Si Kiarra po, nasa kuwento ng SOLDIER'S FIRST LOVE. Baka gusto niyo pong basahin.
AYEISHATINANGGAL ko ang kamay ni King nang maramdaman ang yakap niya nang mahigpit. Sobrang antok ko pa nang mga sandaling iyon. Muli ko ba namag hinahawakan ang kamay niya nang iyakap niya ulit sa beywang ko.Nakapikit pa rin ako habang nagtatanggal niyon. Kanina hinayaan niyang tanggalin ko, pero ngayon hindi na."King!" Biglang mulat ako nang bigla siyang pumatong sa akin."Alam mo ba kung anong oras na?"Napalinga ako. Maliwanag na pala. Pero dahil sa blinds, madilim pa rin ang sa silid na inuukopa namin."A-anong oras na ba?" ani ko naman. "10am! Sabi ko, gisingin mo ako kanina!"Tinampal ko ang pisngi niya bigla dahil ang taas ng boses niya. "Naghihilik ka na kaya hindi kita ginising. Saka, hindi mo nga naramdaman ang pagtabi ko kagabi, magpapagising ka pa?""Paano 'yan?" aniyang parang bata.God! Hindi talaga siya ganito sa akin noon. Never siyang nagpapabebe dahil ako ang laging nagpapabebe sa kan'ya! Anyways, ang guwapo niya pa rin kahit na nagpapabebe siya."Anong paano
AYEISHA NAPATIGIL ako saglit nang hawakan ni King ang laylayan ng suot kong damit. Tinulungan ko siyang tanggalin iyon maging ang bra ko. Sinunod niyang tanggalin ang suot kong cycling. Wala pa naman akong suot na underwear noon dahil wala nga akong dalang gamit kagabi. Mabilis ding hinubad niya ang sarliling damit at tinira ang brief niya. Kita ko tuloy ang kaibigan niyang parang gusto nang kumawala. Muli siyang nahiga at iginiya ako sa ibabaw niya ulit. Wala na akong saplot sa baba kaya napaungol ako nang maupo sa kan’ya. Talagang sumakto ang kan’ya sa aking bukana. “Damn!” aniya nang damhin ang dalawang umbok ko na dibdib ko. Sinamahan pa niya ng pisil at gigil kaya napaungol ako. Sinabayan ko iyon nang pag-indayog ng katawan ko. “Sh*t!” aniya nang mapatingin ako sa kisame. Wala pa ang alaga niya pero parang nawawala na ako sa sarili ko. Namamasa na ang aking kaselanan noon na kumikiskis sa kan’yang brief. Parang mas masarap kung alaga niya ang kumikiskis doon kaya tumigil ak
AYEISHA TUMIGIL ako nang makalayo ako sa malaking bahay nila King para magpahinga. Inilinga ko ang aking paningin at naghanap ng daan palabas. Bakit kasi nagkukulong ako sa silid niya kanina? Ayan tuloy, wala akong kaalam-alam dito. Gabi pa, ang hirap makita dahil dikit-dikit ang mga puno. Muli akong nagpatuloy sa paglalakad mayamaya. Nang makakita ako ng babaeng naglalakad, binilisan ko para maabutan siya. Siya lang an maaring mapagtanungan ko. Hindi ako kilala dito pero sana maging mabait sila sa akin. Wala akong mahingan ng tulong ngayon. “Ate! Sandali po!” Tumigil naman ang babae at lumingon sa akin. May ilaw na sa bahaging iyon. “Ano ‘yon?” aniya. Bahagya kong iniwas ang pisngi kong walang takip. Naiwan ko din ang scarf sa bahay nila King pati ang telepono. “Saan po ba ang palabas dito?” “Ah, ‘yon lang ba?” May tinuro siya kapagkuwan. “Baybayin mo lang ‘yan. Pagdating sa labas kanan ka, may makikita kang guard doon. ‘Wag ka sa kaliwa, huh. Dead end na kasi ‘yon.” Ngumit
AYEISHA "GOD, AYEISHA!" Hindi naiwasang sabihin ni Tita Laura nang marinig ang sinabi ni Daddy na naaksidente ako araw mismo ng kasal ng anak niya. "Kaya pala wala ka nang araw na 'yon, anak." “O-opo.” Bahagyang kumikirot ang dibdib ko nang maalala iyon. Nakita ni Mommy ang pagkapa ko sa dibdib ko kaya hinawakan niya ang aking kamay. “Bakit mo ba kasi naisipang umalis nang araw na iyon?” “H-ho?” Tumingin ako kay Daddy at Mommy. “Nasaktan–” “Thart?” pigil ni Mommy kay Daddy. “Hanggang diyan lang muna siguro, Laura. Kakabalik lang nang alaala niya kasi. Okay lang ba kung sa susunod na natin pag-usapan? Kumain na lang muna siguro tayo.” Sumang-ayon naman ang mag-asawang Hernandez sa sinabi ni Mommy. Tumingin sa akin si Mommy at ngumiti. Alam kong pinigilan ni Mommy dahil baka maungkat ang nangyari ngayon sa amin ng anak ni Tita. Fresh pa at alam niyang dama ko pa rin ang sakit. Pabalik na sila Theron at dalawang bata kaya hindi na muna namin pinag-usapan ang nangyari. Pero pam
AYEISHA HALATA sa mukha ko ang panlulumo nang makauwi sa bahay. Hindi ko man lang nakita ngayon si Kalei. Hindi ko man lang nakumusta kung okay lang ba siya. Kung gaano ba kasakit ang nararanasan niya ngayon dahil sa aksidente. Hindi man lang masagot ang mga katanungan ko kaya naiinis ako. Niyakap ko na lang nang mahigpit si Halina nang madatnang natutulog siya sa silid niya. Nakangiting yumakap lang din siya sa akin nang mamulatan ako pero natulog din ulit. Napatingin ako sa pintuan nang bumukas iyon. Mukhang nag-aalala ni Mommy ang iniluwa no’n. “Nasabi ni Manang na dumating ka daw. Okay ka lang ba, anak?” Dahan-dahan akong umalis sa tabi ni Halina at tumayo. Napasinghap si Mommy nang bigla ko siyang niyakap. Humagulhol din ako kaya lalo siyang nag-alala. “Hey, ano bang nangyari? ‘Wag mo nga akong pinag-aalala, anak,” ani ni Mommy nang bumitaw siya. “S-si Kalei po…” “A-anong nangyari kay Kalei, anak?” “Nasa ospital po siya ngayon dahil sa akin.” “Ano?!” Muli akong nap
AYEISHA "A-ANO po ang resulta?" kinakabahng tanong ko sa nurse nang bumalik siya akin.Nagawa na namin kanina ang ilang test na sinasabi niya kaya resulta na lang ang hinihintay ko dito sa silid na ito."Ihanda mo na ang sarili mo. Ililipat siya mamaya sa kabilang silid para sa isagawa ang blood transfusion.""Thank God!" sambit ko nang marinig ang sinabi niya.Magandang balita para sa kay Kalei. Masaya din ako dahil makakasama ko siya mamaya. Pero dahil hiniling kong 'wag ipaalam, may tabing na gagamitin para hindi ako makita. Hindi naman daw simpleng tabing lang kaya safe naman.Para hindi mag-alala sila Mommy, nagpadala nang mensahe na may pupuntahan lang at kinuntsaba ko pa si Bem. Siya kasi ang sinabi kong kasama ko na kaagad niyang sinang-ayunan nang sabihin ko ang problema ko.Nakahiga na ako sa kabilang silid nang marinig ang pagpasok ng isang hospital bed. Kasunod niyon ang pamilyar na mga boses. “Gusto kong makilala ang donor, nurse. Kung okay lang sa kan’ya,”Kinabahan a
AYEISHA “SAAN ka pupunta nang ganitong oras, anak?!” sigaw ni Daddy sa akin nang bigla akong lumabas ng library. Tinungo ko ang silid ko at nagbihis pagkuwa’y tinawagan si Benrick na magpapahatid sa San Remigio. Babawiin ko lang naman ang anak ko kay King. Wala akong paki kung magmamatigas siya basta kukunin ko si Kalei sa ayaw at sa gusto niya. Anak ko rin si Kalei kaya may karapatan ako sa kan’ya. Hangga’t wala pang pitong taon si Kalei, dapat nasa pangangalaga ko ang mga anak ko dahil ako ang ina. “Anong oras na, Ayeisha. Hindi ba p’wedeng ipagpabukas ang pagpahatid mo doon?” “Ayokong magsayang nang oras, Ben. Kailangan kong makuha si Kalei kay King.” “Huh? Anong ibig mong sabihin?” “Magmamaang-maangan ka rin ba, Ben? Alam kong alam mong anak ko si Kalei.” Ngayon ko lang din napagtanto ang mga sinabi niya noon kay Halina nang una kong dalhin dito ang panganay ko. “S-sinabi na nila M-Mommy?” “Yes, Ben. Kaya ‘wag niyo nang dagdagan ang sama ng loob ko sa inyo, pakibilisan.”
KING “DADDY, hindi na po ba babalik si Mommy Asha dito?” Natigilan ako sa naging tanong ng anak ko. “Miss ko na po si Mommy at Halina, Daddy,” ani na naman niya sa malungkot na sabi. Niyakap ko siya nang mahigpit. “Busy lang siya sa bago niyang work, anak, kaya hindi pa siya makakabalik sa ngayon. Tawagan mo na lang nang madalas si Halina kung gusto mo siyang makausap, ‘yon lang talaga ang paraan ngayon para magkausap kayo.” “Sige po. Bakit po kasi biglang nawala si Mommy kanina? Sabi mo po nakita mo siya. Gusto ko lang po siyang itanong kung bakit hindi siya nagpakita sa akin sa ospital.” Lalong hindi ko alam ang isagot sa anak ko nang mga sandaling iyon. Kaya nagkunwari na lang akong tulog. Sa loob-loob ko, nasasaktan ako sa mga naging tanong ni Kalei pati sa mga nangyayari ngayon. Nakokonsensya ako dahil may kasalanan naman ako kung bakit hindi sila nagkita nang araw na iyon. Nang araw na dinala sa Maynila si Kalei ay siya ring labas nang resulta ng mga pinaimbestiga k