Lahat ng Kabanata ng Mamamatay in Three, Two, One: Kabanata 1 - Kabanata 9

Nakakakita ako ng countdown bago mamatay sa itaas ng ulo ng mga tao simula pa noong bata ako.Unang beses ko itong nakita sa ibabaw ng ulo ng lolo ko. Sinabi ko ang tungkol dito sa mga magulang ko, pero hindi nila ako binigyan ng pansin. Ang akala nila imahinasyon lang ito ng bata.Noong makita nila muli ang lolo ko kinabukasan, nakahiga siya sa kuwarto ng may puting tela sa mukha. Umiiyak ang mga tao sa paligid, pero hindi ko naiintindihan kung anong nangyayari.Kinalaunan, nakita ko din ang parehong countdown timer sa ibabaw ng ulo ng ama ko. Noong sinabi ko ito sa kanya, nanigas ang ngiti niya ng ilang segundo bago siya bumalik sa pagiging kalmado. Sa gabing iyon, hindi ko siya nakitang umuwi galing trabaho.Ang narinig ko na lang ay nagmamadaling pagtunog ng phone. Namutla ang nanay ko ng sagutin ang tawag. Buntis na siya sa mga panahon na iyon. Nagmamadali siya ng sobra kung saan nadulas siya at nahulog sa ibaba ng hagdan, dahilan para maglabor siya.Doon ko nakita ang pamily

Pinanood ko si Phoebe at Eugene na umalis. Agad na nawala ang saya na naramdaman ko ng tumigil si Eugene para kausapin ako. Pakiramdam ko binuhusan ako ng timba ng nagyeyelong tubig.Ganoon ba ang tingin niya sa akin? Na isa akong masamang mamamatay tao?Sumakit ang puso ko, pati din ang sikmura ko. Tumungo ako sa kusina para may kainin, pero walang pagkain na makikita. Ang mayroon lang ay kalahating piraso ng tinapay.Sinimulan ko itong kainin gamit ang ilang piraso ng kasoy, pero hindi nito napawi ang gutom ko. Isang katulong ang dumaan at umirap ng makita ako. Baka naisip niya na hindi ko siya nakita.Noong nakita niya ang tinapay, nagkunwari siyang nagulat at sinabi, “Oh, my! Huwag mo sabihin na kinain mo iyon, Ms. Holly. Itatapon ko na iyon dapat. Maagang nagising si Ms. Phoebe at mga kapatid mo, kaya naghanda kami ng almusal base sa schedule nila. Puwede kita ipagluto ngayon kung gusto mo.”Sumimangot ako sa naiinis niyang itsura. Pagkatapos, tinanggihan ko ang hindi sinsero

Naririnig ko ang bilis ng tibok ng puso ko ng sabihin ko ang mga salitang iyon na isinasarili ko simula ng malaman ko na mamamatay na ako. Ang akala ko hindi ako apektado na mamamatay na ako, pero bigla ko gusto makita ang mas marami pang mga bagay sa mundo.Walang sinabi si Gary. Sobrang tahimik at naririnig ko ang sarili kong paghinga. Noong akala ko na wala siyang sasabihin, nagsalita siya. Pero ang mga salita niya ay naging dahilan para mahulog sa kawalan ang puso ko.“Sa tingin mo ba ang ganyang klaseng kasinungalingan ay magiging sapat para maawa kami sa iyo, Holly? Nagpapakababa ka talaga ng husto para lang umuwi kami, ano? Sa tingin mo ba madali pa din kaming maloko tulad noong bata ka pa? Huwag mo kalimutan kung paano namatay si Ina, Ama at Lolo,” malamig niyang sinabi.Hindi, hindi iyon. Hindi ko iyon kasalanan!Isinigaw ko ang mga salitang ito sa puso ko pero walang ingay na lumabas. Tumulo ang mga luha ko at bumagsak sa sahig. Pakiramdam ko puppet ako na kontrolado ng s

Ang doktor, ang receptionist sa photography studio, at ang may-ari ng stall ng hot cross buns… Binigyan nila ako ng kaunting gaan at kumportable.Habang iniisip ito, ang natitira sa pamilya Jensen ay dumating. Inayos na ni Gary ang sarili niya at bumalik na sa pagiging malamig at malayo ng marinig sila.Napatakip ng bibig si Phoebe, mukhang gulat. Pagkatapos, napuno ng luha ang mga mata niya. “Holly… Paano itong nangyari?”Sumakit ang puso ng mga kapatid ko ng marinig ang nanginginig niyang boses. Niyakap siya ni Carl at sinabi, “Huwag ka umiyak, Pheebs. Mayroong tadhana ang lahat.”Kalokohan! Hindi ako naniniwala sa bagay na iyon, pero pinaglaruan ako ng tadhana ng ganito. Naging tagapagdala ako ng kamalasan.Nakita ko ang kaunting ngiti sa mukha ni Carl. Mukhang natutuwa siya na namatay na ako.Siya at iba pang miyembro ng pamilya namin ay pumalibot sa katawan ko. Tahimik sila habang tinitignan ang litrato ko at urn. Malagim na sinabi ni Gary, “Tinawagan ako ni Holly kaninang t

Sa araw pagkatapos ng kamatayan ko, ang mga kapatid ko ay ipinadala ang katawan ko para sa cremation na hiling ko. Binook nila ang pinakamagandang serbisyong maiaalok ng punerarya.Sinundan ko ang katawan ko as crematorium at pinanood kung paano itong kainin ng apoy, unti-unti naging abo. Narinig ko ang mahinang mga hikbi habang nasusunog.Hindi ko ito masyadong binigyan ng atensyon. Sa halip, nilasap ko ang pakiramdam na nakatira ako sa lugar na pinili ko—ang urn ko.Ang plano ko ay multohin sila sa kanilang mga panaginip kung hindi nila tinupad ang gusto ko. Mabuti na lang, naging maayos ang lahat. Nakahinga ako ng maluwag—hindi ko gusto na magkaroon pa ng koneksyon sa kanila.Kinuha ni Gary ang urn ko at dinala ito sa akong huling hantungan. Tumingin ako sa paligid, kuntento ang pakiramdam ko. Inilagay ako sa lugar kung saan may magandang view.Hinimas niya ang litrato ko, gumalaw ng kaunti ang mga labi niya. Lumapit ako sa kanya at narinig ko siyang bumubulong ng paghingi ng t