Nobela ni Archidenife

BRYAN“SO you two are now engaged huh! Congratulations!” usal ni Kuya Lester habang nandito kami kila Kean.The party of Nhia is already done and some of our relatives have already left while we– we decided to stay.Kumustahan lang naman ang naisip naming gawin lalo na sa amin ni Aodie. She really wants to be with the girls dahilatagal niyang hindi nakita ang mga ito pati na sila Jaila at Kalvin.Ngayon nga ay nasa loob silang lima para magkumustahan habang kami namang mga lalaki ay nandito at umiinom ng alak.“Yes, we are and the wedding will be in 2 weeks,” usal ko na ikinataas ng kilay nila.“Kuya naman! Ako muna dapat! Nagmamadali ka ba?” usal ni Kean na ikinataas lang din ng kila ko habang sila Nathan naman ay natawa lang sa pag-iinarte niya.He already proposed to Dhia naman but they will wait Dhia to give birth to their 2 monster kaya naman uunahan ko na. Besides, sobrang simple lang naman ng wedding namin ni Aodie.We both decided not to make it fancy. We plan it to be very sim

AODIE“ARE you sure you are okay?” tanong ni Bryan habang inaayos nito ang gamit ko sa duffle bag na pinaglalagyan ng mga gamit ko.Napanguso naman dahil sa tanong niya. Hindi ko na mabilang kung ilang ulit niya akong tinanong niyan ngayong araw!“Oo nga… it's been two weeks since I woke up, sa bahay na ako magpapahinga at magpapagaling,” tugon ko habang marahan na umuupo sa kama ko.Sa totoo lang ay okay naman na ako. May mga nararamdaman pa pero normal naman na siguro iyon para sa isang tao na matagal na natulog, nakalatay sa kama. May pamamanhid pa akong nararamdaman sa katawan ko dahil doon pero… mas okay na akong sa bahay magpahinga kesa dito dahil para lang akong nagkakasakit lalo.Nakita ko namang marahan na ibinaba ni Bryan ang hawak niyang damit ko na nililigpit at naglakad papalapit sa akin. Agad nitong iniyakap ang braso niya sa sa balikat ko habang ako naman ay iniyakap din ang mga braso sa kan’ya.Sa totoo lang ay sobrang namiss ko siya. Simula nang magising ako, wala ata

BRYANMARAHAN kong binuksan ang pintuan ng kwarto ni Aodie nang makarating ako sa hospital kung saan siya namamalagi. Dahan-dahan akong lumakad papasok para ilagay ang mga dala ko sa lamesa ng kwarto ni Aodie.Agad kong nakita doon ang mama niya at ang kapatid niyang babae. Nakita kong pinupunasan ng mama niya ang kamay ni Aodie habang ang kapatid naman niya ay hinihilot ang paa nito. I can see with their eyes the same sadness I’m having right now.It’s been a month since Aodie in coma, hindi ko na mabilang kung ilang beses akong umiyak sa kan’ya tuwing kakausapin ko siya. I feel so weak whenever I'm alone with her. Aaminin kong nawawalan na ako ng pag-asa but everytime I’m seeing her family na kumakapit at naniniwalang gigising siya ay minumura ko ang sarili ko.Kung titignan, ang payat na niya sa normal niyang katawan… kung tutuusin ay mapalad na kami na tinanggal na ang iba niyang tubo pati na ang paglipat sa kan’ya sa isang private na kwarto pero kahit ganon ay nakamonitor pa rin

BRYAN“KEEP your eye on her, wag na wag kayong aalis dito! Kapag may nangyari kay Aodie na kakaiba o gumising siya o inilipat siya ng kwarto, call me! Naiintindihan ninyo?!” mariin kong bilin sa dalawang tauhan ko na agad nilang ikinatango.Hindi na ako nagbigay pa ng kahit anong bilin dahil alam kong hindi nila ako susuwayin. Bukod doon, sinigurado ko na naubos namin lahat ng mga tauhan ni Gio at siya na lang ang itinira kung buhay pa siya at hindi pa nauubusan ng dugo.Hindi pa dapat siya mamatay dahil hindi pa ako tapos sa kan’ya.Mabilis na akong tumalikod sa kanila at muling sumulyap kay Aodie bago naglakad papaalis.Mabilis na akong pumunta ng parking lot para tignan ang isa sa mga tauhan ko na nandoon nagbabantay para sa sasakyan namin.Nang makita ako nito ay agad itong bumaba at pinagbuksan ako ng pintuan. Agad akong pumasok doon at pumikit.Narinig ko na lang na sumara ang pinto at umandar ang kotse.“Boss, kumusta na po si Ms. Aodie?” tanong ng tauhan kong nagmamaneho.Napa

BRYAN“AODIE! Stay with me, baby…” matigas kong usal saad habang hawak hawak ang katawan niyiang parang lantang gulay na.Nasa kotse na kami ngayon at papuntang hospital dahil hindi ko na alam kung kakayanin ko pa ba siyang iligtas na ako lang ang gagawa. She needs expert to survive this at hindi ako iyon!“Boss! Ano pong gagawin doon sa Gio–”“I want him in hell! Itali ninyo ng patiwarik ang g*go na ‘yon at wag na wag aalisin ang bantay sa kan’ya! Hindi pa ako tapos sa kan’ya!” madidiing utos ko sa isa sa mga tauhan ko na siyang kausap ng mga kumuha kay Gio.Hindi pa ako tapos sa kan’ya! Hindi ako papayag na hindi ko mapatay ang g*go na iyon! Wala akong ititirang kahit na ano sa kan’ya! Kahit mata niya ay lalagyan ko ng latay! Hinding hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niya kay Aodie!Muli kong hinawakan ang pulso ni Aodie para tignan kung pumipintig pa ito– agad akong napapikit at napatagis ang panga nang maramdaman kong unti-unting nawawala ang pintig nito.“Drive faster!” malakas

AODIE NAPANGISI AKO nang marinig ko ang boses na iyon ni Cold. I knew it! I knew him very well like how he knew me! Hindi siya basta basta nagpapauto ang lalaking ‘to kahit kanino kaya hindi siya basta-basta mauutakan. Napatingin ako kay Gio nang bigla niyang ibato ang hawak niyang cellphone at biglang kumuha ng baril sa likod niya at pinagbabaril ang cellphone niya na nasa lapag na para bang kaharap niya si Cold. “P*tang-*na! P*tang-*na! G*go! B*llsh*t!” malalakas na sigaw nito. Sabay-sabay na umiwas ang mga kasama niya nang makita nila na itinapat sa kanila ang baril na hawak ni Gio. “Boss! Kumalma ka, hindi pa naman alam ng lalaki na iyan ang pinagtataguan–” Isang malakas na pagsabog ang pumutol sa pagsasalita ng lalaking tingin ko ay sumampal sa akin kanina. Nakarinig din kami ng mga barilan at putok ng baril na sa tingin ko ay nanggagaling sa labas ng kinalalagyan ko. “Tignan ng iba ang nangyayari doon!” malakas na sigaw ni Gio na mabilis na sinunod ng apat saga kasama ni

LOUIE"KUYA! Where's Ate Javi?"Bungad na tanong ni Louis sa akin nang makapasok ako sa bahay namin. Matapos ko kasing pagaanin ang loob ni Loe ay nakatulog ito kaya naman pinatingin ko na lang muna siya sa isang nurse dahil nga uuwi ako."Nasa ospital," tugon ko at hinanap ng mata ko si Jash mukhang nasa kwarto niya iyon."Why? Is everything okay? May nangyari ba kay ate?" tanong nito na siyang nagpabalik ng tingin ko sa kan'ya.Malungkot akong tumango na ikinagulat nito."What happened, kuya?""She's pregnant…" paumpisa ko."Really? Hindi ba da–""But we have to remove the baby before both them go in danger,"My voice started cracking while telling him about the removal. Ngayon ko lang hindi napigilan ang iyak ko dahil ayokong maging mahina sa harap ni Loe."Kuya… why?" tanong muli nito at doon ko na sinimulan ang kwento na siyang nagpagulat din sa kan'ya.Sinabi ko din na wala ng magagawa dahil hindi na pwede ang itulak pa kaya ang tanging option lang ay tanggalin ito."Can you tak

LOUIE"KUMUSTA na si Gelo?" tanong ni Liam nang pumasok sa bahay.It's been one month matapos ang operasyon ni Gelo sa Korea at napagdesisyunan nilang mag-anak na doon muna si Gelo habang nagpapagaling, lalo na sabi ni Dr. Jung na need pa din na obserbahan si Gelo.Kami naman nila Loe ay umuwi na din ng Pilipinas. Ayon din naman ang gusto ni Gelo, he wants Javi to live her life kaya naman pinalayas niya ang pamilya namin ni Javi doon. Biro lang doon sa pinalayas, ayaw niya lang na mag stay kami doon dahil may sarili daw kaming buhay.Naalala ko nga na 1 week pa na natapos ang operasyon niya gusto na nitong bumalik dito sa Pilipinas para hanapin sila Alice pero pinagalitan siya nila Dr. Jung. Mabuti na lang talaga at sumunod iyon."Okay naman na siya ngayon dahil may mga bantay doon at naka subaybay din si Loe sa kan'ya kahit nandito sa pinas," tugon ko."Mabuti kung ganon, nasaan pala mag-ina ko?" tanong nito."Nandiyan sa taas, susunduin kasi ni Luis si Jash kaya naghahanda ng gamit

4 years laterLouie's POV"Louie! Bilisan mo. Baka malate tayo. Ay naku!" inis na sigaw ni Loe dahil nasa loob pa ako ng bahay at sila naman nila Jash ay naglalakad na papuntang kotse."Yeah! Coming," sigaw ko pabalik. May hinanap lang naman ako. Nung nakita ko na agad din naman akong lumabas at sumakay sa kotse.Tinignan ko isa isa ung mga anak ko pati ung asawa kong nakatingin din sa akin. Ang ganda talaga! Sarap ikiss! "Let's go na, Pa. The kids are waiting for sure," saad ni JashSi Jash na halos binata na din talaga. He's now 13 years old.Si Lev naman ay 6 years old, going 7. At ang Milan namin ay kaka4 years old lang."Sus! May gusto ka lang makita do'n eh," biro ng Mama n'ya sa kan'ya. Ngumuso lang naman si Jash tapos tumutok sa pinapanuod ng mga kapatid n'ya.We're going to the orphanage where the kids have cancer because our Mom is one of the doctors sa charity na kasama s'ya. Kaya we also volunteer na sumama para makatulong.Nagdrive na ko papunta do'n sa medical mission n

Louie's POV"It feels so good nung nawala na ung simento sa braso ko." Nakangiting sabi ko kay Dr. Dizon.Ngayon kasi ung removing ng casting ko dahil gumaling naman na ung aking braso. Hindi naman din naman nagtagal dahil sobrang istrikta ng doctor namin sa bahay lalo na at buntis pa kaya mas mataray at istrikta."Magaan ang pakiramdam dahil mabigat ung cast mo. Hahaha. Mukhang magaling talagang mag alaga ang asawa nyo Mr. Fernandez. Gumaling agad ang braso nyo." Natatawang sabi nya. Natatawang tumango tango na lang ako."Yes. She is. Pag sinabi nyang bawal bawal." Sabi ko pa at tumayo na dahil pupuntahan ko pa pala un. "Thank you again, Dr. Dizon." Pasalamat ko sa kanya."No worries, Mr. Fernandez. See on your follow up check up." Nakangiting sabi nya at kinamayan ako. Tumango naman ako at naglakad na palabas patungo sa clinic ng maganda kong asawa.Pagdating ko dun sa labas ng clinic nya. I asked the nurse in charge her if she has a patient. Meron daw kaya nag intay muna ko sa laba

Javi's POVIlang araw lang ang nilagi ni Kuya at Louie sa hospital, nung araw na lumabas si Kuya ganun din si Louie dahil okay naman na s'ya. Ung braso n'ya babalik na lang namin after 2 weeks.Ako naman tapos na ang force leave at balik trabaho na naman. Ayoko pa nga pero wala akong magagawa dahil tapos na ang leave na binigay sa akin. Pinilit na lang din ako ni Louie dahil magreresign na din naman ako.Pero ngayong araw nagpaoff ako dahil it's Jashua's birthday. Sinabi ko sa mga kasama ko na wag akong tatawagan dahil birthday ni Jash kaya sumang ayon naman sila. And now I'm baking his favorite chocolate cake. Kakauwi ko lang galing hospital.Tinignan ko ung oras it's just 5am in the morning. Pero magbebake na ko para pag gising n'ya he will blow his cake. Mamaya din ung dinner namin dito sa bahay and isasabay din namin sa announcement about sa baby no.4 namin ni Louie.So I prepare all the ingredients needed then nagstart na. Habang nagmimix ako ng batter bigla naman may yumakap sa

Javi's POVHumahagulgol ako nang iyak habang dahan dahan na lumalapit sa hospital bed na nirerevive. Louie naman bakit naman iniwan mo kami agad. Iiyak na sana ako ulit nang biglang tapikin ni Kai ung balikat ko."Doc, kilala nyo po ba ung nirerevive?" tanong n'ya sa akin kaya tinignan ko s'ya nang masama."Asawa ko yung nirerevive diba?! Ano ba Kai!" inis na sabi ko. Tapos bumalik ulit ung atensyon ko do'n sa hospital bed."Ha? Eh ayun si Engineer," saad n'ya kaya mas tumingin ako sa kan'ya nang masama tapos tumingin do'n sa tinuturo n'ya.At mukha akong tanga! Dahil nakikita ko ung asawa ko na natatawa kasama si Nurse Joy at Val na natatawa din.Tinignan ko naman ulit si Kai nang masama habang nagpupunas ng luha. "Bakit hindi mo agad sinabi?! Kai naman eh! Mukha akong tanga!" saad ko at hinampas pa s'ya."Bigla ka kasing tumakbo dito. Hindi ko naman alam na yun ung akala mo," natatawang sabi n'ya habang sinasalag ung hampas ko."Ewan ko sayo," saad ko tapos nag lakad papalapit kay L