Nobela ni Avanitaxx

SA mga araw na lumipas ay naging mahirap para kay Almira na harapin ang bukas. Hindi niya maalis sa sarili ang pagiging isang ina. Sa mga sandaling ito ay inaaliw niya ang sarili sa pagiging personal nurse ni Gabriel. Hindi siya nagmukmok dahil kapag ginawa niya iyon tiyak na ikakabaliw niya.“Ang señorito mo?” usisa ni Madam Kate ng pumasok ito sa kuwarto ng binata.“Nasa loob po, naliligo.”Napakagat-labi ang ginang, ngumiti ito at saka kinuha mula sa kaniya ang hinawakan.“Almira, hayaan mo na iyan. Si Aling Lordes na ang gagawa niyan. Ang pagiging taga-alaga na lang ni Gabriel ang gagawin mo,” saway sa kanya ni Madam Kate nang hawakan niya ang unan para ayusin ito.“Wala naman po akong gagawin bukod sa pagpapaalala lang kay Gab—kay Señorito Gabriel sa iinumin niyang gamot,” kaagad niyang sabi at muntik niyang sambitin ang ngalan ng binata sa gusto niyang itawag dito.Ngumiti ang ginang sabay tap nito sa balikat ng dalaga.“You don’t have to. Sige na, ihanda mo na ang susuotin ng se

NAPANGITI si Almira at natuwa sa batang karga niya. Napakaganda ng ngiti nito at tinutunaw nito ang kalungkutan niyang nadarama. Ngunit, ganun na lamang ang takot niya ng unti-unti itong nawala sa bisig niya. Napaiyak siya at humagulhol. Hanggang sa nagising siya mula sa pagkakatulog.“Almira, Diyos ko salamat at nagising ka na anak,” naisambit ng kanyang ina. Mugto ang mga mata nito ng matitigan ng dalaga.“Nay? Umiyak ka ba?” Usisa niya at akmang babangon ay mabilis siyang pinigilan ni Gabriel na naroon nakatayo sa kanyang tabi.“Don’t move, Almira. Makakasama sayo ang kumilos kaagad,” puno ng pag-aalalang anito.“Ayos lang ako Gabriel, salamat sa pag-aalala.”Napatitig si Almira sa binata ng hawakan nito ang kaniyang kamay at pisilin ito. Nanubig din ang matang tinitigan ng inay niya si Almira bagay na ipinagtaka ng dalaga.“Nay? May problema ba?”“Anak, kasi—” gumargal ang tinig ng inay niya at tuluyan itong humagulhol. “Ang anak mo. . .wala na siya,” nahirapan nitong sabi.Natigi

“Almira,” nabosesan niyang sambit ni Vladimir nang iangat niya ang mukha at tingnan ang kaharap.Nanubig ang matang nagtama ang kanilang mga mata.“Almira,” muling sambit ng binata at niisang hakbang si Almira upang ikulong sa bisig nito.Hindi makaimik at tanging pagbagsak lamang ng luha ang nagawa ni Almira. Naipikit niya ang kanyang mga mata at hinayaang yakapin siya ni Vladimir.“It’s you. God! Ikaw nga, Almira. Kaytagal na kitang hinanap. Babe, I really missed you,” nabasag ang tinig na sambit ni Vladimir.“Vlad,” gumaralgal ang tinig na sabi ni Almira. “Vlad, let me go. Wala ng tayo, Vladimir.”Lumuwag ang pagyakap ng binata, gumuhit sa mukha nito ang pait at pilit na ngiti.“I’m sorry Almira. Forgive me, nabigla lang ako ng makita kita. Hindi ko inaasahan na matatagpuan kita rito.”Nawala ang ngiti sa labi ni Almira ng makita ang hawak ni Vladimir. Bulaklak iyon, isang kumpon ng white rose. Kagat ang labi upang pigilan ang sariling hindi maluha. Ngunit, bumuo na naman ng luha a

UMIGTING ang pangang nakipagsukatan ng tingin si Vladimir kay Gabriel. Nakapaglakad na ito gaya sa impormasyong nakalap niya. Ngunit, hindi na gaya noon ang pagtitig nito sa kanya nang masama. Tila, may nag-iba na rito.“Magandang gabi señorito Gabriel, may naghahanap sayo kanina at nagpapasabing tawagan mo na lang daw siya pabalik. Siya raw po si Victoria,” paliwanag ni Cherry.Naintrigang dumekwatro ng upo si Vladimir. Sumulyap sa kanya ang kapatid bago ito humakbang paalis.He smirked,He don't want to stay long. Hindi dahil, ayaw niyang tumira kasama ang kapatid pero ayaw niya lang maalala ang presensya ng babaeng naging dahilan kung bakit gusto niyang magpakalayo. Si Carmela, matagal man itong nawala ngunit, hindi niya maalis pa rin sa puso, ang mangulila.“Forgive me, Mela, please help me to find Almira,” naisatinig ng kaniyang isipan.Tangan ang kopitang may laman ng alak nang madatnan siya ni Bartolome sa sala. Nakabalik ito mula sa Maynila at mukhang kakarating lang nito.Bar

NANG sumunod na araw ay ipinagpatuloy ni Almira ang paninilbihan kay Gabriel. Pansin niya pagbabago sa binata, mula sa pagiging masungit ay lagi na itong nakangiti sa tuwing kasama siya. May improvement na rin sa pagsusumikap nitong ginagawa para makapaglakad muli.Kaagad niyang kinuha mula sa bag ang malinis na bimpo. Nang tumigil mula sa pag-e-enerhisyo ang binata ay kaagad niyang iniabot dito ang hawak.“Trapuhin mo ang pawis mo, masama sa katawan ang matuyuan ng pawis,” utos niya rito.Ngumiting tipid si Gabriel at saka humakbang palapit sa kanya, “Bakit hindi ikaw ang gumawa? Masakit ang mga muscles ko, parang ang hirap ikilos,” kunwari nito.Nataranta si Almira at wala nang nagawa pa kundi ang gawin ang sinabi nito. Dahil sa may katangkaran ang binata ay hirap siyang abutin ang noo nito bagay na ikinaatras niya nang iyuko ni Gabriel ang ulo at pumantay sa kanya.“Ayos na ba?” Nakakalokong ngiting tanong sa kanya ni Gabriel.Naiwas niya ang paningin at tinuyo ang pawis nito gamit

TAHIMIK lang bumyahe pauwing Tierra Fuego sina Kate, Bartolome at Vladimir. Paglipas ng isang linggo ay naka-recover ang binata mula sa natamo nitong aksidente. Sa makalawa ang death anniversary ng kanilang kanilang papa kung kaya ay napa-desisyon ni Kate na isama pauwin ang dalawang binata. Binalingan niya ng tingin si Vladimir na noon ay nakapikit lamang ang mga mata at mukhang nakatulog ito. Si Bartolome naman ay pansin niya ang lungkot sa mga mata nito. She heaved a sighed, nabalitaan niyang nagalit ang babaeng pinopormahan nito dahil hindi niya inaming siya ang boss nito. Naawa man siya ngunit, ayos din iyon upang bigyan ng leksyon ang pilyong anak.“Jeez! Why she can't forgive me? Ginawa ko lang naman iyon para makasama siya?” she heard Bartolome's mumbled.“Give her time, son. It's your fault, you lied to her,” Bumuntonghininga si Bartolome at sinubukan muli nitong tawagan ang numerong nakarehistro sa kanyang cellphone pero out of reach na ito. Napasandal na lamang ito sa