ENDLESS RIVALRYPero sa halip na patulan siya, tinaas ko ang kamay ko na may maliit na sugat sa daliri."See? Proof na tao rin ako. Gusto mo bang ikaw na lang ang mag-staple ng lahat ng papers na ito?"Nagulat siya sa sinabi ko, pero mabilis niyang naibalik ang kanyang nakakalokong ngiti. "Oh, hindi ko akalain na humihingi ka na ng tulong sa akin. Ibig sabihin ba nito, inaamin mo na hindi mo kaya mag-isa?""Seriously, Dylan?" Napabuntong-hininga ako. "Kung wala kang balak tumulong, pwede ka nang umalis at iwanan ako dito. Busy ako, in case hindi mo napansin.""I can't help but notice," he replied, glancing at my desk full of papers. "Looks like you're fighting against time again, woman. But be careful, you might end up losing."“Mas malamang pa akong matalo kung ikaw ang tumulong sa akin,” sagot ko nang walang preno.Napatawa siya nang mahina, at sa unang pagkakataon, parang totoo ang tawa niya—hindi ang usual na may kasamang sarcasm. Napatigil ako at napatulala ng ilang sandali dahil
DINNER EVENTMasakit, pero natutunan ko nang hindi ipakita ito.Ngunit may mga sandali—mga saglit lang, mabilis—na nagkakatagpo ang mga mata namin, at may isang bagay na hindi namin nasasabi. Hindi na siya kasing lapastangan ng dati, hindi na siya laging may pang-aalipusta, pero hindi pa rin naaalis ang lamig sa mata niya. Pinalitan ito ng isang bagay—isang hindi gaanong maliwanag na pag-aalinlangan. Isang saglit na duda.Hindi ko kayang hindi ito pansinin. Wala akong dahilan para alalahanin ang opinyon ni Dylan. Hindi siya ang nagbigay sa akin ng bagong buhay. Hindi siya ang nag-angat sa akin mula sa madilim na bangin ng pamilya ko. Pero nag-aalala ako. Sa kaloob-looban ko, hindi ko maiwasang magtaka kung may ibang dahilan sa galit niya, kung may parte sa kanya na hindi ko pa nakikita.Naistorbo ang mga iniisip ko nang marinig ko ang tunog ng aking cellphone na nag-vibrate sa desk. Hinawakan ko ito at nakita ko ang pangalan ni "Claire" na kumikislap sa screen. Ngumiti ako ng malumana
CELEBRATION NA NAUWI SA?Sa gabing iyon, sinuot ko ang simple pero eleganteng dress na matagal ko nang tinatago. Habang tinitingnan ang sarili ko sa salamin, naramdaman ko ang kakaibang saya at pride. Ito na siguro ang resulta ng lahat ng hirap ko. Pati sa school, maganda rin ang naging takbo. Napasa ko lahat ng finals ko nang may flying colors, at tuwang-tuwa ang mga professor ko.Lalo na si Dr. Hart, na sinabihan pa akong, “Amalia, I can tell you’re going to go far. You have the intellect and the drive. Keep pushing yourself. Your potential is limitless.”Napangiti ako sa alaala ni Dr. Hart. Parang unti-unti ko nang nakikita ang buhay na gusto kong buuin—isang buhay na alam kong magiging proud ang Papa ko.Pagpasok ko sa restaurant, para akong nasa ibang mundo. Ang ganda ng chandelier na nagbigay ng warm glow sa buong lugar, ang tahimik na tugtog ng jazz, at ang amoy ng masasarap na pagkain na tila nag-aanyaya sa lahat ng senses ko."Amalia! Here!" Narinig kong sigaw ni Sittie sa ku
YUMMY"Very," he said, his gaze softening. "You handled everything flawlessly. It’s rare to see someone so dedicated—and composed—under pressure."Sa sandaling iyon, parang nakalimutan kong huminga. Ang paraan ng pagtingin sa akin ni Dylan ay hindi tulad ng karaniwang tingin ng iba—bilang sekretarya ni Alexander o isa lang na bahagi ng sistema."Well, thank you," I managed, trying to sound casual, though my voice wavered slightly. "But I’m just doing my job.""You do it well," he replied. "But I can’t help but wonder if there’s more to you than being Alexander’s ever-efficient secretary."I let out a nervous laugh. "Trust me, my life isn’t that exciting.""I don’t believe that," Dylan said, his tone teasing yet sincere. "You’re hiding something, Miss Suarez."Bago pa ako makasagot, isang mahinang kaluskos ang pumigil sa amin. Agad na lumingon si Dylan, sinisilip ang kadiliman. Sinundan ng mga mata ko ang direksyon ng tingin niya, at sabay kaming natawa nang makita ang isang ligaw na p
MAKE OUT O MADE LOVE?Dylan stood, lifting me into his arms as if I weighed nothing. He carried me to the back of his car, opening the door and gently setting me down on the leather seat.His hands went to the zipper of my dress, slowly pulling it down, revealing my lace bra and the swell of my breasts. He kissed my exposed skin, his lips leaving a trail of fire as he made his way to my nipples. He sucked and teased them, his tongue swirling around the hardened peaks until I was writhing beneath him."So responsive," he murmured, his breath hot against my sensitive flesh. "I love how you react to my touch."I arched my back, pushing my breasts into his mouth, craving more. Dylan's hands traveled down my body, sliding my dress and panties down my legs, leaving me completely bare. He stepped back, his eyes raking over my naked form with hunger."You're stunning," he said, his voice hoarse. "Absolutely stunning."I felt a surge of confidence at his words, my body on fire with desire. Dyl
DEALERSAng kaninang mapaglarong aura ni Dylan ay biglang nagbago—naging mas madilim, mas mabigat, at nagdala ito ng kakaibang kaba sa aking dibdib. Tumigas ang kanyang tingin, at nang magsalita siya, ang boses niya’y bumaba, halos parang may banta.“You’re mine now, Amalia,” he said, the words hanging in the air between us. “You’re not my father’s.”I stared at him, pilit binabasa ang kahulugan sa likod ng kanyang mga salita, pero ang tanging naramdaman ko ay ang pagbigat ng aking lalamunan. What did that even mean? Naguluhan ang isip ko, puno ng tanong, pero isa lang ang alam kong sigurado: hindi ko hahayaan na siya ang magdikta kung paano ko tignan ang sarili ko o ang lugar ko sa mundo.I crossed my arms, fighting the urge to back away from him. "I was a fool," I muttered, shaking my head as I took a step back. "Last night was a mistake. And I am not your father's!" I emphasized, my voice firm. "I am his employee, and that's all. Nothing more."Dylan’s gaze darkened, his jaw tighte
YOU COOKHe looked at me, his expression softening, and for a moment, I saw the sincerity in his eyes. "I get it," he said, his voice steady. "I’m not asking you to throw away everything for me. But you’re right—this is complicated. I just want you to stop pretending like you don’t feel the same way."I opened my mouth to argue, but his finger gently pressed against my lips, silencing me. "Just take it slow," he said, his voice barely above a whisper. "No pressure."Ang hangin sa pagitan namin ay naging mabigat, puno ng mga hindi naisasalitang emosyon na parehong sinusubukan naming balewalain. Ramdam ko na naman ang mabilis na pagtibok ng aking puso, at sa kabila ng lahat, may isang sigla ng excitement na sumik sa aking kalooban. Siguro isang masamang ideya ito. Siguro magiging mas komplikado pa ang lahat. Pero tama si Dylan sa isang bagay—malalim na kami sa lahat ng ito, at wala nang atrasan.I sighed, realizing that I wasn’t going to win this fight—not with him, not with myself. "Fi
MY LIFEI took his hand, standing up and suddenly feeling a little lighter, as if maybe, just maybe, the unexpected could turn into something wonderful after all.Ipinagpag ko ang ulo ko ng dahan-dahan, tinatanggihan ang alok niya. "Sa tingin ko, masyado na ito para sa akin," sabi ko, sinusubukang magtunog matatag pero hindi maitago ang bahid ng pag-aalinlangan sa boses ko. Si Dylan, siyempre, hindi tipo ang tumanggap ng "hindi" bilang sagot. Ipinagpilitan niya, at bago ko pa namalayan, napapayag na ako.Habang nagmamaneho kami, ang katahimikan sa pagitan namin ay tumagal, mabigat na puno ng mga hindi nasabi. Ang tanging tunog na pumapailanlang sa hangin ay ang mahinang paghuni ng musika sa kotse niya, isang nakakarelaks na melodiya na karaniwang nagpapakalma ng mga nerbiyos, pero sa mga sandaling iyon, parang lalo lang nitong pinapalala ang tensyon sa pagitan namin. Para bang ang mundo sa labas ng kotse ay patuloy na gumagalaw, pero sa loob, tumigil ang oras.Sa wakas, ako na ang bum
Ang bahay at kompanyang iniwan ni Papa para sa akin, ngunit napunta sa kamay ng madastra kong si Miranda.Balita ko'y nagkakaproblema na sila ngayon. Ang kompanya’y walang namamahala dahil wala akong lugar doon—ang tunay na tagapagmana. Dahil sa ginawa ni Dylan, hindi na rin nila naangkin ang buong kontrol. Ang kompanya ay naghihintay na lamang sa akin, at ang kailangan ko na lang gawin ay kunin ang mga papeles upang maayos ang lahat.Nasa bahay silang mag-ina ngayon—ang bahay na ipinagkait sa akin noon. Bagamat hindi ko sila paaalisin agad, nais kong iparamdam sa kanila ang halaga ng lahat ng ito. Kailangan nilang matutunan ang kanilang pagkakamali. Ngunit higit sa lahat, nais kong mabawi ang mga bagay na may sentimental na halaga para sa akin—ang mga alaala ni Papa na nakapaloob sa bahay na iyon.Lalo na ang kanyang mga painting.Ang mga iyon ang pinakamatibay na alaala ko sa kanya. Kasama ng kanyang mga gamit, gusto kong ibalik ang lahat ng iyon sa tamang lugar—sa akin. Hindi para s
As he lay there, spent and satisfied, I couldn't help but feel a sense of power and satisfaction. I had taken control, dominating Dylan in a way that neither of them had expected. "You're incredible," he whispered, his voice hoarse. "I never knew I could feel this way." I smiled, my heart filled with a mixture of desire and triumph. "This is just the beginning, Dylan. There's so much more I want to show you." Ang linggong iyon ay puno ng mga bagong simula at masayang sandali na magkasama kami. Ngunit ang isang gabi ay tumatak nang husto—ang hapunan kasama ang ama ni Dylan sa kanilang engrandeng bahay. Ito ang unang beses kong makapasok sa ganoong kagilas-gilas na lugar, at sobra akong kinakabahan! Habang naglalakad kami papasok sa malalaking double doors, hindi ko mapigilang mamangha sa laki at karangyaan ng bahay. Ang mataas na kisame, eleganteng mga chandelier, at napaka-gandang kasangkapan ay parang eksena sa isang pelikula. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay ni Dylan, tila nag
Sumiksik ako sa kanyang dibdib, dinig na dinig ang tibok ng kanyang puso. Ang tunog na iyon ay nagbibigay sa akin ng seguridad, ng paniniwala na magiging maayos ang lahat."Handa akong harapin ang mundo kasama ka, Dylan," sabi ko, puno ng determinasyon. "Hindi na ako matatakot. Hindi na ako tatakbo. Para sa'yo, para kay Mateo, at para sa ating kinabukasan."Ngumiti siya, ang ngiting nagdala ng liwanag sa buong kwarto. "That’s all I ever wanted to hear from you, my love.""I want to give you everything you've ever wanted," he continued, his voice thick with emotion. "I want to be the one to make it right."Before I could respond, Dylan's lips were on mine, and the world around us seemed to fade away. The kiss was gentle at first, a tender exploration of their unspoken desires. But as our lips parted slightly, the passion ignited.I responded eagerly, my hands reaching up to thread through his hair, pulling him closer. I could taste the hint of cinnamon from his, and it only fueled my d
Naningkit ang mga mata ko. "What did you do, Dylan?" usisa ko, pilit na hinahanap ang kasagutan sa kanyang mukha.Tumawa siya nang mahina, ngunit seryoso ang sunod niyang sinabi. "I just found out that you are rich..."Nanlaki ang mga mata ko. "Huh? What are you talking about?"Tumingin siya sa akin nang diretso, ang mga mata niya’y puno ng sinseridad. "Remember when I spent years looking for you?"Tumango ako. "Yes... and?""Instead of finding you at first, I found something else," sagot niya, tila may mabigat na sasabihin. "I discovered that your stepmother, Miranda, and her daughter abused you. They took everything—your company, your house—everything that was rightfully yours. Ginamit nila ang lahat ng iyon para sa pansarili nilang kapakanan.""What?!" halos sigaw ko, ang boses ko’y nanginginig sa galit at pagkabigla.Hinila niya ako palapit at niyakap nang mahigpit, pinipigilan ang panginginig ng aking katawan. "Yes, Amalia. They’re yours. Lahat ng inagaw nila sa'yo, ibinalik ko n
"I'm sorry, I guess I can't hug your boyfriend, Claire," biro ko, pilit na sinasabayan ang pagiging seryoso ni Dylan."Hmph," ungol ni Dylan habang nakakunot ang noo. "There's no need for that.""Relax, Mr. Husband," sagot ko, pinisil ang kamay niya sa aking bewang. "Julian is like a brother to me, and you know that."Ngunit hindi pa rin mapigil ang pagbuntong-hininga ni Dylan. "Still, I'd rather not take chances," sagot niya na may bahid ng paglalambing, ngunit halata rin ang pagiging seryoso.“Wow, Dylan,” sabat ni Claire habang umiiling. “Looks like Amalia’s stuck with a jealous husband.”“I prefer protective,” sagot niya nang mabilis, na tila ipinamamalas ang kanyang pagmamay-ari sa akin.Napailing na lang ako habang natatawa, ngunit sa loob-loob ko, masaya ako. Ang possessiveness ni Dylan ay hindi nakakainis, kundi nakakapagbigay ng pakiramdam ng seguridad—isang bagay na matagal kong hinanap sa buhay ko."Dylan, this is Claire and her boyfriend, Julian," sabi ko, na dinidiinan an
"Amalia, I will love you every single day of my life. I will love you through every fear and doubt. I’m never letting you go again."At sa sandaling iyon, alam kong tama ang naging desisyon ko. Hindi ko na hahayaang hadlangan ng takot ang kaligayahan namin. Wala nang atrasan. Handa na akong harapin ang lahat, kasama si Dylan—ang lalaking mahal ko, ang ama ni Mateo, at ang taong handang itaya ang lahat para sa amin.Sa simpleng opisina ng municipal hall, nakatayo kami sa harap ng officiant. Suot ko ang isang puting damit na hiniram ko kay Claire, at si Dylan naman ay naka-tuxedo. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit ngunit puno ng pagmamahal. Mabilis ang pangyayari. Kahapon madaming ginawa si Dylan. Madami siyang tinawagan sa biglaang desisyon namin. Inubos namin ang araw na iyon para sa gagawin namin. While me, I called Claire to inform them to attend to as my family, as my witness. She was so shock at nagalit pa nga dahil sa hindi na siya naging updated sa aking buhay. Sa aking love lif
Nakatitig lang ako sa kanya, tila walang sapat na salita upang sagutin ang bigat ng kanyang damdamin. Ang bawat katagang sinabi niya ay parang palaso na tumama sa puso ko—sugat na matagal nang nakakubli, ngunit ngayon ay muling sumibol ang kirot."I never meant to disappear, Dylan," mahina kong tugon, halos pabulong. "Pero sa panahon na iyon, hindi ko alam kung paano haharapin ang lahat. Lahat ng sakit, lahat ng pagkawala. Mateo was the only thing that kept me going."Napayuko ako, pilit na ikinukubli ang mga luha na pilit na gustong lumaya. "I thought… I thought it would be easier to leave you. To let you go. Pero mali ako. Every day, I missed you. Every day, I wished you were there to see Mateo’s first smile, his first laugh, his first step."Hindi ko napigilan ang pag-agos ng luha ko. "Iyon ang pinakamasakit, Dylan. Na sa bawat milestone ng anak natin, wala ka. Pero ako rin ang dahilan kung bakit ka wala roon. And for that, I’m sorry."Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, mahigpit
"Oh, Dylan," I panted, my hands gripping the sheets. "I need you inside me."He looked up at me, his eyes dark with desire. "Not yet, my love. I want to taste every inch of you first."With that, he dove back in, his tongue probing deeper, his fingers working in perfect rhythm. My body trembled as waves of pleasure washed over me. I was on the brink of orgasm, but Dylan seemed to sense this and pulled back, denying my release."Please, Dylan," I begged, my voice hoarse. "I can't take much more."He smiled, a devilish glint in his eyes. "I want to hear you beg for it."My cheeks flushed with a mixture of embarrassment and arousal. I had never been one to openly express my desires, but Dylan was drawing out a side of me I never knew existed. "I want you, Dylan," I whispered, my voice gaining strength. "I need your cock inside me. Please, fuck me."His eyes widened at my boldness, and he stood up, his hard cock straining against his pants. He quickly shed his clothes, revealing his muscu
But now, as we stood face to face, there was a glimmer of hope that perhaps the wounds could be healed.Dylan's lips curved into a slight smile, a hint of nervousness and anticipation playing across his features. He wanted this moment to be perfect, to make up for all the lost time. Slowly, he reached out, his hand gently caressing my cheek, sending shivers down my spine. It was a simple touch, but it conveyed a world of emotion.My heart raced faster, and I found myself leaning into his touch, closing my eyes briefly to savor the sensation. When I opened them again, I saw the question in his eyes—a silent plea for forgiveness and a chance to start anew. Without a word, I nodded, my eyes glistening with unshed tears.Nang magtagpo ang aming mga labi, ito'y malambot at maingat sa simula, tila tinatantiya kung tatanggapin ko ang kanyang pag-amin ng pagsisisi at pagmamahal. Ngunit habang tumatagal, ang halik niya'y naging mas malalim, mas totoo—punong-puno ng emosyon, para bang ito na an