HINAWAKAN ni Kai ang kamay ni Blessie para sabihin na ihanda nito ang sarili sa kanyang mga susunod na maririnig. Huminga muna nang malalim si Dr. Rayleigh bago itong magsimulang magsalita.
“This might shocked you so prepare yourself,” paalala ni Dr. Rayleigh.
Sabay napahugot nang malalim na hininga si Blessie at Dr. Rayleigh.
“In year 2005, you'll remember that they both died in a car accident. You were there when it happened and you're the only person who survived from that accident,” panimulang saad ng doktor.
Hindi umimik si Blessie. Gulat at pagkirot sa kanyang dibdib ang kanyang nararamdaman nang sandaling iyon. Pilit nitong ikinumpas ang sarili bago magsalita ngunit bigo ito nang kumawala sa kanyang mga mata ang luhang pilit niyang pinipigilan.
“Mama! Papa!” sigaw ni Blessie at umiyak nang malakas.
Nang sandaling iyon ay mistulang bata si Blessie na inaway ng mga batang pasaway.
“Mama… papa…
“I CAN’T stay here any longer.” Dagdag pa ni Blessie. Niyakap ni Kai ang dalaga nang mahigpit. “Uuwi na tayo. Tahan na,” alo ng binata. “Who is he? Why does he keep forcing me to remember him? It really creeps me out of him,” sumbong ni Blessie na takot na takot. “Just forget him. He doesn’t matter,” wika ni Kai. Dahil sa nangyari ay pinilit ni Kai na mailabas si Blessie sa ospital nang araw na ‘yon. Nagsagawa ang mga doktor ng mga test kay Blessie bago nila pinahintulutan na makauwi ang dalaga. Halos dapit-hapon na nang makaalis sina Kai at Blessie sa ospital kung kaya’t napagpasyahan ni Kai na dalhin muna ang dalaga sa dagat para bigyan ito ng sariwang hangin para maalis ang alaala nito ang nangyari kaninang umaga. Kitang-kita ng dalaga ang pagbahid ng kulay kahel na araw sa asul na karagatan ng Long Beach na napakagandang pagmasdan. “What a dramatic scenery!” bulalas ni Blessie na patuloy na namama
NAKARATING ng bahay sina Kai at Blessie na hindi nababasag ang katahimikang namamagitan sa kanilang dalawa. Iyon ang ibinigay ni Kai kay Blessie dahil alam niyang iyon ang kailangan nito lalo na masyado itong naguguluhan sa mga nangyayari lalopa’t ang katauhang meron ito ay ang walong taong gulang na bata walang kaalam-alam sa gaanong mga bagay. Muling napatiim-bagang si Kai sa tuwing nananariwa sa kanyang isipan ang nangyari kani-kanina lang. Gusto nitong patayin si Trey ngunit hindi niya maaaring ilagay ang dahas sa kanyang mga kamay. Hindi niya hahayaang madungisan ang kanyang mga kamay dahil sa isang baliw na tulad ni Trey. Pinagmasdan ni Kai si Blessie na tahimik na naglalakad papasok ng bahay ngunit bigla siyang napatakbo papalapit sa dalaga na babangga sa poste ng bahay. ‘Shit!’ Napalingon sa kanya ang dalaga na parang wala sa sarili nitong katinuan dahilan para mabilis niya itong niyakap. “You don’t have to try…”
UMAGA pa lang ngunit napansin ni Kai ang panlalata ni Blessie. Nilapitan niya ito at tumabi sa kinauupuan ng dalaga. “Baby, aren’t you feeling well? You look like sick,” pag-aalalang tanong ni Kai. “I’m fine,” sagot ni Blessie na ngayon ay hawak ang ulo dahil nahihilo ito. “Hindi ka okay, baby. Ilang araw ka ng gan’yan.” “I’m just exhausted,” sabi nito sabay takip ng kanyang mata ng braso nito. Napakunot-noo si Kai. “How did that happened? Natutulog tayo ng maaga and I did all the household chores. I never let you do any of it then how come you feel exhausted?” nagtatakang tanong ni Kai. “I don’t know either, babe.” “Hindi kaya may kinalaman sa pagbubuntis mo iyang nangyayari sa ‘yo? Magpatingin kaya tayo sa doktor nang malaman natin kung anong nangyayari sa ‘yo?” suhestiyong saad ni Kai sabay haplos sa pisngi ng dalaga at sinusubukang alisin ang pagod na gumuguhit sa mukha ni Blessie.
HAWAK-HAWAK ni Trey ang kamay ng dalaga at akmang pataas na ito ng k’warto nang biglang hatakin ni Kai ang dalaga.“What the hell are you doing?” kunot-noong tanong ni Kai.“Obviously we’re going to sleep?”Tinuro ni Kai ang orasan. “It’s already my turn for her.” Anito sabay agaw sa kamay ng dalaga at tinabig si Trey patabi ng daan nang makadaan sila ng dalaga.Napapalatak ng may inis si Trey ngunit mabilis itong nawala nang iwanan ito ng halik ni Sittie. “I’ll make up to you tonight,” bulong nito bago tuluyang nakaakyat ng k’warto.Hinayaan na lamang iyon ni Trey at nahiga sa sofabed na nasa sala dahil nakaramdam na rin ito ng pagod matapos ang magdamag na araruhan nilang dalawa ni Sittie, samantala sina Sittie nagpasyang bumalik sa pagtulog subalit ng akmang hihiga na ito ay bigla itong pigilan ni Kai.“What are you doing?” tanong ni Sittie.
“Kumusta siya dok?” mabilis na tanong ni Trey nang matapos tignan ng doktor si Blessie.“She’s fine. Nothing to worry she’ll gain her conscious when her shock suppress.” Ani ng doktor.
Nilamon ng dilim ang liwanag ng araw at binalot ito ng kadiliman at katahimikan. Isang hithit sabay buga ang nagbibigay ng kaunting init kay Trey sa madilim na paligid na balot ng lamig dulot ng simoy na nagmumula sa dagat na hindi kalayuan doon. Muling hinithit ni Trey ang sigarilyong hawak-hawak niya hanggang sa marating ang dulo nito bago tuluyang itinapon. Dahan-dahan nitong ibinuga ang usok sa kan’yang bibig kasabay ng kan’yang mga agam-agam. Tinignan niya ang relo at gumuhit ang ngiti sa kan’yang mga labi. “It’s showtime!”
Sa kabilang banda habang abala ang lahat na malaman ang katotohanan, pinuno naman ng kaba at pag-aalala si Robert.Philippines,
“Wow!” manghang bulalas ni Blessie nang tumambad sa kan’ya ang malaking signage ng Hollywood habang binabagtas nila ang kahabaan ng Griffith Park. “First time kong makita ‘yan in person! Lagi ko lang ‘yan nakikita sa Looney Tunes, ‘yong dumaan si Road runner kasi hinahabol siya ni Taz.”Natawa si Kai sa kan’yang narinig. “Hi 8-year old Blessie,” panunuksong bati ni Kai sa dalaga.
“Janine, dito mo ilagay,” utos ni Ana sa kan’yang tauhan. Lumingon ito at nakita si Marco. “Marco, naayos mo na ba ‘yong lights? Naitanong mo na rin ba ‘yong sounds si Fr. Pabillo natawagan mo na ba? 6pm dapat nandito na siya,” ani Ana.“Nasabihan ko na po, Ma’am Ana. Okay na po ang lahat. Sakura petals na lang po ‘yong kulang. Hinihintay ko lang po si Henry at pinakuha ko po sa kan&rsquo
Isang sunod-sunod na pagtawa ang narinig kay Blessie dahilan para matuon lahat ng atensyon sa kan’ya. Umalis sa pagkakayakap ni Kai ang dalaga at hinarap si Mrs. Tanteo na may kakaibang ngisi sa kan’yang labi.“Kaya ba madali lang sa ‘yo na patayin ang mga magulang ko? Pati isang musmos na tulad ko na walang kamalay-malay sa nangyayari ay nagawa mong idamay,” nakangising saad ng dalaga. Lahat ay nagulat sa malaking pa
“Bumalik na ba ang alaala mo?” diretsahang tanong ni Kai kay Blessie na umaasang sana ito na nga ang tunay na Blessie at hindi ang batang si Blessie.Umiling ito. “May ilang alaala akong biglang naalala pero hindi ko pa maalala lahat,” sagot ni Blessie na patuloy pa rin sa pagbuhos ng kan’yang mga luha.
“Wow!” manghang bulalas ni Blessie nang tumambad sa kan’ya ang malaking signage ng Hollywood habang binabagtas nila ang kahabaan ng Griffith Park. “First time kong makita ‘yan in person! Lagi ko lang ‘yan nakikita sa Looney Tunes, ‘yong dumaan si Road runner kasi hinahabol siya ni Taz.”Natawa si Kai sa kan’yang narinig. “Hi 8-year old Blessie,” panunuksong bati ni Kai sa dalaga.
Sa kabilang banda habang abala ang lahat na malaman ang katotohanan, pinuno naman ng kaba at pag-aalala si Robert.Philippines,
Nilamon ng dilim ang liwanag ng araw at binalot ito ng kadiliman at katahimikan. Isang hithit sabay buga ang nagbibigay ng kaunting init kay Trey sa madilim na paligid na balot ng lamig dulot ng simoy na nagmumula sa dagat na hindi kalayuan doon. Muling hinithit ni Trey ang sigarilyong hawak-hawak niya hanggang sa marating ang dulo nito bago tuluyang itinapon. Dahan-dahan nitong ibinuga ang usok sa kan’yang bibig kasabay ng kan’yang mga agam-agam. Tinignan niya ang relo at gumuhit ang ngiti sa kan’yang mga labi. “It’s showtime!”
“Kumusta siya dok?” mabilis na tanong ni Trey nang matapos tignan ng doktor si Blessie.“She’s fine. Nothing to worry she’ll gain her conscious when her shock suppress.” Ani ng doktor.
HAWAK-HAWAK ni Trey ang kamay ng dalaga at akmang pataas na ito ng k’warto nang biglang hatakin ni Kai ang dalaga.“What the hell are you doing?” kunot-noong tanong ni Kai.“Obviously we’re going to sleep?”Tinuro ni Kai ang orasan. “It’s already my turn for her.” Anito sabay agaw sa kamay ng dalaga at tinabig si Trey patabi ng daan nang makadaan sila ng dalaga.Napapalatak ng may inis si Trey ngunit mabilis itong nawala nang iwanan ito ng halik ni Sittie. “I’ll make up to you tonight,” bulong nito bago tuluyang nakaakyat ng k’warto.Hinayaan na lamang iyon ni Trey at nahiga sa sofabed na nasa sala dahil nakaramdam na rin ito ng pagod matapos ang magdamag na araruhan nilang dalawa ni Sittie, samantala sina Sittie nagpasyang bumalik sa pagtulog subalit ng akmang hihiga na ito ay bigla itong pigilan ni Kai.“What are you doing?” tanong ni Sittie.
UMAGA pa lang ngunit napansin ni Kai ang panlalata ni Blessie. Nilapitan niya ito at tumabi sa kinauupuan ng dalaga. “Baby, aren’t you feeling well? You look like sick,” pag-aalalang tanong ni Kai. “I’m fine,” sagot ni Blessie na ngayon ay hawak ang ulo dahil nahihilo ito. “Hindi ka okay, baby. Ilang araw ka ng gan’yan.” “I’m just exhausted,” sabi nito sabay takip ng kanyang mata ng braso nito. Napakunot-noo si Kai. “How did that happened? Natutulog tayo ng maaga and I did all the household chores. I never let you do any of it then how come you feel exhausted?” nagtatakang tanong ni Kai. “I don’t know either, babe.” “Hindi kaya may kinalaman sa pagbubuntis mo iyang nangyayari sa ‘yo? Magpatingin kaya tayo sa doktor nang malaman natin kung anong nangyayari sa ‘yo?” suhestiyong saad ni Kai sabay haplos sa pisngi ng dalaga at sinusubukang alisin ang pagod na gumuguhit sa mukha ni Blessie.