Kabanata 1087

Hindi alam ni Jeremy kung ano ang regalong tinutukoy ni Ryan.

Subalit, kinuha pa rin niya ang susi ng kotse at pumunta siya sa pinto ng cafe. Nang makita niya ang kotse ni Ryan sa gilid ng kalsada, dahan-dahan siyang naglakad palapit sa kotse.

Mainit ang sikat ng araw noong hapon na iyon. Nasisikatan ng araw ang kotse, at sa kabila ng bintana nito, nakita ni Jeremy ang magandang mukha na napapanaginipan niya araw-araw.

“Linnie.”

Naramdaman ng kalmado niyang puso ang saya na naramdaman niya noon.

Dahan-dahang binuksan ni Jeremy ang pinto at naamoy niya ang halimuyak ng Japanese roses.

"Napagod si Eveline, kaya sinabi ko sa kanya na lalabas kami para malibang siya. Sinindihan ko yung incense na ginawa niya, kaya siguradong mahimbing ang tulog niya ngayon. Pwede mo siyang samahan sa huling pagkakataon."

Narinig niya ang boses ni Ryan mula sa likod niya.

Agad siyang naintindihan ni Jeremy. "Salamat."

"Ako dapat ang nagpapasalamat sayo. Nagawa mo ang isang mahirap na misyon