"Azcárraga, Smith, Mikaelson, Montgomery, Lefebvre.....Maranzano." I'm sitting in a chair, looking into a mirror. Wearing a white dress and my hair is pulled back away from my face. I'm putting on red lipstick while Rome is reading my guests for upcoming charity event. I look at him through the mirror. He's wearing a formal suit. A black blazer and matching trousers with a white long sleeve underneath. He's holding my phone reading the lists. His facial expression appears serious yet confident. He looks hot you know. Iniwas ko ang tingin sa kanya at pinagpatuloy ang ginawa ko. "Azcárraga......me? You'll invite me? Thank you." muli nitong sabi. Sumulyap ako sa kanya makita siyang nakatingin pala sakin. Muli akong tumingin sa salamin. "Nope. It was Mrs. Azcárraga, your mother. It can be also your grandmother." I replied. Narinig kong umingos siya at muling binanggit ang apelyido ng guest. "Smith...not the young Smiths, right?" I glanced at him through the mirror again, raising
"Miss Margaret, may dumating po na invitation cards para sa inyo." Napahinto ako nang marinig ang boses ni Jessica. Ibinaba ko ang maliit na brush na ginagamit ko para sa paglalagay ng emblem sa invitation card at lumingon sa kanya. "Really? Let me see." aniko. Agad lumapit sa akin ai Jessica, at ngumiti ako habang inaabot niya sa akin ang tatlong envelope. "Thank you, Jessica. Anong okasyon ito?" tanong ko, at tinitigan ko muna ang mga envelopes bago binuksan ang isa. "I heard yung isa ay coming from a well-known jewelry company here in the Philippines po. Yung isa naman is hindi ko alam may emblem po kase it's prohibited to know what is all about, Miss Margaret." Napatango-tango ako habang binuksan isa ang invitation card, at agad akong napahanga sa kahalagahan ng pagkakagawa nito. Sa harap ng card, makikita ang emblem ng jewelry I don't know if it's family emblem or what, na may mga detalyeng nagpapahiwatig ng yaman at kahalagahan. Ang disenyo ay puno ng mga alahas, parang mg
I let out a sigh of relief as I carefully placed the last invitation card into its envelope. The intricate patterns and elegant designs on each card were a testament to the importance of these upcoming events. It had been a long day, but I felt a sense of accomplishment knowing that the invitations were ready for dispatch. As I leaned back in my chair, I couldn't help but reflect on the events that had unfolded earlier. The revelations about Rome and the complexities of high society were weighing on my mind. I knew that attending these events would be like stepping into a world filled with intrigue and hidden agendas, but I was determined to face it head-on. My phone buzzed with a message notification, interrupting my thoughts. I picked it up to see a message from Aria. Agad ko itong binasa. Aria: She's in Philippines, your grace. I heard that she's visiting her hometown for a while. Here's her number. I leaned back and checked the number given by Aria. Tinitigan ko ito. It's b
"I'm Aurora Devika Morozov—Fuentes, wife of Orion Fuentes. Nice meeting you, Miss Katharina." Agad pakilala ng ginang nasa loob kami ng kanilang mansion. She's beautiful and has this timeless beauty. Morozov? She's half Russian and half Filipina. What a mix. I maintained my composure and extended a warm smile to Mrs. Morozov-Fuentes. "It's a pleasure to meet you, Mrs. Morozov-Fuentes. Thank you for welcoming me to your beautiful home. I'm here to personally extend an invitation to a charity ball organized by the Lacson Foundation. It's an event dedicated to a noble cause, and I'd be honored to have you and your husband as our guests." She nodded and graciously accepted the invitation card from me. "It's a wonderful initiative, Miss Katharina. Orion and I would be delighted to attend. Please convey our gratitude to the Lacson Foundation for this invitation." I could sense the genuine interest in her voice, and it was heartwarming to know that the charity ball had found its way
Yumuko si Security Guard habang nakapamewang pa rin at ang kaliwang kamay nito ay nakahawak sa bintana. Kinunutan niya ng noo si Monroe habang nginisihan naman niya si Elias. "Saka na kung sasagutin ng honest ang tanong ko sa kanya." Bago ito magsalita ay inunahan ko na. The time is ticking. I'm running out of time. "Ehem! Can you just meet tomorrow to chitchat? You can ask him about your question but not tonight. I still have a lot to do after this. And, hindi lang din si Mrs. Smith ang bibigyan namin dito. So, can you let us enter your beloved and protected village?" malumanay kong sabi sa kanya. Napakurap-kurap ito at tinusok ang pisngi niya gamit ang dila mula sa loob ng kanyang bibig. He tilts his head as he shakes it before tumayo ng tuwid. "Grabe! Talas ng dila, pare, pero deserve ko naman dahil totoo naman na gabi na at baka nga may gagawin pa. Halatang hindi lang mayaman." I saw a spark of recognition in his eyes. Maybe he realized that further delaying us wouldn'
Nagulat naman akong binatukan ito ni Mrs. Cassandra. Napakurap-kurap ako while looking at them. Nagkantchawan ang mga kaibigan ng security guard na anak pala ni, Mrs. Cassandra."Taay..Help.""Tahimik, Zuhair."banta nito.Muling tumingin sakin si Mrs. Cassandra at sumulyap sa lalaking nasa likuran dala ang box. Tumigil ang mga mata niya run ng ilang sigundo baho binalik sakin na nakangiti."Pasensiya ka na, Hija." pahumanhin niya."No. It's okay lang po." mabilis kong tugon.Napangiwi siya. "Just Tita Cass na lang, dear.""Tita Lory din sakin, dear." biglang iksena ni Mrs. Koznetsov habang itinaas ang pamaypay sa ere katabi nito ang asawa nitong nagtutuhog ng isaw. May katabi rin ito na mini-version ni Mr. Koznetsov but he looks younger than me. Maybe, four years? Tinutulungan nito ang ama niya na nakagsalubong ang mga kilay.Ngumiti ako kay Mrs. Koznetsov at tumango sabay muling tumingin kay Tita Cass. Mahigpit kong hinawakan ang purse sa harap habang pinagmasdan ang anak nito na pin
The youngest child of Tita Cass, Zephyrine Calypso Smith, left an impressive impression. At a young age, she already knew the formal greetings and gestures for the Duchess of Monaco. Tumaas ang balahibo ko when she greeted me. It's giving me goosebumps coming from her here in the Philippines. How did she know? Inilibot ko ang tingin, ang magkambal niyang kuya ay nakakunot nakatitig sa kapatid nila na umayos ng tayo habang kumikislap ang mga mata nakatitig sakin. Manghang-mangha ang ito.Ang kuya Zuhair naman nakatunganga habang nakanganga sa ginawa ng bunsong kapatid niya. Si Tita Cass naman ay kumurap-kurap habang katabi na nito si Mr. Dark na nakakunot ang noo. May tumabi kay Zuhair na isang babae na mukhang kasing edad ko rin. Her presence screams elegance and she effortlessly has this IT GIRL vibes. I immediately noticed her captivating azure eyes, which seemed to carry the depth and vibrancy of a woman who had seen the world. Her beautifully curly hair added to her beauty, highl
Agad kaming dumating sa NAIA after I get my important things at my suite. Ang dinala ko ay mga importanteng bagay at iilang mga damit. One suitcase. Kinuha ko may Elias ang suitcase at inayos ang suot kong coat as he was staring at the private jet Nakamasid naman si Monroe sa amin habang nakakunot ang noo nasa gilid ng kotse."I'm hoping you won't tell anyone where I'll be going." sabi ko sa kanila.Mabilis naman silang tumango pero nakuhang tumikhim si Elias. Hindi ko na lang pinansin at lumingon sa private jet."The private jet will land in Silay-Bacolod, ma'am. Keep safe with your flight." kalmadong ani Monroe.I nodded, appreciating their discretion. "Thank you, Monroe. Please take care of things while I'm away."With a final nod, I made my way towards the private jet. Elias helped me to carry my suitcase to a private jet. Yumuko agad ang stewardess na may ngiti sa labi makita ako. Kinuha niya sa akin ang suitcase at ako naman ay agad hinubad ang coat tinungo ang plush seat."Good
Napalunok ako habang sinasabi ni Antonio ang mga salitang iyon. Sa kabila ng galit at determinasyon kong labanan siya, hindi ko maalis ang kirot na unti-unting bumabalot sa puso ko. Paano kung tama siya? Paano kung magbago ang lahat kapag nalaman ni Rome ang totoo? Ipinikit ko ang aking mga mata, pilit na tinatanggal ang mga pagdududang sinisimulan niyang itanim sa akin. Mahal ako ni Rome, alam ko iyon. Pero sapat na ba ang pagmamahal na iyon para harapin ang katotohanan na matagal ko nang itinago? "You're lying," mahina kong sabi, ngunit nanginginig ang boses ko. "Rome is not like you. He loves me, and he loves our child. Kahit ano pang sabihin mo, Antonio, hindi mo kami kayang sirain." Lumapit si Antonio, mabagal ngunit puno ng awtoridad, hanggang maramdaman ko ang malamig niyang hininga sa gilid ng aking tainga. "Oh, Esmeralda," bulong niya. "Do you really believe that? Love has limits, hija. And when those limits are tested by betrayal, it crumbles. Tandaan mo 'yan." Bigla
"Hindi ako papayag, Antonio. I will not do that. I'm not your puppet anymore! Bakit hindi ang anak mong si Agnes ang gumawa niyan?" Tumingin ako kay Ate Agnes. "Hindi ba, ate Agnes?" Diniin ko ang pangalan niya. Nakita ko kung paano namutla at napatras siya habang nagtaka naman ang buong pamilya. Nakita ko kung paano nilingon ng papá si ate na naiiling na lumingon sa kanya. "I..I don't know what she means, dad. Kung anuman ang sasabihin ng gag*ng niyan, don't believe her! She's making me her target." Nagulat ang lahat sa naging reaksyon ni Agnes. Hindi ko napigilan ang mapangisi, kahit pa nanginginig pa rin ako sa galit at takot. “Target? Ate Agnes, bakit ka naman kakabahan kung wala kang itinatago?” Seryoso kong tanong, tinitingnan siya diretso sa mga mata. "Stop it, Margaret!" Singhal ni Agnes, ngunit halata sa boses niya ang kaba. "You don’t know what you’re talking about!" “Really? Wala akong alam?” Hinawakan ko ang mga tali sa kamay ko, pilit na nilalabanan ang pangh
Lumayo ito at humalakhak na parang demonyo. Sumabay ang mga anak niya't asawa tila natutuwa sa nangyari. Natutuwa silang makita akong wasak at durog. Para bang nanonood sila ng isang palabas na sila mismo ang nagsulat at dinidirek, at ako ang bida sa kanilang trahedya. Napakapit ako nang mahigpit sa mga tali sa kamay ko, pilit pinipigilan ang pangangatog ng aking katawan. Ayokong ipakita sa kanila na nadadala ako sa kanilang mga laro. Napatingin sa akin si Lilian at binigyan niya ako ng matamis na ngiti. "Don't cry, Ate Margaret? You're strong, right? Why so mad? Why are you crying? Don't tell me, you love him? Aw! So sad. Kawawa ka naman." Hindi ko siya pinansin. Ngunit biglang bumaba ang tingin nito sa aking tiyan. Bumalot muli ang takot sa buo kong katawan sa posibilidad na mangyari. Ngumisi si Lilian, puno ng panunukso at kasamaan. "Oh, what's this?" aniya, tinutukoy ang tiyan ko. "Don't tell me... you're carrying his child?" Napatitig ako sa kanya, pilit iniipit ang takot
Lumapit siya nang bahagya at tumigil sa harapan ko, yumuko para tumitig nang diretso sa mga mata ko. "Guess what, hija?" bulong niya, ang boses niya’y malambing ngunit puno ng pananakot. "You’re not married to Azcárraga, Margaret." Parang may bumagsak na bomba sa paligid ko. Ang utak ko’y nagsimulang maglikot, pilit inaalala ang lahat ng nangyari. Hindi maaari. Ang kasal namin ni Rome... ang lahat ng iyon... "You’re lying," madiin kong sabi, pilit pinapakalma ang sarili. "Lahat ng sinasabi mo ay kasinungalingan!" Ngunit tumawa lang siya, malamig at malutong. "Lying? Ako? Hija, ang totoo lang ang sinasabi ko." Tumuwid siya ng tayo at naglakad muli paikot sa akin. "I fake your marriage, Margaret, and never submit your marriage certificate. Wag kang magalit. Tinulungan na nga kita eh. Hindi ba't ayaw mong maikasal din sa kanya? And I think, ganun din siya." Nakangiti ito. "Naalala ko tuloy kung paano sumama ang mukha niya. Kung gaano siya kagalit malaman niyang ikakasal siya sa
Nagising ako sa dilim, malamig ang paligid at naramdaman ko ang bigat sa buong katawan ko. Unti-unti akong nagkamalay, pilit inaaninag ang paligid kahit na parang umiikot pa rin ang paningin ko. Amoy kong may kahalong amag at metal sa hangin—isang lugar na malayo sa anumang pamilyar sa akin. Naramdaman ko ang mahigpit na gapos sa aking mga kamay at paa. Nakaupo ako sa isang malamig na upuan, at ang mga tali sa akin ay tila hindi matitinag kahit anong pilit kong igalaw. Ang tiyan ko ang unang pumasok sa isip ko, at napakabilis kong ibinaba ang tingin sa sarili ko. Salamat sa Diyos, ligtas ang baby ko. Pero hindi ko maikakaila ang kaba sa dibdib ko. "Hello? May tao ba rito?" tanong ko, kahit alam kong malabo akong sagutin ng kahit sino. Tahimik. Sobrang tahimik, maliban sa tunog ng mga patak ng tubig sa di kalayuan. Napahinga ako nang malalim, pilit iniipon ang lakas ng loob. Kailangan kong tumakas. Hindi pwedeng magtagal ako rito. Pagkatapos ng ilang minuto, narinig ko ang mahi
"Yeah, thank you for watching my kids," sabi ni Euphie, ang ngiti nito puno ng pasasalamat habang hinaplos ko naman ang pisngi ni Atlas na nakayakap ngayon sa kanyang hita. Napakagiliw ng bata, at kitang-kita sa mga mata niya ang kasiyahan. Tumingin ako sa likuran niya at napansin ang dalawa pang bata—si Apollo at Ares—na nakayakap din sa hita ng kanilang ama, parang ayaw nilang pakawalan ito. Ang kanilang maliliit na kamay ay mahigpit na nakapulupot, na para bang doon lang sila ligtas. Samantala, ang panganay na si Z ay tahimik lang na nakahawak sa kamay ni Euphie. Walang sinabi ngunit makikita sa kanyang tingin ang pagiging mapagmasid at protektibo, kahit sa murang edad. Halata na siyang tumatayong kuya sa kanyang mga kapatid. Napangiti ako at tumingin kay Euphie. "Hindi biro ang magbantay sa apat na bata na iba-iba ang gusto. Pero salamat talaga." Ngumiti si Euphie, halatang sanay na sa likot ng mga bata. "They’re angels, really," sagot niya, habang hinihimas ang ulo ni Atla
Ang conference room ay puno ng reporters—may mga flashing cameras at mikroponong nakatutok kay Antonio Serrano, ang patriarch ng Serrano family. Nakaupo siya sa likod ng podium, suot ang isang matalim na ngiti na tila nagpapakita ng kumpiyansa at kapangyarihan. Ang press conference na ito ay tinawag upang sagutin ang mga usap-usapan tungkol sa biglaang arranged marriage ng anak niyang si Margaret kay Rome Benjamin Azcárraga, ang pangalawang apo ng kilalang Azcárraga family. "Gentlemen, ladies of the press," panimula ni Antonio habang dramatikong nilinisan ang lalamunan, "narito ako upang linawin ang mga espekulasyon tungkol sa kasal ng aking anak na si Margaret kay Mr. Rome Benjamin Azcárraga. Ang Serrano at Azcárraga families ay matagal nang may espesyal na koneksyon. Ang kasal na ito ay simpleng patunay ng matibay na ugnayan na iyon." Nagkaroon ng mahinang bulungan sa silid, pero may isang matapang na journalist ang nagtaas ng kamay. "Mr. Serrano, may mga balita na ang kasal a
My morning started like any other—quiet and structured, just the way I liked it. Rome had already finished preparing breakfast by the time I stepped out of the bedroom, the rich aroma of brewed coffee and freshly cooked food filling our penthouse. The triplets were scattered across the living room, each lost in their own little worlds, while Ares sat solemnly in a corner, carefully arranging his toys with the precision that only he seemed to have inherited from his father. I had just finished fastening my Cartier watch when a soft knock interrupted my peaceful routine. Rome glanced at me, his brow slightly furrowed in curiosity. "Expecting someone?" he asked, voice low yet commanding. I shook my head. "Not really." Making my way to the door, I opened it to find Urania, my ever-dramatic and vivacious cousin, standing in her usual radiant self. She looked like she had stepped out of a fashion magazine with her backless floral dress and glowing complexion. I wasn't surprised, thoug
"So, siya ang mastermind sa nangyari?" tanong ko ulit kay Rome. Nasa loob kami ng sasakyan. Hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kanina lamang. I don't understand kung bakit nandun siya. Sinadya ba niyang magpakita o nagkataon lang na nandun rin siya? Kung nagkataon na nandun lang siya, for what naman? Wala akong nakita na may kasama siyang iba bukod sa siya lang talaga mag-isa. He even wore a black suit, like he came from an important meeting sa lugar na iyon. I don’t think this is coincidence. Sumakit ang ulo ko. I doubled my efforts to avoid stress because I’m pregnant, pero dahil sa kanya, baka hindi ako makatulog kakaisip ng mga tanong. Napatingin ako kay Rome, na seryoso ang mukha habang nagmamaneho. Alam kong may iniisip rin siya, pero hindi niya sinasabi. Typical Rome—silent but calculating. "I can't say for sure," sagot niya sa huli, breaking the silence. "But he's too smart to show up without a purpose. Whatever it is, I’m sure it’s connected to everything happenin