May mga bagay na mahirap ngunit kailangan mong tanggapin.
Tinanggap ko ulit si Bernard. Magmula ng gabing iyon sa mansion ng kaniyang buong pamilya ay pinilit kong maging normal sa amin ang lahat. Hindi man katulad ng dati ngunit hindi naman gaanong magulo.
Iwinaksi ko rin sa isip ang mga bagay na nagpapaalala sa akin kay Andrew. Natatakot ako dahil nitong mga nakalipas na buwan ay palagi na lamang nagsusumiksik sa utak ko ang kaniyang mukha.
Nangingilabot ako sa aking sarili dahil alam kong hindi dapat.
"Honey," tawag sa akin ni Bernard. Nasa tabi ko ito at nakikiramdam.
"Bakit?" tanong ko dito. Bahagya kong sinulyapan si Bernard at nakita ko ang pag-asam sa kaniyang mga mata.
Magmula ng makita ko ang bagay na iyon at naging maayos na kami ni Bernard ay hindi na ulit namin nagagawa ang bagay na iyon. Natatakot ako. Pilit ko mang kalimutan ngunit hindi ko magawa.
Unedited. Typos and errors ahead
"Anong sinasabi mo?" tanong ko dito nang makahuma. Kita ko kaagad ang galit sa kaniyang mga mata kaya naman mas lalo akong naguluhan. "Nakikipagkita ka ba sa kapatid ko? Iniiputan niyo ako sa ulo?" Imbes na sumagot ay tanong din ang ibinato niya sa akin. Nanlaki ang mata ko sa kaniyang sinabi ngunit pinanatili kong pormal ang aking hitsura. Lumapit ako kay Bernard ng dahan-dahan at hinarap siya. Tinitigan ko siya sa kaniyang mga mata at itinuro ko ang puso ko. "Naramdaman mo ba na minsan sa pagsasama natin, hindi kita minahal? Sagutin mo ako, Bernard! Kasi kung naramdaman mo! Nararamdaman ko rin dahil sa ginagawa mo ngayon!" mariing sabi ko sa kaniya. Nakita kong nagulat siya sa aking ginawa. Nanlaki din ang kaniyang mga mata at ang biglaang pagbabago ng emsoyon nito. Bumukas-dili ang kaniyang labi ngunit wala ni isang salitang namutawi doon. "Ako ba talaga ang may kasalanan, Bernard?
Naabutan ako ng ulan at hindi ko na alam kung ano pa ang magagawa ko. Tinawagan ko na ulit si Nene at nagsabing may inutusan na itong tauhan. Malakas ang ulan na may kasamang pagkulog at pagkidlat ang malaya kong napagmamasdan sa loob ng aking sasakyan. Ang sunud-sunod na mga pagpatak ng butil nito na siyang nagpapadilim sa paligid ang labis kong kinatatakutan. Hindi kinakaya maging ng windshield ang mabilis na pag-agos nito. Napatingala ako sa aking kinauupuan at napabuntonghininga na lamang. Pagod na pagod ako dahil sa maghapong pagiging abala sa naganap na kasalan kaya't gusto ko na sanang matulog at hayaan na lamang na tumila ang ulan. Naisip kong sa mga nakalipas na taon ng aking buhay naging abala din ako. Naging abala sa mga taong itinuring kong bahagi nito. Na minahal ko ng lubos at nirespeto. Ngunit ngayon, naisip kong sumubra pala ako. Na dapat pala ay nagbigay ako para sa aking sarili ng konteng pagpapahalaga
Gulat na gulat pa rin ang mukha ni Bernard habang titig na titig sa akin. Binitiwan niya ang bata at hinayaan itong gumapang sa sahig na may placemat. Habang ang kapatid ko rin ay natigagal sa kinatatayuan nito. Galit na galit ako. Sumisikip ang dibdib ko sa sakit na nararamdaman nito. Hindi ko na pinigilan ang aking sarili at isa-isang hiniyaang pumatak ang mga luha galing sa aking mga mata. "Laura," "Ano? Magsisinungaling ka pa?!" Pasigaw kong tanong dito. Akala ko tanggap ko na. Akala ko kaya ko na. Hindi pa rin pala. Nasasaktan pa rin ako. Sobrang sakit! "Kailan pa?" halos pabulong na lamang na wika ko. Pinilit ko ang aking sarili na lumapit sa kanila. Dahan-dahan habang unti-unti ring nadudurog ang aking puso. "Laura, hindi! Mali ang iniisip mo," nahihirapang sabi nito sa akin. Umiyak ang bata sa lapag kaya naman bumaling ang tingin ng dalawa d
"Kapag nagkaanak tayo, anong ipapangalan mo?" tanong ni Bernard sa akin. Nakapulupot ang kaniyang braso sa akin habang ako naman ay paharap na nakasandal sa kaniyang dibdib. Pareho kaming hubo't hubad galing sa mainit na pagtatalik. "Laurabelle. Para kasing pangalan mo," sagot niya sa akin. Naramdaman kong hinalikan niya ang tuktok ng aking ulo kaya naman tumingala ako para makita siya. Agad akong napangiti nang tuluyan ko siyang mapagmasdan. Napakagwapo ng aking asawa at mabait pa. Nagbago siya para sa akin at ramdan kong magiging mabuti rin siyang ama sa aming mga supling. Itinaas ko ang aking kaliwang kamay at hinaplos ang kaniyang mukha. "Kapag lalaki, syempre kapangalan mo. Kasi wala si Laura kung wala si Bernard, di ba?" Nakangiting sabi ko pa. Hinuli niya ang aking kamay at hinalikan iyon. Niyakap niya ako ng mahigpit pagkat
"Nandito na tayo, Laura." pukaw sa akin ni Andrew. Sa sobrang dami ng iniisip ko, hindi ko na namalayang narating na namin ang malawak na bakuran ng mga Guerrero. Binalingan ko siya ng tingin at tinanguan. Nginitian ko rin siya ng bahagya habang siya naman ay nakatitig lang sa akin. "Huwag mo na akong ngingitian ng ganyan. Kapag nahihirapan ka, pwede ka namang magpahinga. Hindi mo pwedeng lokohin na lang ang sarili mo, Laura," mahina nitong bulong ngunit dinig na dinig ko iyon. "Galit na galit ako kay Bernard dahil sa ginawa niya sa'yo. Gusto kitang agawin. Sana pala hindi kita isinuko noon. Pero alam kong mas kailangan mong mag-isip. Ayaw ko nang dagdagan ang paghihirap mo," dagdag pa nito pagkatapos. Tumango ulit ako kay Andrew. Ramdam ko ang malasakit niya sa akin. Kitang-kita ko ito sa kaniyang mga mata. Ginagap ko ang kaniyang kamay at hinawakan iyon. Alam kong nagulat siya sa ak
"Miss Laura, ready na po ba kayo?" tanong sa akin ng isang crew. Tumango ako habang nanatiling napapikit. Kasalukuyan akong inaasiste ng aking make up artist para sa isang interview. Comeback interview to be exact on one of the biggest reality talk show in the Philippines. "Bongga na, Madam! Sobrang ganda mo talaga." kinikilig na turan ng aking make up artist. Napangiti ako at dahan-dahang binuksan ang aking mga mata. Bumungad kaagad sa akin ang aking hitsura mula sa salamin. Light make up na bumagay sa aking hindi kaputiang balat. Habang mas pinatapang naman ang aking mga mata. "Salamat. Ang galing mo rin kasi." masayang sagot ko naman dito. Ngumiti siya sa akin at binistahan pang mabuti ang aking mukha. "Kapag nandito ang asawa mo Madam, tiyak na maiinlove pa 'yon sa'yo." wala sa loob na wika pa nito. Natahimik ako sa sinabi nito at nag-iwas ng tingin. Bahagya na l
Naramdaman ko na lamang ang unti-unting pagkalas ng mga braso ni Yohan sa akin. Ang unti-unting pagpulupot ng isang tuwalya sa aking hubad na katawan at ang paggiya sa akin para maupo. "I'm sorry," sabi nito. Iminulat ko ang aking mga mata pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang iyon. Sa nanlalabong paningin ay nakita ko kaagad ang awa sa kaniyang mga mata. Pinunasan niya rin ang aking basang pisngi gamit ang kaniyang kamay. Habang hinahalikan ako ni Yohan kanina ay hindi ko na namalayang lumuluha na pala ako. Na sa lahat nang ginawa ni Bernard sa akin, may puwang pa rin siya sa puso ko. Akala ko kaya kong gawin ang ginawa niyang pagtataksil sa akin. Akala ko sa pamamagitan ni Yohan ay makakaganti na ako sa lahat ng panloloko niya sa akin. Akala ko kaya kong gawin ang pakikiapid sa iba. Ngunit hindi. Tinalo pa rin ako ng sarili ko. Hindi ko kaya dahil mahina pa ri
Nagising ako na sapo ang aking ulo. Para itong binibiyak sa sobrang sakit nito. Pumikit ako pabalik at kinumutan ang sarili. Gusto ko pang matulog ulit, para makabawi man lang sa pagod na naranasan ko sa mga nakalipas na araw. Wala rin akong gagawin kaya gusto ko pang magpahinga. Kapag nakakatulog ako ay doon ko lamang nararamdaman ang tunay kapayapaan. Unti-unti akong nilalamon ng antok nang makarinig ako ng ingay mula sa labas. Dali-dali akong dumilat at pinakiramdaman ang paligid. Ilang sandali pa ay natampal ko ang aking sariling noo. Paano ko nakalimutan na nandito nga pala si Bernard sa aking bahay? Kinutusan ko ang aking sarili at dali-daling bumangon. Ni hindi na ako nag-abala na mag-ayos. Nang sulyapan ko ang aking alarm clock ay napamura ako sa isip. Alas diyes na nang umaga at tiyak kong gutom na ito. 'Nakakainis.' pagkastigo ko sa aking sarili. Mabilis ang aking m
Laura POV San Vicente mourns for Guerrero's death Mayor Bernard Guerrero died in a car crash Hinaplos ko ang mga kataga na nakasulat sa isang lumang diyaryo. Pagkatapos ng ilang sandali ay napabuntong-hininga ako. Isinandal ko rin ang aking likuran sa kahoy na upuan habang tahimik na pinagmamasdan ang karagatan. Napakalawak nito at tila ba napakapayapa. Ang asul na tubig na humahalik sa mapusyaw na kalangitan ay napakagandang pagmasdan. Ang liwanag na nagmumula sa araw na tila nagdudulot ng bagong pag-asa sa sinuman ay nakakabighani kong titingnan. Tila ito isang obra na sadyang nilikha para sa nais makahanap ng katiwasayan. "Ano pong nangyari sa prinsipe? Nasaan na po, siya?" Isang maliit na boses ang umagaw sa aking nagliliwaliw na isip. Itinagilid ko ang aking ulo at tiningnan ito sa aking tabi. Naglalaro ito ng buhangin habang ang mga malilit na
Bernard POVNapakaganda.Iyon ang unang salita na naisip ko nang tumanaw ako sa ibaba ng school ground. Tinuturo nina Gary at Arnel ang dalawang babae na nakaupo roon. Napakunot pa ang noo ko nang makilala ang isa sa mga iyon. Ang babaeng binigyan ko ng panyo kanina. Pero, hindi sa kaniya natuon ang atensyon ko kundi sa kasama nito. Laura. Katulad nito ay napakaganda din ng pangalan nito."Bernard, bakit mo ako hihiwalayan?"Binalingan ko kaagad si Lani, ang pinakabago kong nobya. Nakahiga ito sa kama habang nakabalot ng kumot ang hubad na katawan nito. Kakatapos lang naming magpalabas ng init sa katawan nang sabihin ko dito ang talagang gusto ko."Hindi nga kita, mahal! Pasensya ka na. Alam mo naman na hindi ako seryoso sa'yo, di ba?!" may halong inis na sagot ko sa tanong nito.Napaiyak ito sa sinabi ko. Nakita ko pa ang pag-alog ng balikat nito habang impit na umiiyak.
Andrew POVPalagi akong nagpupunta sa rooftop kapag libreng oras. Mahilig ako magsyesta kapag tanghali at walang klase. Tahimik kasi ang lugar at mahangin. Masarap matulog."Ikaw lang talaga ang mahal ko. Maniwala ka naman sa akin?"Boses kaagad ng babae ang narinig ko galing sa kung saan. Kakapasok ko pa lang sa rooftop kaya napakunot kaagad ang noo ko. Sayang naman ang syesta ko kung madidisturbo lang ng maingay na babae.Araw-araw nandoon ang babae para mag-ensayo. Akala ko sasali ito sa contest pero nalaman kong mahilig talaga itong umarte. Palagi ko rin itong pinagmamasdan. Malayo mula dito para hindi ito mailang. Masasabi ko rin na magaling ito.Napapangiti na lang ako kapag sinasampal o sinasabunutan nito ang sarili. Minsan pa ay tatawa ito na parang baliw. Tumitingala sa langit pagkatapos ay iiyak. Napailing pa ako minsan nang maupo ito sa sahig ng rooftop. Kung may makakakita dito
Lara POV"Shhh, huwag kang maingay.""Kuya, bakit po?" tanong ko dito.Mabilis na inilagay ni Kuya ang kaniyang kamay sa aking bibig. "Sabing 'wag kang maingay!" Nanlilisik ang mga mata na wika pa nito.Kinabahan kaagad ako sa inaakto ni Kuya. Lalo na nang mas inilapit niya pa ang mukha sa akin. Nakahiga ako sa aking kama habang siya naman ay nakatanghod sa akin."Nakakatakot ka, Kuya!" bulalas ko nang pakawalan nito ang aking bibig. "Nay! Tat-""Gusto mo ba, si Laura na lang?"mahinang bulong nito sa aking tainga matapos akong kubabawan. Inilagay din nito ang kamay pabalik sa aking bibig.Ang takot ko ay mas nadoble nang banggitin nito ang aking kakambal. Magkasama kami ni Laura sa kuwarto ngunit, wala ito ngayon dahil nasa bahay ng isang kaibigan.Umiling ako kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata. Disi-sais
"Saan ba kasi tayo, pupunta?" Nakataas ang kilay na tanong ko kay Bernard. Nasa tabi ko ito at seryosong nagmamaneho. Nakatuon ang mga mata nito sa harap habang may munting ngiti sa labi.Inirapan ko na lamang ito nang hindi ito sumagot. Nagkibit-balikat ako at inayos na lamang ang sarili. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Hindi niya rin sinasagot ang mga tanong ko. Para itong pipi sa sobrang silyado at ingat sa mga salita nito."Basta," sa wakas ay wika nito.Sinulyapan ko ito ng bahagya sabay tango. Nakita ko pa ang pagsulyap din nito sa akin sabay ngiti na sinuklian ko naman. Hindi na rin ako nagtanong pa ng kahit ano. Hinayaan ko si Bernard sa gusto niya. Kung saan man kami pupunta. Nagpatianod ako sa lahat."Antok ka na?" wika nito kapagkuwan."O-Oo. Malayo pa ba tayo?" tanong ko dito habang ang ulo ay nakasandal sa gilid ng bintana. Pinagalitan ko pa ang sarili dahil hindi man la
Kasabay nang malalakas na hampas ng hangin ay ang nagliliyab na mga damdamin na matagal nang nakabaon. Kasabay ng paghampas ng ulan ay ang mga ungol ng kaluwalhatian. Damang-dama ko sa kaibuturan ng aking puso ang pagpapaubaya. Ang pagsuko sa lahat ng sakit at ang muling pagkagising ng isang natutulog na damdamin.Nang matapos ang isang mainit na tagpo ay pareho kaming hinihingal ni Bernard na napatihaya sa kama. Ang lamig na dulot ng panahon ay hindi nagawang maibsan ang aming nag-iinit na pakiramdam. Ang apoy na gumising sa puso kong matagal nang nakabaon ay muling nagliyab."Laura, patawarin mo na ako. Hindi man ako perpekto pero mahal na mahal kita." halos pabulong na sabi nito.Napabuntong-hininga ako sa sinabi ni Bernard. Agad akong tumagilid at pinulupot ang hubad na katawan sa isang kumot. Lumayo din ako sa kaniya ng bahagya at tinalikuran ito.Sa nangyari ay hindi ko alam kung ano ang dapat kong s
Tahimik akong pinagmamasdan ang mga tao sa aming harapan. Kahit tirik ang araw at nakatayo sa malawak na gym ng kanilang baranggay ay nakangiti pa rin ang mga ito habang nakatanaw kay Bernard at sa mga kaalyado nito na nagsasalita at nagpapahayag ng kani-kanilang plataporma."Gusto mo ba nang maiinom, Hija?" bulong sa akin ng Nanay ni Bernard.Agad ko itong binalingan. Ngumiti din ako sabay iling, "Hindi po, Mama. Salamat na lang po," magalang na tanggi ko.Napangiti ito at tumango sa aking tugon. Bumalik rin ang tingin nito sa aming harapan. Nasa entablado kami at nakaupo kasama ang mga kandidato. Maging ang Tatay ni Bernard ay prente din ang pagkakaupo katabi ang asawa nito. Nakangiti pa ito sa lahat na tila ba masayang-masaya."Mayor! Suportado ka namin!""Mayor! Mayor! Mayor!""Oo nga! Sure win ka na, Mayor!"Napangiti ako nang marinig ang sigawan ng m
Hindi ko na hinintay na ipagtulakan pa nila ako paalis. Mabilis ang aking mga hakbang habang nagpupuyos ng sakit sa aking dibdib. Lakad takbo ang ginawa ko para lamang makaalis sa lugar na iyon. Hindi ko rin alam kung dapat ko bang paniwalaan ang sinabi ni Lara sa akin kanina.Habang sinasabi niya ang mga katagang 'yon ay ang pagkadurog din ng aking pagkatao. Nasasaktan ako sa mga nangyayari. Naguguluhan ako sa lahat. Sa direktang pagtakwil ni Nanay sa akin at sa rebelelasyon ni Lara na hindi ko alam kung totoo."Mayora? Ano po ang nangyari sa inyo?" tanong ng isang tricycle driver.Ikinurap-kurap ko ang aking mga mata. Hindi ko na namalayan na nakarating na pala ako sa Toda ng mga namamasada. Sa sobrang sakit ng dibdib ko parang may sariling isip din ang mga paa ko kung saan ako dadalhin nito.Babalik na naman ba ako sa dati? Magpapakaalipin na naman ba ako sa sakit?Pakiramdam ko n
"Kapag nasasaktan ka, walang nakakahigit na nakakaalam sa 'yong pagdurusa kundi Siya. Kapag naguguluhan ka, kumapit ka lang at maniwala sa Kaniya."Ang lahat ay tahimik habang nakikinig sa liturhiya ng pari sa aming harapan. Linggo ngayon, at nakasanayan na ng pamilya nina Bernard na magsimba tuwing umaga. Isa ito sa dahilan kung bakit minahal sila nang mamamayan ng San Vicente."Ang pagmamahal ng Diyos ay hindi lamang para sa isa. Hindi lamang para sa'yo, sa akin, sa kaniya, kundi para sa lahat. Ang pag-ibig Niya ang siyang nagbubuklod sa sanlibutan. Kaya kapatid, kung inaakala mo na mag-isa ka na lang. Kung pakiramdam mo iniwan ka na nang lahat. Pwes, mali ka! Dahil Siya! Hinding-hindi ka Niya iiwan. Manalangin tayo," wika nito bilang pagtatapos nang liturhiya.Sa lahat ng narinig ko mula dito, pakiramdam ko para iyon sa akin. Lahat ay tumagos sa aking puso maging sa kaibuturan ng aking pagkatao.Ipiniki