Novel-novel oleh หวัง ลี่หยาง

ณ คฤหาสน์เลิศรัตนพาณิชย์ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตาสำหรับอาหารมื้อเย็นแล้ว“บัวจ๊ะ ตักข้าวเลยจ้ะ”เสียงคุณหญิงเพียงเพ็ญเอ่ยบอกแม่บ้าน บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่น อิงฟ้ารู้สึกอบอุ่นที่ทุกคนในบ้านเลิศรัตนพาณิชย์ให้การต้อนรับเธอเป็นอย่างดี ทุกคนรักและเอ็นดูเธอมากจริงๆ“อาหารอร่อยมากค่ะคุณป้า ของชอบฟ้าทั้งนั้นเลย”อิงฟ้าเอ่ยชมฝีมือการทำอาหารของคุณหญิงเพียงเพ็ญ เธอไม่ได้พูดเกินจริงนะ กับข้าวฝีมือคุณป้ามันอร่อยจริงๆ“วันนี้คุณแม่ลงมือเข้าครัวเองเลยนะคะพี่ฟ้า”“ใช่จ้ะ เป็นการต้อนรับหนูฟ้าไง”“ฟ้าขอบคุณคุณลุง คุณป้าอีกครั้งนะคะที่เอ็นดูฟ้าขนาดนี้”อิงฟ้ากล่าวขอบคุณพร้อมยกมือไหว้อย่างนอบน้อมคิมหันต์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เอาแต่จ้องมองเธอจนทุกคนบนโต๊ะสังเกตได้ จนประกายดาวอดที่จะแซวพี่ชายของเธอไม่ได้“เฮีย ถ้าจะจ้องพี่ฟ้าขนาดนี้ ปั้นเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้องเลยไหม”พี่ชายตัวดีของประประกายดาวถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกผู้เป็นน้องสาวเอ่ยแซวแบบนี้“อะไร ใครจ้อง มั่วละ”เขารีบปฏิเสธทันควัน ต่อหน้าทุกคนก็ต้องรักษาภาพพจน์หน่อยสิ“ก็เห็นๆ กันอยู่อ่ะเฮีย”“พูดมาก กินข้าวไปเลย”เขารีบตัดบทก่อนที่ยัยน้อง

วันเสาร์อิงฟ้ากำลังงุ่นง่านกับการจัดกระเป๋าเพื่อย้ายไปอยู่บ้านเลิศรัตนพาณิชย์ซึ่งเป็นบ้านของคิมหันต์ เธอเก็บเอาเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นพลางกับบ่นไปด้วย“เห้อ ฉันต้องคิดถึงพวกแกแน่ๆ เจ้าคิตตี้สีชมพูที่รักของฉัน”“นี่ฉันจะไม่ได้นอนในอาณาจักรคิตตี้อีกแล้วสิเนี่ย ฮือ”“ไว้ฉันจะกลับมาเยี่ยมพวกแกบ่อยๆ นะ”คนตัวเล็กร่ำลาห้องนอนสุดที่รักของเธอ ห้องที่ประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นสีชมพูและตัวการ์ตูนที่เธอชื่นชอบ เธอยืนอาลัยอาวรณ์ห้องนอนแสนรักอยู่พักใหญ่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ร่างบางเอื้อมมือเล็กไปหยิบมาดู เป็นคุณหญิงรัญญา คุณแม่สุดที่รักของเธอนั่นเอง เธอไม่รอช้ากดรับสายทันที“ค่ะคุณแม่”“เก็บของเสร็จหรือยังลูก” ปลายสายถามขึ้น“เสร็จแล้วค่ะ ตอนนี้ฟ้ากำลังร่ำลาอาณาจักรคิตตี้ของฟ้าอยู่”“แหม ชอบมาตั้งแต่เล็กจนโตไม่เบื่อหรอลูก” คุณหญิงรัญญาถามลูกสาว“ไม่ค่ะ มีแต่ชอบมากขึ้น แฮ่ๆ”“ไปอยู่บ้านป้าเพ็ญอย่าดื้อ อย่าซนล่ะ เข้าใจไหม”“ฟ้าไม่เคยดื้อสักหน่อย”“เดี๋ยวเดือนหน้าแม่กับพ่อต้องบินไปดูงานที่จีนนะลูก”“อ้าว ไปนานแค่ไหนคะเนี่ย”“ไปศึกษาดูงานกับทางมหาลัยที่จีนประมาณ 2 เดือนจ้ะ ถ้าหนูว่างก็แ

ร่างสูงตอนนี้กำลังยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ ที่แผนล่อแมวน้อยเข้าถ้าเสือเป็นไปตามที่เขาคาดหวัง เหลือแค่ยัยเลขาตัวแสบของเขาสินะ ที่ไม่รู้ว่าจะยอมโดยดีรึเปล่า หรือจะดื้อรั้นสักแค่ไหนกัน‘ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด’เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของอิงฟ้าดังขึ้น ร่างบางไม่รอช้ารีบกดรับสายทันที“ค่ะบอส” เธอเอ่ยทักปลายสายที่โทรเข้ามา“เข้ามาหาผมหน่อยครับ” ปลายเสียงเอ่ยสั่ง“ได้ค่ะ”‘ติ๊ด......วางสาย’ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก“ขออนุญาตค่ะบอส” อิงฟ้าเอ่ยขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้ามา“อืม นั่งก่อนครับ”“ค่ะ บอสมีอะไรรึเปล่าคะ”คนตัวเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อถูกเจ้านายอย่างคิมหันต์เรียกเข้ามาให้ห้อง แล้วคนตรงหน้ายิ่งนั่งทำหน้านิ่งจนเธอก็เดาอารมณ์ไม่ถูกซะด้วย“ตอนเย็นคุณกลับไปก็รีบเก็บของ แล้วผมจะให้คนไปรับ”คิมหันต์เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ“รับ?? รับไปไหนคะ แล้วทำไมต้องเก็บของจะไปดูงานต่างประเทศเหรอคะ”“เปล่า ไปบ้านผม” คิมหันต์เอ่ยเสียงรียบ“ไปบ้านบอส ไปทำไมคะ มีเรื่องอะไรด่วนรึเปล่าคะ” อิงฟ้าถามด้วยความสงสัย“ผมจะให้คุณย้ายไปอยู่ที่บ้านผม!!”“หะ...ห๊า!!!!!! อะไรนะคะ” เธออุทานออกมาเสียงดังลั่นห้อง

@ บ้านเลิศรัตนพาณิชย์---ห้องนอนของคิมหันต์---ร่างสูงเอนอิงร่างกายที่โซฟาตัวหรู ใบหน้าอันหล่อเหลากำลังขมวดคิ้วเป็นปมกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา“คุณคือคนที่ผมรู้สึกดีด้วย”“ผมหวงคุณ หึงคุณ”“ผมไม่ชอบที่คุณไปใกล้ชิดผู้ชายคนอื่น ที่ไม่ใช่ผม”“ผมอยากให้คุณเป็นของผมแค่คนเดียว”“ถึงตอนนี้ผมยังตอบคุณไม่ได้ว่า ผมกับคุณเราเป็นอะไรกัน”“แต่อีกไม่นาน ผมจะมีคำตอบให้คุณแน่นอน”“รอหน่อยนะ..........”ร่างสูงพร่ำพรรณาออกมา คำถามที่เขาได้รับจากร่างบางนั้นมันยังดังก้องอยู่ในหัวตลอดเวลาเลย‘ถ้าคุณบอกว่า คุณกับคุณเชอร์รี่ไม่ได้เป็นแฟนกัน แล้วคุณกับฉันเราเป็นอะไรกันคะ’นั่นสินะ ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน ผมไม่เคยอาลัยอาวรณ์กับผู้หญิงคนไหนที่ผมเคยมีอะไรด้วย แค่จบแล้วก็แยกทางกัน แต่ทำไมกับคนๆ นี้ “อิงฟ้า” ทำไมผมถึงไม่อยากปล่อยเธอไป ผมอยากครอบครองเธอเพียงคนเดียว ผมอยากเป็นคนเดียวที่ได้ลิ้มรสความหวานจากตัวเธอ เห้อออ...ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยหงุดหงิดชะมัดหลากหลายสารพันความคิดกำลังพรั่งพรูเข้ามาในหัวของคนตัวสูงที่กำลังเอนนอนอยู่บนโซฟาหรูในห้องนอนที่ตกแต่งคลุมโทนสีเทา-ดำ เขาเคยเป็นเสือที่มีเหยื่อมา

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกร่างบางรีบเดินออกจากลิฟต์ทันที เธอรีบเดินไปหารถสปอร์ตคันหรูที่จอดรออยู่หน้าบริษัท ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้อีกคนที่อยู่บนชั้น 25 ตามลงมาเลย.... แต่ไม่ทันแล้วสิ คนที่เธอคิดนั้นตามลงมาเห็นหลังเธออยู่ไวๆ เห็นเธอกำลังขึ้นรถไปกับไอ้หมอนั่น ไอ้คนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลย"อานนท์ อาซาน วันนี้พวกนายกลับไปก่อน ฉันมีธุระ""ครับนายน้อย"ร่างสูงเอ่ยบอกลูกน้องคนสนิททั้งสองคน ก่อนจะก้าวขึ้นรถหรูขับตามออกไป เขาทิ้งระยะห่าวพอสมควรเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่ากำลังถูกอีกตามอยู่รถสปอร์ตคันหรูของซีโน่จอดลงที่ลานจอดรถของห้างดังใจกลางเมือง ไม่ต่างจากอีกคนที่แอบตามมาก็จอดรถที่ลานจอดรถชั้นเดียวกัน เขาแอบเดินตามห่างๆเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กรู้ตัว เขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นทั้งคู่เดินด้วยกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนม คนตัวเล็กเดินเกาะแขนไอ้หมอนั่นเข้าไปในร้านไอศกรีมแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด เขาจึงรีบตามเข้าไปที่ร้านไอศกรีมโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น เขาเลือกที่นั่งในมุมที่ลับตาอิงฟ้าแต่เป็นมุมที่เขาสามารถมองเห็นอีกฝ่ายได้ชัดเจนเลยทีเดียวทุกการกระทำของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของคิมหันต์ตลอด เขามองเห็นทั้

สิ้นเสียงปิดประตูกับภาพคนตัวเล็กที่เดินออกไปด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยพอใจนัก ร่างสูงเริ่มใจไม่ดีกับเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ เขาต้องรีบเคลียร์ปัญหาและอธิบายให้คนตัวเล็กฟังก่อนที่เธอจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้"เชอร์รี่คุณมาทำไม""เชอร์รี่ก็มาหาคิมไงคะ รี่คิดถึงคิมนะ" สาวเจ้าพูดพลางก้มลงไปหอมแก้มเขาเบาๆด้วยท่าทีเย้ายวน"เชอร์รี่อย่าทำแบบนี้" คิมหันต์เอ่ยห้าม"ทำไๆเชอร์รี่จะทำไม่ได้คะ ก็เชอร์รี่เป็นแฟนคุณนิ""ผมว่าเราคุยกันชัดเจนแล้วนะว่าผมกับคุณเราไม่มีข้อผูกมัดต่อกัน""แต่รี่ไม่ยอม รี่เป็นของคุณแล้วนะคะคิม" สาวเจ้ายังดึงดันไม่หยุด"เชอร์รี่ปล่อยผม ผมบอกชัดเจนแล้วนะว่าระหว่างคุณกับผมแค่วันไนท์สแตน คุณเสนอ ผมสนอง เราวินๆทั้งคู่""ไม่ค่ะ เชอร์รี่ไม่ยอมแน่ คิมต้องเป็นของเชอร์รี่คนเดียว รี่รักคุณนะคะ"หญิงสาวพูดพลางก้มหน้าลงไปซุกไซ้บริเวณซอกคอของคิมหันต์เพื่อหวังสร้างอารมณ์ให้อีกฝ่าย"เชอร์รี่คิดถึงคุณทุกวันเลย ช่วงนี้ไม่เห็นคุณมาหาเชอร์รี่บ้างล่ะคะ”"เชอร์รี่ปล่อยอย่าทำแบบนี้"คิมหันต์ร้องห้ามพร้อมกับผลักคนตรงหน้าออก"คุณอย่าทำแบบนี้ กลับไปซะเชอร์รี่ก่อนที่ผมจะเรียก รปภ. มาเชิญคุณออกไป"คิม