Kumunot ang noo ni Nanako at sinabi, “Mr. Wade, mangyaring pakilinawin mo ang sinabi mo!”Sinabi ni Charlie, “Una sa lahat, kung maglalakad ka sa landas sa mundo ng martial arts, dapat sanayin mo ang iyong isipan, katawan, at pagkatapos ay ang kasanayan.”“Sa ibang salita, mas importante ang kaisipan kaysa sa pisikal na lakas at sa uri ng martial arts.”“Hindi mahalaga kung nag-ensayo ka ng combat, kickboxing, karate, taekwondo, Wing Chun, o Tai Chi. Hindi ito importante. Ang importante ay ang puso mo!”Tinanong ni Nanako, nalilito, “Ang puso ko? Anong mali sa puso ko?”Suminghal si Charlie sinumbat sa nangmamaliit na tono, “Puno ng mga maliliit na kabaitan ang puso mo. Puno ito ng talas; makitid ang isipan; hindi sumusuko; ang pinakamahalaga, kulang ito sa pagiging lobo!”“Pagiging lobo?!” Bumaluktot ang mukha ni Nanako sa isang ngiwi habang sinabi, “Anong ibig mong sabihin? Anong pagiging lobo?”Sinabi ni Charlie. “Ang pagiging lobo ay ang pagkakaroon ng ugali ng lobo. Nilalar
Napagtanto ni Nanako na kailanman ay hindi siya naging kwalipikado na maging martial artist pagkatapos marinig ang mga sinabi ni Charlie.Nanalo siya sa world championship, at nakoronahan siya bilang top young martial artist sa buong mundo, pero, hindi niya man lang naintindihan ang payak na prinsipyo ng pagiging isang martial artist at ang kaluluwa sa loob nito.Nang makita siyang umiiyak nang walang tigil at nanginginig ang katawan niya, hindi maiwasang magbuntong hininga ni Charlie at sinabi, “Pasensya na, masyado akong alupit sa mga salita ko, pero sana maintindihan mo ang tunay na kaluluwa ng isang martial artist!”Itinaas ni Nanako ang kanyang ulo, nakatingin kay Charlie ang malaki at namumulang mata niya. Pagkatapos, lumuhod siya sa sahig at sinabi sa humihikbi na boses, “Mangyaring liwanagan mo ako, Mr. Wade. Handa akong makinig sa gabay mo!”Sa halip na tulungan siyang tumayo, sinabi ni Charlie na may seryosong ekspresyon, “Ang kaluluwa ng martial art ay hindi ang pisikal
Nagmamadaling inilagay ni Nanako ang kanyang mga kamay sa sahig, niyuko ang kanyang ulo, at sinabi, “Mr. Wade, humihingi ako ng tawad sa iyo at sa mga tao sa Oskia sa ngalan ng lahat ng Japanese na nanakit sa mga Oskian. Patawad! Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para bayaran ang utang ng Japan sa natitirang buhay ko!”Kumaway si Charlie. “Kalimutan mo na. Marahil ay hindi na maayos ang utang na ito, pero nagpapasalamat ako sa pagsisikap mo.”Pagkatapos, tinulungan niyang tumayo si Nanako at sinabi, “May dalawang laban ka pa, bilisan mo na at maghanda ka na. Ako, bilang coach ni Aurora, ay nasasabik na makita kayong dalawa sa finals. Kaya, sa susunod na semifinals, dapat galingan mo. Pumasok ka sa finals para harapin si Aurora doon.”Sinabi nang walang pag-aalinlangan ni Nanako, “Makasisiguro ka, Mr. Wade. Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko at haharapin ko si Aurora sa finals!”“Mabuti.” Tumango si Charlie. “Magkita tayo sa final, kung gano’n”Pagkatapos nito, bumalik na si Cha
Gising nang buong gabi si Nanako.Buonggabing umiikot ang mga sinabi ni Charlie sa isipan niya. Kahit papaano, sa tuwing iniisip niya ito, bigla niyang nararamdaman na hindi niya dapat sukuan ang martial arts!Sa totoo lang, kailangan niyang doblehin ang pagsisikap niya at magtiyaga para mag-iba ang paningin sa kanya ni Charlie!Marahil ay kahit kailan ay hindi siya tatanggapin ni Charlie bilang kanyang disipulo, pero dapat niyang ipakita sa mga kilos niya na magiging kwalipikadong martial artist siya!Si Jiro, na palaging gustong ligawan si Nanako, ay nahirapan ding makatulog.Habang hindi na siya makapaghintay na kunin ang kamay ni Nanako, sabik din siya sa susunod na advertising campaign ng Kobayashi Stomach Pill sa Oskia.Dahil ang Kobayashi Stomach Pill ang title sponsor ng segment sa finals, ito ang pinakamagandang oras para gumawa ng malaking promotion para sa medisina.Bukod dito, sa sorpresa ni Jiro, si Aurora, ang Oskian athlete, ang naging dark horse ng kompetisyon!
Hindi pwedeng manatili si Claire sa studio buong araw dahil kailangan niyang magtrabaho, kaya pumunta siya sa kanyang opisina sa kalagitnaan ng shoot, iniwan sina Charlie at Liam sa studio.Pagkatapos i-shoot ang advertisement, bumalik agad ang staff ng advertising company sa kanilang opisina kasama ang mga materyales para sa post-production habang sina Charlie at Liam, ay nagdaos ulit ng handaan sa Shangri-La para aliwin sina Quinn at Dorothy.Sobrang abala ng work schedule ni Quinn sa ngayon. Dahil, siya ay isa sa mga top celebrity sa bansa. Inimbita siya sa Spring Festival Gala ngayong taon at may solo performance siya, kaya kailangan niyang magmadali pabalik sa Eastcliff para sa unang official rehearsal ng Gala.Ang lahat ng artista na inimbita sa Spring Festival Gala ay mga top celebrity sa bansa. Dahil ang Gala ang may pinakamalaking audience sa lahat ng entertainment show sa mundo, pati na rin ang pinaka pinapanood na programa sa telebisyon, maraming malalaking artista ang ga
Sa sumunod na araw.Naka-schedule ang flight ni Quinn sa alas otso ng umaga, samantalang ang semifinal ng combat and fighting competition ay magsisimula sa alas diyes. Kaya, nagpasya si Charlie na magpaalam muna kay Quinn sa airport at pagkatapos ay pupunta siya sa stadium para panoorin ang laban ni Aurora.Sa umagang iyon, lumapit si Charlie kay Jacob at sinabi, “Pa, gagamitin mo ba ang kotse mo sa umaga? Pahiram ako kung hindi, may kailangan akong gawin sa umaga.”Ngumiti nang nahihiya si Jacob at sinabi, “Magbibigay ako ng talumpati sa antique and cultural appraisal sa umaga sa Senior University sa ngalan ng Calligraphy and Painting Association.”Pagkatapos, sumulyap si Jacob kay Charlie at sumenyas na “alam mo ang ibig kong sabihin”.Nalinawan agad si Charlie.Marahil ay nakita ni Jacob si Matilda noong nagkaroon ng pagsasama ang university at ang kanyang association, at gusto niyang gamitin ang pagkakataon na ito para makipagkita nang mas madalas kay Matilda bago pa siya p
Kaya, sumuko agad si Jacob at sinabi, “Ikaw! Pwede bang tigilan mo na ang paglutas sa lahat ng bagay sa pamamagitan ng paggawa ng eksena?”Sinumbat ni Elaine sa malamig na boses, “Ikaw na ang nagsabi na ikaw na ang namamahala sa pamilyang ito ngayon, at wala na akong karapatan. Kung hindi ako gagawa ng eksena, anong magagawa ko para matatag ang katayuan ko sa pamilyang ito?”Nagkusang umatras si Jacob at sinabi, “Okay, sige, mali ang sinabi ko. May karapatan kang mangibabaw sa pamilya. Masaya ka na ba?”Isang matagumpay na ngisi ang lumitaw sa mukha ni Elaine habang sinabi, “Ngayong sinabi mo na, dapat kong gamitin ang karapatan at kapangyarihan ko. Jacob, sabihin mo sa akin ang totoo. Gaano karaming pera ang mayroon ka ngayon? Nagbenta ka ba ng mga antigo at kumita ng pera nang hindi ko alam?”Sinabi ni Jacob na may galit at pangit na hitsura, “Wala! Iyon ang kinikita ko! Jusko, sa totoo lang, wala akong kahit ni singko sa bulsa ngayon! Walang mapagkakakitaan sa Painting and Calli
“Ikaw…”Galit na galit na si Jacob ngayon, at namumula na ang mga mata niya na puno ng sama ng loob.Wala siyang magawa sa paglaban sa isang matalas na babae tulad ni Elaine. ‘Ang isang lalaking may panulat ay hindi kayang makipagtalo sa isang lalaking may baril’, iyon ang nararamdaman niya ngayon.Sa sandaling ito, sinabi ni Charlie, “Okay, sige, huwag kayong mag-away ngayong napakaaga pa.”Tumiklop agad si Elaine sa sandaling narinig niya ang boses ni Charlie.Kung dati ito, kapag nangahas si Charlie na sumingit habang pinapagalitan niya si Jacob, pinaulanan niya na siya ng mga salita dahil dito.Pero iba na ngayon. Kumakatok ang swerte sa pinto ng lahat, at sa sandaling ito, sa pinto ito ni Charlie. Ngayong wala siyang pera at kailangan niyang tumira sa isang villa na pagmamay-ari ni Charlie, si Charlie ang may pinakamataas na katayuan sa pamilya.Para hindi paalisin ni Charlie, kailangan niyang gawin ang lahat ng magagawa niya para pasayahin si Charlie at huwag siyang galiti
Hindi maiwasan ni Vera na ngumiti nang kaunti nang makita niya ang seryosong ekspresyon ni Charlie, at sinabi niya, “Young Master, kahit na kayang patayin ng mga close-defense missile si Mr. Jothurn, marahil ay hindi nila mapatay si Fleur. Bukod dito, si Fleur lang ang nakakaalam kung saan nag-cultivate si Master Marcius Stark. Young Master, mangyaring magtiis ka pa nang kaunti at huwag mong tapusin ang buhay ni Fleur dito.”Tumawa nang masaya si Charlie, “Sinasabi ko lang ang mga pakiramdam ko. Kahit na may makakapagdala ng mga close-defense missile dito, hindi ko magagamit ang mga ito dito.”Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Young Master, walang mga camera dito. Mangyaring hintayin mo ako saglit. Magbibigay galang ako sa mga ninuno ng mga Lavor.”Tumango sa maginoong paraan si Charlie at sinabi, “Hihintayin kita dito.”Ngumiti si Vera na parang humihingi siya ng tawad, pagkatapos ay naglakad sa malapit na gubat ng mga pine.Makalipas ang limang minuto, naglakad si Vera pa
Ngumiti si Charlie at sinabi, “Huwag kang mag-alala, hindi ako padalus-dalos na tao. Alam ko ang mga limitasyon ko.”Huminga nang maluwag si Vera, “Mabuti naman…”Pagkatapos nilang umakyat sa unang undok, inakyat nila ang bundok na parang likod ng isang pagong. Dahil ito ang ruta sa pangalawang bundok, marami pa rin ang mga tao dito tulad sa unang bundok.Ipinakilala ni Vera kay Charlie, “Parang likod ng isang pagong ang bundok na ito. Tinatawag itong Mount Turtle Back. Isa itong bihirang kayamanan na lupa dito. Noong isang lokal na pinuno ang lolo ko, nagsikap siya na piliin ang bundok na ito bilang ancestral tomb ng pamilya namin.”Tinanong nang mausisa ni Charlie, “Ang buong bundok ba na ito ang ancestral tomb ng pamilya ng lolo mo?”Tumango si Vera at sinabi, “Tama. Maganda ang Feng Shui dito, parang isang dragon na nakapalibot sa bundok. Itinuturing ito na sobrang swerte. Ang pagpili sa lugar na para paglagyan ng ancestral tomb ay kayang biyayaan ang mga susunod na henerasyon
Nang bumalik si Vera sa Stoneridge makalipas ang mahigit tatlong daang taon, hindi na ito kagaya ng dati. Kahit na nandoon pa rin ang Ensel Bay, nabago na nang sobra ang hitsura nito dahil sa ilang siglo na pag-unlad kumpara sa nakaraang tatlong daang taon.Habang nakatayo sa malagong mga kalye ng Stoneridge, hindi tugma sa memorya ni Vera ang kasalukuyang eksena. Buti na lang, hindi malaki ang mga pagbabago sa bundok. Sa kabila ng ilang rurok na medyo minina, hindi nagbago masyado ang kabuuang tanawin.Pagkatapos itong makita ni Vera, natukoy niya na ang libingan ng kanyang ama ay matatagpuan sa hilagang-silangan ng kasalukuyang bayan ng Stoneridge, sa likod ng medyo mininang rurok at ang bundok na parang isang shell pagong.Iniwan nina Charlie at Vera ang kotse sa bayan at nagsuot ng magkaparehong sapatos na maagang inihanda ni Vera. Pagkatapos ay umakyat sila papunta sa mga bundok.Habang umaalis sila, tahimik na pinagana ni Charlie ang kanyang mental cultivation method, itinago
“Sa kalaunan, naisip ko rin na sa halip na tumakbo palagi, mas mabuti na iwan ko ang singsing kay Fleur para hindi na niya ako habulin at hayaan akong mabuhay nang payapa. Pero pagkatapos itong pag-isipan ulit, si Fleur ang pumatay sa aking ama. Kung magkokompromiso ako at magmamakaawa sa kanya, anong kaibahan namin ni Sanguine, na nagpapasok sa Qing dynasty? Magiging traydor kaming dalawa, kung gano’n.”Pagkatapos itong sabihin, sinabi ni Vera, “Pagkatapos maintindihan ang lahat ng ito, nagpasya ako na kahit gaano pa ito kahirap, dapat ay mabuhay ako. Kahit gaano pa ito kahirap, hindi ako pwedeng magkompromiso at sumuko kay Fleur. Basta’t mabubuhay ako, siguradong mabubuhay ako nang mas matagal kay Fleur. Sa sandaling iyon, ako ang mananalo sa huli.”Sinabi nang matatag ni Charlie, “Huwag kang mag-alala, siguradong mas tatagal ang buhay mo kaysa sa kanya.”Tumango nang tapat si Vera at sinabi, “Sigurado ako na mas tatagal ang buhay mo sa akin, Young Master. Pagkatapos kong mamatay,
Sa tuwing binabanggit si Sanguine, nagngangalit si Vera sa galit. Nang binanggit niya na walang nabuhay sa apat na tito at sa mga supling nila, napaiyak si Vera.Hindi inaasahan ni Charlie na sobrang lagim ng nangyari sa pamilya ng lolo ni Vera, at hindi niya maiwasan na bumuntong hininga habang sinabi, “Sa panahon na iyon, ang mga buhay ay kasing liit ng mga damo at dahon. Maraming pamilya na tumagal ng daang-daang taon o kahit libo-libong taon ang naputol sa panahon na iyon.”Kinuyom ni Vera ang mga kamao niya at nagngalit, sinasabi, “Ang lahat ng ito ay dahil sa traydor na iyon, si Sanguine!”Nang sinabi ang mga ito, nagpakita siya ng isang mabangis na ugali na bihira niyang ipinapakita, at sinabi nang mabagal, “Naging tapat ang mga Lavor sa maraming henerasyon! Ibinuhos ng mga ninuno ko ang lahat para pagsilbihan ang bansa, at sumali pa sa militar ang aking ama, nilabanan ang Qing Dynasty sa kalahati ng buhay niya, hindi nakalimutan na suportahan ang Oskia. Pero, hindi lang pina
Tumango nang marahan si Charlie, “Okay, salamat sa pagsisikap mo.”-Nang dumating ang eroplano ni Fleur sa Melbourne, nakaalis na sa Aurous Airport ang eroplano na sinakyan nina Charlie at Vera, papunta sa malayong Londel na mahigit isang libong kilometro ang layo.Habang lumilipad ang eroplano sa kanluran, nawala na ang dating sigla at kulit ni Vera. Sumandal siya panandalian sa balikat ni Charlie, at pagkatapos ay para bang nawalan ng focus ang kanyang mga mata habang nakatingin sa labas ng bintana.Nakikita ni Charlie na may mali sa kanya, at naiintindihan niya nang mabuti ang kalagayan niya ngayon. Dahil, sa mundong ito, walang sino man ang mas angkop na mangulila sa tahanan kaysa kay Vera.Isa siyang dalaga na mahigit tatlong daang taon nang hindi nakakauwi, at sa wakas ay pauwi na siya. Ang kahit sino ay makakaramdam ng magkahalong mga emosyon.Makalipas ang mahigit dalawang oras, dumating ang eroplano sa Londel Airport. Nang bumaba si Vera sa eroplano, medyo nanghina nang
Nahiya at nabalisa si Vera, “Hindi ko pa nararanasang umibig, pero marami na akong nakitang mga romance drama! Hindi ba’t normal ang mga ganitong mapaglarong asaran sa mga romance drama?”“Oo, oo…” Tumango si Charlie nang nakangiti. Sa sandaling ito, mabagal na lumabas na ang eroplano sa gate, kaya binalk ni Charlie ang usapan sa punto habang binulong, “Dadating tayo sa Londel ng mga dalawang oras. Naaalala mo pa ba ang eksaktong lokasyon ng libingan ng iyong ama?”Tinanggal ni Vera ang kanyang ngiti at sumagot, “Nasa hilagang-silangan ng Ensel Bay ang libingan ng aking ama. Nakita ko ang mga mapa at litrato ng satellite. Tinatawag ng Stoneridge ang lugar na iyon.”Tumango si Charlie, nilabas ang kanyang cellphone para suriin ang mapa, at sinabi, “Medyo mas malapit sa Londel ang Stoneridge. Halos isa’t kalahating oras na biyahe ito mula sa airport.”“Mm-hmm…” Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Nasa isang bundok sa hilagang-silangang bahagi ng Stoneridge ang libingan ng aking
Isang sabay sa uso at mapormang mag-jowa na may suot na pang-mataas na klase ng fashion ang hawak-kamay na dumaan sa VIP passage para kumpletuhin ang proseso ng pagsakay nila. Pagkatapos ay hawak-kamay silang sumakay sa business car ng airport na para lang sa mga VIP.Sa mga tagalabas, ang dalawang ito ay isa sigurong mag-jowa na mga mayaman na tagapagmana. Hindi lang na may suot silang mga high-end na brand, ngunit marahil ay gumastos sila ng daang-daang libo sa private charter para sa biyahe nila.Pero, ito ang pinakamagandang balatkayo para kina Charlie at Vera.Sa kasalukuyang hitsura ni Charlie, walang magdududa na 20 years old lang siya. Kahit na may makita siyang kakilala, hindi nila siya makikilala.Habang papasakay ang dalawa sa eroplano, ginabayan sila ng crew sa isang maluwag na cabin. Hindi pinansin ni Vera ang unang dalawang first-class na upuan at hinawakan ang kamay ni Charlie habang naglakad siya sa likod at sinabi nang malambing, “Darling, gusto kong katabi ka.”M
Hindi maiwasan ni Vera na tanungin siya nang galit, “Hindi ba’t dapat tawagin mo rin akong ‘darling’?”Umubo nang dalawang beses si Charlie at tinanong siya, “Walang ibang tao dito. Gusto mo ba talaga na tawagin kitang ganito?”Nadismaya si Vera at sinabi, “Pinagkasunduan natin ito kanina…”Sinabi agad nang seryoso ni Charlie, “Sige, tutuparin ko ang pangako ko.”Pagkatapos ayusin ang sarili niya, sinabi niya, “Darling, darating tayo sa airport sa loob ng kalahating oras.”Ngumiti nang matamis si Vera at sinabi, “Okay. Salamat, darling!”Si Vera, na kuntento na, ay hindi maiwasan na mapansin ang kaliwang kamay ni Charlie sa manibela, at tinanong niya nang mausisa, “Darling, hindi mo ba sinuot ang singsing na binigay ko sayo nang lumabas ka?”Sumagot nang kaswal si Charlie, “Bakit ko ito isusuot? Kinilala ng singsing ang ama mo bilang may-ari nito, hindi ako. Kung malalagay tayo sa panganib, ite-teleport pa rin ako nito sayo. Kung makikita talaga natin si Fleur, hindi ba’t parang