Raisha’s POVKakampi ko lang ang sarili ko simula pa nung unang laban ko sa buhay. Wala rin ibang mas nakakaintindi sakin kundi sarili ko lang din. Pero nung dumating sa buhay ko ang batang dinadala ko ngayon sa aking sinapupunan, nagkaroon ako ng kakampi. Nagkaroon ako ng pag-asa na muling bumangon muli. Ang anak ko. Siya lang ngayon ang aking masasandalan. Lumaki akong may takot sa ibang tao lalo na sa mga kalalakihan dahil alam ko ang tanging hanap nila, ang katawan ko. Pero ang kinalakihan kong takot ang naging puhunan ko para makaraos sa araw-araw at makapag provide sa pamilya. Tiniis kong maging bayarang babae, maghubad sa harap ng kalalakihan at lunukin ang dangal na ni minsan hindi naman namayani sakin. Mas matimbang ang pera sa lahat ng aspeto dahil kung wala ka nito, talo ka sa maraming bagay. Alipin ka lang ng mga abusado. Dahil pinapakain lamang sayo ay pera. Pinahid ko ang mga luhang lumandas sa aking pisngi. Pansamantala akong mananatili rito sa Montenegro Manor dahil an
Raisha’s POVPagmulat ko ng mata, hindi ko alam kung nasaan ako.Mabigat ang talukap ng mga mata ko, parang may bumabara sa isip ko na hindi ko mawari. Sa paligid, puting kisame at halimuyak ng sariwang hangin ang sumalubong sa akin. Malamig ang dampi ng hangin sa balat ko, at may tunog ng alon na nagmumula sa di-kalayuan.‘Saan ako?’Napakurap ako, pilit inaalala ang nangyari. Ngunit sa bawat pagsubok kong balikan ang nakaraan, parang isang usok na hindi ko mahawakan ang sagot. May pira-pirasong larawan sa isip ko, mga matang puno ng galit, isang sulat, at isang malalim na dagat.Hinawakan ko ang ulo ko, napangiwi sa sakit na dumaloy sa sentido ko. Parang may hinuhukay sa loob ng utak ko na hindi ko kayang abutin. Sinubukan kong bumangon, ngunit mahina pa rin ang katawan ko.Doon ko lang napansin ang isang matandang babae na nakaupo malapit sa bintana, nakatanaw sa malawak na karagatan. Napalingon siya sa akin, at agad na lumapit.“Gising ka na, iha.” Mahinahon ang boses niya, ngunit
Raisha’s POV“T-Tatay Tomas?” Nauutal kong ulit sa pangalan niya. Hindi pamilyar. Walang kahit anong sumagi sa isip ko na nagpapatunay na kilala ko siya.Ngunit bakit may bumabangong takot sa puso ko?Napansin ko ang pagkislap ng mata niya. Parang may bahid ng galak, ngunit may kung anong mali. Hindi ko maipaliwanag, pero may bumubulong sa loob ko na hindi ko siya dapat pagkatiwalaan.“A-anak, halika na,” mahinahong sabi niya habang dahan-dahan siyang lumalapit sa akin. Nais niya pang hawakan ang aking kamay ngunit inilayo ko ang aking sarili. Lalo akong napaatras, ramdam ang panlalamig ng kamay ko. Hindi ko alam kung bakit nanginginig ako sa presensya nila. Gusto kong tumakbo, pero saan?Muling nagpalitan ng tingin ang dalawang lalaking kasama niya. Ang isa ay nagkrus ng braso, ang isa nama’y ngumisi, parang may kung anong plano sa isip.“Anak, huwag ka nang matakot. Alam kong naguguluhan ka, pero ako ang tunay mong pamilya. Pinaghahanap kita nang matagal, kaya sumama ka na sa amin,”
Hawak ng lalaki ang kamay ko habang patakbo kaming tumatakas papasok sa isang eskinita. Nakita ko pa ang mga tao sa isla na takhang tumatakbo kami ng kasama ko. Ang tatlong lalaki kanina na naiwan namin, ngayon ay nadagdagan na ng apat na kalalakihan. Mukhang ako talaga ang sadya ng mga ito. Sino ba talaga ako at bakit parang may atraso ako sa kanila? Masamang tao ba ako? May pinagkakautangan? Kapwa kami habol-hininga ng kasama ko, at rinig na rinig ko ang tunog ng mga yapak sa likuran namin. Kailangan naming makalayo. Pero habang tumatakbo, parang may bumabagabag sa loob ko—isang pakiramdam na hindi ko maipaliwanag."Konti na lang, Rai. Malapit na tayo sa ligtas," aniya habang hinihila ako paabante. Kita ko kung siya kaderterminado na mailayo ako sa mga lalaki.Rai? Bakit parang hindi pamilyar sa akin ang pangalang ‘yon? Parang may kung anong bumangga sa loob ko—isang piraso ng sarili kong alaala na hindi ko mahawakan.Huminto ako bigla, pinigilan ang kamay niyang nakahawak sa akin.
Hawak ni Xander ang kamay ko habang nagmamadali kaming lumabas sa likuran ng maliit na clinic kung saan ako nagising. Nakayakap sa akin ang malamig na hangin ng gabi, ngunit hindi ito kayang patayin ang apoy ng kaba sa dibdib ko. Wala akong ibang alam kundi ang isang bagay—kailangan kong makalayo. At si Xander lamang ngayon ang aking mapagkakatiwalaan sa mga oras na ito. "Sumakay ka na, Rai. Mabilis tayo dapat bago pa nila tayo mahanap," mahina ngunit mariing sabi ni Xander habang binubuksan ang pintuan ng itim na SUV. Dahan-dahan akong pumasok, ramdam ko pa rin ang panginginig ng katawan ko. Alam kong may mga tanong akong gustong masagot, pero wala nang oras. Ang alam ko lang, kailangan kong protektahan ang sarili ko… at ang dinadala ko sa sinapupunan.Nagsimula nang tumakbo ang sasakyan sa madilim na kalsada. Tahimik kaming dalawa. Napuno ng tunog ng makina at hina ng paghinga ko ang loob ng sasakyan. Ilang saglit pa, hindi na ako nakatiis."Xander… bakit mo ako tinutulungan? Kasi
Malamig ang simoy ng hangin sa loob ng kwarto, banayad na dumadampi sa aking balat habang nakadungaw ako sa malawak na bintana ng hotel namin ni Xander. Isang linggo na kaming nasa Hawaii—malayo sa gulo, sa ingay, at sa mga taong pilit akong hinahabol. Pero kahit gaano kalayo, hindi ko matakasan ang sarili kong isip.Dahan-dahan kong hinaplos ang tiyan ko, pinapakiramdaman ang munting kiliti na parang paalala—hindi na ako mag-isa. Hindi pa halata, pero alam kong nariyan siya. Ang anak ko. Isang lihim na kahit ako, hindi ko pa rin lubos na maintindihan.Paano kung bumalik ang alaala ko? Paano kung ang katotohanang pilit kong tinatakasan ay bumalik at guluhin ang tahimik kong mundo?"Rai? Okay ka lang ba?"Narinig kong tanong ni Xander mula sa likuran, mababa ang boses niya, parang nag-aalalang baka masyadong malakas ang tunog ng mundo para sa akin ngayon.Napalingon ako sa kanya at tipid na ngumiti. Hindi ko na mabilang kung ilang beses niya akong tinanong niyan sa loob ng isang linggo
Terrence's POVI swirled the deep red wine in my glass, watching the way it clung to the sides before taking a slow sip. The silence of my office was deafening, a stark contrast to the chaos in my mind. My fingers tapped against the wooden desk, the weight of regret pressing down on me like a fucking vice.I had spent months drowning in my own torment, every breath a reminder of what I had lost. The moment Raisha disappeared, my world crumbled, leaving nothing but an empty shell of the man I used to be.Our home felt like a graveyard—cold, lifeless, filled with memories that mocked me at every turn. Her scent still lingered on our sheets, a cruel ghost that haunted my sleepless nights. Every time I closed my eyes, I could see her—her soft, tear-streaked face, the pain I had carved into her heart, the fear in her eyes when she walked away from me.And fuck, I let her go.What kind of man does that? What kind of husband, what kind of father?I was supposed to be a goddamn mafia boss, po
Terrence’s POVThe jet hadn’t even fully stopped when I was already out of my seat, fingers gripping the armrest like it owed me answers. My lungs burned with every breath. Hawaii’s night air met me with a warm breeze, but it didn’t calm the storm that was ripping through my chest.Lucas trailed right behind me, his stance tight, every muscle in his body ready to strike. Neither of us said a word. We didn’t need to. The silence between us screamed louder than bullets—this was it. We’d followed the trail across oceans, through blood and betrayal, and it led us here: a secluded beach house at the edge of Oahu.It looked peaceful. Untouched. The kind of place lovers would disappear to, not a battlefield.But I wasn’t here for peace.I was here for my wife.My boots landed hard on the wooden path leading to the house, the creaking under my weight syncing with the crash of waves in the distance. The smell of the sea lingered in the air—salt, sand, and something sharp underneath it. Metal.
Raisha's POVAng dilim ng paligid ay tila sumasalamin sa gulo ng isipan ko. Nasa loob kami ng isang abandonadong safehouse—sira-sira ang mga pader, may mga basag na bintana, at ang amoy ng amag ay kumakapit sa bawat sulok. Pero sa kabila ng lahat, dito ako dinala ni Terrence matapos kaming habulin ng mga tauhan ni Xander."You need to rest," sabi niya, habang inaayos ang lumang sofa na may punit-punit na upholstery. "It’s not much, but it’s safe—for now."Umupo ako, hawak-hawak ang tiyan ko. Ramdam ko ang pagod ng mga anak ko sa loob. "Salamat," mahina kong tugon.Tahimik siyang umupo sa tabi ko, ang mga mata'y nakatuon sa akin. "Raisha, I know this is overwhelming. But I need you to trust me."Tumingin ako sa kanya, pilit inaalala ang mga alaala na tila nawala. "I want to, Terrence. But I don't remember anything."Huminga siya ng malalim, ang kanyang mga mata'y puno ng sakit. "I understand. But know this—I will do everything to protect you and our children."Napayuko ako, pinipigilan
Raisha's POVMABILIS ANG HAKBANG ko kahit hindi ko alam kung saan ako patungo. Parang ang ingay ng mundo kahit tahimik naman ang paligid. Pati ang mga huni ng ibon sa Malesice Park, parang biglang naging sigaw na humahabol sa akin. Tuluy-tuloy ang iyak ko habang pinipilit kong itago ang sarili sa lilim ng mga puno. Kahit sobrang sakit ng puson ko, hindi ako huminto. Kinakabahan na baka maabutan ng mga humahabol sakin. Mabuti na lamang at nakalayo ako sa isang lalaki kanina, narinig ko na tinawag niya ako sa aking pangalan. Mukhang hindi rin mapagkakatiwalaan. Madami talaga ang gusto akong saktan pati na ng mga anak ko. Kailangan naming makalayo. Kailangan ko silang protektahan. “My twins… kapit kayo kay Mommy ha… kailangan nating lumayo, kailangan nating maging ligtas…”Bawat hakbang ko ay parang may tinatakasang multo. Hindi lang si Xander. Hindi lang 'yung mga kasabwat niya. Kundi pati ang sakit ng mga kasinungalingang tinanggap ko bilang totoo. Bakit ba kasi nawalan ako ng alaala?
Raisha’s POVGAYA ng inaasahan ko ay sinamahan ulit ako ni Xander. Pero sa ibang park niya ako dinala, dito sa Malesice Park. Hindi ko alam kung bakit pero ang tahimik ng lugar na ’to. Para bang... pinipilit akong kalmahin kahit ang gulo-gulo sa loob ko. The trees sway lazily, and the scent of fresh grass lingers in the air. Nakakagaan. Nakakapanatag. For the first time in weeks, parang nakakahinga ako nang maluwag.I look down at myself. Suot ko pa rin ’yung simple cream-colored knitted dress na pinili ni Xander para sa akin kaninang umaga. Soft, stretchy, and comfortable for my seven-month baby bump. Sabi niya bagay daw sa ’kin. That it makes me look calm and gentle—exactly what I don’t feel inside.Napahawak ako sa tiyan ko. My baby. The only thing that keeps me grounded. The only proof that I had a past before everything blurred into nothing.“Are you okay?”Napalingon ako kay Xander. Nakaupo siya sa tabi ko, isang siko nakapatong sa backrest ng bench habang nakatitig sa akin. His
Raisha’s POVMay kakaiba.Hindi ko maipaliwanag kung anong pakiramdam ‘to pero simula pa lang kanina habang nakaupo kami ni Xander sa park, parang may mabigat na bumabalot sa paligid, lalo na rin sa pagitan naming dalawa. Akala ko pagod lang ako. O baka dahil buntis ako kaya overreacting ako sa mga simpleng bagay. Pero the way he looked at me kanina... hindi siya ‘yung Xander na kilala ko. Hindi siya ‘yung bestfriend ko. ‘Yung taong nag-aalala sakin palagi. ‘Yung laging masaya. Maingay. Malambing.Kanina, habang nakatitig siya sa kawalan, parang may ibang tao sa loob ng katawan niya. Ibang mata. Ibang lakad. Ibang kilos. Parang anytime may sasabog sa kanya. "Rai, tara, need na natin umuwi… magpahinga ka na." Napatango na lang ako. Umakbay siya, and I leaned into him, gaya ng nakasanayan. Pero sa loob-loob ko, tinatanong ko ang sarili ko—bakit parang may lamat na sa tiwala ko sa kanya? Bakit parang may tinatago siya?Madalas kong mapanaginipan ang mga piraso ng aking alaala—yung hind
Xander's POVI've always been a good actor. The kind of actor who knew how to smile with sincerity, laugh with ease, cry with sympathy. Pretending to be Raisha’s gay best friend was the easiest role I ever played—because I got to stay close to her, protect her… or so she thought.The truth? I never wanted to protect her. I wanted to use her. Siya lang naman kasi ang sagot para mapabagsak ko ang mga kumakalaban sakin. At mas lalo kong pagbubutihan ang actingan ko para mas makuha ko ang loob niya. Lalo pa’t wala siyang maalala ngayon. Alam kong nag-iisip din itong babaeng ito. Hindi pa rin mawawala sa dugo niya ang pagiging Montenegro, mauutak at tuso. I clenched my fists. Montenegro tss. Totoo naman ang sinabi ko kay Raisha na yung Kuya niya ay minurder ang isang clan na naglelead kung na saan siya. Ang clan na mayroong 350 katao, pinatay niya lahat ng mag-isa lang. Ang tindi ng galit ni Lucas nung malaman niyang nawawala ang kapatid niya. Isama pa ang galit ng isang Terrence Ashford n
"Boss, there’s movement in Prague. May nakapagsabi sa isa sa ating mga sources, a woman matching Raisha’s description was seen escorted out of a safe house by the Luceros."Carlos’ voice cut through my thoughts like a blade. I turned to him, jaw clenched. "Show me."He tossed a folder onto the table. Inside were blurry surveillance photos. A woman with her face partially covered, but those eyes—God, those eyes looked like hers."She’s under heavy guard," Lucas said. "It’s like they’re hiding a ghost."A twisted grin spread across my face. "Then it’s time we haunt them."Within hours, we were in the air. The jet roared across the sky while my mind screamed louder. This could be it. Another shot. Another piece to the puzzle. And even if it wasn’t her—Someone would bleed for daring to pretend.We arrived in Prague under cover of night, our people already deployed. I watched the monitors from our mobile command center as we tracked the convoy. I didn’t blink. I couldn’t. I sat forward, e
Terrence’s POVThe jet hadn’t even fully stopped when I was already out of my seat, fingers gripping the armrest like it owed me answers. My lungs burned with every breath. Hawaii’s night air met me with a warm breeze, but it didn’t calm the storm that was ripping through my chest.Lucas trailed right behind me, his stance tight, every muscle in his body ready to strike. Neither of us said a word. We didn’t need to. The silence between us screamed louder than bullets—this was it. We’d followed the trail across oceans, through blood and betrayal, and it led us here: a secluded beach house at the edge of Oahu.It looked peaceful. Untouched. The kind of place lovers would disappear to, not a battlefield.But I wasn’t here for peace.I was here for my wife.My boots landed hard on the wooden path leading to the house, the creaking under my weight syncing with the crash of waves in the distance. The smell of the sea lingered in the air—salt, sand, and something sharp underneath it. Metal.
Terrence's POVI swirled the deep red wine in my glass, watching the way it clung to the sides before taking a slow sip. The silence of my office was deafening, a stark contrast to the chaos in my mind. My fingers tapped against the wooden desk, the weight of regret pressing down on me like a fucking vice.I had spent months drowning in my own torment, every breath a reminder of what I had lost. The moment Raisha disappeared, my world crumbled, leaving nothing but an empty shell of the man I used to be.Our home felt like a graveyard—cold, lifeless, filled with memories that mocked me at every turn. Her scent still lingered on our sheets, a cruel ghost that haunted my sleepless nights. Every time I closed my eyes, I could see her—her soft, tear-streaked face, the pain I had carved into her heart, the fear in her eyes when she walked away from me.And fuck, I let her go.What kind of man does that? What kind of husband, what kind of father?I was supposed to be a goddamn mafia boss, po
Malamig ang simoy ng hangin sa loob ng kwarto, banayad na dumadampi sa aking balat habang nakadungaw ako sa malawak na bintana ng hotel namin ni Xander. Isang linggo na kaming nasa Hawaii—malayo sa gulo, sa ingay, at sa mga taong pilit akong hinahabol. Pero kahit gaano kalayo, hindi ko matakasan ang sarili kong isip.Dahan-dahan kong hinaplos ang tiyan ko, pinapakiramdaman ang munting kiliti na parang paalala—hindi na ako mag-isa. Hindi pa halata, pero alam kong nariyan siya. Ang anak ko. Isang lihim na kahit ako, hindi ko pa rin lubos na maintindihan.Paano kung bumalik ang alaala ko? Paano kung ang katotohanang pilit kong tinatakasan ay bumalik at guluhin ang tahimik kong mundo?"Rai? Okay ka lang ba?"Narinig kong tanong ni Xander mula sa likuran, mababa ang boses niya, parang nag-aalalang baka masyadong malakas ang tunog ng mundo para sa akin ngayon.Napalingon ako sa kanya at tipid na ngumiti. Hindi ko na mabilang kung ilang beses niya akong tinanong niyan sa loob ng isang linggo