Nobela ni Faith Lovelle

Sinulyapan ni Lucille ang disenteng si Dylan saka niya lihim na pinagtawanan ang sarili. "Mali ako, buong akala ko ay para sa akin ang porselas. Dapat no'ng oras na iyon ay sinabi mo sa akin na hindi pala iyon para sa akin," saad niya. "Anong sinasabi niya?" takang tanong ni Dylan sa sarili. Hindi maintindihan ng binata ang ibig sabihin ni Lucille ngunit pinili niya munang pakinggan ito upang patuloy na magsalita. "Mr. Saavedra, sa susunod ay huwag mong ibibigay sa ibang tao ang mga gamit ng girlfriend mo. Noong kinuha ko iyon ay kinailangan mo pa tuloy bumili ng panibago para may maibigay sa kaniya. Hindi ba at abala iyon?"Matapos sabihin ang mga katagang iyon ay tinalikuran na niya si Dylan saka siya tuluyan nang umalis. Bumalatay ang lungkot sa mukha ni Dylan. Nagkakilala ba sila ni Jenny? Saan kaya sila nagkakilala?Ngunit para kay Dylan ay hindi iyon mahalaga. Ang importante sa kaniya ay kung saan niya nakita si Jenny na suot ang porselas?So, hindi siya natutuwa? Bakit?K

"Martha, ano kaya kung---" "Ano pang hinihintay niyo? Hindi ba at binayaran ko na kayo? Bilisan niyo ng tibagin at hukayin 'yan!" singhal ni Martha sa mga manggagawa. Hindi na nito binigyan pa ng pagkakataon si Roldan na magsalita pero dahil sa inasal nito ay mas lalong nagalit si Martha."Kapag inantala niyo pa 'yan ng kahit ilang segundo pa ay irereklamo ko kayo!" pagbabanta pa ni Martha.Napansin ni Martha na hindi tumatalab ang mga sinasabi niya kaya may naisip siyang paraan na alam niyang hndi na magdadalawang isip kung hndi sumunod ang mga ito. "Kilala niyo si Mr. Dylan Saavedra hindi ba? Boyfriend lang naman siya ng anak ko! Kapag hindi ako natuwa sa inyo ay siguradong hindi rin matutuwa ang anak ko. At kapag hindi natuwa ang anak ko ay siguradong hindi iyon magugustuhan ni Mr. Saavedra!" matapang na banta nito.Ang ilang tao na nag-aalinlangan kung huhukayin nga ba ang puntod ay kumilos na matapos marinig ang sinabi ni Martha. Sa bayan nila, sino nga ba ang hindi nakakakil

Natigilan si Lucille nang ilang sandali bago tuluyang sumakay sa sasakyan ng binata.Kahit biglang sumulpot si Kevin sa kanilang lugar na ngayon ay nasa harapan niya at kahit hindi tama na basta na lang siya sumakay sa kotse nito ay wala na siyang pakialam. Sa mga oras na 'yon ay wala na siyang iniisip kung hindi makaalis kaagad. "Salamat! Sa Eternal Garden of Memories tayo sa West City." nagmamadaling saad niya.Eternal Garden of Memories, iyon ang pangalan ng sementeryo sa West City. Hindi na bago kay Kevin ang lugar na iyon, bata pa lang sila ni Lucille noong minahal nila ang isa't-isa at madalas silang magkasama sa kung saan-saan. Noong panahon na iyon ay palagi niyang sinasamahan si Lucille na manalangin sa tuwing nalalagay sa peligro ang buhay ng kaniyang inang may sakit. "Pero bakit siya masyadong nagmamadali ngayon?" takang tanong ni Kevin sa sarili."Okay!" sagot ng binata.Hindi na masyado pang nagtanong si Kevin at basta na lang pinaarangkada ang kaniyang sasakyan papun

Ah!" Napatili si Lucille nang bumalik siya sa kaniyang ulirat. Sa sobrang hiya ay tinakpan niya ng kaniyang mga kamay ang kaniyang mukha saka siya nagtatakbo palabas ng banyo. "Oh my gosh! Ano bang ginawa ko?" nahihiyang untag niya sa kaniyang sarili. Sinusubukan niyang payapain ang kaniyang sarili na natataranta. Hindi niya maintindihan ang kaniyang nararamdaman. Doktor siya, anong problema kung makakita man siya ng lalaking hubad?Pinilit niyang pakalmahin ang kaniyang sarili at hindi naman siya nabigo, matapos ang ilang paghinga ng malalim ay tuluyang bumalik sa normal ang kaniyang nararamdman. Hindi pa lumalabas ng banyo si Dylan kaya naman kailangan niya pa itong hintayin. Dahil sa nangyari ay hindi na siya nagtangkang maglibot sa kuwarto o tumingin man lang sa kung saan-saan. Sa lamesa ay may isang jewelry box na nakabukas. Laman noon ang isang napakaganda at mukhang mamahaling porselas na gawa sa dyamante. "Ang ganda naman nito," namamanghang saad ni Lucille. "Nagustuha

Natawa si Lucille sa inasal nito at napailing na lamang. "Gusto ko lang naman magpasalamat sa 'yo para sa pagtatanggol mo sa 'kin," sinserong saad ng dalaga.Nagulat si Dylan sa narinig. Tama nga ba ang dinig niya?"Agh!" bigla siyang nakaramdam ng labis na sakit kaya mariin niyang hinawakan ang kaniyang sugat. "Dylan?" kinakabahang tawag ni Lucille sa binata saka ito yumuko at tiningnan ang sugat nito sa tiyan.Hindi inaasahang nagtama ang kanilang mga mata, ang mga mata ni Dylan na kasing itim ng gabi na tila hinihigop si Lucille sa kawalan. Tila naging blangko ang lahat at tanging si Dylan na lang ang kaniyang nakikita. Parang hinaplos ang puso ni Dylan.Ngunit sa loob ng ilang segundo ay agad siyang bumalik sa reyalidad dahil kay Lucille na tila galit na naman. "Ang bilin ko sa iyo ay huwag kang masyadong magkikilos! Pero ano? Nagawa mo pa talagang makipag-away! Palagay ko ay gusto mo ulit maoperahan!" Naiinis na sermon nito. Ang babaeng 'to! Napakabilis magbago ng mood na a

"Agh!"Napahiyaw sa sakit si Michael at nag-angat ng tingin. Matalim siyang tumingin kay Dylan na may halong gulat at pagtataka. Sa puntong iyon ay wala na siyang pakialam sa kung sino at ano pa man ang kapangyarihan at yaman na mayroon ang lalaking iyon. Isa rin naman siyang tagapagmana ng mga Santillan. Hindi niya ito uurungan."Dylan, sira ulo ka na ba? Wala akong ginawang hindi maganda sa 'yo! Bakit mo 'ko sinuntok tarantado ka?!Habang binibitawan ang mga katagang iyon ay nagawa na niyang maibangon ang kaniyang sarili at ang kaniyang posisyon ay handa na ring makipaglaban. Ngunit mabilis na humarang ang kambal na sina Jayson at Jerson sa harap ni Dylan. Handa ang mga ito na protektahan ang binata."Mister Santillan, paumanhin ngunit kailangan mo munang dumaan sa amin!"Ang kambal na ito ay sanay sa ano mang klase ng pakikipaglaban dahil kapwa sila mga sundalo, nasa special forces pa nga ang mga ito at ni minsan ay hindi pa natalo pagdating sa mga labanan. "Mga sira ulo!" Galit