“Claire,” I began, my voice quieter than before but firm, “I’ve been thinking a lot. About everything. And... I don’t want to be a burden to you anymore. I know you’ve done so much for me, but I think it’s time I take a step back.”Tinutok ni Claire ang kanyang mata sa akin, puno ng alala, ngunit tinulungan ko ang aking sarili at ipinagpatuloy ang sasabihin. “May mga ipon ako mula sa trabaho, at sa tingin ko... sa tingin ko kailangan kong pumunta sa bahay ng tita ko sa probinsya. Hindi ko siya nakita ng matagal, pero baka matulungan niya ako. Hindi ko alam kung nandoon pa siya, pero parang oras na para subukan. Kailangan kong mag-isa munang mag-isip ng mga bagay-bagay.”Claire’s eyes softened, and she reached out, taking my hand gently. “Amalia, you’re not a burden to me. You’re my family now. But if this is what you feel is best for you, I’ll support you. You’re strong, and I know you can handle this.”I nodded, trying to push down the knot forming in my throat. “I know it’s going to
Pagdating ko sa bahay ng tita ko, ang pamilyar na paligid ay nagbigay ng parehong pakiramdam ng ginhawa at kaunting lungkot. Ang amoy ng bahay niya, ang init ng mga kasangkapang ginugol ng taon—lahat ito’y nagpapaalala sa akin ng mga panahon nang buhay pa ang mga magulang ko, ng mga araw nang buo at kumpleto ang buhay. Pero, dala ng ginhawa ay ang kirot ng kanilang pagkawala, isang paalala ng buhay ko noon. Ngunit, huminga ako ng malalim, iniiwasan ang panghihinayang, at bitin ang dibdib, nagpatuloy ako at pumasok sa bahay niya, dala ang mga bag ko. Nakaramdam ako ng ginhawa nang makita ko siyang nandoon—ang bahay niya ay mananatiling kanlungan ng kaligtasan na matagal ko nang inaalala.I gently knocked on the door, anxiety twisting my stomach."Sino yan?" Aunt Lydia’s voice called out from the other side."Auntie..." I said, my voice cracking as I spoke, tears already welling up in my eyes.The door creaked open, and there she stood—Aunt Lydia, her face a mixture of surprise and conc
I smiled back, my heart lighter than it had been in days. “I think I’d like that.”And for the first time in a long while, I allowed myself to believe that everything would be okay. I didn’t have all the answers yet, but I had something even more important—hope and the love of the woman who had become my anchor.Habang kami'y naglalunch sa hapon na iyon, ang init ni Tita Lydia ay bumalot sa buong silid. Ang maliit at komportableng kusina ay amoy ng lutong nilagang ulam, at ang malumanay na tunog ng kubyertos na tumatama sa ceramic na mga plato ay nagbigay ng nakakapanatag na ritmo. Sa isang sandali, para bang ang lahat ay naging... normal.Tumingin ako kay Tita Lydia habang inilalagay niya ang mangkok ng sopas sa harap ko. "Palagi kang matatag, Amalia," sabi niya, ang kanyang boses malumanay ngunit matatag. "Isa lang ito sa bahagi ng iyong paglalakbay. Hindi palaging magiging madali, pero makakayanan mo. At hindi ka magiging mag-isa. Hindi ngayon. Hindi kailanman."Ang mga salita niya
I felt lighter, freer, as if each step was shedding the old burdens. I didn’t know what the future held, but today, in this moment, I felt the joy of simply being alive and surrounded by love."You know," Aunt Lydia said after a long pause, "I think it’s time we start planning for the future. I’ve got a few ideas in mind for what we could do around here—something that could bring in a little extra income while allowing you to take your time. What do you think?"I smiled, the first real smile I’d had in days. "I think I’d like that. Whatever it is, I’m ready to try. With you by my side, I know I can handle anything."And for the first time since everything had started, I felt the hope that had been buried beneath the pain rise to the surface. Maybe this was the beginning of something even better than what I had imagined. Maybe, just maybe, I was finally finding my way back to happiness.We walked back home, the sound of laughter filling the air, and for the first time in a long time,
“Amalia, gumagaling ka na,” sabi ni Aling Nita isang hapon, habang pinapanood akong maingat na isinusunod ang makukulay na beads sa isang sinulid. “Malapit na kitang matutulungan gumawa ng mga disenyo na mas maganda pa kaysa sa akin."I shook my head, smiling. “I’m just learning from the best, Aling Nita.”She laughed heartily. “Flattery will get you everywhere, hija. But tell me, are you settling in okay? I know life here is a bit... different.”“It’s different, yes,” I admitted, “but in the best way. I feel at peace here. And everyone has been so kind.”“Kindness comes naturally when you live close to nature,” she said thoughtfully. “There’s less noise, less competition. People have time to care for one another.”Sa huli, wala akong ibang magagawa kundi tanggapin ito. Ang ginawad na tulong ay nagpasaya sa aking puso, kahit na may konting guilt dahil sa pagtanggap ko. Nangako ako sa aking sarili na balang araw, babayaran ko siya, hindi lang para sa pera, kundi para sa lahat ng ginawa
Ang thought na iyon ay nagdala ng ngiti sa aking labi, at sa unang pagkakataon sa mga buwan, pinayagan ko ang aking sarili na mangarap lampas sa sakit.Kinabukasan, ang araw ay nagsimulang magbigay ng gintong liwanag sa Santa Ana nang magising ako. Nang lumabas ako, pumasok sa aking mga baga ang sariwang amoy ng dagat. Nasa hardin si Aunt Lydia, humuhuni ng isang lumang awit habang inaalagaan ang mga halaman niya.“Good morning, Auntie,” I greeted, sitting on the bamboo bench near her.“Good morning, anak,” she said warmly, wiping her hands on her apron. “Did you sleep well?”I nodded. “The best I’ve slept in a long time.”She smiled knowingly. “Good. You need your rest now, for the little one.”Tumingin ako sa aking lumalaking tiyan, ramdam ang init ng mga salita ni Aunt Lydia na unti-unting tumitimo sa akin. “Tita,” simula ko nang may alinlangan, “sa tingin n’yo kaya ko ba talaga ito? Ang magpalaki ng anak nang mag-isa?”Ibinaba ni Aunt Lydia ang hawak niyang pala at lumapit sa akin
Niakap ng Santa Ana si Mateo nang buong pagmamahal. Si Lola Salve, itinuring siyang parang apo, laging nag-aalala at inaasikaso tuwing bibisita kami. Si Mang Berting, buong pagmamalaking ipinapakita ang kuna na ginawa niya, sinasabing ito ang pinakamaganda niyang obra. At si Tiya Lydia? Siya ang naging pinakamapagbigay na lola, laging binubuhusan si Mateo ng pagmamahal at atensyon.Isang gabi, habang ang araw ay unti-unting lumulubog sa likod ng dagat, binabalot ang paligid sa ginintuang liwanag, binuhat ko si Mateo pababa sa dalampasigan. Ang banayad na hampas ng alon ay humahaplos sa aming mga paa, at ang maalat na simoy ng hangin ay nilalaro ang aking buhok. Mahigpit ko siyang niyakap, ang maliit niyang katawan ay mainit at ligtas sa aking mga bisig.“Ito na ang tahanan natin,” mahinang sabi ko habang hinalikan ang kanyang ulo. “Dito natin bubuuin ang ating buhay.”Habang lumipas ang mga araw na naging linggo at ang mga linggo na naging buwan, napansin kong kasabay kong lumalago an
Mateo’s face lit up with a grin. “Then we’re both brave!”I laughed, brushing his hair back from his forehead. “Yes, we are. The bravest team in Santa Ana.”“Team Mateo and Mama!” he declared, throwing his arms in the air triumphantly.“Team Mateo and Mama,” I repeated, my heart swelling with love.We spent the rest of the afternoon playing on the beach. Mateo chased the waves, his laughter ringing out every time the water kissed his toes. I watched him with a mixture of awe and pride, marveling at the boundless energy and joy he brought into my life.When the sun began to set, painting the sky with hues of orange and pink, Mateo plopped down onto the sand beside me, his tiny hands clinging to a seashell he’d found.“Mama, can we keep this shell?” he asked, holding it up for me to see.I took it from his hand, inspecting its smooth surface and delicate swirls. “Of course, we can,” I said, tucking it into the pocket of my dress. “It’ll be our special treasure.”Mateo beamed, leaning ag
Ang bahay at kompanyang iniwan ni Papa para sa akin, ngunit napunta sa kamay ng madastra kong si Miranda.Balita ko'y nagkakaproblema na sila ngayon. Ang kompanya’y walang namamahala dahil wala akong lugar doon—ang tunay na tagapagmana. Dahil sa ginawa ni Dylan, hindi na rin nila naangkin ang buong kontrol. Ang kompanya ay naghihintay na lamang sa akin, at ang kailangan ko na lang gawin ay kunin ang mga papeles upang maayos ang lahat.Nasa bahay silang mag-ina ngayon—ang bahay na ipinagkait sa akin noon. Bagamat hindi ko sila paaalisin agad, nais kong iparamdam sa kanila ang halaga ng lahat ng ito. Kailangan nilang matutunan ang kanilang pagkakamali. Ngunit higit sa lahat, nais kong mabawi ang mga bagay na may sentimental na halaga para sa akin—ang mga alaala ni Papa na nakapaloob sa bahay na iyon.Lalo na ang kanyang mga painting.Ang mga iyon ang pinakamatibay na alaala ko sa kanya. Kasama ng kanyang mga gamit, gusto kong ibalik ang lahat ng iyon sa tamang lugar—sa akin. Hindi para s
As he lay there, spent and satisfied, I couldn't help but feel a sense of power and satisfaction. I had taken control, dominating Dylan in a way that neither of them had expected. "You're incredible," he whispered, his voice hoarse. "I never knew I could feel this way." I smiled, my heart filled with a mixture of desire and triumph. "This is just the beginning, Dylan. There's so much more I want to show you." Ang linggong iyon ay puno ng mga bagong simula at masayang sandali na magkasama kami. Ngunit ang isang gabi ay tumatak nang husto—ang hapunan kasama ang ama ni Dylan sa kanilang engrandeng bahay. Ito ang unang beses kong makapasok sa ganoong kagilas-gilas na lugar, at sobra akong kinakabahan! Habang naglalakad kami papasok sa malalaking double doors, hindi ko mapigilang mamangha sa laki at karangyaan ng bahay. Ang mataas na kisame, eleganteng mga chandelier, at napaka-gandang kasangkapan ay parang eksena sa isang pelikula. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay ni Dylan, tila nag
Sumiksik ako sa kanyang dibdib, dinig na dinig ang tibok ng kanyang puso. Ang tunog na iyon ay nagbibigay sa akin ng seguridad, ng paniniwala na magiging maayos ang lahat."Handa akong harapin ang mundo kasama ka, Dylan," sabi ko, puno ng determinasyon. "Hindi na ako matatakot. Hindi na ako tatakbo. Para sa'yo, para kay Mateo, at para sa ating kinabukasan."Ngumiti siya, ang ngiting nagdala ng liwanag sa buong kwarto. "That’s all I ever wanted to hear from you, my love.""I want to give you everything you've ever wanted," he continued, his voice thick with emotion. "I want to be the one to make it right."Before I could respond, Dylan's lips were on mine, and the world around us seemed to fade away. The kiss was gentle at first, a tender exploration of their unspoken desires. But as our lips parted slightly, the passion ignited.I responded eagerly, my hands reaching up to thread through his hair, pulling him closer. I could taste the hint of cinnamon from his, and it only fueled my d
Naningkit ang mga mata ko. "What did you do, Dylan?" usisa ko, pilit na hinahanap ang kasagutan sa kanyang mukha.Tumawa siya nang mahina, ngunit seryoso ang sunod niyang sinabi. "I just found out that you are rich..."Nanlaki ang mga mata ko. "Huh? What are you talking about?"Tumingin siya sa akin nang diretso, ang mga mata niya’y puno ng sinseridad. "Remember when I spent years looking for you?"Tumango ako. "Yes... and?""Instead of finding you at first, I found something else," sagot niya, tila may mabigat na sasabihin. "I discovered that your stepmother, Miranda, and her daughter abused you. They took everything—your company, your house—everything that was rightfully yours. Ginamit nila ang lahat ng iyon para sa pansarili nilang kapakanan.""What?!" halos sigaw ko, ang boses ko’y nanginginig sa galit at pagkabigla.Hinila niya ako palapit at niyakap nang mahigpit, pinipigilan ang panginginig ng aking katawan. "Yes, Amalia. They’re yours. Lahat ng inagaw nila sa'yo, ibinalik ko n
"I'm sorry, I guess I can't hug your boyfriend, Claire," biro ko, pilit na sinasabayan ang pagiging seryoso ni Dylan."Hmph," ungol ni Dylan habang nakakunot ang noo. "There's no need for that.""Relax, Mr. Husband," sagot ko, pinisil ang kamay niya sa aking bewang. "Julian is like a brother to me, and you know that."Ngunit hindi pa rin mapigil ang pagbuntong-hininga ni Dylan. "Still, I'd rather not take chances," sagot niya na may bahid ng paglalambing, ngunit halata rin ang pagiging seryoso.“Wow, Dylan,” sabat ni Claire habang umiiling. “Looks like Amalia’s stuck with a jealous husband.”“I prefer protective,” sagot niya nang mabilis, na tila ipinamamalas ang kanyang pagmamay-ari sa akin.Napailing na lang ako habang natatawa, ngunit sa loob-loob ko, masaya ako. Ang possessiveness ni Dylan ay hindi nakakainis, kundi nakakapagbigay ng pakiramdam ng seguridad—isang bagay na matagal kong hinanap sa buhay ko."Dylan, this is Claire and her boyfriend, Julian," sabi ko, na dinidiinan an
"Amalia, I will love you every single day of my life. I will love you through every fear and doubt. I’m never letting you go again."At sa sandaling iyon, alam kong tama ang naging desisyon ko. Hindi ko na hahayaang hadlangan ng takot ang kaligayahan namin. Wala nang atrasan. Handa na akong harapin ang lahat, kasama si Dylan—ang lalaking mahal ko, ang ama ni Mateo, at ang taong handang itaya ang lahat para sa amin.Sa simpleng opisina ng municipal hall, nakatayo kami sa harap ng officiant. Suot ko ang isang puting damit na hiniram ko kay Claire, at si Dylan naman ay naka-tuxedo. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit ngunit puno ng pagmamahal. Mabilis ang pangyayari. Kahapon madaming ginawa si Dylan. Madami siyang tinawagan sa biglaang desisyon namin. Inubos namin ang araw na iyon para sa gagawin namin. While me, I called Claire to inform them to attend to as my family, as my witness. She was so shock at nagalit pa nga dahil sa hindi na siya naging updated sa aking buhay. Sa aking love lif
Nakatitig lang ako sa kanya, tila walang sapat na salita upang sagutin ang bigat ng kanyang damdamin. Ang bawat katagang sinabi niya ay parang palaso na tumama sa puso ko—sugat na matagal nang nakakubli, ngunit ngayon ay muling sumibol ang kirot."I never meant to disappear, Dylan," mahina kong tugon, halos pabulong. "Pero sa panahon na iyon, hindi ko alam kung paano haharapin ang lahat. Lahat ng sakit, lahat ng pagkawala. Mateo was the only thing that kept me going."Napayuko ako, pilit na ikinukubli ang mga luha na pilit na gustong lumaya. "I thought… I thought it would be easier to leave you. To let you go. Pero mali ako. Every day, I missed you. Every day, I wished you were there to see Mateo’s first smile, his first laugh, his first step."Hindi ko napigilan ang pag-agos ng luha ko. "Iyon ang pinakamasakit, Dylan. Na sa bawat milestone ng anak natin, wala ka. Pero ako rin ang dahilan kung bakit ka wala roon. And for that, I’m sorry."Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, mahigpit
"Oh, Dylan," I panted, my hands gripping the sheets. "I need you inside me."He looked up at me, his eyes dark with desire. "Not yet, my love. I want to taste every inch of you first."With that, he dove back in, his tongue probing deeper, his fingers working in perfect rhythm. My body trembled as waves of pleasure washed over me. I was on the brink of orgasm, but Dylan seemed to sense this and pulled back, denying my release."Please, Dylan," I begged, my voice hoarse. "I can't take much more."He smiled, a devilish glint in his eyes. "I want to hear you beg for it."My cheeks flushed with a mixture of embarrassment and arousal. I had never been one to openly express my desires, but Dylan was drawing out a side of me I never knew existed. "I want you, Dylan," I whispered, my voice gaining strength. "I need your cock inside me. Please, fuck me."His eyes widened at my boldness, and he stood up, his hard cock straining against his pants. He quickly shed his clothes, revealing his muscu
But now, as we stood face to face, there was a glimmer of hope that perhaps the wounds could be healed.Dylan's lips curved into a slight smile, a hint of nervousness and anticipation playing across his features. He wanted this moment to be perfect, to make up for all the lost time. Slowly, he reached out, his hand gently caressing my cheek, sending shivers down my spine. It was a simple touch, but it conveyed a world of emotion.My heart raced faster, and I found myself leaning into his touch, closing my eyes briefly to savor the sensation. When I opened them again, I saw the question in his eyes—a silent plea for forgiveness and a chance to start anew. Without a word, I nodded, my eyes glistening with unshed tears.Nang magtagpo ang aming mga labi, ito'y malambot at maingat sa simula, tila tinatantiya kung tatanggapin ko ang kanyang pag-amin ng pagsisisi at pagmamahal. Ngunit habang tumatagal, ang halik niya'y naging mas malalim, mas totoo—punong-puno ng emosyon, para bang ito na an