All Chapters of ดุจกรงจักรเป็นดอกบัว: Chapter 1 - Chapter 10

คุณยายถูกทำให้โมโหจนหายใจติดขัด “ทำไมฉันถึงได้คลอดตัวไร้หัวใจแบบแกออกมานะ” “ฉันไปเมืองนอกมาสองเดือนไม่ได้ข่าวจากยัยหนูสักครั้ง ตอนอยู่เมืองนอกเป็นห่วงทุกวัน กลับมาก็ติดต่อไม่ได้” “เพราะฉะนั้น ฉันมั่นใจว่าต้องเป็นพวกแกที่ทำให้หลานฉันเสียใจแน่!” “ยัยหนูไม่ได้อาศัยอยู่กับพวกแกหรือไง? รีบให้เธอมารับโทรศัพท์สิ” แม่พูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง จากนั้นเหลือบมองพ่อที่อยู่ด้านข้าง สองเดือนก่อน จู่ๆ ฉินเฟิงก็เกิดความอยากขึ้นมาชั่ววูบ บอกว่าจะไปตั้งแคมป์ในเขตหวงห้ามของหุบเขาร้าง แม้ฉันจะรู้ว่าอันตราย แต่ก็เต็มไปด้วยความคาดหวังว่าจะสามารถเพิ่มความสัมพันธ์กับคนในบ้านระหว่างการไปแคมป์ปิ้งนี้ได้ เลยไปขอลากับบริษัทเป็นพิเศษ คิดไม่ถึงว่าฉินซีซีจะตกน้ำ ในตอนที่ถูกช่วยขึ้นมา เธออ้าปากได้ก็บอกว่าฉันเป็นคนผลักเธอ แม่ตบฉันหลายครั้งด้วยความโมโห ไม่ยอมฟังฉันอธิบายอะไรทั้งสิ้น จากนั้นก็ทิ้งฉันไว้ในป่า แต่พวกเขาไม่รู้ว่าคืนนั้น ฉันไม่ได้เดินออกมาจากป่าผืนนั้น ไม่ถามไม่ไถ่มาสองเดือน ขนาดตอนนี้ติดต่อฉันไม่ได้ แม่ก็ยังคงฟ้องคุณยายอย่างไม่ลนลานสักนิดว่า “เป็นมันที่ไม่เชื่อฟังเอง ทั้งวันเอาแต่ทำตัวขี้อ

วันถัดมา คนทั้งบ้านยังคงไม่ได้ข่าวของฉัน คุณยายมาถึงบ้านด้วยตัวเองแต่เช้า“คุณยาย!” ฉันลอยเข้าไปอย่างยินดี! หลังจากที่ตาย มีครั้งหนึ่งที่ฉันอยากไปหาคุณยายอีกครั้ง แต่วิญญาณของฉันถูกผูกไว้กับแม่ ทำให้ไปไม่ได้ ยังดีที่คุณยายเป็นฝ่ายมาแล้ว สามารถพบท่านอีกครั้งได้ ก็ถือว่าฉันตายตาหลับแล้ว ฉันยังไม่ทันได้สัมผัสคุณยาย ฉินเฟิงก็พุ่งเข้ามา ตะโกนเรียก “คุณยาย!” อย่างสนิทสนม หลายปีมานี้ ฉินเฟิงอาศัยความสัมพันธ์ของฉันประจบคุณยายมาโดยตลอด รวมกับที่มีฉันคอยสนับสนุน คุณยายจึงยอมรับหลานชายสายนอกที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับท่านนานแล้ว ท่านก็ไม่ได้คิดจะวางมาดกับเด็ก เลยจูงมือฉินเฟิงอย่างเอ็นดูไปนั่งลง “โตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังกระโดกกระเดกแบบนี้อีก? พี่สาวของหลานล่ะ” “พี่!” ฉินเฟิงตะโกนเสียงดังทีหนึ่ง ฉินซีซีรีบวิ่งออกมาทันที “คุณยาย คุณยายมาแล้ว!” เมื่อคุณยายเห็นเธอ แววตาที่เดิมมีความวาดหวังอยู่เล็กน้อยก็เยียบเย็นลงทันที เพียงส่งเสียงอืมครั้งหนึ่ง ในน้ำเสียงนั้นไม่มีความกระตือรือร้นแม้แต่น้อย เมื่อแม่เห็นแบบนั้น ก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “แม่คะ ซีซีกำลังทักทายแม่อยู่นะคะ แม่

ทันทีที่แม่รับสาย ก็ว่าออกมาเป็นชุด “ยัยเด็กน่าตายนี่ แกเลิกเอาแต่ยุแยงให้คุณยายของแกมายั่วโมโหฉันได้ไหม?” เสียงของอีกฝ่ายออกจะเคร่งขรึมอยู่บ้าง “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าทางนั้นใช่ครอบครัวของคุณฉินซวงไหมครับ?” เมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงผู้ชาย แม่ก็ขมวดคิ้ว “มีอะไรคะ? ทำไมคุณถึงมีโทรศัพท์ของฉินซวงได้?” น้ำเสียงของแม่เย็นชา “พวกเราพบบัตรประจำตัวของคุณฉินซวงกับมือถือของเธอในห้องเช่าแห่งหนึ่งครับ รบกวนคุณช่วยมายืนยันสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับเราที่สถานีตำรวจหน่อยครับ” เมื่อได้ยินแบบนั้น หัวคิ้วของแม่ก็คลายลง กล่าวว่า “ยัยเด็กบ้านั่นย้ายบ้านแล้วจริงๆ ด้วย ช่างก่อเรื่องเก่งเหลือเกิน”  หลังแม่วางสาย ก็กินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แววตาของฉินซีซีสั่นไหว ถามว่า “แม่คะ ไม่ใช่น้องหรือคะ?” “ยัยเด็กนั่นทำมือถือหายน่ะ สถานีตำรวจให้คนในครอบครัวไปรับ ไม่ต้องรีบ รอกินเสร็จแล้วค่อยไป” ฉินซีซีฝืนแสดงสีหน้ากังวลน้อยๆ ออกมา ความเร็วในการพูดเร็วขึ้นเล็กน้อยว่า “แม่คะ ให้หนูไปเถอะค่ะ ถึงยังไงฉินซวงก็เป็นน้องสาวของหนู” แม่ชมเธอสองคำว่าเธอรู้ความ จากนั้นก็รับปากแล้ว ฉันที่ยืนอยู่ข้างกายแม่

ในห้องสอบสวน แม่โอบฉินซีซีไว้ “ฉันเป็นผู้ปกครองของเด็ก มีคำถามอะไรคุณถามฉันก็พอ ซีซียังเด็ก ทนพวกคุณขู่แบบนี้ไม่ไหวหรอก” ฉินซีซีก็ซุกอยู่ในอ้อมกอดของแม่ ตัวสั่นเบาๆ ดูไปแล้วทั้งน่าสงสารและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้จริงๆ เมื่อตำรวจเห็นภาพนี้ ก็พูดอย่างเหน็บแนมเล็กน้อยว่า “ยี่สิบหก ไม่เด็กแล้วครับ!” แม่ตบหลังของฉินซีซีเบาๆ เพื่อปลอบโยนอารมณ์ของเธอ จากนั้นเงยหน้าขึ้นพูดกับตำรวจว่า “ฉันรู้ว่าพวกคุณกำลังทำหน้าที่ แต่ซีซีเธอไม่รู้อะไรทั้งนั้นจริงๆ ถึงเธอกับฉินซวงจะเป็นพี่น้องกัน แต่ปกติแล้วต่างคนก็ต่างมีชีวิตของตัวเอง” พวกเราได้ข้อมูลมาว่า เมื่อวานมีคนถูกจับเพราะเล่นพนันในห้องเช่า เจ้าหน้าที่ตำรวจในเขตเอ ค้นเจอข้าวของของคุณฉินซวงในห้องเช่าของผู้ต้องหาคนนั้นจำนวนหนึ่ง เป็นคุณฉินซีซีที่ไปรับกลับมาใช่ไหมครับ? แม่ชะงักไปครู่หนึ่ง “ใช่ค่ะ มือถือกับบัตรประชาชนของเธอก็เพิ่งมอบให้พวกคุณไปเมื่อครู่ แต่ไม่ใช่บอกว่า คนคนนั้นเป็นพวกลักเล็กขโมยน้อยหรือคะ… ” “ฉินซีซีบอกคุณว่า คนคนนั้นเป็นพวกลักเล็กขโมยน้อยหรือครับ?” เมื่อฉินซีซีได้ยินดังนั้น ก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วทันที “คุณลุงตำรวจคะ ตอนที่หนู

เมื่อได้รู้ว่าฉันตายไปอย่างเศร้าสร้อยและสิ้นหวังถึงเพียงนั้น สติของแม่ก็ใกล้จะแตกสลายแล้ว แต่ละวัน เอาแต่กอดผ้าพันคอผ้าไหมที่ฉันให้เธอไว้ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด แม้พ่อจะเสียใจเหมือนกัน แต่สำหรับผู้ชายก็มักจะอดกลั้นไว้ได้มากกว่า พ่อดูแลแม่ที่สติเลื่อนลอย พยายามประคับประคองบ้านที่ใกล้แตกสลายเต็มทีหลังนี้ไว้ น้าหลูมาพูดคุยเปิดใจกับแม่ พูดหลายเรื่องที่เมื่อก่อนแม่ไม่มีความอดทนจะฟังเธอพูด “เธอยังจำตอนที่ซวงเอ๋อร์เพิ่งขึ้นชั้นประถมได้ไหม ยัยหนูไปร่วมการแข่งวาดภาพของโรงเรียน เพื่อที่จะวาดรูปสวยๆ ออกมาให้เธอสักรูป ทุกวันหลังทำการบ้านเสร็จก็วาดแล้ววาดอีกอย่างตั้งใจ วาดจนดึกดื่นก็ไม่รู้สึกเหนื่อย จนสุดท้ายได้รางวัลวิ่งดีใจกลับมา คนแรกที่ให้ดูก็คือเธอ ยัยหนูรักเธอขนาดนั้น ในใจมักจะคิดถึงแต่เธอ” “แต่บนกำแพงบ้านของเธอ กลับมีแต่ใบประกาศกับรูปวาดของเด็กสองคนนั้น ไม่มีที่สำหรับยัยหนูเลย” “มีครั้งหนึ่งที่เธอป่วยจนต้องนอนอยู่บนเตียง ตอนฉันมาเยี่ยมเธอ ซวงเอ๋อร์เด็กคนนั้นร้อนใจแทบตาย เดี๋ยวยกน้ำเดี๋ยวหยิบยาให้เธอ พักเดียวก็ใช้มือน้อยๆ นวดให้เธออีก แถมยังบอกว่าจะรีบโตมาดูแลเธอด้วย”