CHAPTER ONE



// "Everyone starts with the word strangers but eventually, they'll be friends in the first end of the story. \\

___

"YOU ARE MR. PHIL MONTES? Hmmm.. So you are my patient now." tumatangong saad ng doktora habang pinagmamasdan ang lalaking naka-upo sa harapan nito.

Siya nama'y pumunta muna sa kaniyang cubicle ngunit ang atensyon niya'y nasa doktora at sa kausap nito.

"Ms. Kim Montes, her sister." pakilala naman ng kasama nito. Tumango ang doktora.

"Okay, please seat to the other side." turo nito doon sa maliit na salas na kasunod lang ng table nito.

"Please might as well don't interrupt our session but if I told you so, Ma'am. Kailangan niyang mag-focus sa akin at sa pag-uusapan namin, okay? Just please stay there and listen." mahinahong saad nito sa kasama.

Ngumiti naman ito. "Okay.." napangiti din ang doktora sa sinaad nito at bumaling sa kaniya.

"Offer her some snacks, will you, please?" Tumango lang siya bilang sagot kaya tumalikod na ito at humarap na doon sa pasyente.

"Anyway, mind telling me your story, Mr. Montes." pagsasalita ng doktora.

Siya nama'y binigyan muna ng maiinom ang kasama nito. Agad niyang napansin ang pagtitig nito.

"You are?"

"Her assistant." sagot niya. "Want anything aside from that, Ms. Montes?" Tanong niya dito gamit ang pormal niyang boses.

Ngumiti na naman ito. "No. It's fine." tumango lang siya bilang tugon at bumalik na sa lamesa. Nang maka-upo ay tumingin siya sa doktora.

Nakangiti ito sa harapan ng pasyente na para bang kaibigan lang ang nasa harapan.. ngunit alam niya, paraan lang ito ng doktora para makuha ng buo ang tiwala ng pasyente.

1 and a half month passed since he was assigned to be her new secretary. Inaamin niyang medyo mahirap i-adjust ang sarili lalo na't hindi niya kilala ang makakasama but as the time goes by, he can now tell that he knew what kind of doctor she is.

A wise doctor, she always smiles to her patients and gently guide them. She seems playful but it's her way to make the patients comfortable.

But.. behind those bright attitude was a manipulative kind. She interrogates the patients and ask blunt questions. Then, she answered them frankly but ain't an insult to everybody. Like she was just exactly telling them the truth of what their conditions is.

He sigh and get his small notebook on the side. He has to observe what kind of doctor a psychologist is specially because he also want to learn. But the real thing is.. Even if he don't want to, he must want it. He need it to prove something that--

"Voices.." Biglang napaangat ang tingin niya at dumapo iyon sa nagsalitang pasyente.

"Voices? Hmm.. Can you tell me what kind of voices? Like what it sounds like and what did it says?" Tanong doktora at may sinulat sa kwadernong hawak.

"It's sounds scary the first time but as the time goes by.." Sandali itong huminto. "It sounds my guide."

Kumunot ang noo niya.

"Guide? How do you say so?" Tanong ulit ng doktora.

"The voice guide me. I can hear it everytime." hinawakan nito ang sentido at mahinang pinisil.

"It says what should I do. 'Don't mind them', 'Don't care at them', 'Shout at them', 'No one cares about you', 'Leave them'.. A-And worse, i-it keeps telling me that I should kill. 'Kill them brutally', 'Shot them merciless', 'Stab them deathly'.. A-Agh!" Sinapo na nito ng tuluyan ang ulo at umiling iling.

"I-I can hear it clearly! What should I do?! Can I just do what it says para tigilan na niya ako?! S-Siguro nga diba?! Pero sino?! SINO ANG PAPATAYIN KO?!" sigaw nito na para bang may kinaka-usap at may tinatanong gamit ang desperado nitong boses.

Napatingin naman siya sa doktora. Kalmadong kalmado lang ito at nanatiling nakatitig sa pasyenteng mukhang malapit ng magwala. Maya-maya pa ay may sinulat ulit ito sa kwaderno.

"I see.. Anything else?" Tanong nito.

Tumingin naman ang pasyente sa doktora at bigla itong ngumisi.

"Sinasabi niyang IKAW ang papatayin ko! HAHAHA!" at tumawa pa ng nakakaloko.

"Kailangan ko bang sundin?! Ano?! Anong gagawin ko?!" Nagwawalang sambit nito.

"No, you don't need to do it." sagot nito.

"Pero kailangan kong gawin! Magwawala siya at nasasaktan ako! Isa pa.." Bigla ulit itong napa-upo. Nanginginig na ang mga kamay nito na para bang may natatakot.

"B-Baka kunin nila ako! They will abduct me! Those guys! They will kill me!" Nababahalang saad nito at biglang dumaing na para bang nasasaktan.

Muling nagsulat ang doktora.

"They will not, okay?" Saad nito.

"NO!" Malakas nitong tanggi. "T-They can control me! T-They're controlling me!" Saglit itong tumigil bago masamang tumingin sa kaharap.

"W-What's with those questions, huh?! Y-You want to control me, right?! Y-You want to manipulate me!" Tumayo ito at napa-atras.

"Why would I control you? I'm just asking questions." mahinahong sagot ng doktora ngunit marahas na umiling ang pasyente.

"Of course! Anyone want to control someone! HAHAHA! Specially I, Phil Montes! I'm brilliant! I'm own everything! HAHAHA!" parang baliw nitong sagot ngunit parang wala lang ito sa doktora at muling nagsulat.

Siya nama'y nanatiling nakatingin lang sa dalawa. Minamasdan at iniintindi niya ang mga ginagawa ng doktora. Kakaiba ang pamamaraan nito. Masyadong mahinahon at kalmado.

"You owned everything but all I see was you owned nothing." ani ng doktora at saglit pang tinignan mula ulo hanggang paa ang itsura ng pasyente.

Yes, he can also say that. Phil Montes has a long beard like he doesn't care like he's neat or not. Besides, he doesn't look like a wealthy person.

"Are they real or not?" Muling tanong nito.

"It is! I-I can hear them! I can feel it! Day after dawn and nights after midnights! T-They are always watching me! I can feel their stares on me! I-It's scary! I-It's terrifying!" Nanginginig sa takot nitong sambit.

"T-They are real and they are for me!"

"Hmmm, very well said then." tumingin ito sa kaniya at bahagyang ngumiti.

"Please assist him to Ares. Just let him there in 10 minutes then we can transfer him at Hypnos. After that, I'll prescribed a medication and therapies then let's see what will happend next." pormal nitong utos.

Kaagad naman niyang inalalayan ang pasyente papasok sa Ares.

"Where are we--"

"Stay at Ares, Mr. Montes then we'll talk again later or soon." saad nito.

Inalalayan naman nito papasok sa loob ang pasyente. Humarap siya sa doktora at sakto namang nagtanong ang kasama nito.

"What's with those questions? Amyway, do have an idea about it? What's his conditon?" Agarang tanong ng kasama nito. Ngumiti ang doktora.

"Symptoms are correct. That was really his condition though I have to check everything first before prescribing his medications." saad nito.

Tumayo naman ito at pumunta sa may shelves. "I'll explain it later. Now, just assist him, okay?" Ngiting saad nito sa kaniya at tumalikod na.

Siya nama'y tumango na lamang. Better to wait 'till it's time to know, then.

__

"SCHIZOPHRENIA.."

That was the exact word that Dra. Sept told Mr. Montes the moment he asked about what happened and what's the result.

"Schizophrenia? W-What?" Naguguluhang tanong ng pasyente.

"Schizophrenia. This psychological condition is somewhat common disorder that a psychoses has, Mr. Montes." panimula nito gamit ang seryosong boses.

"What? P-Psycho?" Gulat na saad ng kasama sa narinig.

"Yes, unfortunately. People who have this condition are sometimes unable to distinguished what is real or not. Remember what he said? 'They are real and they are here for me!'. Those phrase shouts it's definition, am I right?" Marahang tumango ang dalawa habang siya'y matamang nakatitig lang sa doktora.

"They can hear or see something that are not exist. They are anxious, feeling neglected. They think that someone might harm them or constantly feeling of being watched by someone. Other than that, there are symptoms of Schizophrenia." huminga ito ng malalim bago muling nagsalita.

"Hallucinations, this symptom is absolutely correct. 'Don't mind them', 'Don't care at them', 'Shout at them', 'No one cares about you', 'Leave them' 'Kill them brutally', 'Shot them merciless', 'Stab them deathly'. Those are the words that he said. He can hear it in his mind. Like someone was whispering on his ear." paliwanag nito.

"P-Pero wala naman talaga diba?" Kinakabahang saad ni Ms. Montes. Tumango ang doktora.

"Of course, he was just hallucinating. Second is Delusions."

"What?"

"Delusions, he believe into something that is very impossible. There are common schizophrenic delusions. This includes, delusions of persecution." she tap her fingers on the table. Individually and slowly.

"Delusions of persecution is where the patients think that someone might get and harmed them." sumagi sa isip niya ang mga sinabi ng pasyente kanina.

'B-Baka kunin nila ako! They will abduct me! Those guys! They will kill me!'

Ganun pala.. Ala-ala niya sa mga sinabi nito noon.

"Next is, Delusions of control. It is when the sufferer thinks that he/she was controlled by someone. Kagaya kanina, iniisip na niya na kino-kontrol ko siya sa pamamagitan ng pagtatanong ko ng kung ano ano. Then last is Delusions of grandeur. This schizophrenic condition is where he was thinking and assuming that he is a very important person." Paliwanag nito sa kanila.

"Other symptoms is Chaotic Behavior. Kitang kita naman sa kaniya ang simtomas na ito, diba? He suddenly change his mood at a time. He was afraid and anxious but it changed, he became moody and angry." Napatango naman siya sa sinabi nito. Kitang kita nga kanina kung gaano kabilis magpalit ng emosyon ang pasyente.

"Lack of interest or enthusiasm. The sufferer is uninterested to do his/her daily hygiene." Sa sinabi nito ay napatingin nga siya sa lalaki at napa-iling na lamang.

"Lack of emotional expression." Kumunot ang noo niya sa sinabi nito.

"Lack of emotional expression? How can you say that? Kitang kita naman kanina kung ano ang nararamdaman niya. How can you say that?" Naguguluhang tanong ni Ms. Montes.

Tumango ang doktor. "Yes, it is. Kaso nga lang ay nakatalikod kayo sa aming dalawa. Hindi niyo nakita kung ano ang sinasabi ng mga mata niya." paliwanag nito.

"Yes, we maybe hear his emotions but in his eyes, I can't see them." Seryosong ani nito.

"He's lacking emotions inside kaya ko na nasabi ito. Konsider na rin yun. May iba pang mga sintomas ang schizophrenia at umakma iyon sa mga pinakita niya kanina."

"T-Then what should we do? May mga gamot ba? Please tell me. I want the best for my brother." paki-usap ng kapatid nito. Tumango naman ang doktora.

"Meron naman kaso ang sa tingin ko ay mas kailangan niya ang therapies kaysa sa medication. Mas mainam yun kasi siya mismo ang gumagawa ng paraan para makalaya sa sakit at hindi mismo ang gamot na ipapa-inom sa kaniya. But still, yeah. I can still prescribe him some medicines para sigurado talaga." saad nito at bahagyang ngumiti sa pasyente.

"Anyway, tapos na ang schedule natin ngayon. My assistant will just email the schedules for his sessions, okay?" Tumango lang ang kapatid at inalalayang tumayo ang pasyente.

"Tara na, Kuya." mahinahong saad nito bago ngumiti sa kanila.

"Maraming salamat, Doc" mahinang tumango lamang ang doktora bago tumingin sa kaniya.

"Please assist them, Einver." paki-usap nito.

Kaagad naman siyang tumayo at inalalayang lumabas ang dalawang bisita. Nang tuluyan na itong naka-alis ay tumingin siya sa doktora na ngayon ay nag-iinat na ng mga kamay. Mukhang napagod ito.

Kaya naman ay agad siyang nagtimpla ng maiinom nito. He make a cold chocolate drink and put some marshmallows above it. Nakasanayan na niyang ipagtimpla ito kada matapos ang sessions nito. Isa din kasi ito sa inihabilin ni Vanessa sa kaniya noon.

"Here. Have a drink." saad niya at inilapag ang tinimpla sa harapan nito.

Napangiti naman ito at kagaya ng inaasahan niya ay mabilis itong tumayo. Lumapit sa kaniya at niyakap siya.

Isa din ito sa nakasanayan niya. The first time he made her a drink was he immediately stunned ng yakapin siya nito. Sa una'y talagang sobrang ilang ang naramdaman niya ngunit kalaunan ay nalaman niya sa dati nitong assistant na ganun talaga ang ginagawa nito kapag may nagbigay dito ng kung ano-anong nagugustuhan nito. Nangyayakap na lang bigla at para pang walang paki-alam kung lalaki o babae man lang. Ganun talaga din daw ang ginagawa nito minsan kapag walang magawa o kung pakiramdam lang. Then, she was given a nickname by everyone which was 'Hugging Monster'.

"Thanks." Masayang sambit nito habang nakayakap parin. He just nod and tap her shoulders. Telling that it's enough.

Humiwalay din naman ito at mabilis na ininom ang tinimpla niya. Napa-iling na lamang siya bago umupo sa visitor's seat nito sa harap.

As she was drinking, he can't help but to look and stare at her, specially her eyes. It was so fascinating that can make his heart pounds fast in no particular reason. Well, he just don't know what it means.

"Staring?" Tanong ng doktor ng mahuli siyang nakatitig dito. Mahina lamang siyang umiling at iniwas na lamang ang tingin dito.

"Anyway, ano yung magiging schedule ni Mr. Montes sa akin?" Tanong nito at binalewala lang ang ginawa niya kanina.

He immediately went to his desk and grab his ipod to check. Kaagad siyang bumalik sa pwesto at ipinakita sa doktor ang schedule.

"Every Wednesday and Thursday. Exactly at 4:30 P.M., Sept. Start na kayo next week." saad niya. Tumango tango ito.

"Hmm.." Bigla itong napangiti.

"Nice! Sa wakas at makakapagpahinga na rin ako bukas! Bakit ba kasi Sunday lang ang day-off ko? Kapagod tuloy!" Reklamo nito at ngumuso pa. Ang bilis talagang magbago ang ugali nito na nakasanayan niya naman din lang.

"Yes, kaya kailangan mo talaga ng pahinga." sabi naman niya at kinuha na ang ipod.

What is funny between them was that they say some flowery words to each other, not romantically though but they act like they care for each other but eventually, they're not friends.

Yan ang sa tingin niya ay estado nilang dalawa. They're just co-workers. Nothing more and nothing less. He doesn't want to be involve with someone lalo na't--

"Yummy! Ang sarap mo talagang magtimpla ng chocolate drink! Thank you for this!" Masayang sambit nito na bahagya niyang ikinangiti.

"No problem, Sept." he said. Mas lalong lumapad ang ngiti nito bago tumayo na naman. Agad niyang naramdaman ang pagyakap nito sa likod niya. Nakapalibot ang mga braso nito sa balikat niya at nakasubsob pa ang noo sa may leeg niya.

"Sept--"

"Give me a minute." He stilled. Ito talaga ang hindi niya makasanayan sa lumipas na isang buwan at kalahati. Her changes of mood. Ang pagbabago ng ugali nito sa kung kahit kailan. Now? She became silent all of the sudden.

"Problem?" Pagbabasakali niya.

"Nope. I just want a hug." bulong nito. Tumango na lamang siya at hindi na muling nagsalita.

Halata sa boses nito ang pagod. Mukhang dahil ito sa ginawa kanina.

Ilang sandali pa ay nakayakap parin ito sa likod niya kaya dahan-dahan niyang inangat ang kamay at ipinatong ito sa ulo ng doktora.

Mahina niyang hinaplos ang buhok ito.

"Hmm.." He just smiled when he heard her. Mukhang nagugustuhan nito ang ginagawa niya.

"Take a rest for now.. September." mahina niyang wika. Humigpit naman ang yakap nito.

"Thank you, Einver."

***

Yassy💫 || Ika-LabingAnimNaTinta☕