Novels by Annewrites

Chapter 6"Ah Kent, dahil gusto kang kausapin ni Daisy, makipag-usap ka na lang ng mahinahon.""Huwag kang gumawa ng eksena sa harap ng bata." Hinila ni Pearl ang sulok ng labi ni Kent, habang may nakatagong hinanakit sa kanyang mga mata, ngunit sinubukan pa rin niyang magpakita ng pagiging mahinahon.Nakita iyon ni Kent at hindi niya nagustuhan, ngunit tumango pa rin siya at lumingon palayo.Hindi naman maalala ni Daisy kung gaano na katagal mula nang magkasama silang dalawa ni Kent nang ganito. Sandali siyang natigilan, at hindi niya alam kung paano magsisimula ang kanilang usapan."Ano ba talaga ang gusto mong sabihin?" halatang wala nang pasensya si Kent sa kanya."Dinadala mo ang anak mo sa ganitong lugar para lang manggulo, iniisip mo pa ba kung paano ka maging isang ina?" Naramdaman ni Kent ang matinding pagkainis sa pag-iisip na gagawin ni Daisy ang lahat ng ito, na kahit ang sariling anak ay gamitin nito, para lang makuha siya."Pinangako mo sa akin na sasamahan mo si Sydne

CHAPTER 5“Ubo… ubo…” Umubo pa nang ilang beses si Sydney. Ngayon, sobrang lakas na ng ubo niya kaya hindi na siya nakatayo pa. Bumagsak siya sa sahig, at kasabay ng tunog na “plak,” sumuka siya ng dugo.“Sydney!” nanginginig ang boses ni Daisy at dali-daling lumapit sa anak niya.Pulang-pula na ang mukha ni Sydney pero ang mga labi niya ay sobrang putla.“Okay lang ako, mommy…” mahinang sabi ni Sydney. Agad naman siyang binuhat ni Daisy.“Dadalhin kita sa ospital,” sabi niya habang nagmamadali. Mahigpit na humawak si Sydney sa ina gamit ang maliliit niyang kamay habang pulang pula ang mata ng ina. Nagmamadaling pumunta si Daisy sa ospital. Pagkatapos kuhanan ng dugo si Sydney para sa blood test, naghintay siya sa labas para sa resulta.“Mom… galit ba sa akin si Dad?” Mahina ang boses na tanong ni Sydney, parang doon lang lumabas ang tunay niyang nararamdaman. Sa sandaling narinig iyon ni Daisy, hindi siya agad nakasagot. Gusto niyang sabihin sa anak niya, naHindi.Hindi ikaw ang ki

CHAPTER 4Mukhang nakalimutan ng sekretarya ni Kent na i-block siya sa social media. Bahagyang nagdilim ang mga mata ni Daisy, pero wala man lang bakas ng emosyon sa mukha niya. Yung diamond earrings na na-deliver kahapon, ngayon nasa kay Pearl na. Ang bilis niya talagang kumilos, nakakabilib. Tama nga naman, dahil si Pearl ang totoong mahal ni Kent.Napangiti na lang ng bahagya si Daisy ng papatayin na sana niya ang cellphone niya. Nang biglang may dumating na message.“Daisy babalik ako sa bansa after ten days.” Itim ang avatar ng sender, na may initials na ( jyc) Matagal na itong nasa contact list ni daisy pero anim na taon na silang walang komunikasyon. Biglang bumigat ang paghinga ni Daisy, tumahimik lang siya, at hindi na nag reply sa nagpadala ng mensahe sa kanya.Alas-kwatro medya noon. Katatapos lang ni Kent sa isang mabigat na meeting. Nakalimutan na niya si Sydney kaya kinailangan pa siyang paalalahanan ng kanyang sekretarya. Sumakay agad siya sa kanyang business car papun

Chapter 3"Kasi gusto ka po talaga ni Mommy. Kahit hindi mo po ako gusto daddy, pwede po bang mahalin nyo si mommy kahit konti lang?" Nakangiti na sabi ni Sydney sa ama."Pwede po ba na maging mabait kayo kay Mommy sa susunod?" Mahina lang ang boses niya, at nakatingin siya sa kanyang ama gamit ang malaki at madidilim niyang mata. Bahagya namang gumalaw ang mata ni Kent. Tama nga ang hinala niya. Alam niya na hindi lang para sa bata ang ginawa ni Daisy."Ito ba ang itinuro sa'yo ng mommy mo?" malamig ang tono na tanong ni Kent, at may halong mapanghamon na ngiti."Hindi po!" mabilis na umiling si Sydney, sa ama. At syempre, hindi naniniwala si Kent sa sinabi ng bata. Kaya Medyo nanlabo ang mata nito.Nararamdaman naman ni Sydney na parang napasama ang sinabi niya at nag iba ang mood ng kanyang ama, pero alam din niya sa sarili niya na katulad siya ng prinsesang sirena na hindi magtatagal ang buhay. Kahit sinasabi ng mommy niya na gagaling na siya, alam ni Sydney sa puso niya na malala

Chapter 2Tumingin si Kent sa kamay ni Pearl, at bahagyang nagbago ang ekspresyon ng mukha nito, halata na bumigat ang pakiramdam nito, bago ito nagsalita,"Isang buwan lang, Daisy, mas mabuti ng huwag kang mag isip ng panlinlang. Kapag may ibang plano yang isip mo, sisiguraduhin kong pag babayaran mo." Bahagyang akong ngumiti sa kanya."Sige. Basta handa kang samahan si Sydney, pakikipagtulungan ako sa lahat."“Hindi ba bilang ama ni Sydney, ay dapat lang na bigyan mo siya ng regalo sa kaarawan niya?" Mahinahong saad ko sa kanya.Nasa kandungan ko si Sydney, habang nasa byahe kami papunta sa bahay ni Kent."Mom, andun ba talaga si Daddy?" bahagyang nanginginig ang boses ni Sydney. Kahit pilit nitong pinipigilan ang nararamdaman, ay halata pa rin sa mga mata niya ang matinding pananabik na makita ang ama."Oo naman." Mahinang sabi ko at hinaplos ko ang likod niya. "Pero mommy, huwag mong sasabihin kay daddy na may sakit ako ha. Baka kasi malungkot siya." Aniya na nagliwanag ang mga

“Ms. Hernandez, hindi mo ba alam na ang anak mo ay may namamanang kanser sa buto? Dalawang buwan na lang ang pinakamahabang itatagal ng buhay niya.” saad sa akin ng doctor. “Kung tama ang pagka alala ko, na ang nanay mo rin ay namatay sa sakit na ito. Pero ang masu-suggest ko sayo, magpasuri muna kayo sa iba pang doctor para sa pangalawang opinion.” Biglang nawala ang lahat ng lakas ko mula sa narinig sa doctor ng anak ko. Paulit-ulit na umuugong sa aking isipan ang mga sinabi ng doktor, at hindi ko mapigilan ang panginginig ng aking katawan. “Ano po ang nangyari sayo, Mommy?” tanong ng anak kong si Sydney sa malambing niyang boses na may halong pag-aalala. “May nagawa po ba ako mommy na ikinalulungkot mo?” Tiningnan ko si Sydney na nakahiga sa kama ng ospital. Ang payat niyang mukha ay puno ng lungkot at pag alala. “Kung kasalanan ko po pwede po ba akong humingi ng tawad?” sabi niya at pilit siyang ngumiti. Parang kinurot ang puso ko. Hindi ko matanggap na dalawang buwan na lang