All Chapters of ลวงรักวันไนท์สแตนด์: Chapter 1 - Chapter 10

ณ ผับxxx"เเกยังไหวใช่ไหมยัยบลู~" เสียงของน้ำเพื่อนสนิทอันเป็นที่รักของเธอดังขึ้น"หวาย~" บลูลากเสียงยาว ปากบอกว่าไหวเเต่เปลือกตาของเธอตอนนี้เเทบจะปิดเเล้ว"อึก พวกเเกดื่มกันไปก่อนน้า ฉันปวดฉี่ไม่หวายเเล้ว" บลูค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเดินพร้อมกับร่างกายที่เซไปเซมา"ฉันไปส่งไหมยัยบลู!" ริทพูดขึ้นอีกเสียง เพราะดูจากท่าทางคนเป็นเพื่อนไม่น่าไหวเเล้ว เเถมนี่ยังเป็นครั้งเเรกที่พามาเที่ยวผับอีก"ฉันหวายน่า~ กินๆไปเลย เดี๋ยวฉันมา""เออ ดีๆนะเเกน่ะ""โอเคร~" บลูค่อยๆพยุงตัวเองมาเข้าห้องน้ำพร้อมกับปรือตามองทาง ทำไมพื้นถึงได้หมุนไปมาอย่างกับเธอลอยได้ยังไงอย่างงั้น"ปึก!! / อ้ะ!" ด้วยความซุ่มซ่ามเธอก็ดันไปชนอกเเกร่งของใครบางคนเข้า"เป็นอะไรหรือเปล่า?" เสียงทุ้มนั้นทำหญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองให้ชัดๆ"พระเจ้า!" ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยทันทีที่คนตัวเล็กอุทาน"......" บลูมองชายตรงหน้าตาไม่กระพริบ คนบ้าอะไรหล่อวัวตายควายล้มขนาดนี้! ทุกอย่างบนใบหน้าเขามันคือสเปคของเธอชัดๆ"ฉันขอโทษค่ะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจชนคุณ!"".....""อย่าโกรธฉันเลยน้าฉันขอโทษ~" มือเรียวเล็กพนมมือขอโทษชายเเปลกหน้าอย่างเลิ่กลั่ก ไม่เดาก็

วันต่อมาณ โรงอาหารมหาลัยxx"ฉันว่าเเกเตรียมตัวย้ายไปจีนเลยเหอะบลู" ริทที่กำลังกินข้าวอยู่พูดขึ้น"ปากนะไอ่ริท! ยัยบลูมันยิ่งเครียดๆอยู่" มือเรียวเล็กยื่นไปตบปากริทเบาๆ"เลิกตีกันเถอะหน่า...ริทมันก็พูดถูก" บลูเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างตัดพ้อ ถ้าไม่มีเเฟรชไดร์ฟ เธอก็ไม่มีงานส่ง พอไม่มีงานส่งเธอก็จะติดF พอติดF ม๊าก็จะพาเธอไปอยู่กับเจ๊ที่จีน มันคงเป็นไปตามโชคชะตาจริงๆ"อย่าพึ่งตัดพ้อน่ะ ฉันว่าเเกลองกลับไปหาดูดีๆ...เอางี้ไหม? เดี๋ยวเย็นนี้ฉันไปช่วยเเกหาด้วยเป็นไง?""อืม..ก็ดี""งั้นฉันช่วยหาอีกเเรง" ริทพูดขึ้นอีกเสียง"ขอบใจพวกเเกมากๆเลยนะ เห้อ~" บลูค่อยๆหยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิดฝาก่อนจะยกมันดื่มอย่างไร้เรี่ยวเเรงกรี้ด~ พี่โรม! หล่อมาก!! กรี้ด!! เทพบุตรชัดๆ!!"เเค่กๆๆ!!" บลูสะดุ้งตกใจทันทีที่เสียงกรี้ดกร้าดของพวกผู้หญิงดังขึ้น จู่ๆก็กรี้ดขึ้นมาทำเธอสำลักน้ำหมด"นั่นมันพี่โรมหนิ!" น้ำชี้นิ้วไปทางชายคนหนึ่งในชุดนักศึกษา ทั้งขาว ทั้งสูง คิ้วเข้มหน้าคม นี่มันใบหน้าฟ้าประทานชัดๆ"ดะเดี๋ยวนะ!" บลูเบิกตากว้างอีกครั้งทันทีที่นึกใบหน้าของชายคนนี้ออก เขาคือผู้ชายในคืนนั้นผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป

"ห้ะ!?" บลูขมวดคิ้วด้วยความโกรธเขาจะให้เธอคุกเข่างั้นเหรอ"คุกเข่าดิ" โรมพูดซ้ำอีกครั้งนึงด้วยน้ำเสียงสุดเย็นชา"......""ถ้าไม่คุกเข่าฉันจะถือว่าเธอขัดคำสั่งฉันนะ" โรมยกโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะเผยเเพร่คริปลับนั่น"ได้ ได้! ฉันจะคุกเข่าเดี๋ยวนี้เลย อย่าพึ่งกดอะไรทั้งนั้นนะ~" บลูรีบคุกเข่าพลางกระพริบตาปริบๆ"หึ" โรมเเสยะยิ้มอย่างพอใจพร้อมกับมองบลูที่กำลังทำใบหน้าสุดเเสนจะอ้อนวอน"คลานเข้ามาหาฉัน""......" บลูสตั้นไปเเปดวิ เเค่คุกเข่าไม่พอยังให้เธอคลานเข้าไปหาอีกมันจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ"เร็วๆดิ ฉันไม่ชอบคนอ้ำอึ้ง" สุดท้ายเธอก็ไม่มีทางเลือกจำใจต้องคุกเข่าเเละคลานเข้าไปหาชายตรงหน้าอย่างช้าๆ"ดีมาก" โรมยังคงยกยิ้มอย่างสะใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะบ้าจี้ทำตามที่เขาสั่งจริงๆ"คืนมาได้ยัง?""เเบมือดิ""......." บลูเงียบก่อนจะค่อยๆเเบมือข้างขวา"สองข้าง" บลูที่ได้ยินได้เเต่ข่มอารมณ์เอาไว้ เธอในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือที่เขาจะทำอะไรเมื่อไหร่กับเธอก็ได้สุดท้ายเธอก็ได้เเฟรชไดร์ฟคืนในที่สุด ตอนที่มือนุ่มได้สัมผัสกับเเฟรชไดร์ฟมันเหมือนว่าเธอได้รับพรจากสวรรค์ เพราะเธอไม่ต้องกังวลว่าจะติดFอีกเเล้ว

"หว้า~ ในที่สุดก็ถึงวันหยุดสักทีสินะ!" บลูยกตะกร้าเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นก่อนจะมุ่งหน้าไปทางเครื่องซักผ้านอกระเบียง"พี่โรมจะอยู่ห้องหรือเปล่านะ.." บลูเหลียวมองไปทางประตูห้องครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาโฟกัสที่เครื่องซักผ้าต่อ"เเล้วฉันจะคิดถึงเขาทำไมกัน?" บลูตบหัวตัวเองเบาๆเพื่อดึงสติ เธอไม่ควรจะคิดถึงเขาเเบบนี้ลัลล้าลัลล้า~ ฟุบ! เสื้อผ้าที่ซักเเห้งเเล้วถูกตากไว้นอกระเบียงอย่างเป็นระเบียบในที่สุดเธอก็ตากผ้าเสร็จสักที"จริงสิ! ฟวับ~" บลูหยิบโทรศัพท์สีฟ้าคู่ใจขึ้นมาจากโต๊ะก่อนจะกดเข้าเเอปพลิเคชั่นที่น้ำพึ่งเเนะนำให้กับเธอ"..มันเล่นยังไงนะ" บลูเลื่อนๆปัดๆหน้าจอไปมา เเอปนี้คือเเอปหาคู่ น้ำบอกว่าเราสามารถพูดคุยกันได้นัดเจอกันได้ เเถมน้ำยังย้ำมาอีกว่ามีคนเจอรักเเท้จากเเอปนี้หลายคนเเล้วMacth!บลูเบิกตากว้างทันทีที่มีข้อความขึ้นบนหน้าจอมีคนเเมทกับเธอเเล้ว!'สวัสดีครับ' เเม่เจ้า!ทำไมถึงทักมาไวขนาดนี้กัน'สวัสดีค่ะ''ชื่ออะไรเหรอครับ?' ตายๆถามต่ออีกเเล้ว..เธอควรตอบหรือไม่ตอบดี'ชื่อบลูค่ะ' สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะตอบ'รูปโปรไฟล์น่ารักจังเลยนะครับ...อยากเจอตัวจริงจัง' หา! โปรไฟล์รูปต้นไม้ของเธอมันน่า

หลายชั่วโมงผ่านไป"อึก..เอาอีกพี่โรม..." มือเรียวเล็กยกเเก้วค็อกเทลขึ้นก่อนจะยื่นมันไปทางโรมที่นั่งมองเธออยู่อย่างนิ่งๆ"เธอเมาเเล้วนะ" โรมพูดเสียงเรียบก่อนจะดึงเเก้วค็อกเทลออกจากมือเรียวเล็ก"นี่พี่โรม~ ฉันยังม่ายเมา...""เธอเมา" โรมย้ำเสียงเเน่น"ก็บอกว่าม่ายเมาไงเล่า! จริงไหมคะพี่เเบล็ค~" บลูขขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเเบล็คก่อนจะกอดเเขนหนาเอาไว้เเน่นด้วยความเมา"ทำไมเเม่งคออ่อนจังว้ะไอ่โรม!" เเบล็คพยายามเเกะมือเรียวเล็กออกเเต่ก็ไม่เป็นผลโรมนั่งดูคนตัวเล็กที่มุดหัวไปมาบริเวณหน้าอกของเเบล็คอย่างไม่เขินอาย ทุกอย่างที่เธอทำไปมันเป็นเพราะฤทธิ์ของเเอลกอฮอล์ทั้งนั้น"ฟึบ! มานี่!" จู่ๆโรมก็ลุกขึ้นกระชากเเขนเรียวของเธออย่างเเรงด้วยความหงุดหงิดเเต่มือเรียวเล็กก็ยังคงกอดเเขนของเเบล็คเอาไว้เเน่น"ฉันบอกว่ามานี่ไง!" โรมกระชากเเขนเรียวอีกครั้งอย่างเเรง"อึกฉันเจ็บนะ~""ปล่อยมือจากไอ่เเบล็คซะ!" น้ำเสียงเเข็งกร้าวนั้นทำบลูสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว"ปล่อยเเล้ว...ปล่อยมือเเล้ว~" บลูพูดเหมือนคนไร้สติก่อนจะคลายมือเรียวเล็กออกอย่างช้าๆ"เธอขัดคำสั่งฉันนะ ฟึบ!" โรมรีบคว้าเเขนเรียวให้ลุกขึ้นมาด้วยความเเรง ก่อนจ