Novels by Amorn Kingwilai

รถม้าเคลื่อนตัวออกจากจวนสกุลจ้าวใน ยามโหย่ว ภายในรถท่านแม่ทัพนั่งเงียบตั้งแต่ออกมาจากจวนสกุลจ้าวแล้ว จ้าวฟางลู่ นางมองหน้าเขาจากด้านข้างเหมือนเขามีเรื่องอะไรในใจ " ท่านแม่ทัพ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ " เขามองหน้านางนิดนึงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ' เป็นอะไรของเขานะ เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่เลย หรือว่าจะไม่สบาย ' นางเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขา ' ก็ไม่ร้อนนี้ แต่หน้าเขาแดงมากเลยนะ ' นางขยับเข้าใกล้เขามากขึ้น " เจ้าอย่าทำอะไรที่ทำให้ตัวเองต้องนึกเสียใจทีหลังเลย เพราะเจ้ากำลังจะทำให้ข้าหมดความอดทน " เขาพูดด้วยน้ำเสียงสกัดกั้นอารมณ์บางอย่างเอาไว้ " ท่านเป็นอะไรกันแน่เจ้าคะ มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ ได้เจ้าค่ะ ว่าข้าทำอะไรผิดกันแน่ ต่อไปข้าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของท่านอีกแล้ว..อื้อออ ...." นางพูดยังไม่จบเขาก็จัดการปิดปากนางด้วยปากซะก่อนจากการปิดปากเฉย ๆ เขาเริ่มเรียกร้องหาความหอมหวานจากนาง แม้เขากับนางจะเจอกันแทบทุกวัน แต่ต้องทนมองดูนางเฉย ๆ มั

รถม้าจวนแม่ทัพเคลื่อนมาหยุดที่หน้าจวนสกุลจ้าว หนึ่งบุรุษชุดดำผู้องอาจเดินเคียงคู่กันกับสตรีชุดสีน้ำเงินผู้สง่างาม บุรุษผู้ที่เขาได้ตั้งให้เป็น เสาหินแห่งกองทัพทมิฬนั้นมองสตรีข้างกายด้วยสายตาอ่อนโยนช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง จ้าวเฟยเทียน มองดูสหายตนที่ไม่เคยชายตามองสตรีใด ปฏิบัติกับน้องสาวของเขาอย่าง ทนุถนอมแล้วมองแค่เพียงแวบเดียวก็รับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่การแสดงละครเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เป็นไปตามคำบอกเล่าของของ เฟยหลิง ที่มาเล่าให้เขาฟังว่าเจ้าเสาหินนี่เริ่มสั่นคลอนแล้ว ในโลกใบนี้คงมีแค่เจ้าเสาหินนี่ที่เขาพอจะวางใจ' ให้ดูแลน้องสาวผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของบุรุษทั้งสามของสกุลจ้าวแห่งนี้ได้ " คาราวะพี่ใหญ่เจ้าค่ะ " เสียงหวานเอ่ยทักพร้อมรอยยิ้ม " น้องเล็ก " เขาตอบรับนางด้วยรอยยิ้มเอ็นดูและแสนอบอุ่น " ทำไมวันนี้พี่ใหญ่ถึงได้ว่างล่ะเจ้าคะ " นางเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย ในความทรงจำของร่างนี้ พี่ชายคนนี้รักและใจดีกับนางมากแต่เขามักจะงานยุ่งอยู

ร่างบางขยับเข้าหาความอบอุ่นมือเรียวลูบไล้แผงอกแข็งแกร่งไปมา ' วันนี้เจ้าหมีของนางดูตัวโต และกอดอุ่นกว่าทุกวัน ' พลันนึกขึ้นได้ว่านางไม่ได้อยู่ที่โลกเดิมแล้ว เปลือกตาที่เคยปิดสนิทอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ มือของนางวางอยู่บนแผงอกของท่านแม่ทัพที่กำลังหลับสนิทอยู่ นางมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างพินิจมีรอยคล้ำใต้ดวงตาเล็กน้อยสีหน้าอ่อนล้า ที่เขาบอกว่ากลับเรือนไม่ไหวนั้นคงเป็นเรื่องจริง นางกำลังจะเอามือออกจากอกของเขา แต่ยังไม่ทันได้ขยับ มือหนาก็ยกขึ้นมากุมมือของนางเอาไว้ก่อน " จะไปไหน มองต่ออีกหน่อยก็ได้ ข้าไม่รีบ " " นี่ท่านตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ " เขาหันหน้ามาหานางทำให้ตอนนี้เราสองคนนอนหันหน้าเข้าหากัน " ก็...ตั้งแต่มีคนเอามือมาลูบไล้ข้านะสิใครจะไปหลับลง " เขาตอบแบบหน้าตายอีกแล้ว นางมองเขาอย่างเอาเรื่อง ' ข้าอยากจะบีบคอท่านนัก ' นางได้แต่ร่ำร้องในใจ " ปล่อยข้าได้แล้วเจ้าค่ะ " เขาก็ยังทำเป็นไม่ได้ยินแถมยังกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีก " ขอข้านอนต่ออีกหน่อยนะลู่เอ๋อ ข้ายังไม่ได

จ้าวฟางลู่หลังจากใช้วิชาตัวเบาผสมตีนแมวก็แอบออกมาจากจวนแม่ทัพได้อย่างราบรื่น โดยจงใจทิ้งเบาะแสไว้ให้พวกเขาตามหา ถ้าจะออกมาโดยที่ไม่ให้ใครรู้ก็ย่อมได้ แต่มันจะไปสนุกอะไรล่ะ นางแค่อยากออกมาเปิดหูเปิดตาก็เท่านั้น อีกไม่นานอาเต๋อคงหานางเจอเองแหละ ถ้าจะให้ชวนเขาตรง ๆ เขาคงไม่ยอมแน่ นางหันซ้ายแลขวาเดินจนเหนื่อยแล้วเห็นร้านบะหมี่เปิดอยู่จึงเดินเข้าไปนั่ง สั่งบะหมี่มาสองชามกลิ่นน้ำซุปลอยขึ้นมาแตะจมูก ' หอมมากกก จะแอบอยู่อีกนานไหมน้อง ' ความจริงนางเห็นเขาตั้งแต่ก่อนที่จะสั่งบะหมี่แล้ว " อาเต๋อ ออกมาเถอะ บะหมี่ต้องกินตอนร้อน ๆ ถึงจะอร่อย " พอนางเอ่ยจบ ร่างสูงก็ขยับก้าวเดินออกจากมุม มืดเดินตรงมาหานางทันที " ฮูหยินน้อย ท่านรู้ว่าข้าตามท่านมา " " ใช่ ถ้าข้าบอกเจ้าตรง ๆ เจ้าจะพาข้าออกมาไหมล่ะ " เขานั่งถอนหายใจอย่างจนปัญญาเมื่อได้ฟังคำตอบของนาง " ฮูหยินน้อยนี่ก็ดึกแล้วกลับกันเถอะขอรับ " " รู้แล้ว ๆ ข้าแค่ออกมาเดินเล่นเท่านั้นเอง อีกอย่างท่านแม่ทัพก็ไม่อยู่ มีอะไรให้กลัวกันล่ะ เจ้าเองก็กินก่อนเถอะ " นางพูดเสียงใส เขาอยากจะบอกนางเหลือเกินว่าท่านแม่ทัพจะกลับมาวันนี้ ป่านนี้คงถึงจวนแล้ว

ค่ายทหาร หลังจากคุยเรื่องการฝึกทหารใหม่กับรองแม่ทัพ มู่เฉิน เสร็จ ท่านแม่ทัพก็ถูกฮ้องเต้เรียกตัวเข้าวังหลวง พบปะหารือเป็นการส่วนตัว เรื่องคุ้มกันเสบียงไปส่งยังเมื่องหัวโจที่อยู่ทางตอนใต้ของเมืองหลวงที่กำลังประสบภัยแล้งอย่างหนักเสบียงที่ส่งไปตั้งแต่เดือนก่อนก็ถูกดักปล้นเสียก่อนที่จะถึงประตูเมือง มีกำหนดการเดินทางในอีกหนึ่งอาทิตย์ ข้างหน้า เขาจำต้องเร่งสะสางงานทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่จะส่งต่อให้ มู่เฉิน ดูแลแทนในช่วงที่เขาไม่อยู่ ทั้งหมดนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ท่านแม่ทัพต้องมานอนค้างที่ค่ายทหาร เพื่อความสะดวกและรวดเร็วในการทำงาน " นายน้อยขอรับ นอนพักสักหน่อยเถอะนะขอรับ " ห้าวชวนทนดูสภาพของผู้เป็นนายที่ทำงานอดหลับอดนอนมาหลายวันแล้ว จึงได้เอ่ยปากอีกครั้งหลังทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วจริง ๆ " อืม..จะเสร็จแล้ว " เขาตอบเหมือนเคย ห้าวชวน รอบถอนหายใจ ' นี่มันกี่ครั้งแล้วนายน้อย ที่ท่านพูดคำนี้ ' รอเพียงไม่นานรายงานที่กองอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเจ้านายของเขาก็ถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบ เขายืนขึ้นบิดตัวไปมา คลายความเมื่อยล้

เจียวซินยืนมองนายหญิงของนางกำลังปีนต้นไม้ด้วยความเป็นห่วง " ฮูหยิน ระวังตกนะเจ้าค่ะ ฮูหยินข้าว่าเรียกบ่าวรับใช้ผู้ชายมาช่วยดีกว่านะเจ้าคะ ฮูหยินท่านลงมาเถอะนะเจ้าคะ " " ซินเอ๋อ เจ้าช่วยเบาเสียงหน่อย ข้าไม่ตกหรอ แค่นี้สบาย ๆ " จ้าวฟางลู่มองลูกนกในมือยิ้ม ๆ " เจ้านกน้อยข้ามาส่งเจ้ากลับบ้านแล้วนะ " นางพูดกับเจ้านกน้องพร้อมวางเจ้านกน้อยไว้ในรัง " ฮูหยินท่านลงมาได้แล้วเจ้าค่ะ " " ก็ได้ ๆ ข้าจะลงไปเดี๋ยวนี้และ " แก๊ก.... " ว๊ายยยย " นางร้องอย่างตกใจ 'กิ่งไม้ดี ๆ มีมากมายทำไมไม่จับ ดันไปจับโดนกิ่งไม้แห้งซะได้ คราวนี้ได้เจ็บตัวจริง ๆ แน่ ' นางหลับตาลงพร้อมยอมรับแรงกระแทกจากพื้นดิน พืบ.…. ' หือไม่เจ็บแฮะ ' นางคิดแล้วลืมตาขึ้นสบเข้ากับสายตาคมที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว พบว่าตัวเองตกลงมาในอ้อมแขนแข็งแกร่งของท่านแม่ทัพ ทำให้หัวใจดวงน้อยของนางเต้นแรง ' ป่านนี้หน้าข้าคงแดงมากแน่เลย ' ที่แท้เป็นท่านแม่ทัพนี่เองที่มารับนางไว้ได้ทัน เขามองหน้านางอย่างหมั่นเขี้ยว พร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายสาว เมื่อสูดดมเข้าไปแล้วทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด " หึ เป็