FOUR

FOUR

LIMMUEL

Halos paliparin ko na ang sasakyan ko para makarating kina Ellya. Buti nakaparada sa parking ang sasakyan ko kaya nakuha ko ito. Sinabi sa akin ni Jean na may nang loob sa kanya kaya balak niyang sumama sa akin pero sinabi ko sa kanila na bumalik ng opisina at mas kailangan sila doon.

Nagsabi na rin ako kay Jessica na siya muna ang bahala. Walang kaso. Dahil maasahan mo lahat nang kasamahan ko ngunit bakas ang kalungkutan sa mga mata nila.

Hindi nila expected na magiging ganito ang isa sa kanila. May isang mawawalan at mahihirapan umahon. My mind is praying na wala sana mangyari kay Ellya. Hindi ko kakayanin. Nakakabaliw.

Pagkababa ko pa lang ng sasakyan kita ko na agad ang madilim na kalooban ng bahay at tanging ilaw nito ay nasa kusina. Nakabukas ang gate at pinto at kita ang basag sa dadaanan. Tila nagwala muna ang nang loob at puro magugulo na furniture ang naabutan ko.

"Ellya?" tawag ko.

Wala akong narinig na boses kaya pumunta ako sa kusina at nakita ang ulo niyang nakapatong at nagpapahinga. Tila napagod sa mga nangyayari sa buhay.Dahan dahan akong lumapit at maingat na binuhat ito papuntang kwarto. Pansin ko ang konting gasgas kaya kumuha ako ng first aid at ginamot ito.

"Ano ba ang ginawa nila sa iyo?" tila mahimbing ang tulog nito at napadako ang tingin sa pulsuhan.

Puro peklat, parang hiniwa at doon nakita niya ang sagot sa mga tanong niya. Mga antidepressants na gamot ang nasa ibabaw ng table nito.Maingat siyang umalis ng kwarto at tinawagan ang kaibigan.

"Can you investigate sa nangyari dito sa address na to then dapat mahuli ang may gawa nito." Sabi ko kay Jeff na lawyer at matalik na niyang kaibigan tsaka pinadala ang address.

"Thank you," sabi ko at pinatay ang tawag.

Inayos ang pwedeng ayusin at niligpit ang mga nabasag. Inayos ko ang pwede pang ayusin. Hinugasan ko na rin ang mga plato nang makita ko ang isang papel.

Mamatay ka na sana.

- T.M

Hindi talaga siya titigilan ng mga kamag anak niya hanggat di nila nasisira ang buhay ni Ellya. Kinuhanan ko ito para ipadala din kay Jeff para asikasuhin at maging isang evidence pagsasampahan sila ng kaso.

Ipinagpatuloy ko ang ginagawa ko at tinago ang papel. Sana matapos na lahat ng lungkot mo.

Sana maging masaya ka.

---

ELLYA

Nagising ako sa sikat nang araw na tumama sa mukha ko. Anong oras na ba?

"10 am." Bulong ko habang nakatingin sa cellphone ko na tadtad ng text and missed calls at nakaramdam ng pagsakit ng ulo.

Teka bat nasa kwarto ako? Ang alam ko nagtext ako kay Jean. Dahil nilooban ang bahay at basag basag na ang mga gamit ko. Nabasa ko na rin yung sulat ni Tita. Asan yung sulat?Dali dali akong tumayo at pagkababa ko ay nakita ko ang sagot sa tanong ko.

Akala ko nanaginip ako ng may bumulong sa akin kagabi. Natutulog si Limmuel sa sofa at nakita ko ang mga kalat ng bahay na nasa gilid ng pinto at kita dito ang pagod sa ginawa. Dahan dahan akong lumapit at naaninag ang mukha niya.

Walang pinagbago gwapo pa rin, matangos ang ilong, labi na mapula at panga na nag pagwapo lalo dito.

Mahal ko to. Mahal na mahal.

Naramdaman ko tong gumalaw kaya napaatras ako at nadali ko ang susi na naggawa ng ingay.Napalingon ako at nakitang nakadilat nato at kinuha ang pagkakataon na magtanong.

"Bakit ka a-andito?" tanong ko.

"Get ready your things aalis tayo dito." Sabi niya at tumayo.

It seems na iba ang aura niya ngayon. Galit ba to?

"Bakit ka andito?" tanong ko ulit at mas tinapangan ang itsura. Hinding hindi na ako magpapadala sa mga bagay bagay.

"Just this once Ellya! Stop fucking pretending!" sigaw niya at nag echo sa buong bahay.

I don't move and wait for him to say more.

"You are killing yourself! Pinangako mo na bago ako umalis ingatan mo sarili mo! Why? Bakit mo pinapabayaan sarili mo? Bakit mo hinayaan na umabot ka sa ganto?" he asked. I saw how he wiped his tears and got up. He was about to leave when I said those words na matagal ko nang tinatago.

"PTSD," I smiled and continued, "Post - Traumatic Stress Disorder."

"I was on therapy simula nang umalis ka. Hindi alam ng mga kasamahan natin dahil tinago ko ito at nagpanggap na normal lang. Maswerte pa ako kahit papaano na mawalan ako memorya nung naaksidente ako papuntang La Union para sundan ka.The impact was very huge. Lalo na sa akin, alam nang mga katrabaho natin pero I tell them to lie and forget it. Kasi di makakatulong." Mahinahon kong sabi at hinayaan ng mga luha na magsabi kung gaano kabigat.

"Bakit hindi mo sinabi?" tanong mo at hindi pa rin makaharap sa akin.

"I'm scared that you'll take the blame. Mas hinayaan ko na ako na lang kesa idamay ka." I said and took a step forward.

"I want you to be happy without getting hurt by me. Napapagod din ako pero di ako tanga para idamay ka."

"I won't force you to stay If you wanna leave." I uttered "ten seconds Limmuel." I said and hug him tight.

Ten

Nine

eight

seven

six

five

four

three

two

one

My voice trembled when I said the last number. He didn't do anything or I just feel that he doesn't love me. I feel like falling now.Letting him go like this is never part of the plan but I'm willing to stop this and force myself to put my mask on again.

Aakyat na sana ako sa taas. Nang marinig ko ang binanggit niya.

"I love you."

He said that makes me stop walking. Naramdaman kong hinapit niya ang bewang ko at hinalikan ako. It was soft move but it has a huge impact on me. I was trembling when I answered his kisses with the same force that he was doing it.

"I love you too," I said between our kisses. The desire was written all over his face. I can tell because I feel the same way too.

"Get your things," mahinahon mong sabi at hinalikan ako sa noo ko.Namanhid ang katawan ko at niyakap ka lang at ang mga luha ko ay patuloy ang daloy.

“You'll stay with me and I promise I won't leave you again." You said and wiped my tears away. Maybe, I deserve this.

Maybe I deserve you Limmuel.