meryenda. A simple snack, but it'll do to fill her hungry stomach. Habang nagmemeryenda siya, napabaling-baling siya nang makarinig ng tunog ng cellphone sa loob ng kwarto niya. First of all, she doesn't need a phone. Second, she doesn't own one. So, why was there cell phone ringing inside her room? Sinuri ng mata niya ang bawat sulok ng kwarto at ginamit ang tainga niya hanggang sa matagpuan niya ang bagay na hinahanap. Ang cellphone na nag-iingay ay nasa gilid ng tray, bahagya
Doubt was in her eyes and he understood her. So, Dane pushed himself away from Chantria to gave a safe distance between them. "Is this distance okay? O gusto mong lumayo pa ako?" Chantria remained silent, but her eyes were trained on him. Dane sighed. "Talk to me." "What for?" mahina at malumanay ang boses nito na para bang pagod na pagod ito. "I'm angry," he said while looking into her eyes. Fear filled her eyes and asked, "A-at me?" Mabilis siyang umiling. "No. No. Not at you." "Then at w-whom?" "To all the people that," hurt you. Hindi niya tinapos ang gustong sabihin, "-you know... just the people in general." Dahan-dahang dumapa si Chantria sa kama saka pinag-krus ang braso sa kama at ipinatong doon ang baba habang nakatingin sa kanya. "I'm furious too," she whispered absentmindedly. "And my anger won't go away that easily." "I can make you smile," he offered. "If you let me." Nakatitig sa kawalan na umiling ito. "Don't
Panibagong araw, ANOTHER pain. Chantria woke up feeling nothing. Wala namang bago do'n. It's not the first time that she wanted to end her existence. This wasn't the first time that she thought of death early in the morning. In two years that she'd been out from that basement, the thought about being dead never left her mind. Hours and days may passed, but the thought of ending her life never changed. It was the only thing that made her sane. That, and pain. Lots and lots of pain to survive a day. Minsan, tinatanong niya ang sarili kung masokista ba siya at tulad ng mga nauna niyang tanong sa sarili, wala iyong naging kasagutan. Sanay siyang nasasaktan. Sanay siyang iyon palagi ang nararamdaman. Pain has always been with her since she was four years old. Pain and tears, her companion in her everyday hellish life. Her void existence always made her question herself again and again. Why am I still alive?As usual. No answer. Just silence. Long and painful silence.
Napailing siya, "Hindi ko alam kung matatakot ako sa mga pagbabago mo." “B-bakit naman?” “Ayan ka na naman, nauutal ka na naman. What I mean Chantria is you’re for a kiss. Madalas pa nga.” “Bakit ka naman matatakot? Am I that creepy?” Umiling agad ito. “No, baka kasi hindi ko mapigilan.” Natatawang iniyakap nito ang mga braso sa leeg niya saka inilapit ang mukha sa mukha niya at ginawaran siya ng matunog na halik sa gilid ng labi niya. Nahigit niya ang hininga dahil sa ginawa ng dalaga. This was the first time that she kissed him near his lips and he was baffled! Hindi niya alam na pigil pala niya ang hininga hanggang sa pisilin ni Chantria ang tungki ng ilong niya. He blinked rapidly and stared at Chantria. "D-don't shock me like that." Ngumiti lang si Chantria saka naghikab kaya naman bumalik ito sa pagkakahiga sa kama at nagkumot. She closed her eyes and he thought she's going back to sleep but then she opened her eyes again and smiled at him. "Good night
“Bro, you look so pissed and I like that. For the past few years ngayon lang kita ulit na kitang lumaban.” Napailing siya sa sinabi ng pinsan. "Only when I'm triggered. Mas masama ka pa rin sa 'kin." Nagtawanan naman ang dalawa sa sinabi nito "Yeah...yeah. By the way, I'll check in to Ex-wife's background as well and I'll find your P.I. Baka kung saan na napunta ang loyalty no'n. Mabibilang na lang ang taong hindi nabibili ng pera ngayon." "Thanks, couz." "Anytime,Dy. Just call me." Nang mawala ang kausap sa kabilang linya, binuksan niya ang mensaheng natanggap niya kaninang umaga galing sa isang hindi rehestradong numero. “Huwag mo na akong hanapin. Masaya na ako. At kahit kailan hindi kita minahal kaya huwag ka nang umasa. Dapat nga magpasalamat ka pa sa 'kin at hindi ko nilaglag ang anak mo ng ipagbuntis ko sayo. No name. But he knew it's from Ex-wife. Nagtatagis ang bagang na binura niya ang mensaheng iyon. “She doesn’t deserve to b
Sunod-sunod na malalim na hinginga ang pinakawalan ni Dane habang nasa ilalim siya ng malamig na shower. His palm was pressed against the tile wall and his other hand was on his hair. Calm down, Dane. She's not yet ready for what you want. She's fragile and innocent. She doesn't even know what she's doing to you. Kumuyom ang kamao niya saka tiningala ang mukha para doon tumama ang malamig na tubig. When he touched her legs earlier, caressed her inner thighs and feel her belly ... he could't help but to get a hard on. Her bare skin... he wanted to trace his tongue against her skin until his mouth reached her womanhood. But when he saw her face streaked with fear, he knew that he had to control himself more. But the softness of her skin ... her inviting lips and her heavy breathing-Control, Dane! Control yourself! She's fragile and she trust you not to do anything that can hurt her! Bumuga siya ng marahas na hininga saka bumaba ang tingin niya sa pagkalalaki. He still ha
“Hey, baby. Want to go date with me?” “S-seryoso ka?” magkasalubong ang kilay. "Seryoso ako na gusto kitang i-date. Bakit? Masama bang i-date ang babaeng gusto ko? Which is you by the way." Napakurap-kurap siya kay Dane. "B-bakit parang galit ka s-sa 'kin?" "Kasi pinagdududahan mo ang nararamdaman ko para sa 'yo." He looked irritated. "Ilang 'l like you' ba ang gusto mong marinig mula sa 'kin para maniwala kang mahalaga ka sa 'kin? Para maniwala kang kaya kong gawin ang lahat para sa 'yo? O baka naman gusto mong laktawan ko ang 'l like you' at dumeretso ako kaagad sa 'mahal kita'? Anong mas gusto mo?" "Bakit? Mahal mo ba ako?" Balik tanong niya sa lalaki. "Kung sabihin kong 'oo', anong gagawin mo?" Naghahamon ang boses ni Dane. He never lied in terms of saying he liked someone. Natahimik siya at parang naudlot ang dila niya. Ano nga ba ang gagawinniya? Ni hindi pa nga niya mapangalanan itong nararamdaman niya para rito. "Natahimik ka." Pansin ni Dane sa kanya
“Dane, I want to work din pala. Ayoko kasing maging pabigat sayo. K-kaya ko naman siguro na magtrabaho na-” Bumaling sa kanya si Dane, may iritasyong kislap ang mga mata. "Chantria, hindi ka pabigat sa 'kin." “Never down yourself. That is why I’m here. To help you, para hindi mo na sinasabihan ng ganyan ang sarili mo.” "Sinasabi mo lang 'yon ngayon kasi hindi pa tayo matagal na magkasama." Bumuntong-hininga siya. "Alam ko sa sarili ko na pabigat ako. Halos hindi kana nga pumapasok nitong mga nakaaraang araw para lang bantayan ako. 'Yon ba ang hindi pabigat?" "Ginusto ko 'yon" "Kahit na." Pinakatitigan siya ni Dane bago nagtanong. "What do you suggest we do?" He asked softly. "You want me to contact a therapist for you? Huwag kang mag-alala, she's very nice and she will treat you with respect. At kapag sinaktan Kaniya wag kang magkakamaling hindi magsasalita Chantria. But I already told my friend to check her background para naman makasigurado din na magiging mabait ito sayo.”
He’spulling away and returning to his chair. "So..." nilagyan siya ng pagkain sa plato ni Dane, "pwede na kitang halikan kahit kailan ko gusto, tama?" Walang pag-aalinlangan siyang tumango, "that's right. At pwede rin kitang halikan kung kailan ko rin gusto-" Biglang napaubo si Dane at parang nabulunan sa tubig na iniinom. Napatigil siya sa pagsasalita saka napatitig sa lalaki. "Are you okay? May mali ba sa sinabi ko?" Dane keeps on coughing and when he finally recovered, he looked at her. "You wanna kiss me?" Tumaas ang dalawa niyang kilay. "Kaya ka nabulunan? Kasi gusto kitang halikan?" "Yes!" Ilang beses itong huminga ng malalim. “You will kill me if you continue shocking me like this." Humaba ang nguso niya. "Wala namang nakakagulat kung gusto kitang halikan." Nagtatampo siya. "Bakit? Ayaw mong halikan kita? Mas gusto mo ibang babae?Im so sorry, i-iba ata ang nasa isip ko." Then she murmured, "Maybe you like your other girl to kiss you. I bet she's
"Nakakaaliw kang turuan, Ma'am Chantria," ani Manang Josie na tinuturuan siyang magluto, "madali ho kayong matuto. Tiyak na matutuwa si Dane nito kapag nalaman niyang halos ikaw ang nagluto sa hapunan natin mamaya." Napangiti siya saka bumaling sa mayordoma, "Talaga bang matutuwa si Dane? Hindi ko rin alam pero pakiramdam ko dati ko ng ginagawa ang pagluluto Manang Josie.” "Oo naman ho." Nag-thumbs pa sa kanya si Manang Josie, "At natutuwa rin po kami na lumalabas ka na sa kwarto mo. Tama pala talaga si Sir. Napakabait niyo po.” “S-salamat po ah.” Napatingin siya sa ibang katulong na nasa kusina na kanina pa niya kausap at kabiruan. Mababait ang mga ito sa kanya kaya naman napalagay kaagad ang loob niya sa mga ito. "Salamat dahil mabait kayo sa 'kin," sabi niya. "Naku, Ma'am, wala ho 'yon," ani Greta na siyang naghuhugas ng pinagmeryendahan nila kanina, "nakakatuwa nga po at nakikihalubilo kayo sa aming mga katulong." "Bakit naman hindi?" N
Dane kissed her shoulder before glancing at her, their lips are just inch apart. "Anything for you." "Paano si Snow? Sinong susundo sa kanya?" "I'll ask my driver to.” "No. Don't." She closed her eyes. "Just come back after you fetch Snow. Okay?" "Okay." "Promise?" "I promise." Nakapikit lang si Chantria pero gising pa ang diwa niya. Hindi niya alam kung bakit bigla na lang sumama ang pakiramdam niya at napagod siya. Wala naman siyang ginawang nakakapagod ngayong araw. Hindi umangal si Chantria ng maramdaman niyang binuhat siya ni Dane at dinala siya sa kwarto niya. But the scent of room smells different... it smells Dane. Is it because he was with her? Hindi na niya pinansin iyon. Nang maihiga siya ni Dane sa malambot na kama, kaagad siyang umayos ng higa na hindi iminumulat ang mga mata at mas naging komportable ang pakiramdam niya ng maramdamang kinumutan siya ni Dane. "Rest here." Dane whispered before kissing her forehead. "I'll hurry back to
"Do you want me to kiss you again?" Hindi alam ni Chantria ang isasagot niya. Iniisip nito na baka maitulak na naman niya ito pag pumayag siya. "Akala ko ba nagustuhan mo ang halik ko?" May pagtatampo ang boses niya. "Tapos ayaw mo akong halikan ka ulit? Baby, I'm insulted. VERY INSULTED.” Kaagad itong umayos ng upo saka nagpaliwanag, "I'm still scared. But my fear got sidetracked when you, ahm," she blushed again, "when, ahm, you t- tease my t-tongue and m-my lips and ahm-" "--you moaned." Chantria quickly looked down. "Was that a bad thing?" "No. But you didn't kiss me back. That's a bad thing." Kaagad na bumalik ang mga mata ni Chantria sa kanya. “But I don't know how." "'Di ba sabi ko kanina sa 'yo, tuturuan kita." "Paano?" Tanong nito habang napaka-inosente ng mukha na nakatitig sa kanya. "Hahalikan ulit kita." Para itong nagulat sa sinabi niya dahil napatalon ito at nagmamadaling umalis sa sofa at lumayo sa kanya. Tumayo siya mula sa pagkakaluhod saka hinarap ang