Novels by Khim Sasithon

ไม่รู้ว่าสลบไสลไปนานเท่าไหร่แต่ก็น่าจะนานพอที่ทำให้คนที่ถูกร่างหนาบึกบึนทับชาหนึบไปบางส่วนครั้นจะขยับกายหนีก็ไม่กล้าเกรงว่าคนบนร่างจะได้รับอันตรายเพราะไม่รู้ถึงสาเหตุว่าทำไมถึงได้เป็นลมล้มพับลงมาแบบนี้"อื้อ" ร่างหนาครางเครือในลำคอไม่พอยังกระชับกอดร่างโปรงใต้ร่างให้แน่นขึ้นซ้ำยังตวัดขากอดเกี่ยวเอวบางเข้าไว้ให้แน่นยิ่งขึ้นอีกด้วยทำเอาลีลาวดีนอนตัวแข็งทื่อตาค้างกันเลยทีเดียวเดจาวูชัดๆ คิดได้อย่างนั้นธัญก็รีบดีดตัวขึ้นเหมือนเมื่อเช้าเป้ะๆเขาไม่ได้ฝันนี่มันความจริง ลีลานอนอยู่ตรงนี้บนเตียงของเขาซ้ำทั่วร่างยังเประเปื้อนไปด้วยคราบเลือดแห้งกรังที่ลุกลามไปถึงเตียงของเขาด้วย ถ้าเรียกไอ้มอสมาตอนนี้มันจะตกใจคิดว่าเกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นในห้องของเขาไหมนะ "เธอไม่เจ็บหรอ" ก้านนิ้วเรียวยาวชี้ไปยังร่างชีเปลือยที่เต็มไปด้วยรอยบอบช้ำแต่พอเพ่งพินิจดูดีๆกลับไม่พบร่องรอยบาดเจ็บมีเพียงริ้วรอยจางๆหลงเหลืออยู่เพียงเท่านั้น "ข้ามิรู้เหตุใดข้าจึงมิตายที่นี่คือที่ใดสรวงสวรรค์ชั้นไหนหรือท่าน" ลีลาตอบกลับตาแป๋วมองสำรวจไปรอบๆยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและไม่คุ้นตากับของใช

ร่างโปรงไม่อรชรเหมือนสตรีแต่ใบหน้ากลับงดงามกว่ามากกำลังนั่งละเมียดละไมมื้อเช้าที่ในวันนี้เหล่านางเล็กๆและนางห้องเครื่องนำมาถวายเป็นอาหารจานโปรดที่เจ้าตัวเสวยได้ไม่เคยเบื่อ "ดอกกุหลาบอีกแล้วรือเจ้า" ธารธาราสวามีของพระองค์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่านเสวยแต่ของเดิมๆชาวสุคันธชาตินั้นเป็นยักษ์ที่ทานดอกไม้เป็นอาหารเป็นยักษ์ที่มีจิตใจดีจึงไม่เป็นที่รังเกียจของมนุษย์ แต่ก็ไม่ค่อยมีมนุษย์​บุกรุกรานมาบ่อยนักด้วยว่าเมืองนี้หลบลี้อยู่ในป่าลึกห่างไกลเมืองมนุษย์มากโขนัก"น้องชอบท่านพี่ก็รู้" ลีลาส่งยิ้มให้อีกฝ่าย"ตัวเจ้าถึงได้หอมกลิ่นกุหลาบเช่นนี้ไงเล่า" ปลายจมูกโด่งบดหอมลงบนลาดไหล่เนียนโดยไม่เหนียมอายเหล่าทหารกล้าแลนางน้อยๆที่ปรนนิบัติ​พัดวีอยู่ใกล้ "พวกเจ้านำอาหารไปถวายน้องชงโคของข้าหรือยัง" คนหน้างามหันไปถามเหล่านางรับใช้ที่ก็ได้คำตอบว่าถวายแล้วแต่ยังไม่เสวยเพราะยังไม่ตื่นบรรทม"น้องต้องขอตัวก่อนนะเจ้าคะท่านพี่น้องยังต้องไปอ่านฏีกาที่ชาวเมืองส่งมากองเท่าภูเขาช่วงนี้นอกเมืองโจรชุกชุมเหลือเกิน" เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าตอบร่างโปร่งก็ถ