All Chapters of Nakalimutan sa Kamatayan: Chapter 1 - Chapter 10

Ang lola ko ay galit na galit at halos hindi makahinga. “Paano ba ako nagkaroon ng walang awang anak tulad mo? Dalawang buwan akong walang balita sa kanya habang nasa abroad ako. Alalang alala ako habang nasa abroad, at ngayon hindi ko siya makontak pagkauwi ko. Inapi ninyo siguro siya! Nakatira siya kasama ninyo, hindi ba? Ibigay sa kanya ang telepono ngayon din!”Nag-alinlangan ang nanay ko, tinignan niya bigla ang aking ama.Dalawang buwan na ang nakararaan, nagkaroon ng biglaang ideya si Flynn na mag camping sa pinagbabawalang na Wild Valley. Alam ko na delikado iyon, pero sabik ako na makabonding ang pamilya ko at hindi pa ako pumasok sa trabaho. Hindi ko inaasahan na mahuhulog si Scarlett sa tubig. Noong nakaahon siya, inakusahan niya ako agad na itinulak ko siya.Sinampal ako ng ilang beses ng nanay ko dahil sa galit, tuluyan akong hindi binigyan ng pansin sa pagpapaliwanag, at iniwan ako doon. Lingid sa kaalaman nila, hindi ako nakaalis sa mga gubat na iyon.Makalipas ang d

Sa sumunod na araw, wala pa din balita tungkol sa akin sa pamilya.Dumating sa bahay ng maaga si lola.“Lola!” sambit ko, lumapit ako habang nakalutang sa tuwa.Simula ng mamatay ako, lagi ko ng hinihiling na makita siya, pero ang espirito ko ay nakakapit sa presensiya ng nanay ko, imposible na iwan ko siya.Mabuti na lang, pumunta ang lola ko sa akin. Para makita siya sa huling pagkakataon bago ako umalis at mabawasan ang sakit.Bago ko pa siya mahawakan, lumapit bigla si Flynn, malambing siyang tinawag, “Lola!”Sa nakalipas na mga taon, sumisipsip si Flynn sa lola namin gamit ang aming relasyon. Sa suporta ko, matagal na siyang tinanggap ni lola bilang ‘apo’, kahit na hindi sila magkadugo. Wala siyang intensyon na maging malayo din sa kanya.Habang mahinhin na hawak si Flynn sa tabi niya, sinabi niya, “Tignan mo, ang laki mo na, at ang ingay pa din! Nasaan ang kapatid mo?”“Scarlett!” sigaw ni Flynn.Agad na tumakbo palabas si Scarlett. “Lola, nandito ka!”Noong nakita siya

Sa oras na sinagot ng nanay ko ang phone, nagsimula ang panenermon niya. “Ikaw na bata ka, puwede ba tumigil ka na sa pang gagatong sa lola mo na magalit sa akin?”Seryoso ang boses sa kabilang linya. “Hello, ito ba ang pamilya ni Whitney Patterson?”Matapos marinig ang boses ng lalake, napasimangot ang nanay ko. “Anong nangyayari? Bakit nasa iyo ang phone ni Whitney?”“Nakita namin ang ID ni Whitney at phone sa apartment. Puwede ba kayo pumunta sa estasyon ng pulis para iberipika ang ilang mga impormasyon?”Nagrelax ang kilay ng nanay ko ng kaunti. “Lumipat talaga ang paslit na iyon. Lagi siyang gumagawa ng gulo.”Ibinaba niya ang tawag at bumalik sa pagkain na parang wala lang.Kinakabahan siyang tinignan ni Scarlett. “Ma, tungkol ba iyon kay Whitney?”“Nawala ang phone niya at sinasabihan tayo ng mga pulis na kunin iyon. Puwede iyon maghintay; pupunta tayo pagkatapos kumain.”Humigpit sa pag-aalala ang mukha ni Scarlett. “Ma, ako na lang ang pupunta. Kapatid ko nga naman si

Sa interrogation room, katabi ng nanay ko si Scarlett, madiin ang boses niya pero nakakagaan ng loob. “Ako ang guardian ng batang ito. Puwede ninyo itanong sa akin ang lahat. Bata pa si Scarlett; hindi niya kayang matakot ng ganito.”Nakapuwesto doon si Scarlett habang nanginginig ng kaunti, mukhang nakakaawa at walang kayang gawin.Nagkatinginan ang mga pulis, nakangiti ang isa, “Dalawamputanim na siya; hindi siya ganoon kabata!”Mahinhin na hinimas ng nanay ko ang likod ni Scarlett, sinusubukan siyang pakalmahin. Tumingala siya sa mga pulis. “Naiintindihan ko na ginagawa lang ninyo ang trabaho ninyo, pero tunay na walang alam si Scarlett. Kahit na magkapatid sila ni Whitney, makaiba ang buhay nila.”“Nakatanggap kami ng report na may nahuling nagsusugal sa nirerentahang apartment kahapon. Ang mga pulis sa Acturia ay nakita ang mga gamit ni Whitney sa apartment na iyon. Si Scarlett ba ang kumuha sa mga gamit niya?”Tumigil ang nanay ko, mabilis ang takbo ng isip niya. “Oo. Inabot

Ang balita tungkol sa masalimuot at nakakadalamhating kamatayan ko ay dumurog ng husto sa nanay ko, halos bumigay na siya ulit.Sa bawat araw, nakakapit siya sa silk scarf na iniregalo ko sa kanya, tumutulo ang mga luha niya habang hawak niya ito ng mahigpit.Ang ama ko, kahit na matindi ang sakit na nararamdaman, ay nagawang magpigil, ipinakita na lalake pa din siya na itinatago ang nararamdaman.Inalagaan niya ang nanay ko, na mukhang wala na sa sarili dahil sa pagdadalamhati, ginagawa niya ang lahat para masigurong manatili na buo ang pamilyang nasira na.Pumunta si Tita Lilian para pagaanin ang loob ng nanay ko, ikinuwento ang mga bagay na walang pasensiya ang nanay ko na pakinggan noon.“Naaalala mo ba noong nasa elementarya si Whitney?” tanong ng mahinhin ni Tita Lilian. “Pumasok siya sa art competition at ginugol ang bawat gabi pagkatapos gawin ang homework niya para magsketch hanggang sa hating gabi. Hindi siya nakaramdam ng pagod! Noong nanalo siya, nagmadali siyang umuwi