Nobela ni Riallanne

Hindi pa rin ako makapaniwala sa narinig. Siya ang may-ari ng coffee shop na ito? Well hindi basta-bastang coffee shop ito dahil sa sinabi ni Marie.Napabuntong hininga ako at sumandal sa kinauupuan habang hinahayaan siyang magkwento ng magkwento.Nang maubos namin ang inorder ay saka na kami lumabas ng coffee shop. Naglibot-libot kami sa loob ng mall. "Doon tayo," aya ko at hinila siya papasok sa loob ng bookstore. "Yara naman, ayaw ko dito. Alam mo namang allergy ako sa libro diba?" naiiritang sabi nito habang tinatanggal ang pagkakahawak ko sa kanya."Anong allergy? Sira! Ang sabihin mo ay ayaw mo lang talaga sa libro dahil tamad kang magbasa, tama?" tinaasan ko ito ng isang kilay habang nakahalukipkip."Oo na, ikaw na lang mag-isang bumili ng libro mo sa labas muna ako may pupuntahan lang akong store. Kita na lang tayo, bye!" anito at biglang tumakbo palabas ng bookstore animong nakikipag-karerahan.Dahil iniwan na niya ako ay itinuon ko na ang atensyon sa pagtitingin ng mga lib

Nagising ako sa hindi pamilyar na silid, mabilis akong napabangon mula sa pagkakahiga sa pag-aakalang maling bahay ang napasukan ko. Ngunit nang magproseso sa utak ko ay doon lang ako kumalma, naalala kong nandirito pala ako sa bahay ni Hunther.Umalis ako nang kama at dumeritso sa banyo, kagabi ay hindi ko maiwasang hindi mamangha nang makapasok ako rito sa loob nang kwarto maging sa pagpasok ko sa loob nang banyo, halatang pangmayaman at nakakatakot hawakan dahil baka madumihan o masira.Ginamit ko ang toothbrush na ginamit ko kagabi, hindi ko alam kung kanino ito ngunit mukhang bago kung kaya ginamit ko na. Lumabas ako nang banyo at halos mapatalon ako sa gulat nang bumungad sa akin ang walang emosyon na mukha ni Hunther, nasa harap ko ito mismo."Ano ba! Nanggugulat ka," pasigaw kong sabi dahil sa pagkagulat."Let's talk," hindi niya pinansin ang sinabi ko, bagkus iyon ang sinabi niya. "Ano na naman ang pag-uusapan natin?" tinaasan ko siya ng kilay.Saglit ako nitong tinignan at

Napakurap-kurap ako habang nakatitig sa kaniya. Tama ako ng pagkakarinig hindi ba?"May saltik ka ba sa utak?" wala sa sariling naibulalas ko.Nandilim ang mukha nito. "I'm serious woman, you will marry me as soon as possible and you need to agree with it." Bumuntong hininga ako ng makabawi na sa pagkagulat. "Paano kung hindi ako agree?" "You need to agree." matigas at mariin niyang sabi na para bang wala akong choice kundi ang omu-o.Umiling ako. Kahit anong mangyari, hindi ako papayag. "Hindi ako magpapakasal sa'yo. Tapos ang usapan. Kung kaya mo lang ako sinundo dahil doon ay maaari mo na akong ibaba ngayon din." Saglit kaming nagkatitigan, nagsusukatan ng tingin at walang may gustong umiwas at bawiin ang tinginan sa isa't isa. Ito ang unang umiwas ng tingin, bago binuhay muli ang makina ng sasakyan."Hoy, ano ba?! Ang sabi ko ay bababa na lang ako." Pagpapalatak ko rito habang magkasalubong ang parehong kilay, ngunit hindi ito sumagot nanatili pa rin itong nakatingin ng seryos

Kinaumagahan ay hindi gaanong maganda ang pakiramdam ko, mainit rin ang ibinubuga ng hininga ko. Sinipat ko ang noo at leeg ko at doon ko napagtantong mainit pala ako."Aish! Bakit ako nilalagnat?" mahina at medyo naiinis kong bulong. Bumukas ang pinto ng kwarto ko at bumungad si mama na may dala-dala ang mangkok na may lamang lugar at tubig at isang piraso ng biogesic. "Hindi ka papasok sa school, at mas lalong hindi ka papasok sa trabaho." mautoridad na sabi ni mama."Ma." nagmamakaawa kong sabi, hindi pwedi marami akong lesson na mamimiss at mababawasan ang sahod ko sa coffee shop."Huwag matigas ang ulo mo Yara. Nilalagnat ka." galit na sabi ni mama."Paano mo po nalaman?" tanong ko."Pinuntahan kita kanina at napansin kong may mali kaya sinipat sipat kita at doon ko nalamang mainit ka. Masyado mong pinapagod ang sarili mo, magpahinga ka naman." Natahimik na lang ako sa sinabi ni mama. Ito ang nag-pakain sa akin at nag-painom na rin ng gamot. Sinabi rin niyang matulog ulit ako a

"Hanggang dito na lang Mister." wika ko ng makarating kami sa paradahan. "Ano nga pa lang pangalan mo?" "I'm Hunther." walang buhay na boses niyang sagot. "Ito lang ba ang sasakyang mayroon dito? Wala bang kotse or van?"Natawa ako sa tanong niya. "May nakita ka bang nakaparadang kotse o van?" sarkastiko kong tanong sa kaniya."Tss." anito. "Okay, hanggang dito na lang Mister Hunther. Nawa'y hindi na tayo magkitang muli." wika ko, bago sumakay sa isang tricycle na papa-alis na. "I hope so." tugon niya bago tuluyang maka-alis ang tricycle na kinaruruonan ko....Nang makarating ang tricycle sa university ay bumaba na ako at nagbayad ng pamasahe. Habang naglalakad papuntang classroom ay nakasabayan ko si Marie."Hey girl!" masiglang bati nito sa akin, tinanguan ko lang ito hindi kagaya ng dati na babatiin ko rin pabalik kapag binati niya ako. "May problema ba?" tanong niya."Wala naman." matamlay kong sagot."Wait, what's this? Bakit may pasa ka?" naghihistrikal niyang sabi sa akin a

"Ma-masakit." reklamo ko, mas lalong tumalim ang mga mata nito dahil sa sinabi ko bago binitawan ang palapulsohan ko. Sapo ko ang pulsuhan kong madiin niyang hinawakan dahil sa sobrang sakit, iyon pa naman ang kanang kamay ko.Ang sama niya!"Again. Why am I here?" tanong ulit niya at inilibot ang tingin sa kabuoan ng kwarto ko."Nakita kasi kita kagabi ng walang malay sa daan, pinilit kitang gisingin Mister pero hindi kita magising." kahit kinakabahan ay nagawa ko paring mag-salita at magpaliwanag."Where's my car?" tanong nito.Mabilis naman akong umiling. "Wala akong kotse na nakita Mister." nakayukong sagot ko."Where's my phone?" tanong ulit nito, bakas ang iritasyon sa mukha niya. "Wala rin akong nakita Mister." sagot ko."Darn it!" malakas at galit niyang sigaw na nagpa-iktad sa akin."Bakit hindi mo na lang ako pinabayaan doon sa kalsada? Ninakaw mo ba ang mga gamit ko at sinasabi mo lang na wala kang nakita?" galit na galit ang boses na tanong nito at mahigpit akong hinawaka

NAPATINGIN rin ako sa aking likuran at doon nakita ko ang dalawang lalaki at sa likuran nila ay halos nasa sampung men in black na akala mo ay sasabak sa giyera. Natuon ang atensyon ko sa dalawang lalaki na nasa harapan. Huwag mo sa aking sabihin na mag-ama sila? No way!Dalawang lalaki, ang isa ay sigurado ako na ito ang Boss namin at ang kasama naman nitong batang lalaki ay hindi ako sigurado sa naiisip ko. Pareho silang nakamaskara ngunit kapansin-pansin ang kagwapuhang taglay ng dalawa. Nakahawak ang batang lalaki sa kamay ng boss namin, hindi ito nakangiti dahil ang labi ng batang lalaki ay nakanguso animong hindi nagugustuhan ang nakikita.Napako ang tingin ko sa batang lalaki,sa hindi malamang dahilan gusto kong tumakbo papalapit sa kaniya upang yakapin ang bata ngunit siyempre hindi 'yon pwedi. Umiling ako at kinalma ang sarili, kung anu-ano ang pinag-iisip ko. Anak siya ng boss namin sa organisasyon kaya walang sino man ang pweding basta-basta na lang lumapit sa bata. Sa h

DAHIL hindi naman ako sasabak sa isang misyon nagsuot na lang ako ng isang sexy black dress na talaga nga namang hapit na hapit sa bewang ko. Sumakay ako sa kotse ko na minsan ko lang gamitin, hindi naman kasi maganda kung sa motor ako sumakay nang ganito ang suot, hindi ba?Nagmaneho na ako papunta sa HQ ng organisasyon, binuksan ko ang stereo ng sasakyan at nagpatugtog ng rock song na ikinatawa ko ng mahina. Minuto lang ay nakarating na ako sa head quarters, sa gate pa lang ay hinarang na agad ako ng tatlong armadong lalaki. Binuksan ko ang bintana ng sasakyan at ibinaba ang sunglass na suot ko at bahagyang kinindatan ang isang gwardiya. Seryoso itong tumango sa akin na ikinangisi ko bago ipinagpatuloy ang pagpasok sa loob ng head quarters. Lumabas ako ng sasakyan at taas noong naglakad papasok sa loob ng main building ng head quarters. Pagtapak ko pa lang sa loob ay siya namang pagtunong ng telepono ko."Hello?" nakangiti kong bungad sa kabilang linya, it was Lia. Panigurado ay b

4 YEARS LATER…ITINAPON ko ang dalawang katana sa dalawang taong akmang susugod sa akin. Pinulot ko ang pistol na nahulog ko kanina dahil sa pagsipa ng kalaban ko. Ang pagtama ng dalawang katana ay siyang paghandusay ng dalawang taong natamaan niyon. Napangisi ako bago yumuko at umikot upang patamaan ng bala ang taong nasa likuran ko na dapat ay sasaksakin na ako. "Slow," mahinang bigkas ko at napailing-iling. Tinignan ko ang limang lalaki na ngayon ay duguan at nakahandusay na sa maruming semento. Ngayon ang kinakailangan ko na lang na gawin ay ang alamin kung sino ang nagpadala sa kanila para patayin ako. Aba dapat ko yong malaman mahirap na baka hindi ko na maimulat ang mga magaganda kong mga mata.Sumakay ako sa motor ko at pinaharurut ito papaalis, iniwan ang mga taong nakahandusay na wala ng buhay. Walang puwang mga taong mahihina sa mundong kinagagalawan ko. Napangisi ako at nilusutan ang mga sasakyan na nakaharang sa dinaraanan ko na naging dahilan para magkaroon ng kumosy

ITO ang pangalawang pagkakataon na naramdaman ko ang ganitong pakiramdam. But the difference of situation now is I didn't know why am I feeling this. Bakit ko ito nararamdaman sa kaniya? Na para bang nasasaktan ako sa kalagayan niya ngayon. Mariin kong ipinikit ang mga mata ko at inihilamos ko ang palad ko sa mukha no'ng rumehistro sa utak ko ang lahat ng nangyari noon na naging dahilan ng pagkawala ng pinakaimportanteng tao sa buhay ko, ang mommy ko. That day was the last time that I cried, ngunit ngayon ng dahil sa nangyari sa kaniya nararamdaman ko ang kaparehong naramdaman ko noon kay mommy no'ng bago niya ako iwan ngunit ang kaibahan ngayon ay walang luha ang lumalabas galing sa mga mata ko ngunit ang buong katawan ko ay nanginginig sa hindi maipaliwanag na dahilan. Bakit ko ito nararamdaman ng dahil sa kaniya? Why do I feel like I'm so scared to loose her? Napa-angat ako ng tingin no'ng lumabas ang kaibigan kong doctor sa operating room, mabilis akong tumayo upang salubungin

DAMN those traitor! They manipulated us. Nang makarating kami sa hotel at nang kinaumagahan ay pumunta kami kung saan gaganapin ang meeting ay naroon na ang mga tauhan at ang matandang si Romano. But of course I wouldn't be Kidlat without nothing. Hindi dahil may bitag sila ay ganoon na lamang niya ako kadaling mapabagsak. Lahat ng tauhan niya ay hindi ganoon kadaling mapabagsak, dehado rin kami dahil marami sila. Ngunit mabuti na lang dahil ang anim na tauhan na isinama ko ay mga assassin sa organisasyon ko na kayang higitan ang mga tauhan ng matandang si Romano.I killed that oldman, tutal wala naman na akong mahihita sa kaniya dahil isa siyang traydor kaya pinatay ko na. Nang dahil sa kaniya ay umalis ako ng Pilipinas at iniwan ang pinagkakaabalahan ko para sa isang traydor na kagaya niya. …Nagtataka ako kung bakit ang red dot ay doon nakahinto. I put a tracking device in her big bike before I left at ngayong bumalik na ako ay agad kong tinignan kung nasaan siya gamit ang ipad k

NANATILING nakasuot ang maskara ko sa mukha na tumatabing sa kalahati ng mukha ko, tanging ang bibig at baba ko lamang ang hindi natatakpan. Sa tuwing nagpupunta ako rito sa loob ng organisasyon ay palagi akong may suot na maskara upang hindi ako makilala nino man tuwing ako ay nasa labas. Nang bumukas ang pinto ay nanatili akong kalmado habang nakaharap sa sliding door kung saan ay tanaw na tanaw ko ang lahat sa labas ng gusaling ito. "Letche naman, oh! Ba't ba ako pinatawag-tawag," dinig ko ang boses ng isang babae na napakapamilyar. Lihim akong napangisi bago humarap sa deriksyon niya, ibinaba ko ang basong may laman ng alak sa mesa at tinignan siya dahilan upang magkatitigan kami. Umigting ang panga ko ng makitang may sugat siya sa kaniyang labi. Inalis ko ang tingin doon, at sinenyasan siyang lumapit. Umupo ako sa swivel chair at sinenyasan siyang muli na umupo sa katapat kong upuan ng hindi siya kumilos sa unang sinabi ko."Ano at bakit mo ako pinatawag?" deritsahang tanong