Author's Pov:
Waylen is now next to perform on the stage with loud crowds and wild lights. The whole place was filled with happiness, excitement and even anticipation for seeing all the participants to perform.Halo-halo ang mga nararamdaman ni Waylen sa tuwing lumalakas ang ugong ng mga tao pero hindi matatapatan niyon ang kabang pumapangibabaw sa kaloob-looban niya. Kanina pa siya pabalik-balik sa kanyang upuan habang sinisilip ang front stage kung nasaan nagpe-perform ang student na may dalang ukelele. Siya na ang susunod dito.Hindi inaasahang lumipad ang kanyang mga mata sa pamilya niya dahilan ng agarang pagkunot ng noo niya.Eli seems to be crying her heart out as she hugs the banner that she was displaying in the air earlier while her mother is secretly wiping the tears under her eyes.Patuloy pa rin na naiiyak na kinakausap ng Mommy ni Waylen ang kanyang Dad kahit na halata namang nakikita nito na may kausap sa cellphone.Kaya pala. Kaya pala ganoon na lamang ang hirap sa mga mata ni Waylen sa tuwing nababanggit niya sa akin si Lala. Kaya pala ganoon na lamang kalakas ang iyak niya noong dinalaw namin ito. Ang bigat-bigat ng pinapasan niya sa puso niya na tipong buong pagkatao niya ay naaapektuhan. Iyong tipong gusto mo ng huminga ng maluwag pero parang may malaking bikig na nakaharang sa lalamunan mo dahilan ng unti-unti mong pagkakamatay. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko sa kwento ni Blaze. Parang tinuloy niya ang kwento ni Waylen kaya ngayon 'eto ako at marami ng konklusiyong nabubuo sa isipan. Waylen's tears, heartaches and pain when he was drunk that night came flashing back to my mind. The words that he released, the feelings that he expressed and even the emotion in his eyes was screaming sadness. Parang ako ang nasasaktan para sa kanya. Hindi ko sukat akalain na sa mahabang panahon ay nakakayanan niyang kimkimin ang ganoon kalaking problema. "Your husband
A successful smile flashed on Blaze's lips as he enjoys himself watching Waylen who's now down in his knees on the ground. Tinunghay ni Blaze ang suot niyang sapatos sa nakaluhod na si Waylen kasabay ng pagsilay ng nakakalokong ngisi. "Kiss my shoes and I'll let your wife go," napalunok si Waylen at nakuyom ang kamaong nakapatong sa magkabilang hita matapos na sabihin iyon ni Blaze. Hindi nakatakas sa paningin ko ang sunod-sunod na pagkahulog ng mga luha niya sa malamig na sahig habang pigil na pigil ang sarili na h'wag humikbi. All I want to do right now is let my tears fall while looking down on him. I can't believe and never imagined that there will be a man who's willing to put his knees down just for my sake. I want to scream but all I can do is to cry. I want to stop him but all I can do is to watch. I want to tell him that he should not be doing this but I'm to weak to lift my mouth. Rinig ko ang pag-alingawngaw nang kalabitin
"She just needs a rest. Kapag nagising na siya pakainin mo para maibalik ang dating lakas niya," rinig kong sinabi ng doctor na kaka-check lang sa kalagayan ko na sa tingin ko'y isa sa mga kaibigan ni Waylen. Alam kong isa siya roon dahil nakita ko rin ito noong araw ng kasal namin. Nakatalikod ang higa ko sa kanilang dalawa kung kaya't hindi nila napansin na nagising ako. "Thanks, Dre." Waylen replied and tapped the shoulders of his friend. Hindi ko na alam kung ano na ang sunod na nangyari at kasabay niyon ay ang mga yapak nila papalayo sa gawi ko kasunod ang tunog ng pagbukas ng pintuan. Sa sobrang takot ko kanina matapos nang mangyari ay hindi ko namalayang nawalan na pala ako ng malay at nagising na lang sa loob ng kwarto namin ni Waylen. I guessed that doctor also injects medicine into my body that helps me calm myself. Kanina kasi ay halos hindi na ako matigil sa pag-iyak at sobra-sobra ang panginginig ng a
"Ano? Siya pala iyong humahabol sa'yo?" bulalas ko pagkatapos niyang magkwento at halos lumuwa na ang mga mata sa sobrang gulat. Nang makita ang pagtango ni Waylen ay parang doon na biglang tumaas lahat ng dugo ko. Nanliksik kaagad ang aking mga mata at kinuyom ang kamao. Konting-konti na lang ay iisipin ko ng nasa harapan ko si Blaze para bugbugin. "That bastard!" Pasiring kong sinabi at nanggigigil na kinamot ang likod ng tainga. Abot-kamay ko na parati ang taong nanakit sa kanya simula bata siya hanggang ngayong nagtanda sila pero kada pagkakataon ay parang sinasayang ko. Pasalamat siya't marunong akong umintindi at naintindihan ko kung bakit gano'n ang trato niya kay Waylen. If only I know, he's insecure with Waylen and nothing he sees but anger and jealousy. That kind of people should know the limitations between admiring and insecurities. "Your language," sita niya pa at inabot sa akin ang isang baso ng tubig na isinalin niya.
"I'm sorry. Am I late, Janina?" I asked as I caught my own breath. I once glanced at her before focusing to myself.Nilagay ko ang lahat ng mga dala kong sketchpads at pencil case ng mamahaling mga lapis pati na rin ang sling bag na dala sa ibabaw ng meeting desk. Tinanggal ko na rin ang suot na blazer tsaka iyon sinukbit sa likod ng sandalan ng aking swivelling chair dahilan para maiwan ang sleeveless blouse na suot ko. Pinusod ko ang aking buhok sa half ponytail nang makaramdam ng alinsangan sa kabila ng malamig na hangin na nagmumula sa aircon. Mas lalong bumalandra ang makinis kong balikat ng dahil doon.I want to arrive here as soon as possible but then Waylen didn't let me to. Before I can even step out of the bathroom Waylen pulled me towards the bed to have a cuddle.Hindi na dapat ako pumayag pa sa gusto niya pero sa tuwing naiisip ko na minsan lang siya humingi sa akin ng request at bukod pa roon ay hindi bagay o pera ang hinihingi niya ay kusang
Three days had passed and I continue my life of being a fashion designer slash newbie wedding designer. I had been very busy lately that sometimes I forgot to eat my meals. Thankfully, Ace would always remind me to take a good care of my health. He's now back on being a caring best friend again, the thing that I missed in him. Speaking of busy life, I and Waylen barely talk and see each other wide awake. Minsan kasi sa tuwing umuuwi ako sa bahay ay hindi ko siya naaabutan. Sinubukan ko namang hintayin ang pagdating niya pero sa huli ay kinakain na rin ako ng antok dahil na siguro sa pagod sa trabaho. Kinabukasan naman ay parati kong inaaasahan na madadatnan ko siyang nakahiga sa tabi ko pero nauuwi lamang sa dismaya ang mga isipang iyon dahil sa bakanteng parte ng kama. Napapaisip na nga ako kung umuuwi ba ito dahil kung hindi ko maabutan ang pagdating ni Waylen ay hindi ko rin naaabutang tulog siya sa tabi ko. I asked Ace about Wayl
"Are you taking care of yourself?" tanong ni Waylen pagkatapos isubo ang pagkain na isinubo ko sa kanya. He put the strands of my hair behind my ear as he played his thumb in circles on my thigh. Paminsan-minsan ay tumataas ang suot kong dress kaya naman ay agad niya ring iyong ibinababa. Tumango ako ng dalawang beses bago bahagyang umalis sa pagkakakandong sa kanya upang abutin ang drinks sa desk tsaka muling bumalik ng upo sa hita niya pagkatapos. "Don't worry about me. Worry about yourself. Are you even eating your meals," I ranted and crinkled my nose. Padabog kong inabot sa kanya ang binuksan kong drinks dahilan para bahagyang tumilapon ang laman niyon. "I'm taking care of myself," sa halip ay malumanay nitong sagot. Hinugot niya ang panyo na nasa loob ng bulsa tsaka pinunasan ang hita kong nabasa ng drinks bago iyon kinuha sa akin para ibalik ang drinks. "Did you already eat your lunch?" Instead of levelling my anger, he asked with gentlenes
"What the hell are you doing here?" Singhal ni Abegail pagkatapos ng ilang minutong pamumurawi ng katahimikan dahilan para magulat si Waylen na siyang nakayakap sa likuran ko at nakabaon ang ulo sa leeg, halatang hindi napansin ang presensya ng babaeng kaharap ko.Ramdam ko ang pagluwag ng yakap niya sa akin kasunod ang malalalim na paglunok. Dahan-dahan niyang iniahon ang kanyang ulo upang iangat ang paningin sa babaeng kaharap ko. His eyes widened in shock and parted his lips in amusement. He tried to speak but can't do causing him to swallow his lump. "Why are you here? Are you even allowed to be here?" A line appeared between her brows and pushed the door to open it widely. Napaatras ako nang masagi ako sa gilid ng pintuan dahilan para mapaatras rin si Waylen."What? Are you mute or what?" Pasiring niyang asik at tinignan ang braso ni Waylen na nakayakap sa akin. She grimaced out of digust and slammed the door behind her.