Chapter 6

Savannah gracefully walked down the stairs wearing a red spaghetti-strap floral fitted maxi dress paired with white satin kitten-heel pumps. She likes to dress up, even without any occasion, kahit nasa bahay lang. For her, dressing stylishly creates a fierce and intimidating vibe. Lalo na ngayon, ang bisita niya ay hindi basta-basta.

"I heard what happened, Sav! are you alright?"

Muntikan na niyang hindi mapigilan ang sarili na umikot ang mga mata niya nang marinig ang sinabi ng asawa ng kaniyang Uncle Marlon na si Mathilda. Tulad ng dati ay nakasuot muli ito ng magarang damit at puno ng mga alahas. Maaga itong dumating sa mansion ng kaniyang Lolo Salvattier dahil nalaman nito ang balita na nangyari sa kaniyang kumpanya.

"Good morning, Aunt Mathilda," without a smile, she greeted the woman. Lumapit naman ito at b****o sa kaniya. Humawak pa ito sa kaniyang mga siko ngunit nanatiling nakababa ang mga kamay niya.

"You are early. Hindi nakapaghanda ng mga pagkain ang mga kasambahay," she added when the woman distanced to her. Nasa mukha pa rin nito ang pekeng pag-aalala sa kaniya. Pero hindi non makukuha si Savannah dahil alam naman niya kung bakit ito nagpapakita ng concern ngayon sa kaniya.

At hindi siya mapapaniwala ng pag-arte nito.

"Oh, dear. It's okay. Nagdala nga ako ng breakfast! ibinigay ko na sa isang maid," pagkasabi nito non ay lumingon ito sa isang kasambahay na nasa tabi. Napasunod ng tingin si Savannah.

Si Helen ang tinutukoy nito, ang kaniyang kasambahay na forty-five years old at sampung taon na sa mansion ng lolo niya. Nakayuko ito at nakikita niya ang takot base na rin sa mga kamay  na may nginig na magkasalikop.

"They already prepared our breakfast sa garden! I invited papa, kaso mukhang he's still sleeping. Ipinatawag ko kasi sa  isang maid and he's not responding."

Nang marinig 'yon ni Savannah ay nakaramdam siya ng kaba. Her lolo is a morning person, maaga itong nagigising but how come tanghali ito ngayon? otomatikong napalingon tuloy siya sa orasan na nasa kaniyang kaliwa. 

8:30 am. 

Savannah felt nervous. Naging paranoid na siya simula nang makabalik at makasama ang lolo niya na palagi niya itong kinukumusta kahit nasa mansion lang at namamahinga.

"You go first in the garden, Aunt Mathilda. May naiwan lang ako sa room, I'll just get it," sabi niya pero ang totoo ay pupuntahan niya ang kaniyang lolo.

"Huh? I'll wait for you--"

"No, mauna ka na. Mabilis lang ako," then she turned her head to Helen who was just waiting for a command, "Ate Helen, pakisamahan po si Aunty."

"S-Sige po, Ma'am."

Nang tumalikod na siya ay wala na rin nagawa ang Aunt Mathilda niya. Malalaki ang hakbang na tinungo naman niya ang ikalawang palapag kung nasaan ang silid ng kaniyang lolo. She almost tripped when she reached the second floor but that didn't made her stop even for seconds. Nang nasa tapat na siya ng pinto ng kwarto ng kaniyang lolo ay hindi na nga siya kumatok pa at pinihit na agad niya ang seradura ng pinto.

"Lolo!"

At pagkapasok na pagkapasok nga ay sinalubong siya ng napakalakas na tunog. Napabuntong hininga na lang siya nang makita ang lolo niya na nakadapa pa sa kama at naglalaro na naman na cellphone nito.

"Oh, apo. What are you doing here?" he asked her, hindi man lang ito tumingin sa kaniya dahil pokus na pokus ang mga mata nito sa paglalaro!

(So, this is the reason why he's not yet going down?! I thought something bad happened!)

Dahil nga maaga rin talagang nagigising ang lolo niya kaya kinabahan siya! unless! ito, at naglalaro! Napahawak na lang si Savannah sa kaniyang noo at napailing. But inside her head she's thankful that her Lolo Salvattier is fine.

"I know that look, apo. I am fine. Nasa loob tayo ng mansion and my room has CCTVs. If something bad happened to me, or kahit it's a heart attack, my people would know. They're monitoring us," sagot nito at bumangon na sa kama. Ibinaba rin nito ang cellphone sa gilid ng lamesa.

"Nag-alala lang ako, lolo. Sinabi ni Aunt Mathilda na ipinatawag ka niya sa isang kasambahay but you didn't respond. I'm sorry. I overreacted."

Tumango naman ang matandang Williamson at tinapik nito ang balikat niya.

"Well, you see, I was busy playing a game at pag ganito ay hindi ako basta-basta maaaring abalahin. Saka, it's just your Aunt Mathilda. She's not that important."

Doon na siya napangisi. Savannah let out a deep breath. Makulit talaga ang lolo niya pero tama ang sinabi nito, basta pag tungkol sa games hirap itong mapatigil. 

"I'll go down now, lolo. Chi-neck lang po talaga kita because I was worried. Pupuntahan ko na si Aunt Mathilda sa garden, she's waiting and we'll have breakfast together. Ikaw po?" tanong niya.

Humalukipkip ang lolo niya at umiling pagkatapos. Naroon na rin ang seryosong ekspresyon sa mukha nito habang nakatingin sa kaniya.

"It's too early to ruin my mood. At alam mo na masisira ang mood ko kapag narinig at nakita ang Aunt Mathilda mo. I thought I made it clear to them, na hindi ko sila gustong makita sa pamamahay ko after what they did to you."

Hindi siya kaagad nakasagot. Ang tinutukoy ng lolo niya ay ang nangyari sa kumpanya, kung paano na pinigilan pa rin ng Uncle Marlon niya at Aunt Mathila ang pagiging CEO niya. (But, they didn't succeed.)

"Nakikisama lang rin ako, lolo. And... I will be careful," sagot niya.

Salvattier nodded at her. At nang muling magpaalam si Savannah ay sinabi rin ng lolo niya na bababa ito at babati kay Mathilda. Napangiti siya dahil alam niya naman na gagawin lang rin 'yon ng kaniyang lolo para sa kaniya. 

"I'll wait for you, lolo," sabi pa niya bago tumalikod.

Pumasok na sa bathroom nito ang kaniyang lolo while she walked to leave  his room. Ngunit laking gulat naman ni Savannah na pagkabukaas niya ng silid ng lolo niya ay bumungad sa kaniya ang mukha ng kaniyang bodyguard.

"Good morning, Ma'am."