All Chapters of เพราะรัก...ทำให้ฉันตายไร้ที่กลบฝัง: Chapter 1 - Chapter 7

ฉันถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย จึงอยากขอเงินห้าร้อยบาทจากพ่อแม่เศรษฐีอันดับหนึ่งเพื่อซื้อชุดใส่ในวันสุดท้ายของชีวิต แต่กลับถูกพวกท่านด่าว่านานถึงสามชั่วโมง“แกรู้ไหมว่าเงินห้าร้อยบาท มันมากพอให้เด็กยากจนบนเขาบนดอยอยู่ได้กี่วัน ฉันให้กำเนิดเด็กล้างผลาญอย่างแกออกมาได้ยังไง”“ฉันประคบประหงมเลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็ก จะเป็นมะเร็งได้ยังไงกัน ถ้าแน่จริงแกก็ตายจริงๆ ให้ฉันดูสิ!”ฉันนั่งอยู่หน้าโรงพยาบาลอย่างหมดหวัง ลูบคลำเหรียญสองเหรียญที่เหลืออยู่ในกระเป๋า ซึ่งพอค่ารถเมล์กลับบ้านพอดีฉันไม่ได้กินอิ่มมาหลายวันแล้ว แต่พ่อแม่แท้ๆ กลับทุ่มเงินจำนวนมหาศาลเหมาสวนสนุกดิสนีย์แลนด์ให้น้องสาวบุญธรรมพวกท่านไล่ฉันไปอยู่ที่ห้องใต้ดินอันห่างไกล อ้างอย่างสวยหรูว่าเด็กผู้หญิงต้องเลี้ยงให้ลำบากถึงจะดีเมื่อกลับมาถึงห้องใต้ดิน ฉันกอดตุ๊กตาเพียงตัวเดียวที่เป็นของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากกลับบ้านอีกแล้วขณะที่กำลังสะลึมสะลือใกล้หลับเต็มที สายจากพ่อดังขึ้นฉันรับสายด้วยมือที่สั่นเทา ทว่ากลับได้ยินเพียงเสียงเกรี้ยวกราดของท่าน“เงินในบัตรแกมาจากไหนเยอะแยะ? นางลูกชั่ว แกขโมยเงินในบ้านอีกแล้วใช่ไหม!”“ฉันโอ

เหยียนอิ๋งอิ๋งยกยิ้ม ยืดคอตั้งตรงอย่างหยิ่งยโส“พอเถอะน่า เรารีบเข้าไปกันเถอะ กับอีแค่พนักงานเสิร์ฟคนเดียว รอให้งานเลี้ยงเลิกค่อยให้พ่อแม่มาจัดการเขา”น้ำเย็นๆ จากสระทะลักเข้าปากและจมูก ฉันหมดแรงที่จะดิ้นรนอีกต่อไป จึงปล่อยให้ร่างกายที่เหนื่อยล้าจมลงไปสู่ก้นสระก่อนหลับตาลง เสียงของพ่อดังเข้ามาในโสตประสาท“ขอต้อนรับทุกท่านที่มาร่วมงานวันเกิดของลูกสาวสุดที่รักของผม...”หลังจากฉันตาย วิญญาณของฉันยังคงวนเวียนอยู่ในบ้านฉันมองดูพ่อแม่พูดคุยกัน“ไม่ได้เจอชิงชิงนานแล้วนะ เดือนหน้าก็วันเกิดของเธอแล้ว เดี๋ยวเราเรียกเธอกลับมา ลูกสาวของเราก็จะอายุครบสิบแปดแล้ว”“เด็กคนนี้ไม่รู้จักดีชั่วจริงๆ โทรไปก็ไม่รับ ตายอยู่ข้างนอกก็ช่างมัน!”แต่ว่าพ่อแม่คะฉันตายไปแล้ว ตายในค่ำคืนที่หนาวเหน็บคืนหนึ่งวันเกิดอายุครบสิบแปดปี ฉันคงไม่มีโอกาสได้ฉลองอีกแล้วฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆ สถานะทางการเงินของที่บ้านยังไม่ดีเหมือนกับตอนนี้ทว่าพ่อก็ยังซื้อตุ๊กตารุ่นลิมิเต็ดให้ฉัน เพียงเพราะว่าฉันชอบฉันในตอนนั้นวาดฝันไว้ว่าในอนาคตก็จะได้มีชีวิตเฉกเช่นเดียวกับตุ๊กตา ได้แต่งตัวสวยๆ มีชุดใหม่ๆ มากมายเอาไว้ใส่ แล้วก

พวกท่านถือโคมไฟเดินเข้าไปข้างใน เห็นเพียงว่าข้างในเต็มไปด้วยขยะกองพะเนิน ส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่วในโกดังมีเพียงเบาะเก่าๆ ที่ทั้งโทรมและสกปรก ซึ่งก็คือเตียงของฉัน สัมภาระเพียงชิ้นเดียวที่มีอยู่คือตุ๊กตาที่ฉันเอามาจากบ้านตุ๊กตาตัวนั้นดูเด่นสะดุดตาขึ้นมาเมื่ออยู่ในห้องนี้ พอมองออกว่าตุ๊กตาตัวนี้มันเก่ามากแล้ว แต่ก็ยังได้รับการดูแลทะนุถนอมจากเจ้าของเดิม เห็นแค่ว่าบนตัวตุ๊กตามีรอยปะเย็บเต็มไปหมดบนเบาะมีคราบเลือดมากมาย นั่นเป็นเลือดที่ฉันทิ้งไว้ก่อนสิ้นลมพ่อแม่ของฉันแทบไม่อยากเชื่อสายตากับภาพที่เห็น เหยียนอิ๋งอิ๋งร้องเรียกพวกท่านอยู่ข้างนอก เธอไม่ยอมเข้ามาเพราะรู้สึกว่ามันสกปรกเกินทน“หยุดเรียกได้แล้ว แกคิดจริงๆ เหรอว่าคำออดอ้อนของแกจะใช้ได้ผลอยู่อีก ตอนนี้เราไม่ว่างมาฟังแกพล่าม ไปให้พ้น!”เหยียนอิ๋งอิ๋งคิดไม่ถึงเลยว่าพ่อแม่จะดุด่าเธอ จึงร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาเบาๆ เพียงแต่การร้องไห้ครั้งนี้กลับทำให้พ่อแม่โมโหสุดขีด“ร้องไห้ทำไม แกสาปแช่งให้ใครตายอยู่เหรอ? ไสหัวออกไป! อย่าให้ฉันเห็นหน้าแกอีก!”พ่อแม่ของฉันรีบให้หมอนิติเวชมาตรวจสอบสถานที่ที่ฉันเคยอยู่ผลการตรวจสอบออกมาว่านี่เป็นท

“ชิงชิง พ่อทำผิดต่อลูก! หลายปีที่ผ่านมา พ่อมองคนผิด ส่งลูกเข้าไปอยู่ในหลุมฝังศพด้วยมือตัวเอง”“ป้าจาง ชิงชิงยังทิ้งของอะไรไว้หรือเปล่า?”“คุณหนูมีสมุดบันทึกอยู่เล่มหนึ่งค่ะ เธอให้ฉันไว้ บอกว่าให้มอบให้พวกคุณหลังจากเธอจากไป”“วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน พ่อมอบตุ๊กตาให้ฉันตัวหนึ่ง ฉันชอบมากๆ เลย ฉันจะพกตุ๊กตาตัวนี้ติดตัวตลอดไป เพราะว่ามันคือความรักที่พ่อแม่มีให้ฉัน!”“ช่วงนี้ที่บ้านมีน้องสาวมาอยู่ พ่อให้ฉันดีกับน้อง แม่ก็พูดแบบนี้เหมือนกัน แต่ฉันดีกับน้อง น้องกลับเกลียดฉัน ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ว่าฉันก็จะเชื่อฟังคำพูดของพ่อแม่ต่อไป คิดว่าน้องเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ”“วันนี้น้องสาวทำของเก่าที่พ่อเก็บสะสมไว้ตกแตก แต่น้องกลับบอกว่าฉันทำแตก ฉันถูกพ่อตีจนเจ็บไปทั้งตัว ไม่ว่าฉันจะอธิบายอย่างไรพวกท่านก็ไม่ฟัง ฉันเสียใจมากเลย”ทุกหน้าเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อพ่อแม่อย่างท่วมท้นอ่านถึงตรงนี้ พวกท่านก็ร้องไห้แทบไม่เป็นภาษา ทั้งๆ ที่ถูกรังแกจนเป็นแบบนี้ แต่ยังคิดจะเชื่อฟังคำพูดของพวกท่านลูกสาวที่แสนดีขนาดไหน น่าเสียดายที่คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วพ่อตบตีตัวเองอย่างบ้าคลั่ง“ต้องโทษผม ผมมันแย่เห