Ep.28Morfin: What happened to you?"คุณผู้หญิงนี่โชคดีมากเลยนะคะ” เสียงของพวกพนักงานที่กำลังจับฉันลองชุดและเย็บเก็บรายละเอียดต่าง ๆ พูดขึ้นกับฉัน“โชคดียังไงคะ?” ฉันหันไปถามเธออย่างไม่เข้าใจ“ก็ได้แฟนที่ ทั้งหล่อ ทั้งรวยแบบคุณบลูไนท์ไงล่ะคะ” พนักงานสาวที่ดูอาวุโสที่สุดในกลุ่มตอบขึ้นแทนทุกคน“แต่จะว่าไปแล้ว ว่าที่เจ้าบ่าวอย่างคุณจีซัสเองก็น่าเสียดาย ทั้งเพื่อนเจ้าบ่าวแก๊งนี้ก็โพรไฟล์ดีกันทุกคนนั่นแหละค่ะ เจ๊” พนักงานที่กำลังก้มเย็บปักลายบนชุดพูดขึ้นอย่างยิ้มเล็กยิ้มน้อยถ้าเขาได้รู้จักตัวจริงของบลูไนท์ คงไม่คิดว่าฉันคือผู้หญิงที่โชคดีแน่ ๆ แต่ฉันก็ไม่ตอบอะไรทำได้แค่ยิ้มเจื่อน ๆ"พวกเราก็แค่มโนกันขำ ๆ น่ะค่ะ คุณผู้หญิงอย่าคิดมากเลยนะคะ" พนักงานอีกคนก็เสริมขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบอะไร"ไม่เลยค่ะ ฉันเข้าใจค่ะ ไม่ได้คิดอะไร" ฉันตอบไปอย่างนิ่ง ๆด้วยความที่ร้านดูเรียบหรูดูแพง ไม่แปลกที่คนระดับจีซัสจะเลือกเอาร้านนี้ที่ข้างโต๊ะและผนังเต็มไปด้วยรางวัลและรูปถ่ายกับดาราไฮโซดัง ๆ มากมาย ไม่แปลกที่จะทั้งชุดสวยดูหรู นำเข้าผ้าจากนอกและบริการก็มืออาชีพเอามาก ๆ“คุณคริสตัล” ฉันมองไปที่รูปของคุณคริส
Ep.29ซื่อสัตย์ต่อฉัน“ไม่ต้องบอกนะ” บลูไนท์ส่งสายตาเกรี้ยวกราดไปที่มอร์ฟิน“ว่าคำว่าผัวน่ะ ทำอะไรเมียได้บ้าง” และไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายไว้แบบนั้น ก่อนที่ฉันจะรวบรวมกำลังที่มี ฉุดกระชากลากตัวของเขาออกมาจากร้านจนได้“อ้าวพี่บลูไนท์ สวัสดีค่ะ” สาวน้อยผมหยิกลอนผ้าโพกหัว ยกมือไหว้บลูไนท์ และหันมาไหว้ฉันด้วยอีกคนอย่างมารยาทดี“สวัสดีค่ะ พี่” เธอพูดอย่างเร่งรีบ และขมวดคิ้วมองเราทั้งคู่ที่ออกมาจากร้านพร้อมทั้งชุดไทย ฉันรีบผงกหัวรับการไหว้จากเธออย่างมีมารยาทและถ้าฉันเดาไม่ผิดเธอคงจะเป็นว่าที่เจ้าสาวของจีซัสแน่ ๆ แต่ไม่ทันได้ทักทาย หรือยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้าแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยทักทาย หรือถามชื่อน้องคนนั้น บลูไนท์ก็เริ่มจะแกะมือของฉันออกจากแขนของเขาอย่างไม่ยอมลดละ“ปล่อย! ฉันไม่ชอบหนีปัญหาฉันจะกลับไปเคลียร์กับแม่งให้จบ” บลูไนท์ที่ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากจะเอาไปเถียงและมีเรื่องต่อให้ได้กับมอร์ฟิน“กลับเถอะนะเชื่อฉัน...” ฉันพยายามรั้งแขนของเขาเอาไว้และพาไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกล“ก็บอกว่าไม่ไง!!” บลูไนท์ที่ยังคงเดือดดาลและพยายามจะต้านทานแรงดึงไปมา ...จนกระทั่งแกร๊กกก ตุ๊บ…“อะ โอ้ย” ด้วยแรงนั้นทำให้
Ep.30 อย่าทรยศ“ถ้าเธอไม่ทรยศฉัน” ลมหายใจอุ่น ๆ ตรงหน้า ค่อย ๆ โน้มตัวของฉันให้นอนราบลงไปกับเตียงที่กว้างใหญ่อย่างช้า ๆทุก ๆ สัมผัสทำให้ฉันนึกไปถึงในวันแรกที่เราได้เจอกัน... จนมาถึงวันนี้“อื้ม...” ฉันพยักหน้าเบา ๆ อย่างรับรู้บลูไนท์มองฉันด้วยดวงตาคู่เดิมที่แปรเปลี่ยนไป...แววตาคู่นี้ของเขาที่เคยเป็นเพียงคนแปลกหน้าแต่ว่า... วันนี้ฉันกับรู้สึกคุ้นเคยมันดีเหมือนเรารู้จักกันนาน... บลูไนท์ขยับโน้มกายของเขาเข้ามาหาฉันอย่างช้า ๆ เขากระซิบผ่านริมฝีปากที่เร่าร้อนของฉันและของเขา...“เธอจะมีค่าเป็นร้อย ๆ ล้าน ถ้าเธอเป็นแค่ของฉัน” จบประโยคนั้นริมฝีปากนุ่มนวลค่อย ๆ แนบเนื้อประกบลงกับริมฝีปากของฉัน และเริ่มที่จะบดขยี้ริมฝีปากล่างของฉันอย่างดื่มด่ำด้าน... ปลายนิ้วของเขาค่อย ๆ เลื่อนลงไปสัมผัสที่ร่องรักของฉันและลูบไล้มันก่อนจะสอดปลายนิ้วกลางเข้าไปทีละนิดทีละนิด และนั่นทำเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้องไปด้วยความรู้สึกที่วาบหวิวปลายนิ้วที่ค่อย ๆ ขยับจากหนึ่งเป็นสองนิ้ว สอดเข้าออกราวกับมันคือตัวแทนของท่อนเอ็นแข็งแกร่งที่กำลังดุนช่วงหน้าท้องของฉันอยู่ในตอนนี้... และนั่นเป็นสัญญาณว่าเขาพร้อมที่จะสอดใส่มันเข้
Ep.31ฉันท้อง“อื้ม” บลูไนท์ตอบมาสั้น ๆ เพียงเท่านั้นก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งทำให้ฉันเดาไม่ออกมาตอนนี้เขากำลังรู้สึกยังไงและเขายังอยากที่จะฟังมันต่อหรือเปล่า?“ดื่มสิ” เขามองมาที่แก้วไวน์ของฉันก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกมาช้า ๆฉันจิบไวน์อย่างบางเบาเพราะไม่อยากจะขัดความต้องการของเขา“เธอรู้เรื่องของลูกของมอร์ฟินใช่ไหม?” บลูไนท์ถามออกมาตามตรงและสบสายตากับฉัน“พอรู้” ฉันพยักหน้าตอบไป...“จริง ๆ ฉันรู้จักเขาตั้งแต่เขายังไม่ลืมตาดูโลกเลยด้วยซ้ำ” ฉันตอบไปก่อนที่จะนึกไปถึงเรื่องราวในอดีตนั้นใช่... แม้ว่าเรื่องราวมันจะผ่านไปนานมากแค่ไหน... แต่ก็ใช่ว่าฉันจะลืมมันไปได้ง่าย ๆ อย่างที่ใจของฉันคิดเพราะห้าปีที่ผ่านมา มันไม่ได้ทำให้ฉันลืมความเจ็บปวดในวันไหนเลยและมันทำให้ฉันไม่อยากจะลองรักใครอีกแล้ว...จริง ๆ ความรักวัยใสที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ดี ของฉันกับมอร์ฟินน่ะ มันไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอกตราบใดที่ในความสัมพันธ์มันมีแค่คนสองคนจริง ๆ ...มอร์ฟินน่ะเขาก็เหมือนสารเสพติดตามชื่อของเขานั่นแหละทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ๆ เราก็จะลืมความทุกข์ความเจ็บปวด ความเศร้า ความทุกข์ เขาเหมือนดึงเ
Ep.32ต่อหน้าแฟนเก่า“และฉันจะโชว์ให้มันดูด้วยว่า เราเอากันท่าไหนบ้างยังไงบ้าง” บลูไนท์หันมาขึ้นเสียง“เผื่อว่าเธอจะได้ครางชื่อฉันออกมาบ้าง” เขาจับที่ต้นแขนของฉันให้หันไปมองหน้าของเขา“ฉัน...” ฉันที่เพิ่งตื่นก็ยังคงงง ๆ และงัวเงียมองใบหน้าของคนตรงหน้าและท่าทีขึงขังของเขา“ถ้าเธอเรียกหามันอีกครั้งเดียว” บลูไนท์ปล่อยมือที่บีบต้นแขนของฉันออก“เธอตาย!” บลูไนท์เอื้อมมือหยิบบุหรี่ข้างหัวเตียงและลุกขึ้นจากเตียงไปทันที“ขู่ตลอดเลย ชาติที่แล้วเกิดเป็นหมาพิตบูลหรือไง?” ฉันพูดและมองไปที่บลูไนท์ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่นอกระเบียงนั้นฉันมองไปที่ข้อเท้าที่ถูกพันเอาไว้เป็นอย่างดี กลิ่นของยาที่ใช้นวดคลายกล้ามเนื้อยังคงฟุ้งไปรอบ ๆ ห้องเขาแปลกหรือฉันกันแน่ที่แปลกไป และทุกอย่างมันต่างจากวันแรกที่เราเจอกัน“เขาเป็นคนนวดข้อเท้าให้ฉันเหรอ?” ฉันจับข้อเท้าตัวเองเบา ๆ ซึ่งมันก็เริ่มดีขึ้นมากแล้วด้วยนี่ฉันเมาขนาดที่จำอะไรไม่ได้และยังฝันถึงเรื่องราวในอดีตนั้นอีกงั้นเหรอ?ครืดดดด เสียงบานประตูเลื่อนที่ระเบียงดังขึ้นบลูไนท์เดินกลับมาที่เตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ ฉันกลิ่นไอบุหรี่จาง ๆ ที่ยังคงติดที่ชุดนอนของเขา
Ep.33Your wedding’s dream@WEDDING (Renaissance hotel)TongMonTra & Jesusเสียงแห่ขบวนขันหมากดังมาแต่ไกลงานหมั้นในช่วงเช้าถูกจัดแบบไทยแท้ ๆแม้แต่แม่ของจีซัสและญาติ ๆ ชาวต่างชาติ ตาสีฟ้าสีเทาทั้งหลายก็ล้วนแต่แต่งชุดไทยกันหมดซึ่งตอนที่เขามาพวกเขาแทบจะทุกคนก็ดูสนิทกับบลูไนท์และเอ่ยทักทายกันด้วยท่าทีที่คุ้นเคยดี“ขอบคุณพี่พริบพราวมากนะคะที่มาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้หนู” ต้องมนตร์ยกมือไหว้ขอบคุณฉันอย่างเด็กดีมีมารยาท ทั้งที่เอาตามจริงเราห่างกันแค่หนึ่งปีเท่านั้นเอง แต่ในเมื่อเธอเคารพฉันเหมือนพี่สาว ซึ่งฉันเองก็ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด“ไม่เป็นไรเลย ยินดีด้วยนะคะ” ฉันยิ้มรับและตอบกลับไป พร้อมกับช่วยเธอจัดแต่งชุดเจ้าสาวแบบไทย ๆ อย่างเต็มยศ ต้องมนตร์ก็ทำเพียงพยักหน้าด้วยสีหน้าที่แบ่งรับแบ่งสู้จริง ๆ ฉันก็แอบคิดในใจว่าความสัมพันธ์ของจีซัสกับต้องมนตร์นั้น เหมือนกับว่าว่าพวกเขาจะถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกันซะมากกว่า ตอนเช้าที่ฉันเจอจีซัสแบบผ่าน ๆ ที่คอของเขายังมีรอยดูดแดง ๆ ที่ลำคอ และใบหน้าเหมือนกับคนที่ไม่ได้นอนหลับมาทั้งคืนแบบนั้นส่วนต้องมนตร์เองถึงแม้จะยิ้มแต่แววตาก็ไม่ได้ดีใจเท่าที่ควรสำหรับการที
Ep.34ครางชื่อของผัว“จับมันยัดเข้าไป... ฉันต้องการเธอ...” บลูไนท์ค่อย ๆ เลื่อนใบหน้ามามองตาของฉันสายตาคู่ที่ดุดันค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่บ่งบอกถึงความต้องการของร่างกาย“เร็ว ๆ” เขาพูดย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันยังคงนิ่งไปราวกับถูกสะกดจิตปลายนิ้วของฉันค่อย ๆ โอบรัดท่อนเอ็นแข็งของเขาที่จ่ออยู่ปากทางช่องรัก ปลายหัวบานค่อย ๆ ถูไถฉันค่อย ๆ ลูบแก่นกายของเขาเข้าออกอย่างอ่อนโยนตามหน้าที่ของตัวเอง...ก่อนจะค่อย ๆ จับมันดันเข้าหาตัวเองช้า ๆส้วบบบบ... ฉันรับรู้ถึงปลายหัวที่สอดถลำลึกเข้ามาในร่องรักที่บีบรัดของเขาจนสุดปลาย...“อื้ออ” เสียงของบลูไนท์พูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากเรียวบางของบลูไนท์ค่อยเลื่อนมาใกล้ ๆ ใบหน้าของฉัน พลางกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างข่มความรู้สึกหน่วง ๆ จากแรงบีบรัดเพราะไม่ว่าเราจะมีอะไรกันกี่ครั้ง... ร่องรักของฉันก็เล็กเกินไปสำหรับขนาดของเขา...มือทั้งสองข้างค่อย ๆ โอบรัดเอวบางของฉัน เขาค่อย ๆ ขยับตัวเข้าหาฉัน… เริ่มจากจังหวะช้า ๆ แต่หนักแน่น...พั่บ พั่บบบ ...“....” ฉันเผลอหลับตา และจับกระชากรั้งเสื้อสูทของบลูไนท์ เพื่อพยายามหาที่ยึดเหนี่ยวด้วยแรงกระแทกที่ถาโถมเ
Ep.35สนามแข่งแย่งคืน @สนามแข่งรถทั้งสนามที่ยังครึกครื้นไปด้วย เสียงท่อไอเสียและกลิ่นอุ่นของน้ำมันรถกรุ่น ๆ เหมือนเพิ่งจะจบ การแข่งขันในแมทสุดท้ายกันไปได้ไม่นานนัก มีทั้งนักแข่งที่ยังตั้งโต๊ะดื่มเหล้า และสาวเชียร์เบียร์ข้างขอบ สนามเดินชนกันไปมาหลังการแข่งขันแมทสุดท้ายของค่ำคืนนี้ได้จบลงไป และสนามแข่งนี้ก็คือที่สิงสถิตเก่า ของพวกผมนั้นเองการแข่งรถทั้งซุปเปอร์คาร์และบิ้กไบค์คือความสนุกที่เสี่ยงมาด้วยชีวิตและพวกเขากำลังท้าความตาย เป็นความหวาดเสียวอย่างหนึ่งที่ผมโปรดปรานเอามากเหมือนกับพวกมันนั่นแหละที่นี้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมงานแต่งของไอ้จีซัส และปลอดคนในยามวิกาล ไม่แปลกที่ไอ้มอร์ฟิน จะเลือกที่นี่ เพราะที่นี่แหละเหมาะที่สุดที่จะมีปัญหากันโดยไม่มีตำรวจ หรือใครเข้ามาก้าวก่ายได้“ มีปัญหาไรกันวะ???” แอลตัลที่กำลังดับเครื่องยนต์รถหันมาถามผม“ ปกติต่อให้เมาแค่ไหน...มันก็ไม่ใช่คนชอบหาเรื่องชาวบ้านแบบมึง” เสียงไอ้แอลตัลถามปนกับว่ากระทบให้กับนิสัยสันดานเดิมของผม จริง ๆ ผมอยากมาลำพัง แต่ไอ้แอลตัลเองนั่นแหละที่ขอเสนอหน้ามาขับรถให้ผม ทั้งที่ผมไม่ได้ ต้องการสักนิดแต่ผมก็พอรู้นะ...ว่ามันเสนอหน
Ep.49HAPPY WIFE HAPPY LIFE (END)“แล้วถ้าคืนนี้ หนูยอมคุณ...คุณจะ....” ร่างของสาวน้อยวัยเจริญพันธุ์ที่ค่อย ๆ เอาทรวงอกโตของเธอถูไถเข้ากับท่อนแขน ของผมอย่างจงใจยั่วยวนให้ผมฟุ๊บบบบ ผมจับแขนของเธอ ก่อนจะดึงออกจากร่างกายของผม และดันท่อนแขนที่บอบบางนั้น ไปด้านหลังของเธอราวกับตำรวจที่จับผู้ร้าย.. ผมกดใบหน้าลงต่ำจากลำตัว...“คุณบลูไนท์...” เธอเรียกชื่อของผมด้วยเสียงใสซื่อ ฟุ๊บบบบ ผมดึงตัวของเด็กน้อยที่หน้าใสคนนี้ออกมาจากห้องทำงาน“เออ...” เธอยังคงทำตัวอ่อนระทวยกับสัมผัสที่รุนแรงของผม“คุณบลู..” เธอทำเสียงเล็กเสียงน้อยราวกับกำลังเขินกับการกระทำของผม ผมยังคงแสยะยิ้ม และลากเธอเดินตามออกมาอย่างดุดันตั่บบ...เจ้าตัวสะดุดขาของตัวเองและล้มลงกลางห้องรับแขก ซึ่งทำให้ผมสะดุดตามไปด้วย จนใบหน้าแทบจะชนกัน...ลมหายใจของเธอพ่นใส่ใบหน้าของผม ใบหน้าและแววตาที่วิงวอน..“มารยา” ผมพ่นคำนั้นออกมาก่อนจะ จับที่คอเสื้อของผู้หญิงคนนั้นและ....ฟุ๊บบบบบ ลากคอของเธอออกมาจากบ้านตัวเองดวงไฟในบ้านสว่างจ้าขึ้นทุกดวง ด้วยระบบเซนเซอร์“โอ้ยย...คุณบลูไนท์หนูเจ็บค่ะ” ยัยนั่นร้องขึ้นอย่างตกใจที่ถูกผมลากคอออกมาจากถึง“หนูเ
Ep.48แบบทดสอบรักPibPreaw’s part“สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่” ฉันยกมือขึ้นไหว้ต่อหน้าโกศอัฐิของคู่สามีภรรยาคู่หนึ่ง ในวัดที่เงียบสงบ และแทบจะไม่ต้องสืบเลยว่าฉันเป็นอะไรกับพวกท่าน เพราะว่าแค่เพียงรูปถ่ายก็สามารถบ่งบอกได้แล้วว่า ใบหน้าของฉันละหม้ายคล้ายกับพ่อแท้ ๆ ของตัวเองมากแค่ไหน และแม้แต่เจ้าตัวเล็กอย่างเดย์ดรีม ก็เหมือนคุณตาเอามาก ๆ จน บลูไนท์ยังทักขึ้นส่วนรอยยิ้มฉันก็เหมือนจะได้จากแม่มาเต็ม ๆ“หนู..พริบพราวลูกสาวของพ่อกับแม่นะคะ” ฉันเริ่มแนะนำตัวเองก่อนหันไปทางบลูไนท์“และคนนี้ก็บลูไนท์ สามีของหนูเองค่ะ” ฉันเอ่ยแนะนำกับรูปภาพของท่านทั้งสองที่ยิ้มแย้ม แม้จะเป็นภาพขาวดำก็ตาม“ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ มีหลานถึงสองคนแล้วนะคะ” ฉันเริ่มที่จะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับตัวเอง ให้พวกท่านได้ฟัง แม้จะรู้ว่าพวกท่านไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็ตามแต่อย่างน้อยก็มีคุณสามีที่น่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจและไม่มีขัดเลยสักคำตั้งแต่ต้นจนจบ... “สบายแล้วเนาะ ได้รู้ความจริงสักที” บลูไนท์นวดที่ไหล่ของฉันเบา ๆ ขณะที่เราสองคนเดินออกมาจากวัด หลังจากทำบุญและก็เยี่ยมโกศของพ่อแม่แท้ของฉันในวันนี้“ฉันคงไม่มีทางรู้เกี่ยวกั
Ep.47You are my Prisonerฉันก้มลงมองชุดเจ้าสาวของตัวเองที่ร่วงไปกองที่พื้น ด้วยฝีมือของจอมหื่นกามอย่าง..ฟู๊บบบ....บลูไนท์ช้อนอุ้มตัวของฉันลอยจากพื้น และตรงดิ่งไปที่เตียง 12 ฟุตที่ตรงอยู่กลางห้อง ท่ามกลางวิวทะเลกินพื้นที่ของห้องไปครึ่งหนึ่ง“บลู...” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อบลูไนท์อุ้มฉันมาวางลงที่เตียงตรงกับภาพวิวทะเล และเสียงของคลื่นทะเล ที่ดังเข้าผ่านใน...“ฉันคงไม่ต้องบอกนะว่าเธอมีหน้าที่อะไร?” บลูไนท์ตีหน้าเคร่งขรึมใส่ฉัน“หื้ม?? กล้าหรอ!!” ฉันหลุดอมยิ้มออกมาเล็กน้อยกับท่าทีที่ดูโหด ๆ ของเขา ที่ไม่ได้เจอะเจอมานานแล้วบลูไนท์ส่ายหน้าเบา ๆ และยิ้มมุมปากออกมาด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์“หน้าที่ของภรรยาไง...” บลูไนท์พูดด้วยเสียงที่เซ็กซี่ชวนสยิว..มือของบลูไนท์ค่อย ๆ ลูบไล้เรือนร่างของฉัน ที่มีเพียงเกาะอกบาง ๆ กับกางเกงลูกไม้สีขาวตัวจิ๋วจุ๊บส์!! เขาค่อย ๆ จูบลงที่หัวเข่าด้านซ้ายอย่าวแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เลื่อนริมฝีปากลงไป ที่โคนขาอ่อน และยังพรมจูบต้นขาของฉันอย่างหื่นกระหาย“บลูไนท์” ฉันรู้สึกหวิว ๆ จนอยากจะขยับขาหนีแต่บลูไนท์ก็ค่อย ๆ จับขาทั้งสองข้างแยกถ่างออกจากกัน“รู้ไหมว่าฉันต้องทนท
Ep.46ยอมโง่“เมีย..ที่แกซื้อมาด้วยเงินร้อยกว่าล้านนะหรอ?” พ่อของบลูไนท์ถามขึ้นด้วยท่าทีนิ่งเฉย ก่อนที่ท่าจะเดินไปนั่งอยู่มุมโซฟาภายในห้อง“ใช่” บลูไนท์แสยะยิ้มตอบกลับไปตามความจริงที่มันเคยเป็นก่อนที่มือของเขาจะจับมือของฉันเอาไว้แน่น“แต่แกปกป้องผู้หญิงที่ไร้ค่าคนนี้ ด้วยชีวิตของแกงั้นหรอบลูไนท์!” พ่อของบลูไนท์ขึ้นเสียงแข็งกร้าว ออกมา และเหลือบมองฉันด้วยแววตาที่ไม่พอใจ“ถ้าพ่อบอกว่า ชีวิตของพราวไร้ค่า งั้นชีวิตของผมที่ยอมตายแทนเธอ...มันก็ไม่ได้มีค่าอะไรหรอก” บลูไนท์พูดกึ่งประชดไปที่พ่อของเขา“บลูไนท์พอเถอะ” ฉันบีบมือและพูดกับบลูไนท์อย่างแผ่วเบา“ฉันเคยคิดว่าแกฉลาดกว่าทุก ๆ คน” พ่อของบลูไนท์ส่ายหน้าและมองเขาอย่างผิดหวัง“ถ้าการเรียนรู้ที่จะรักใคร และปกป้องครอบครัวตัวเองเรียกว่าโง่ ..” บลูไนท์สวนกลับไปทันที“ผมก็ยอมโง่!” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม“และที่ผมไม่เหนี่ยวไกปืนฆ่าไอ้บราวน์ทั้งที่ผมมีโอกาส ...ก็เพราะว่าผมมันโง่ด้วยงั้นใช่ไหม” เขาตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ และสู้สายตากับผู้เป็นพ่ออย่างไม่ลดละพ่อของบลูไนท์เงียบไปชั่วขณะ........“ถ้าแกคิดว่าจะเอาลูกในท้องของผู้หญิงคนนี้ ที่อดีตเป็นแค่นางบำเร
Ep.45เมียกู“ไอ้บลูนะมันถึกจะตายไป....ไม่ต้องห่วงหรอก” จีซัสพูดด้วยน้ำเสียงให้กำลังใจกับฉันฉันฝืนยิ้มจาง ๆ รับคำให้กำลังใจของเขาไป เพราะว่าในความจริง ทุกคนรู้ดีว่า..ไม่มีใครที่ไหนจะถึกและอึดจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับกระสุนปืน ที่ยิงปะทะร่างกายได้...บลูไนท์คง.....เจ็บมากแน่ ๆ..ฉันมองผ่านกระจกห้องไอซียูที่ประตูยังคงปิดสนิทจู่ ๆ น้ำตาล้นเอ่อออกมาอย่างที่ไม่อาจจะฝืนมันได้จริง ๆ น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความอ่อนแอของฉันฉันเข็มแข็งและต่อสู้กับอะไรไม่ได้เลย ..ถ้าฉัน...ไม่มีบลูไนท์อยู่ข้าง ๆ แบบในตอนนี้...ฉันเพิ่งรู้ว่าไม่ใช่แค่เขาที่ขาดฉันไม่ได้ แต่เป็นฉันนี่แหละ ที่คงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดหัวหน้าครอบครัวอย่างเขา..จีซัสหันมามองทางฉันทันที แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะปลอบแต่อย่างใดฉันค่อย ๆ ปาดน้ำตาและลูบที่ท้องของตัวเองเบาใจหนึ่งก็ห่วงลูก อีกใจก็พะวงถึง...เขา.................................“ให้ฉันพาเธอไปพักก่อนเถอะนะ เธอเองก็เจ็บมาเหมือนกัน” จีซัสเหมือนพยายามอยากจะพูดเตือนให้ฉัน นึกถึงตัวเองและลูกให้มากขึ้นเพราะสภาพของฉันก็แย่ไม่ต่างกันเท่าไหร่ แขนด้านซ้ายที่รับน้ำหนักตัวตอนที่ล้มก็หักจนต้องเข้าเ
Ep.44เธอจะปลอดภัยเสมอ“กลับมา..ฉันเป็นห่วงนาย” ฉันตะโกนออกไปทั้งที่รู้ว่ารถคันนั้นนะ มันแล่นออกไปไกลสุดตาในเวลาดึกและฝนตกขนาดนี้...เขาจะออกไปทำไมกันนะฉันยังคงยืนตากฝนอย่างคิดและกังวลถึงแต่บลูไนท์คนเมาซะขนาดนั้นขับรถออกไปท่ามกลางฝนแบบนี้...“ฉันจะทำยังไงดี...” ฉันคิดไม่ตกเลยจริง ๆ ว่าควรจะทำยังไงต่อดีแต่แล้วเพียงไม่นาน...ฟู๊บบบบ...แสงไฟจ้าจากรถยนต์คันหนึ่งก็สาดไฟสูงตรงเข้ามาทางฉัน“บลูไนท์... นายกลับมา?” ฉันยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ามีรถกำลังขับเข้าตรงมาทางฉันท่ามกลางสายฝน ที่โปรยปรายในยามวิกาลแบบนี้.. แต่หน้าแปลกใจที่...บรื้นนนนนน บรื้นนนนน เสียงเร่งเครื่องยนต์ของรถคันนั้นขับพุ่งตรงเข้ามาทางฉันเสียงคำรามของเครื่องยนต์รถดังพอ ๆ กับเสียงของท้องฟ้าที่ร้องคำรามราวกับพายุกำลังเข้า“นั้นไม่ใช่บลูไนท์” ฉันแทบก้าวขาไม่ออกเมื่อพบว่ารถคันนั้นเป็นสีดำสนิทและมันกำลังพุ่งทะยานเข้ามาหาฉันแบบไม่มีทีท่าว่าหักหลบไปทางอื่น..“กรี้ดดดดดดดดดด.....” ฉันร้องกรี้ดลั่นอย่างตกใจภายในเสี้ยววินาทีชีวิต ฉันตั้งสติครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวเท้าวิ่งสุดชีวิตกลับเข้าไปในบ้าน แต่ด้วยความเร็ว ของรถที่พุ่งตรงเข้ามา
Ep.43ฉันรู้เธอเกลียดฉัน“ทำอะไรเกรงใจลูกในท้องบ้างนะ!!!” และนั่นเป็นครั้งแรกในรอบหกเดือนที่บลูไนท์ขึ้นเสียงใส่ฉันบลูไนท์มองตาขวางไปทางมอร์ฟิน มือของเขากำหมัดแน่นมือที่จับไหล่ของฉันด้วยเช่นกัน แต่เพียงไม่นานเขาก็คลายมือข้างที่บีบไหล่ของฉันออกช้า ๆ พร้อมทั้งเสียงกัดฟันดังขึ้นอย่างพยายามจะข่มอารมณ์“โทษทีที่เข้ามาขัดจังหวะ” เขาพูดแม้ว่าจะสั่นไปด้วยความโกรธเต็มทน แต่เขาพยายามที่จะควบคุม มันเอาไว้ ทั้งที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะระเบิดออกมาแล้ว“ฉันไม่อยากให้ลูกในท้องสับสนว่าใครเป็นพ่อของเขากันแน่” บลูไนท์เมมปากและกำหมัดแน่น“บลูไนท์!!” ฉันเองก็เริ่มไม่พอใจกับคำพูดนั้นของเขา“ไอ้เชี้ยบลู” มอร์ฟินเองก็ชักสีหน้ากลับอย่างไม่พอใจกับคำพูดจากปากเขา“เกรงใจกูบ้างนะ ถ้ามึงยังอยากให้กูเกรงใจมึง!” บลูไนท์ชี้หน้าของมอร์ฟินอย่างข่มขู่ ก่อนจะหันมา มองทางฉันนิ่ง ๆ“ฉันจะรอเธอข้างนอก อยากทำอะไร....ก็เชิญ” เขาพูดแค่นั้น“แต่ขอแค่อย่ามากกว่าที่เพิ่งเห็นไปก็พอ!!” เขาทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินกระชากประตูออกไปนอกห้อง ทันทีปัง!!! เสียงปิดประตูดังสนั่น แต่ฉันนะชินชาไปแล้วจริง ๆ กับอารมณ์ร้อน ๆ ของคนอย่างบลูไนท์“น
Ep.42 ขอโทษและขอบคุณ“และพ่อรักแม่ของเขามากแค่ไหน..” บลูไนท์พูดออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่ง แต่มันกับทำให้คนที่เข้มแข็งอย่างฉัน กลั้นน้ำตาเอาไม่อยู่กับประโยคสุดท้ายของเขาฟุ๊บบบ..ฉันขยับตัวเข้าไปกอดอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้นและร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ตอบเขากลับไป และร้องไห้อยู่แบบนั้นจนผล็อยหลับไปในอ้อมอกของเขาอย่างอ่อนล้าและจิตใจที่อ่อนแอ เหลือเกิน———เช้าวันต่อมา———“นายยังไม่ออกไปทำงานอีกหรอ?” ฉันตื่นนอนมาในตอนเช้าแต่เหมือนว่าจะไม่เจอกับบลูไนท์ แล้วจึงคิดว่าเขาน่าจะออกไปทำงาน แต่กลับกลายเป็นว่าเขากำลังทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัวต่างหาก“ไปสายๆ” เขาตอบอย่างตีหน้านิ่ง ขี้เก๊กไม่มีเปลี่ยนจริง ๆ ฉันเดินเข้าไปดูว่าบลูไนท์กำลังทำอาหาร อะไรอยู่ โดยมีพวกของสดเต็มโต๊ะไปหมด“ฉันอ่านมาว่าอาหารการกินน่ะสำคัญมากสำหรับคนท้อง ฉันเลยไม่วางใจใครนอกจากตัวเอง” เขาพูดก่อน จะลงมือปรุงอาหารต่อ และชิมเองทุกขั้นตอนทุกๆอย่างที่บลูไนท์ทำ...ทำให้ฉันรับรู้ได้ว่า เขาไม่ได้ใช้เงินฟาดไปกับทุก ๆ เรื่อง เพราะหลาย ๆ อย่าง เขาทำมันอย่างใส่ใจและตั้งใจ ทั้งที่เขาสามารถใช้เงินแก้ปัญหามันได้เช่นกันหลั
Ep.41ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีฉัน“แต่เขายังรักเธอเหมือนเดิม”แซมมี่พูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่งกับฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังหมายความว่ายังไงกันแน่“แต่เธอรู้นิว่ามอร์ฟินเป็นแฟนฉัน” ฉันถามกลับเสียงแข็ง ๆ อย่างนึกโกรธ แต่ก็พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะเอาจริงแล้ว เราเรียนห้องเดียวกัน เพียงแค่ฉันไม่เคยคุยกับแซมมี่หรือสนิทสนมกับเธอ และมอร์ฟิน เองก็เช่นกัน“ทำไม...ยังยอมมีอะไรกับเขา ???” ฉันถามอย่างกำหมัดแน่น“เอากันไม่เลือกหน้า ด้านดีจริงๆ” ฉันกัดฟันพูดอย่างจุกอก“อยากด่าอะไร ก็ด่าออกมาเถอะ ฉันมันสมควรถูกด่าแบบนั้นอยู่แล้ว” แซมมี่แสยะยิ้มรับทั้งที่แววตา ของเธอเศร้า“เพราะว่างานปาร์ตี้คืนนั้น...ในบรรดาผู้ชายทั้งหมดฉันรู้จักมอร์ฟินแค่คนเดียว” แซมมี่กัดริมฝีปาก อย่างลำบากใจที่จะพูดออกมา “และฉันหยุดความต้องการ...นั้นไม่ได้” เธอพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง “เฮ้ยยย !!!!” ฉันร้องออกมาทั้งตกใจและโกรธที่ได้ยินแบบนั้น“ฉันรู้ว่าเธอดูแรงๆ แต่ไม่คิดว่าจะร่านได้ขนาดนี้” ฉันด่าผู้หญิงคนนั้นออกไปตรง ๆ และมองเธออย่าง ไม่เชื่อสายตาตัวเอง“เธอควรพบจิตแพทย์นะ ถ้าจะเ-ี่ยนได้ขนาดนี้” ฉันพูดออกไปอย่างสุดจะทน กับผู้หญิงค