Chapter 7

Kinagat-kagat ni Tattiene ang kuko niya habang pabalik-balik ang lakad sa parke. Nag-iwan siya ng mensahe kay Aljand na maghihintay siya ulit doon ngunit wala siyang reply na natanggap.

Hindi niya alam kung saan nakatira ang binata. Tanging cellphone number lang nito ang mayroon siya at hindi pa ito sumasagot. Kanina pa siyang umaga narito at ilang minuto lang ay kailangan na niyang pumasok sa eskwela.

Napabuntonghininga siya. Kagabi pa siya nag-aalala para kay Aljand. Halos hindi siya nakatulog nang maayos kaiisip kung ano na ang nangyari sa binata. Worse case scenario, baka patay na ito kaya hindi na sumasagot sa tawag niya.

Napailing na lang siya upang alisin sa isip ‘yon. “Huwag ka ngang nega, Tatt. Think positive. Baka nasira lang ang phone niya habang nakikipaglaban sa mga guard. Pauwi pa lang siya kaya hindi pa siya nagre-reply.” Tumango-tango siya. “Tama. Ganoon nga ang nangyari.”

Pero matapos ang ilang minuto ay napaingit na lang siya at napapadyak dahil hindi talaga mawala ang pag-aalala niya. Hindi niya rin maintindihan ang sarili kung bakit ganito ang nararamdaman niya.

“May problema ba?”

Napatalon si Tattiene sa gulat. “Ano ba, Agel! Huwag ka ngang manggulat.” Napatingin siya sa kinaroroonan nito kanina lang. “How can you be so quiet? Hindi ko napansing nakalapit ka na sa ‘kin.”

“Masyado lang malalim ang iniisip mo. Kanina pa kita tinatawag pero hindi mo ako marinig.”

Napabuntonghininga siya. “May iniisip lang ako.”

“Tungkol ba sa binatang nandito kagabi?” Napayuko lang si Tattiene. “Alam mo, may mga lalaki talagang sa una lang magaling. Kapag hindi na sila satisfied, madali lang nilang iniiwan ang mga babae dahil marami sila reserba.”

Kumunot ang noo niya. “Anong sinasabi mo? Hindi ganoon ‘yon.”

“Gwapo ang lalaking ‘yon. Tiyak na babaero din siya at maraming babae ang sasalo sa kaniya kahit na wala ka. Kaya kung ako sa ‘yo, ihahatid na kita sa eskwelahan.”

Napairap na lang si Tattiene. Ganito naman ito palagi. Napaka-judgemental. Hindi na siya nag-aaksaya minsan ng panahon para kilalanin ang isang tao bago magsabi ng kung ano-ano. 

Wala na siyang nagawa kung hindi ang sundin ito. Mahuhuli na rin kasi siya sa klase kung magtatagal pa siya roon. Ang tanging magagawa na lang niya sa ngayon ay hintayin ang mensahe ng lalaki dahil wala naman siyang ibang pagpipilian.

Nang makarating sa campus, dumeretso agad siya sa kanilang room. Gaya ng inaasahan ay maingay iyon. Naupo siya sa sulok bago binuksan ang libro niya upang magbasa. Mayamaya pa ay dumating na ang mga barkada niya.

“Late na naman kayo,” ani Tattiene. “Huling taon na natin sa kolehiyo pero papetiks-petiks pa rin kayo.”

“Hoy!” bulalas ni Einnor. “Palagi naman kasing late si ma’am kaya nagpahuli lang din kami nang kaunti.”

Tumabi naman sa kaniya si Carlfred at tinaas ang mga paa sa bakanteng upuan sa harap niya. “At hindi kami nagpepetiks. Galing kami sa print-an para sa assignment natin. Mahaba ang pila kaya nahuli kami.”

Natawa si Mizael. “Baka nga nauna pa kami sa ‘yo, eh. Kayo ‘tong may sasakyan pero madalas kang late. May printer kayo sa bahay kaya hindi mo kailangang pumila sa computer shop.”

Napairap si Tattiene. “Sabi ko naman kasi sa inyo, ‘di ba? Sa ‘min na lang kayo magpa-print. Kung binigay niyo sa ‘kin ang materials niyo, eh ‘di sana kagabi ko pa na-print.”

“Sorry, ah?” Pinanlakihan siya ng mga mata ni Einnor. “Kanina lang kasi namin ginawa ‘yong assignment.”

“Oh, kasalanan ko?”

Napairap si Einnor. Natawa na lang si Tattiene nang hindi na ito nagsalita. Alam niyang may punto siya. Pero ayon kasi sa kanila, mas mabilis at maganda ang gawa nila kapag malapit na ang deadline. Mas lumalabas ang creative juice nila sa tuwing nape-pressure sila.

Iba naman si Tattiene sa kanila. Mas gusto niyang ginagawa agad ang mga activity para hindi siya nagagahol. Mas lalong nabablangko ang utak niya sa tuwing nagmamadali siya at nagka-cram.

Naupo na sila sa kanilang mga silya nang dumating ang kanilang professor. Panaka-naka naman ang tingin ni Tattiene sa kaniyang cellphone, nagbabaka sakaling may mensahe na roon si Aljand. 

Ngunit natapos ang mga klase nila nang umagang ‘yon ay wala siyang mensaheng nakuha. Hindi tuloy siya nakakain nang maayos ng tanghalian dahil sa pag-iisip. 

Hindi man niya kilala ang binata ay hindi pa rin niya maiwasang hindi ma-guilty. Kahit papaano ay may kasalanan siya kung sakali mang nalagay ito sa panganib. Hindi siya naging maingat. Hindi niya napansing may ibang nagha-hack din sa system. 

Tiyak na nalaman nila ang ginagawa niya kaya mabilis nilang na-counter iyon. Huli na nang malaman niya kaya nakulong si Aljand sa loob ng room at nawala ang koneksyon nila sa isa’t isa.

They were both reckless. Sumugod sila sa teritoryo ni Hudson nang hindi handa. Naging padalos-dalos sila. Alam nilang isang mafia boss ang kaharap nila na hindi magdadalawang isip na kumitil ng buhay para lang maisalba ang negosyo niya. Pero sumugod pa rin sila. Nabulag sila ng paghihiganting nais nilang gawin para sa kaibigan nila.

“Kanina ka pa nakatitig sa phone mo,” ani Mizael habang kumakain sila ng tanghalian. “May hinihintay ka bang tawag?”

Agad niyang tinago ang phone niya. “Wala. Tiningnan ko lang ‘yong oras. Gusto ko na kasing umuwi.”

Mukha namang hindi sang-ayon ang tatlong binata sa sinabi nito. Magmula kolehiyo ay sila-sila na ang magkakasama. Alam na nila kung nagsasabi ng totoo si Tattiene o kung may tinatago ito. Ngunit natuto rin naman silang huwag magtanong nang magtanong dahil kung handa na ito ay tiyak sasabihin niya rin sa kanila ang pinoproblema niya.

Dumaan ang maraming araw. Umabot sa ilang linggo at ilang buwan. Wala na siyang narinig pa mula sa binata. Kaya naman isa na lang ang naisip niyang gawin. Gagamitin niya na ang perang naipon niya upang alamin kung sino ang lalaking ‘yon at kung nasaan na siya.

Ang tanging panalangin lang niya ay sana, hindi pa huli ang lahat.

***

Napapiksi si Aljand nang hampasin siya ng latigo sa likod. Huminga siya nang malalim, nagbabaka sakaling mawala ang sakit na nararamdaman sa buo niyang katawan. Pero bago pa man niya iyon magawa ay panibagong latigo na naman ang lumatay sa kaniyang katawan.

Nakatali ang dalawang kamay niya kaya hindi siya makagalaw. Nakasabit iyon sa kisame kaya medyo nakatingkayad pa siya dahil hindi niya abot ang sahig. Kasama naman niya roon ay ang pitong lalaki. Anim sa kanila ang pinanonood lang ang ginagawa sa kaniya, samantalang ang isa naman ay nasisiyahang nilalatigo ang kaniyang katawan.

“Take this,” ani Jeru, ang isa sa mga founders ng Foedus Corporation.

Aljand already heard about them from Taylor. Ngayon niya lang talaga nakita ang mga ito sa personal. Pero sa tinagal-tagal ng pangungulit sa kaniya ng lalaki ay hindi niya maiwasang hindi maalala ang ilan sa mga impormasyon tungkol sa grupong ito.

Malugod niyang tinanggap ang cannabis na nirolyo ng maliit. He has nothing to lose. All he can think of is revenge. He wants to kill Hudson so bad that he’s willing to do everything. Kahit na ang mapabilang sa grupong ilang ulit na niyang tinanggihan.

“You’re so obedient. I like that.” Napangisi si Jeru bago muling hinampas ang lalaki sa katawan.

When they were done with the twenty-five lashes for that week, pinakawalan na siya ng mga ito. Napabuntonghininga na lang si Aljand dahil alam na niya kung ano ang susunod. He needs to do an orgy with ten women. Ang alam niya ay may kasama pa siyang ibang mga lalaki, pero wala na siyang pakialam.

He just wants this all to end.

For the last initiation, he just needs to kill three men. How easy is that? Wala siyang problema sa pagpatay ng ibang tao. It’s his job, after all. He’s a mafioso. Kung ngayon siya matatakot ay hinding-hindi niya magagawang ipaghiganti ang mga kaibigan niya.

But the last kill will not be as easy as he thinks it is. Dahil ang huling tao na kailangan niyang patayin ay si Mr. Hudson, ang lalaking pumatay sa mga kaibigan niya. Ang tanging nasa isip na lang niya ay kung paano ito papatayin. At hindi na siya makapaghintay pa.

“Do you have anyone?” tanong ni Beckett, isa sa mga kasabay niya sa initiation.

Hindi agad nakasagot si Aljand. “I’m an orphan. Patay na ang mga kaibigan ko. I guess I don’t have anyone.”

“But you hesitated. I think someone crossed your mind when I asked you that. Am I wrong?”

Hindi siya nagsalita. Napabuntonghininga na lang siya dahil tama ito. Sumagi sa isip niya ang dalaga. Si Tattiene.

Matapos ang failed attempt niya na patayin si Mr. Hudson, hindi na niya ulit nakausap ang dalaga. Dahil na rin sa wala na siyang pagkakataon pa. Dinala na siya ni Taylor sa Argrianthropos, ang isla kung saan ginanap ang initiation. Ang isla na pinamumunuan ng The Founders. At ang isla kung nasaan ang Foedus Corporation, ang organisasyon na kinabibilangan ni Taylor, ang kaniyang recruiter.

“Taylor was right,” ani Aljand. “Nilagay ko lang sa panganib ang buhay ng isang inosenteng tao dahil nabulag ako. Muntik pa siyang madamay dahil sa pagiging padalos-dalos ko.”

Tahimik silang naupo habang nakatanaw sa maliwanag na kabuoan ng isla. Halos madaling araw na rin pero bukas na bukas pa rin ang mga ilaw sa buong isla. Kahit late na ay para bang buhay na buhay pa rin ang lugar. Despite the things happening in this island, which are mostly illegal, this place still looks like a paradise.

“Taylor was also spot on when he said that I’m just a suicidal bastard. To think na ang lakas ng loob kong sumugod sa kuta ng isang mafia boss nang ako lang mag-isa. At nandamay pa ako ng isang inosente at amateur na hacker dahil lang kaibigan ito ng kaibigan ko.” Napailing na lang siya bago bumuntonghininga.

“How about you?” tanong niya kay Beckett.

“What about me?”

“You're a popular model, at wala akong nababalitaang masama patungkol sa 'yo. You must be living your life to the fullest. Paano ka napadpad rito?”

“Because I don't want history to repeat itself.” Ilang segundo siyang tumahimik bago nagsalita ulit. “My parents had a tragic death when I was eighteen. Kababalik ko lang sa Italy noon nang makita ko silang nakahandusay sa sahig. It was a nightmare. I haven't even had a good night's sleep since that moment.”

Napansin ni Aljand ang mariin na pagtatagalog nito, at ang pagiging madilim ng boses niya. 

“I heard it is because of a mafia thing,” pagpapatuloy ni Becket, “but I don't accept any explanations, especially not from him. I promised to kill the person who made my parents suffer. I'll give him the same pain he gave to my parents, or double.” Umiling siya. “No, even triple. And if I need to be like them to take revenge, I will.”

“Nandito ka rin para maghiganti?” tanong ni Aljand.

Tumango ito. “It's one of the reasons why, but I have another reason why I'm here. I need to save my girl from them.”

“From whom?”

“From my parents' killer. I'll take her away, even without her consent.”

Tango na lang ang naging sagot ni Aljand. Hindi niya magawang umapila tungkol sa gagawin niya dahil alam niyang may dahilan ito. Kahit sino namang narito ay tiyak na may pinagdadaanan at may gustong makuha kaya sumali sa grupo na ‘to.

After all, the initiation to join alone is so hard. Kung hindi buo ang loob ng isang taong gustong sumali rito, hindi rin sila magtatagal. Baka nga ito pa ang ikamatay nila. That’s how dangerous Foedus is.