"She just needs a rest. Kapag nagising na siya pakainin mo para maibalik ang dating lakas niya," rinig kong sinabi ng doctor na kaka-check lang sa kalagayan ko na sa tingin ko'y isa sa mga kaibigan ni Waylen.
Alam kong isa siya roon dahil nakita ko rin ito noong araw ng kasal namin.Nakatalikod ang higa ko sa kanilang dalawa kung kaya't hindi nila napansin na nagising ako."Thanks, Dre." Waylen replied and tapped the shoulders of his friend.Hindi ko na alam kung ano na ang sunod na nangyari at kasabay niyon ay ang mga yapak nila papalayo sa gawi ko kasunod ang tunog ng pagbukas ng pintuan.Sa sobrang takot ko kanina matapos nang mangyari ay hindi ko namalayang nawalan na pala ako ng malay at nagising na lang sa loob ng kwarto namin ni Waylen.I guessed that doctor also injects medicine into my body that helps me calm myself.Kanina kasi ay halos hindi na ako matigil sa pag-iyak at sobra-sobra ang panginginig ng a"Ano? Siya pala iyong humahabol sa'yo?" bulalas ko pagkatapos niyang magkwento at halos lumuwa na ang mga mata sa sobrang gulat. Nang makita ang pagtango ni Waylen ay parang doon na biglang tumaas lahat ng dugo ko. Nanliksik kaagad ang aking mga mata at kinuyom ang kamao. Konting-konti na lang ay iisipin ko ng nasa harapan ko si Blaze para bugbugin. "That bastard!" Pasiring kong sinabi at nanggigigil na kinamot ang likod ng tainga. Abot-kamay ko na parati ang taong nanakit sa kanya simula bata siya hanggang ngayong nagtanda sila pero kada pagkakataon ay parang sinasayang ko. Pasalamat siya't marunong akong umintindi at naintindihan ko kung bakit gano'n ang trato niya kay Waylen. If only I know, he's insecure with Waylen and nothing he sees but anger and jealousy. That kind of people should know the limitations between admiring and insecurities. "Your language," sita niya pa at inabot sa akin ang isang baso ng tubig na isinalin niya.
"I'm sorry. Am I late, Janina?" I asked as I caught my own breath. I once glanced at her before focusing to myself.Nilagay ko ang lahat ng mga dala kong sketchpads at pencil case ng mamahaling mga lapis pati na rin ang sling bag na dala sa ibabaw ng meeting desk. Tinanggal ko na rin ang suot na blazer tsaka iyon sinukbit sa likod ng sandalan ng aking swivelling chair dahilan para maiwan ang sleeveless blouse na suot ko. Pinusod ko ang aking buhok sa half ponytail nang makaramdam ng alinsangan sa kabila ng malamig na hangin na nagmumula sa aircon. Mas lalong bumalandra ang makinis kong balikat ng dahil doon.I want to arrive here as soon as possible but then Waylen didn't let me to. Before I can even step out of the bathroom Waylen pulled me towards the bed to have a cuddle.Hindi na dapat ako pumayag pa sa gusto niya pero sa tuwing naiisip ko na minsan lang siya humingi sa akin ng request at bukod pa roon ay hindi bagay o pera ang hinihingi niya ay kusang
Three days had passed and I continue my life of being a fashion designer slash newbie wedding designer. I had been very busy lately that sometimes I forgot to eat my meals. Thankfully, Ace would always remind me to take a good care of my health. He's now back on being a caring best friend again, the thing that I missed in him. Speaking of busy life, I and Waylen barely talk and see each other wide awake. Minsan kasi sa tuwing umuuwi ako sa bahay ay hindi ko siya naaabutan. Sinubukan ko namang hintayin ang pagdating niya pero sa huli ay kinakain na rin ako ng antok dahil na siguro sa pagod sa trabaho. Kinabukasan naman ay parati kong inaaasahan na madadatnan ko siyang nakahiga sa tabi ko pero nauuwi lamang sa dismaya ang mga isipang iyon dahil sa bakanteng parte ng kama. Napapaisip na nga ako kung umuuwi ba ito dahil kung hindi ko maabutan ang pagdating ni Waylen ay hindi ko rin naaabutang tulog siya sa tabi ko. I asked Ace about Wayl
"Are you taking care of yourself?" tanong ni Waylen pagkatapos isubo ang pagkain na isinubo ko sa kanya. He put the strands of my hair behind my ear as he played his thumb in circles on my thigh. Paminsan-minsan ay tumataas ang suot kong dress kaya naman ay agad niya ring iyong ibinababa. Tumango ako ng dalawang beses bago bahagyang umalis sa pagkakakandong sa kanya upang abutin ang drinks sa desk tsaka muling bumalik ng upo sa hita niya pagkatapos. "Don't worry about me. Worry about yourself. Are you even eating your meals," I ranted and crinkled my nose. Padabog kong inabot sa kanya ang binuksan kong drinks dahilan para bahagyang tumilapon ang laman niyon. "I'm taking care of myself," sa halip ay malumanay nitong sagot. Hinugot niya ang panyo na nasa loob ng bulsa tsaka pinunasan ang hita kong nabasa ng drinks bago iyon kinuha sa akin para ibalik ang drinks. "Did you already eat your lunch?" Instead of levelling my anger, he asked with gentlenes
"What the hell are you doing here?" Singhal ni Abegail pagkatapos ng ilang minutong pamumurawi ng katahimikan dahilan para magulat si Waylen na siyang nakayakap sa likuran ko at nakabaon ang ulo sa leeg, halatang hindi napansin ang presensya ng babaeng kaharap ko.Ramdam ko ang pagluwag ng yakap niya sa akin kasunod ang malalalim na paglunok. Dahan-dahan niyang iniahon ang kanyang ulo upang iangat ang paningin sa babaeng kaharap ko. His eyes widened in shock and parted his lips in amusement. He tried to speak but can't do causing him to swallow his lump. "Why are you here? Are you even allowed to be here?" A line appeared between her brows and pushed the door to open it widely. Napaatras ako nang masagi ako sa gilid ng pintuan dahilan para mapaatras rin si Waylen."What? Are you mute or what?" Pasiring niyang asik at tinignan ang braso ni Waylen na nakayakap sa akin. She grimaced out of digust and slammed the door behind her.
Napadausdos ako ng upo pababa sa malamig na sahig nang tuluyan na akong makalabas sa kompanya at makatakas sa mapanghusga nilang mga mata. Niyakap ko ang aking cellphone at sling bag sa dibdib tsaka niyuko ang mukha sa magkadikit na tuhod pagkatapos kong patayin ang tawag namin ni Ace. Hindi ko alam kung bakit sobra akong nasaktan sa ginawa ni Waylen. Ni wala nga akong ideya kung may karapatan nga ba talaga akong masaktan at magalit ng ganoon. Ang simpleng pagtataboy nito sa akin ay sapat na para pagbuhol-buholin ulit ang takbo ng utak ko. Ang dati'y halos walang iniisip dahil sa pagkakaakalang nararamdaman ko na ang kasiguraduhan sa relasyong mayroon ako ngayon ay halos baliktarin ko na, huwag lang umabot sa puntong iiyak na naman ako dahil sa mga senaryong nabubuo sa isipan. My anxious self immediately came back. I'm worried that what if he finally realized that I'm not the girl he wants. What if he will soon leave me because he's not really into me h
"You should eat this and this, Iha. Try my paella, swear this is the most delicious food you'll ever tasted!" Sunod-sunod na nilagay ni Tita ang lahat ng pagkaing tinutukoy niyang kainin ko sa ibabaw ng aking plato habang patuloy na pinapaliwanag ang bawat potahe ng mga ito.Halos mahulog na ako sa aking inuupuan habang pinagmamasdan ang ginagawa ni Tita. Kulang pa ang minu-minuto kong paglunok lalo na nang makita ang malaking umbok ng pagkain sa aking plato. "Mom, dahan-dahan lang. Hindi iyan mauubos lahat ni Scarlett," pagsuway kaagad ni Ace nang makita ang reaksyon ko, hindi alam kung maaawa o matatawa. Naiiling siyang tumayo sa kanyang silya at lumapit sa amin para ibalik ang mga pagkaing nilagay ni Tita sa plato ko. Parang biglang bumagsak ang mga balikat niya sa ginawa ni Ace at nilubog pabalik ang sarili sa upuan habang nakanguso. "I was just trying to feed her right!" She defended herself, still holding the fork and knife with
Author's Pov:"Oh, thank God for answering my calls." Parang nakahinga pa ng maluwag na turan ni Waylen kasabay ng bahagyang pagpapakalma ng sarili. "Where are you? I've been calling you several times but it seems like you didn't even bothered to answer it. Answer me, Wife I'm so damn worried here," pabalik-balik ang paglalakad niya sa harapan ng sofa habang ang palad ay nakasapo sa ulo at nakayuko sa sahig. Kanina niya pa hinihintay si Scarlett pero nakakailang oras na siyang nakaupo sa sofa ay ni anino nito ay hindi niya mahagilap. Inis na ngumisi si Ace sa mga sinabi nito at kalmado ngunit bakas ang galit na sinandal ang gilid ng katawan sa poste. His hand on his pocket, thumb's out while the other hand was gripping the phone tightly to his ear. He scoffed, "Kanina lang binubugaw mo siya na parang langaw ngayon naman ay gusto mo siyang umuwi diyan sa iyo? You're nonsense!" Ace thickly said. Kapansin-pansin ang pagkatuod n
Waylen's Pov:White petals on the red carpet, white bouquet she's holding with her pale hands. The beat of the solemn song and gentle rhythm of the music that I made for her echoed the whole church as she walked her high heels towards me who's been waiting for her for my whole life.My fragile woman,My sefless baby,My independent wifeAnd my one and only therapy. Those four lines from my song is already enough to explain how much I appreciate her. Those four lines, I can already say that even if she's not perfect in the eyes of every people, I can say to myself that she's more than perfect to be imperfect in my eyes.Hindi ko inaasahan na darating pa ang araw na ito. Iyong araw na mapapaiyak ko siya pero hindi na dahil sa sakit at lungkot kundi dahil sa galak at tuwa. My heart is filled now with so much happiness that I can't fight back my tears and take my eyes away from her. Parang tumitigil ang pag-ikot ng mundo kasabay ng paglakas at pagbilis ng tibok ng aking puso sa tuwing
Author's Pov:(One Month Later)Umalingawngaw ang malakas na tunog ng telepono sa buong silid matapos ang mahabang palitan ng usapan ng mga board members dahilan para pansamantalang madistorbo ang isa sa mga pinakaimportanteng meeting ni Waylen. Sabay-sabay na napatingin ang lahat sa gawi ni Waylen tsaka siya tinignan nang nakakunot ang noo. Wala sa sarili naman niyang naituro ang sarili nang mapansin ito dahilan para tanguan siya ng mga kasamahan niya sa meeting. "Your phone is interrupting our meeting, Sir." Masungit at iritadong bulong ng kanyang secretary na pumalit kay Abegail. Lalaki ito at kung umasta at makipag-usap sa kanya akala mo'y hindi nakikinabang sa kompanyang pinagta-trabahuan. Mabilis lamang itong mairita lalo na kapag hindi nasusunod ng maayos ang schedule niya maging ang pagkumpleto at paggawa ng tama sa trabaho. Minsan nga ay si Waylen na lang ang nagpapakumbaba rito at iniintindi ang ugali nito kahit na minsan ay naiinis siya. Alam niya kasi sa sarili niya na
"The title of this song is ‘My therapy.’" With all smiles, he said while looking into my eyes.Kahit may gusto pa akong sabihin at tanungin ay hindi ko na ginawa nang simulan niyang ikaskas ang kanyang daliri sa string ng gitara. Para siyang may mahika dahil sa biglaang pananahimik ng paligid na tipo ang tunog ng plastik ng chichirya ay naririnig. “In the aisle, your eyes first met mineSeeing you holding your bouquet, walking towards meMade me not happy and thought I'm unlucky.” He began singing while eyes were still not leaving mine as if I'm his one and only audience well in fact he has a bunch of them shrieking and admiring him. Agaran akong napanguso sa unang stanza na kinanta niya matapos maalala ang una naming pagkikita na siya ring unang pagtagpo ng aming mga mata. Pakiramdam ko noong mga panahong iyon ay ako ang pinakamalas na tao sa mundo habang nakikita ko siyang naghihintay sa akin sa harap ng altar na para bang sa oras na pumayag akong ikasal sa kanya ay tuluyan nang
"Where are we?" I confusedly asked and scanned my gaze all over the place. Mas nilakihan niya ang pagkabukas sa pintuan ng sasakyan habang inaalalayan akong bumaba. He even put his hand on the top of my head to avoid from hitting it on the ceiling of the car. Nasa labas kami ng bayan. Iyon ang una kong napansin. Ang maiingay na busina ng mga sasakyan, ang makapal at maitim na usok sa kalangitan maging ang matatayog na mga gusali't tahanan ay biglang naglaho at napalitan ng simple ngunit eleganteng mga kagamitan. The houses were not as huge as ours in the city yet it looks so peaceful. Noise not coming from the factories instead from the kids who were scattered all over the small asphalt, playing with each other along with their genuine smiles and laughters echoed all over the place while their parents were all outside their house, talking about life with happiness in their eyes. "This place is awesome!" I beamed and scanned the place for the third time before looking at him who's
"This day is so exhausting!" Reklamo ko pagkatapos magbihis ng pantulog tsaka sumampa na lang ng basta-basta sa kama dahilan para umuga ang bahaging iyon kasabay ng paglingon sa akin ni Waylen. Nakasandal ang likod nito sa headboard habang nakapatong ang laptop sa magkadikit niyang mga hita. Ang mga paa nito ay pinaglalaruan ang isa sa mga unan namin.He was wearing our pair yellow pajamas. His hair was messy and his face was serious. The eyeglasses that he's wearing made him more professional and intimidating. Noong una ay ayaw niya pa sanang pumayag na suotin ang pajamas marahil siguro ay wala sa hulog ang utak niya pero kalaunan naman ay napapayag ko rin. "Waylen," tawag ko at bahagyang hinila ang dulo ng suot niyang damit.Tinungkod ko ang isa kong siko tsaka pinatong ang baba sa ngayo'y nakabukas nang palad habang patuloy na hinihila ang dulo ng kanyang damit. He did not bother to give me a single glance and chose to continue from typing. Inis akong umirap sa kawalan nang wa
Parang may kung sinong dumaan sa loob ng shop dahil sa mas lalong pangingibabaw ng katahimikan sa paligid. Ramdam na ramdam ko ang pagkailang na nararamdaman nina Janina na tipong hindi nila kayang tignan ang sitwasyon naming tatlo. Aksidenteng dumapo ang mga mata ko kay Janina dahilan para makagat niya ang pang-ibabang labi kasabay ng tila pagong na pagtago sa ulo bago ako pilit na nginitian. I slightly shook my head and massaged my temples as I put my gaze back to James and Waylen who seemed to not bothered by the presence of others. Parang ako iyong nahihiya sa komosyong ginawa naming tatlo. "Simula nang makita kita, bigla ng nawala ang 'ganda' sa hapon ko." May riin at inis sa tinig ng boses ni James kasabay ang pagkuyom nito sa sariling kamao. "It's okay. I'm not really here to please your afternoon, I'm here for my Wife." Waylen flashed his most sweetest smile, slightly showing his teeth along with his dimples that is deep as a hole. Sumingkit ang dating singkit na niyang
"Welcome back, Ma'am Scarlett!" Kasabay ng masiglang sigawan mula sa kanila ay ang pag-alingawngaw ng malakas na putok ng confetti bagay na bahagya kong ikinagulat. Kumalat iyon sa ere na agad rin namang bumaba hanggang sa mahulog sa akin. Tinanggal ko ang ibang confetti na dumapo sa basa kong labi tsaka pinagpag ang ulo upang tanggalin iyong iba roon. "Miss na miss na kita, Ma'am!" Boses ni Janina na may suot na business attire ang siyang unang nakaagaw ng atensyon ko. Bahagya akong natawa nang ibigay niya sa katabi niya ang hawak na cake para lamang tumakbo papunta sa akin at yakapin ng mahigpit. I accepted her warm hug wholeheartedly. "You guys really don't have to do this." Slightly laughing, I protested as I loosened the hug. Minsanan kong pinalibot ang aking paningin sa kabuoan ng shop dahilan para makita ko ang isang mahabang lamesa na puno ng iba't-ibang putahe at desserts pati na rin ang isang malaking chocolate fountain sa hindi kalayuan. Kahit na wala namang batang d
"Mommy, I want to ask something." I uttered obviously hesitant. Umiwas ako ng paningin nang tignan niya ako ng diretso sa mga mata bago napalabi.Hindi naman siguro masamang tanungin sa kanya kung anong mga kaganapan dito sa Pilipinas noong mga panahong wala ako o baka mas magandang sabihin kung ano ang mga kaganapan at mga nangyayari kay Waylen noong nawala ako."How's Waylen after I left?" I asked and paused for a while. She looked at me straight into my eyes. "I mean, I know it did not went well but..." I trailed off and lowered my voice out of awkwardness. Walang ibang sinasabi si Mommy kundi ang pakinggan ako habang pakunot nang pakunot ang noo tila nalilito sa akin."What are you tring to say, Anak?" She tried her very best to talk to me in a gentle way as if scared that she might offend me. "About Waylen..." napakamot ako sa aking batok at napapalunok na nag-iwas ng tingin. Hindi ko kayang buuin ang tanong ko pero gusto kong makakuha ng sagot kahit na alam ko naman na walan
"Mommy, Daddy!" Malakas at mahabang tili ko matapos akong salubungin ng mga magulang ko sa sala. Agad kong binitawan ang lahat ng shopping bags na binili ko kahapon para sa kanila at parang bata kung tumakbo. With arms that are widely open, smiles were stretching to my eyes and the tears of joy that slowly cascading down my cheeks were all evident as I extended my arms to hug them. Mabilis nilang sinuklian ang yakap ko bagay na siyang nagpatunaw sa puso ko. "I missed you!" Naiiyak sa tuwa kong usal at tinanggap ang init na hatid ng kanilang mga katawan. Ramdam na ramdam ko ang pagbaba-taas ng mga balikat ni Mommy habang si Daddy naman ay tahimik lamang na hinahayaang tumulo ang luha. It's been three years since I received a hug from them. It's been three years since I last felt the warmth of their touch and the care that they're giving.Ito ang pinakamatagal na panahon na nawalay ako sa aking mga magulang. Buong buhay ko ay nakadikit ako sa kanila, halos hindi na nga ako mahiwal