Novels by Angel Bell

บทที่ 20จูบรสเหล้า“เสร็จแล้วค่ะ” มือเล็กติดเทปสีสาวขุ่นที่ผ้าพันแผลเป็นลำดับสุดท้าย เป็นอันว่าหน้าที่นางพยาบาลจำเป็นได้เสร็จลุล่วงตามไปด้วยสายป่านเก็บข้าวของให้เป็นระเบียบ เพราะมันก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เธอต้องรับหน้าที่ทำแผลให้คนอื่นแบบนี้ แถมยังเป็นแผลถูกยิงที่ถูกกระสุนเฉียดผ่านอีกต่างหากไตรพัฒน์มองผ้าสีขาวที่พันแขนแกร่งของตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและเดินไปเปิดตู้ชั้นวางบางอย่าง กระทั่งเห็นแก้วทรงเตี้ยและขวดของเหลวสีอำพันถึงได้มั่นใจว่าของที่เขาหยิบออกมานั้นจะต้องเป็นเหล้าราคาแพงแน่นอน“นี่คุณไตร คนที่มีแผลเขาห้ามดื่มเหล้านะ” สายป่านเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อเห็นว่าไตรพัฒน์กำลังรินเครื่องดื่มใส่แก้วก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ใบหน้าหวานหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นมารุตที่เดินเข้ามาพร้อมกับข้าวกล่องและถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อก็ทำเอาความหิวโหยที่ซุกซ่อนอยู่นั้นปรากฏออกมาโครก...คราก...เสียงท้องร้องดังประท้วงออกมาพลันทำให้คนที่อยู่ในห้องได้ยินอย่างชัดเจน เป็นมารุตที่หลุดยิ้มและหัวเราะแต่ก็รีบหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง ผิดกับสายป่านที่ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน

บทที่ 19หมายหัวเอี๊ยด!ทันทีที่ตัวรถจอดสนิทมารุตก็รีบลงจากรถแล้วจัดการเปิดประตูโกดังเหล็ก รวมถึงสาวเท้าเข้าไปด้านในเพื่อจัดการอะไรบางอย่าง สายป่านที่เห็นแบบนั้นก็เอาแต่ชะเง้อหน้ามองด้วยความอยากรู้ ครั้นเห็นคนข้างกายอย่างไตรพัฒน์เดินตามลงไป นั่นจึงทำให้เธอตัดสินใจเปิดประตูรถและสาวเท้าก้าวตามเขาไปติด ๆ เนื่องจากนาทีนี้มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถพึ่งพาได้“โชคดีมากครับนายที่ผมเพิ่งให้แม่บ้านมาทำความสะอาด นายเข้าไปพักก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะโทรให้หมอรินมาทำแผล” มารุตเดินกลับออกมาโดยที่ในมือก็ถือพวงกุญแจพวงใหญ่ คล้ายว่าเขาเพิ่งเดินออกมาจากห้องห้องหนึ่ง แต่พอลองมองลึกเข้าไปก็เห็นเพียงแผ่นสังกะสีเก่าคร่ำครึที่ปิดทาบบดบังเอาไว้“ไม่ต้อง จะให้หมอมาที่นี่ได้ยังไง มึงก็รู้ว่ากูไม่อยากให้ใครรู้ว่าโกดังนี้มีอะไร” ไตรพัฒน์บอกเสียงขรึม สายตากดมองด้วยความเรียบตึงเพื่อยืนยันในคำพูดว่าเขาไม่มีทางให้ใครหน้าไหนมาเหยียบในที่โกดังแห่งนี้แน่นอน“แต่นายบาดเจ็บนะครับ” มารุตขมวดคิ้วมองผู้เป็นนาย เห็นหยาดเลือดที่ซึมผ่านเนื้อผ้ามาตั้งแต่อยู่บนรถแล้วแต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา คิดไว้แล้วว่าหากขับมาถึงจุดหมายเม

บทที่ 18มือปืนความเงียบและความอึดอัดปกคลุมตลอดการเดินทางมาตั้งแต่ที่ร่างกายของฉันขึ้นนั่งบนเบาะรถยนต์คันหรู ซึ่งตอนนี้ยานพาหนะก็กำลังขับแล่นไปตามท้องถนนที่ฉันเองก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่าจุดหมายปลายทางนั้นคือที่ใดเพราะตั้งแต่ขึ้นมาบนรถมันก็มีเพียงความเงียบเท่านั้น ทั้งฉันและคุณรุตเองก็ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา หากคาดการณ์เวลาแล้วก็น่าจะผ่านไปสิบนาทีได้ที่ฉันขึ้นมาอยู่บนรถคันนี้“ผมไม่พาคุณไปฆ่าหรอกครับ” เสียงเข้มของคนหลังพวงมาลัยเอ่ยขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง กระทั่งพบว่าคุณมารุตใช้สายตามองฉันผ่านกระจก เช่นเดียวกับมุมปากที่หยัดโค้งคล้ายรอยยิ้ม“แล้วจะไปไหนคะ” ฉันถามเสียงเบาเหมือนกับเป็นการบ่นพึมพำไปกับตัวเองเสียมากกว่า“โรงพยาบาลไงครับ ผมโทรแจ้งหมอรินไว้แล้ว”“คะ? คุณหมอคนนั้นน่ะเหรอ ไม่นะคะ ฉันไม่ไป ฉันทำแผลเองได้ พาฉันกลับไปที่บริษัทเถอะ” ทว่าชื่อที่ได้ยินทำให้ฉันเบิกตากว้าง แค่คิดถึงสีหน้าของคุณหมอคนนั้นก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีหากฉันไปเจอหน้าเขาอีกมีหวังโดนด่าซ้ำ ดีไม่ดีก็อาจจะถูกราดด้วยแอลกอฮอล์ก็เป็นได้!“ทำไมล่ะครับ หมอรินใจดีนะ สวยด้วย”“ใจดีแค่กับพวกคุณแหละค่ะ คุณหมอเขาเกลียดฉัน อย่าพ

บทที่ 17นักศึกษาฝึกงานการฝึกงานของนักศึกษาชั้นปีที่สี่เริ่มขึ้นได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว โดยที่ฉันเองก็ได้รับหน้าที่และภาระงานจากพี่นุ้ย ซึ่งเป็นทั้งหัวหน้าและพี่เลี้ยงดูแลเด็กฝึกงานอย่างฉันโดยตรงบริษัทที่ฉันเข้ารับการฝึกงานนี้เป็นบริษัทเล็ก ๆ ที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก ชื่อเสียงไม่ได้โด่งดัง แถมยังยังมีพนักงานไม่กี่สิบชีวิตที่กินเงินเดือนที่นี่แต่ด้วยความสะดวกในการเดินทาง บวกกับสภาพแวดล้อมการทำงานที่ฉันสัมผัสได้ว่าผู้คนในบริษัทนี้เป็นมิตรและใจดีกับเด็กฝึกงานอย่างฉันจริง ๆ ไหนจะการสอนงานที่เป็นกันเอง การให้ลงมือทำงานมากกว่าเดินเอกสาร ฉันเลยมองว่าการเลือกลงฝึกงานที่บริษัทนี้ถือว่าเป็นโชคดีของตัวเองมากเลยทีเดียว“ป่าน! ป่านจ๊ะ พี่นุ้ยโทรมาน่ะ บอกว่าลืมเอกสารอยากให้ป่านเอาไปให้ด่วนเลย!”เสียงหนึ่งของพี่ที่ทำงานเอ่ยแทรกขึ้นตามมาด้วยท่าทางร้อนรนตรงปรี่เข้ามาหาฉัน“เอกสารอะไรเหรอคะ”“เอาไปคุยเองนะ นี่จ้ะพี่นุ้ยถือสายอยู่”ฉันรับโทรศัพท์มาจากมือของคนตรงหน้า ครั้นแนบกับหูก็ได้ยินน้ำเสียงกระวนกระวายที่ดังผ่านมาจากเครื่องมือสื่อสารในทันที[ป่านจ๊ะ ช่วยเอาเอกสารภาษีของบริษัทไทรอัมพ์มาให้พี่หน่อยได้

บทที่ 16หนีไม่พ้นSAIPAN’S PART ;“โชคดีมากเลยนะเนี่ยที่วันนี้พี่นัดคุยกับผู้บริหารพอดี ป่านจะได้เห็นวิธีการทำงานด้วย” เสียงของพี่นุ้ยหัวหน้าใหญ่ประจำบริษัทบัญชี และพ่วงอีกหนึ่งตำแหน่งนั่นก็คือพี่เลี้ยงดูแลนักศึกษาฝึกงานเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มใจดี“ขอบคุณพี่นุ้ยมากเลยนะคะที่อนุญาตให้ป่านมาด้วย นัดคุยกับผู้บริหารแบบนี้คงสำคัญมากแน่ ๆ” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่นุ้ยพร้อมกับการส่งสายตาหวาน ๆ ไปให้ นึกดีใจที่ได้รับการเชิญชวนให้ติดสอยห้อยตามมาในงานสำคัญแบบนี้ตอนนี้ฉันอยู่ในฐานะนักศึกษาฝึกงานของบริษัทบัญชีแห่งหนึ่ง บริษัทที่ฉันกำลังทำอยู่นั้นจะรับดูแลและตรวจสอบบัญชีให้กับบริษัทของผู้ว่าจ้าง ซึ่งการตามพี่นุ้ยมาในวันนี้ก็นับว่าเป็นการทำงานอย่างแรกที่ฉันได้รับมอบหมายเลยก็ว่าได้ เนื่องจากฉันเพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่ถึงสัปดาห์ ภาระงานส่วนใหญ่ก็จะเป็นการเดินเอกสารหรือไม่ก็พวกงานเล็ก ๆ ที่ไม่ได้สลักสำคัญมากนักสถานที่นัดหมายกับลูกค้าผู้ว่าจ้างนั้นเป็นร้านกาแฟแห่งหนึ่ง มันไม่ใช่บริษัทของลูกค้าหรือห้องรับรองอย่างที่คาดคิด แต่พี่นุ้ยเองก็ให้คำตอบกับฉันว่าลูกค้าคนนี้ค่อนข้างหวงความเป็นส่วนตัว แถมยังต้องการคุยเรื่

บทที่ 15ธุรกิจสีเทาหลายวันผ่านไปการที่ไตรพัฒน์มาเยือนโกดังเก็บอาวุธผิดกฎหมาย นับว่าเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เหล่าลูกน้องถึงกับขวัญผวาขั้นสุดชายชุดดำนับสิบยืนเรียงเป็นหน้ากระดานเมื่อตัวรถยนต์คันหรูจอดเทียบด้านหน้า พลันเมื่อประตูถูกเปิดออก ร่างสูงตระหง่านของผู้ทรงอิทธิพลก็ปรากฏตัว ตามมาด้วยมือขวาคนสนิทอย่างมารุตที่เดินประชิดตัวของผู้เป็นนาย“หน้าซีดแบบนี้แปลว่าพวกมึงทำงานไม่เสร็จตามกำหนดสินะ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยความเรียบนิ่ง ในขณะนั้นสายตาคมดุดันก็กวาดมองลูกน้องของตัวเองทุกคน ที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตาหลบหลีกกันยกใหญ่แม้ว่าจะไม่ได้คำตอบแต่ก็มั่นใจแล้วว่าสิ่งที่คาดคิดไว้นั้นเป็นเรื่องจริงไตรพัฒน์เดินทางมาที่โกดังเก็บสินค้าที่ตั้งอยู่แถบปริมณฑลพร้อมกันกับมารุต น้อยครั้งนักที่เขาจะมาตรวจสอบงานด้วยตัวเอง หากแต่ครั้งนี้เขากลับได้รับรายงานว่าสินค้าที่มีกำหนดส่งตามวันเวลานั้นถูกเลื่อนออกไป เหตุเพราะความล่าช้าของตัวลูกน้องเองทั้งนั้น นั่นจึงทำให้เขาใจเย็นที่จะอยู่เฉยแล้วปล่อยให้เครดิตตัวเองเสียชื่อไม่ได้“เอ่อ...ใกล้เสร็จแล้วครับนาย อีกนิดเดียวจริง ๆ ครับ” หนึ่งในชายชุดดำใจกล้าที่จะตอบกลับ แม้