February 18, 1970.
ANDITO AKO ngayon sa Francine’s Salon kung saan suki si Mama. Andami-andami nilang nilalagay sa mukha at buhok ko. Wala rin namang magbabago dahil matagal na akong guwapo. Matapos spray-an ng baklang hair stylist ang pinakamamahal kong buhok ay pinayagan na niya akong magbihis. Pumasok ako sa fitting room nila at isinuot na ang Americana na binili ng Mama ko bago ako nagpasyang lumabas na.
Muli kong pinasadahan sa malaking salamin ang aking porma. Isang simpatikong ngiti lang ang pumaskil sa aking mga mamula-mulang labi. Ibig sabihin niyon ay ganap kong nagustuhan ang repleksiyong nakita ko sa salamin. Paglabas ko sa fitting room ay nalabasan ko si Mama na kinakausap si Bruno, ang baklang nag-aasikaso sa akin at may-ari rin ng Francine Salon. Agad ko ring nakitang naghihintay si Daddy Armando at si Armina na suot na rin ang gown niya. Itim ang kulay ng suot nito.
Nagkatinginan kami at sa pamamagitan ng aming mga tingin ay tila nag-uusap na
MAIKSI kong tinapunan ng tingin ang esposa kong nasa aking tabi.“Ano ang nararamdaman mo, honeyblood?”“I’m perfectly okay, honeymunch! Medyo nakaka-hassle lang kasi ang mga nadadaanan natin sa daan.”Napatango-tango ako. Magaan kong hinimas ang maumbok niyang tiyan. Natutuwa ako dahil sa halos magdadalawang taon na paghihintay namin ay sa wakas! Biniyayaan na kami ng anak ng Diyos.“Gusto mo, bumaba muna tayo at kumain sa isang restaurant, honey blood?”Napailing lang siya. Patuloy lang ako sa maingat na pagda-drive. Maingat naman talaga akong magmaneho. Mas lalo pa ngayong lumalala ang krisis pang-ekonomiya.Mainam at tumigil na sa pag-aartista ang esposa ko. Dahil sa mga panahon na ito, sadyang mainit sa mga mata ng Pangulong Ferdinand Marcos ang mga taong nagtratrabaho sa media.Nakabukas ang
MALUNGKOT akong nakatitig sa repleksiyon kong nasa salamin. Halos dalawa ang nag-aayos sa akin ngayon. Isa para sa make-up ko at ang isa naman ay para sa buhok ko. Yes, it’s my Wedding Day! Since that day ay marami na ang nagbago. Isa nga roon ay ang pakikipagkalas ko kay Xander Luis. Kahit labag sa loob ko at sobra-sobra ang sakit na idudulot nito sa aming dalawa ay kailangan kong gawin ito. I have no choice that time. Muli ay napalingon ako sa pintuan kung saan iniluwa niyon ang bestfriend kong si Mikaela. Mapait akong napangiti. Maski siya’y tila maiiyak din. Hindi dahil sa masaya siya para sa akin . . . kun’di dahil ikakasal na ako. Naiiyak siya dahil sa awa sa akin. Sapagkat hindi si Xander Luis ang maghihintay sa akin sa harap ng altar, kun’di si Bobby. Tatlong buwan na ang nakakaraan nang huli kaming mag-usap ni Xander. Ang tatlong buwang nakalipas ay maraming nangyaring hindi ko inaasahan. Isang butil ng luha ang humulagpos sa ak
PAPUNTA ako ngayon sa pinag-usapan naming coffee shop ng bestfriend kong si Luisa. Hindi sana ako makakapunta dahil pinagbawalan na ako ni Bobby na makipagkita sa mga kaibigan ko. Ngunit ayon kay Luisa ay may mahalaga raw siyang sasabihin. Isa pa, babalik na siya sa America para doon na nga mag-stay for good. Ibig sabihin niyon ay hindi ko na ito makikita. Papasok na ako sa entrada ng shop nang agad kong nakita kung saan siya nakaupo. Matipid niya lang akong nginitian na tila may pang-uuyam pa sa mga mata niya. Nakita ko rin ang maitim na pasa sa may kanang pisngi niya at leeg. “Saan mo iyan nakuha?” ang agad kong tanong. “Puwede ba, huwag natin pag-usapan ang tungkol sa akin. Narito ka, Armina, para malaman mo ang katotohanan tungkol sa asawa mo.” Buhat doon ay napatutok bigla ang pansin ko sa mga pinagsasabi niya. “Mabuti naman at may pakialam ka pala sa asawa mo, Arm
ISANG LINGGONG hindi umuwi ang anak ko. Naroon ang pag-aalala ko bilang ina niya. Dinama ko ang kumikirot na mga sugat at pasa ko. Kagagawan lang naman ni Bobby ang mga ito. Wala naman nang bago. Ngunit nakalalamang ang kirot sa dibdib ko. Kagagaling ko lang kahapon sa hospital nina Mikaela. Napapadalas kasi ang pagkirot-kirot ng puso ko. Hanggang sa nawawalan na nga ako ng malay at kinakapos pa nga sa hininga. Ayon sa bestfriend ko, nasa stage four na raw ang cancer ko. Halos hindi ako makapaniwala, maski siya ay ganoon din. Ang uri ng cancer cell na tumama sa akin ay hindi agad nagpapakita o nagpaparamdam ng sintomas. Kapag malala na ay doon mo pa lang mararamdaman ang mga sintomas.Gusto kong manlumo, mag-iiyak. Ngunit wala itong maitutulong. Wala nang lunas ang sakit ko, iyon ang totoo. Ang mas masakit, anumang sandali ay mamatay na ako. Hindi ako natatakot sa kamatayang naghihintay sa akin.Mas natatakot akong iwan ang nag-iisa kong ana
Year 1994.MULI ay babalik ako ng Pilipinas para tuparin ang iniwang habilin ni Bobby sa akin kahit napakalaki ng pagtutol ng aking anak na si Xyla."Ba't ka naman babalik doon, Daddy? Iyan ka na naman. Mas inuuna mo pa ang kapakanan ng ibang tao. Tama nga si Mommy na never mo siyang minahal dahil sa babaeng nasa nakaraan mo. It's your fault why Mommy drink so much that night. That's why she met a car accident while she was driving her vehicle back home!""Xyla, hija, your Tito Bobby needs me there. Kailangan kong ayusin sa madaling panahon ang mga properties ng mga Fontanilla at Deo Gracia. Kung hindi ay tuluyang mawawala ang lahat ng mga ito," patuloy ko.Ngunit mariin siyang napailing. "No, I don't get you, Daddy. Lagi na lang may dahilan ka para pumunta sa Pilipinas. Daddy, wala na ang dati mong buhay sa Pinas. Your life is here now in America!"
MAKALIPAS ang limang Taon mula nang pumanaw si Lolo Luis ay napagkasunduan ng lahat na every Death Anniversary nito’y magkakaroon ng malaking event sa “ANGEL BLUE SKY HOME CARE” isang institusyon. Kung saan doon inilalagak ang mga may edad na, inaalagaan at binibigyan ng tamang pagkalinga na hindi makayanan maibigay ng mga kapamilya nito.Tanging sa charity funds at Government Donation umaasa ang institusyon. Mabuti na lamang at madami pa rin ang mga good samaritan. Dahil sa panahon ngayon ay iilan nalang ang may mabubuting kalooban.Matapos kong mapaupo si Lola Odette na isa na rin sa mga oldies sa Blue Sky ay agad na akong pumaroon sa harapan.Nakita kong napakalawak ng pagkakangiti ni Jxyll Dixon. Kababata ko at isa sa mga kabataan sa komunidad namin na nagvolunteer. Kahit may kaya sa buhay ay hindi ito nag-alangan tumulong.Sabagay apo rin naman ito nina Nichola
MARIIN kong ipinikit lalo ang aking mga mata ng madama ko ang sinag ng araw na tumama sa aking mukha. Bigla kong itinakip sa aking mga mata ang kanang palad ko. Nang tuluyang masanay ang mga mata ko'y marahas na kong bumangon.Badtrip na nga ako kagabi pero ganito pa ang magigisnan ko pagkagising ko bullshit talaga!"Ano ba 'yan ang aga-aga pa nangiisturbo ka ng tulog!"Bulyaw ko sa kung sino man ang mapangahas na pumasok sa silid ko at siyang nagbukas ng kurtina. Nanatili pa rin ang pagkakapikit ng mata ko."S-Sorry pero kasi kailangan mo ng bumangon dahil maggui-guest ka ngayon sa "Morning Pinas".dinig ko sa isang pamilyar na tinig.Marahan kong iminulat ang mga mata ko at dahil nanatiling nasisilaw ang mata ko dulot ng sinag ng araw kinailangan ko pang pasingkitin ang aking mata.At habang nakatitig dito'y tila may kung ano akong naalala... na tila pamilyar sa
MATAMA lang akong nakaupo sa isa mga monoblock na nasa corner, kung saan kasama ko rin ang mga ibang staff ng show na "Morning Pinas".Dalawang oras din ang itinigal, manaka-naka ay nagkakaroon ng break sa tuwing commercial ng show.Iyon naman ang mga time na nagkaka-oras na iretouch ng mga kasama namin sa set na bakla ang mga especial guest na artist. Katulad nalang ni Ivan Sammuel, may dalawa pa itong kasamang new teenage loveteam na sikat na sikat. "Pamao" ang tawag sa kanila ng mga fans, sa tuwing may sweet moments at sasagot ang mga ito ay maghihiyawan na ang mga live audience sa mismong set namin.Natatawa nalang ako sa dalawang bagets, tila natural na natural ang paglalambingan ng mga ito.Pero sa likod ng camera'y ibang-iba ang mga 'to. Hindi man ako chismusa ngunit sadiyang matabil lang si Patty— PA ni Hannah Bae.Lagi raw magkaaway at kadalasan na 'di nagkakasu
MALAMIG ang simoy ng hangin na dumarampi sa balat ko ng mga sandaling iyon. Katulad ng mga panahon ng huli akong magpunta rito.Nalungkot ako nang nanariwa ang sakit na dala-dala ko sa mga nakalipas na tatlong taon. Magpahanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na ganoon na pala kabilis lumipas ang panahon na umaasa ako.Umaasa sa isang taong akala ko'y matatagpuan ko pa, ang sakit-sakit na sa tuwing bumabangon ako sa araw-araw ay wala pa rin lead sa pinakamamahal ko.Patuloy akong nabuhay sa nakalipas na taon na tanging ang pinanghahawakan kong dahilan ay balang-araw magkikita pa kami ni Sammy.Isang linggo na ang lumipas ng ideklara ng mga awtoridad na naghanap rito sa tatlong taon na nakalipas na itinigil na nila ang paghahanap sa nobyo ko.Wala man akong magawa, kahit magpahanggan ngayon ay pinanghahawakan ko pa rin sa puso ko na buhay at muling babalik sa akin ng buo
SA mga sandaling iyon ay halo-halo pa rin ang nararamdaman ko ng mga sandaling iyon.Hindi ko alam kung ano na ang mga nangyayari, matapos akong makarinig ng putok ng baril.Nanginginig akong kumapa sa aking harapang direksiyon."S-Sammy!"garagal kong pagtangis. Dama ko ang bawat katawan ng mga punong nararaanan ko. Kahit ilang beses na akong nadapa ay patuloy pa rin akong tumatayo at tumatakbo. Dahil iyon ang bilin ni Sammy, sana ay okay lamang ito. Sana ligtas ito sa kapahamakan!Tuluyan binalot ng nakakabinging katahimikan ang buong paligid. Maski ang paghinga at impit kong pag-iyak ay pigil-pigil ko.Patuloy lamang akong naglakad at nangapa sa kawalan. Nagbabakasaling may pag-asa akong matagpuan.Hanggang sa makarinig ako ng mga nagdudumaling yabag, ipinaling-paling ko ang aking ulo. Mas binilisan ko ang pagtakbo kahit walang direksiyon at hindi ako nakat
PAGBUBUKSAN ko sana si Kate ng pinto ng kotse ng biglang may paparating na itim na kotse."Oh Tita Celestina, bakit ho kayo narito? A-at bakit kasama niyo si Tito Rosette?"taka kong tanong habang pinaglipat-lipat ko ang aking tingin sa dalawang kaharap ko.Walang sino man ang nakakaalam sa lugar na ito, bukod kay Mica at sa driver na kasama namin.Masiyadong madaming pasikot-sikot ang daan papasok, bago makarating dito sa mismong falls. Ilang kilometro rin ang tatakbuhin ng kotse bago marating ang highway.Bigla akong nanigas at agad na kinabig palapit sa akin si Kate na walang kamalay-malay ng mga oras na iyon. Kita ko ang nakakalukong ngisi ni Tita Celestina, habang hawak naman ni Tito Rosette ang isang baril patumbok sa direksyon namin. Bigla akong pinawisan ng malamig."Ano ho bang n-nangyayari? Anong ibig sabihin nito!"pasigaw kong turan. Bagama'
BIGLA naman akong nanigas sa aking kinauupuan ng maramdaman ko ang marahan at mainit-init na paghinga na nanggagaling sa bibig ni Sammy."Sshhh! Relax don't you trust me Kate. . . "Tumango na lamang ako, totoong nagbalik na nga ang totoong Ivan Sammuel. Maloko ngunit puno ng paninindigan.Naramdaman ko ang paghila nito sa kaliwa kong palad. Dali-dali akong napasunod dito, sa mga sandaling iyon ay tuluyan kong ipinagtiwala ng buo ang sarili ko rito.Ganito ko siya kamahal. . .BAGAMAT sinalubong ako nang malamig na simoy ng pang-gabing hangin matapos akong pagbuksan ng pinto nang kanyang kotse ni Sammy ay hinayaan kong madama iyon ng aking balat.Napangiti ako ng wala sa oras ng tuluyan kong mapagtanto kung saan lugar kami naroroon ng taong pinakamamahal ko."S-Sammy totoo bang narito tayo sa Marivelles Falls?"hindi ko mapaniwalaan
Ini-start ko na ang engine, naging tahimik lamang ako sa mga sandaling nagdaan habang nagmamaneho. Hanggang sa pinasok ko ang malubak at bako-bakong daan papunta sa isang bakanteng lote.Tuluyan ko nang itinigil ang aking kotse matapos akong makarating sa isang abundanadong building. Itinaas ko ang aking mukha, nag-umpisa ng umambon.Naglakad na ako papasok, bumungad sa akin ang madilim na looban, nangangamoy ang halo-halong amoy. Katulad ng usok na nagmumula sa mga tabacco ng mga tauhan ko. Ang maalikabok na paligid, amoy ng kalawang sa mga gamit na nakatambak doon at masangsang na sariwang dugo.Kitang-kita ko ang pagsusugal ng mga apat na kalalakihan sa may lamesa, nagkalat ang mga basyo ng alak at upos ng sigarilyo. Naiiling akong pumasok.“Hoy! Baka naman hindi niyo ginagawa ang trabaho niyo? Baka sa pagkalango niyo sa pag-iinom at pagsusugal ah, sinasayang niyo mga pinapasuweldo namin!” Bulyaw ko sa mga ito.
MAANG ko lamang pinakatitigan ang aking Manager na panay ang dada sa harapan ko."Ano ka ba naman IS, hindi ka na ba nag-iisip talaga? Kung hindi ko pinakiusapan si Sir Salcedo. Nakatitiyak akong wala ka ng career ngayon!"Lakad ito ng lakad sa harap ko. Halos sampong minuto na itong walang tigil sa kasesermon sa akin."Hay naku! Tita pwedi ba, huwag na natin ipakasalanan iyan kay IS. Saka hindi naman niya kasalanan talaga, ito naman si Katherine talaga ang papansin in the first place!"naiiritang saad ni Angelique.Agad naman itong nilapitan ni Tita Celistina at dinuro."Hey woman! Hindi ko tinatanong ang opinion mo, kaya manahimik ka! " gigil na sabi nito."W-what? A-at ako pa ngayon ang pinag-iinitan niyo, excuse me!"naiiling nitong sabi. Kasabay ng marahas nitong pagtayo. Dali-dali itong nagwalk out.Ilang segundo pa ang lumipas at mu
AGAD akong napatayo, kahit wala akong makita ay iginalaw ko ang mga kamay ko upang hawiin ang taong nasa harap ko. "Sammy, please, makinig ka naman. Mali ang mga sinasabi nila sa'yo, l-lalo ng Mommy mo—" Ngunit hindi pa natatapos ang sasabihin ko ay bigla na lamang akong napasalampak sa sahig. Kasunod niyon ang pagsigaw ni Marcopollo, ang pag-awat ni Kuya Vince at pagmumura ni Sammy patungkol sa akin. Nakakatulig ang mga masasakit na salitang ipinalasap niya sa akin. Kaya upang mapahagulhol na ako ng mga sandaling iyon. "How dare you to say that kind of words to my Mom! Wala kang karapatan! " Narinig ko pang bulyaw ni Sammy. Hanggang sa makarinig kami ng sunod-sunod na pagpito na tila galing sa mga guwardiya. Marahil upang umawat sa kaguluhan na nagaganap. Dahil doon ay tuluyan akong nangapa sa sementadong daan. “Iha, what happened? Who did this to my daugther?"g
SA pagkakarinig sa pangalan na binanggit niya ay nagkabuhol-buhol ang ritmo ng puso ko na para bang may nasaling sa kaloob-looban ko."Don't tell me hindi mo rin naaalala si Katherine. . . " Naiiling ito at napapangiti. Nakita ko na itong naglakad paalis."Hey! we're you going?" Paninita ko. Pero nanatili lamang siyang naglalakad na parang walang naririnig."Stop! Pwedi ba kapag may kumakausap sa'yo 'wag kang basta umaalis!" Inis kong bulyaw ditoNang humarap ito ay nanatili lamang ang naaliw nitong ngiti. Dahil doon ay lalo akong nabwe-bwesit. Gusto ko itong singhalan, pero nagpigil ako may alam ito tungkol sa pagkatao ko.Ilang beses na akong nagtanong kay Kuya Vince, ngunit lagi itong umiiwas.Nais ko rin kausapin sina Mommy at Daddy, ngunit magmula ng makalabas ako ng hospital ay ito naman ang nag-umpisang makaramdam ng kung ano sa katawan at kinail
IBINUKAS-SARA ko ang aking mga mata, sa una'y malabo ang lahat sa paligid ko. Iinot-inot akong bumangon. "Are you okay son?" Isang tinig ang narinig ko. Ngunit nanatiling nakapikit ako ng mga oras na iyon. "Please mahiga ka lamang Mr. Stevenson."Isang boses muli ang narinig ko. Hindi na ako sumagot, dahil magpahanggang ngayon ay nanakit pa rin ang aking ulo. Hinang-hina ang pakiramdam ko. "Mabuti at nagising ka na ulit anak, I'm glad that your okay now," anito ng isang boses lalaki. Kaya upang muli akong magmulat ng mga mata. Una kong nabungaran ay ang mukha ng may edad na lalaki. Nasa anyo nito ang pag-aalala at relieve. Katabi nito ay hindi nalalayo sa edad nito na matandang babae, parehas na may pag-aalala at katuwaan. Napadako ang pansin ko sa lalaking nakaputi ang kasuotan, nasa may leeg nito ang isang stetoscope. Nasisiguro