All Chapters of ตามรักคืนใจ: คุณเศรษฐีไล่ลาภรรยาโฉม: Chapter 1 - Chapter 10

(มุมมองของแอเรียล) โอ้ น่าประหลาดใจเสียจริง! ฉันกะพริบตาหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้มองผิดไป ดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจ ขณะที่จิตใจพยายามประมวลผลภาพที่อยู่ตรงหน้า จาเร็ด สามีของฉัน ยืนอยู่ข้างผู้หญิงคนอื่น หญิงตั้งครรภ์ที่อ้างตัวว่าเป็นภรรยาของเขาในร้านอาหารที่ฉันทำงานอยู่ คำพูดก่อนหน้านี้ของผู้หญิงคนนั้นดังก้องในหูของฉัน “สามีของฉันจะไล่เธอออก!” หัวใจของฉันเต้นแรง จู่ ๆ ก็หายใจไม่ออกขึ้นมาทันที ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งจะถูกชกเข้าที่ท้อง ฉันก้าวไปข้างหน้า เสียงของฉันแหบพร่าจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ “จาเร็ด?” จาเร็ดสบตาฉัน โดยมีท่าทางนิ่งสงบไม่หวั่นไหว “ไง แอเรียล” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เสมือนว่าการถูกพบเห็นว่าอยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่อ้างว่าเขาคือสามีของเธอในร้านอาหารที่ภรรยาของเขาทำงาน เป็นเรื่องปกติ ฉันหรี่ตามองเขา เพราะคาดหวังว่าเขาจะให้คำอธิบาย ก่อนที่จาเร็ดจะทันได้ตอบ โซเฟียก็ก้าวมาข้างหน้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “โอ้ เธอคงจะเป็นแอเรียลสินะ! โทษทีที่สับสน ฉันชื่อโซเฟีย เป็นเพื่อนเก่าของจาเร็ดน่ะ” เมื่อเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของฉัน โซเฟียจึงพูดต่อด้ว

(มุมมองของแอเรียล)ขณะที่โซเฟียปิดปากแน่นด้วยความตกใจจากการปรากฏตัวอย่างฉับพลันของจาเร็ด ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยังคงสับสนกับสิ่งที่ได้ยินมาทั้งหมดหัวใจฉันเจ็บปวด… ไม่ใช่แค่สิ่งที่โซเฟียพูด แต่เป็นความจริงที่ฉันต้องได้ยินมันจากเธอ ไม่ใช่จากจาเร็ดฉันเดินไปทางจาเร็ดและเพิกเฉยต่อเขาอย่างสิ้นเชิงขณะเดินผ่านเขาไป แต่เขาก็พยายามจะคุยกับฉัน“แอเรียล ได้โปรดฟังก่อน…” เขาพูด พยายามจะเอื้อมมือมาหาฉันฉันสะบัดมือเขาออกและเดินขึ้นบันไดไป น้ำตาคลอเบ้า ฉันไปถึงห้องและทรุดตัวลงบนเตียง รู้สึกชา หมดแรงและผิดหวังทันใดนั้น โทรศัพท์ของฉันก็มีข้อความเข้า มันมาจากจาเร็ด ‘ผมขอโทษ’ ข้อความเขียนไว้อย่างนั้นฉันจ้องมองหน้าจอสักครู่ แล้วปิดโทรศัพท์ลง ไม่อยากรับมือกับคำขอโทษของเขา คืนนี้การข่มตานอนช่างยากลำบาก และเมื่อหลับลงได้ในที่สุด มันกลับไม่สงบแถมยังเต็มไปด้วยความปั่นป่วนเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงที่ว่างเปล่านั่นหมายความได้อย่างเดียว เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้นอนในห้อง เขาอาจจะนอนในห้องรับแขกที่อยู่ติดกับห้องของเรา เพราะเขามักจะทำอย่างนั้นทุกครั้งที่เรากันทะเลาะกัน‘โอ้ หรือว่าเขาไปนอ

(มุมมองของแอเรียล)ฉันขึ้นไปบนห้องนอน หัวของฉันเต้นตุบ ๆ ด้วยอาการไมเกรนฉันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในห้องอาหาร จาเร็ดไม่ได้ดุโซเฟียที่พูดเป็นนัยว่าฉันวางยาเธอ เขา รู้จักฉันดีเกินไป ว่าคนอย่างฉันไม่ทำร้ายแม้แต่แมลงวัน นับประสาอะไรกับมนุษย์ฉันไม่ชอบโซเฟียก็จริง แต่สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำคือทำร้ายเธอ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอแพ้นม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการใส่มันลงในอาหารของเธอเพื่อทำร้ายเธอตอนนี้เธอคงดีใจที่รู้ว่าแผนการของเธอที่จะทำให้ฉันกับจาเร็ดแตกแยกได้ผล เราไม่สามารถทานอาหารเย็นอย่างสงบสุขได้เลย การปรากฏตัวของเธอรบกวนความสงบสุขในชีวิตแต่งงานของฉันฉันถอนหายใจและทรุดตัวลงบนเตียง คิดหาทางที่จะกำจัดโซเฟียออกไปจากชีวิตของฉันกับจาเร็ดเมื่อรู้ตัวว่ารู้สึกง่วง ฉันจึงลุกจากเตียงและเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำตอนกลางคืน หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็สวมชุดคลุมนอนที่สบายตัว ทรุดลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานแค่ไหน แต่ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการคอแห้งและลิ้นสากเพราะความกระหายน้ำ ฉันลุกจากเตียง สวมรองเท้าแตะ เดินลงไปชั้นล่าง ตรงไปที่ห้องครัวฉันเพิ่งขึ้นบันไดและกำลังจะ

(มุมมองของแอเรียล)หลังจากที่แอชลีย์ออกไป จาเร็ดก็เหลือบมองไปที่ประตูเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ยิน ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน เสียงของเขากดต่ำ "เกิดอะไรขึ้น?""หมายความว่าไง?""เรื่องที่คุณบอกว่าผมละเลยคุณเพื่อโซเฟีย นี่มันอะไรกัน? ผมนึกว่าเราเคลียร์เรื่องนี้กันแล้วเสียอีก" คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอย่างล้ำลึก แต่ไม่มีความหงุดหงิดในน้ำเสียงของเขา… มีเพียงความสับสนฉันจ้องมองเขา "คุณน่าจะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร จาเร็ด ฉันตกบันไดอย่างรุนแรง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะโซเฟีย และแทนที่คุณจะช่วยฉัน คุณกลับวิ่งไปหาเธอ หลังจากนั้นเป็นยังไง? คุณทิ้งฉันไว้ให้อยู่กับแอชลีย์เพื่อไปอยู่เฝ้าเธอ ฉันเป็นอะไรสำหรับคุณ จาเร็ด? ตัวตลกเหรอ?"ดวงตาของจาเร็ดหรี่ลงด้วยความสับสน "แอเรียล ฟังนะ" เขาพูดอย่างระมัดระวังมากขึ้น ราวกับว่ากำลังเลือกคำพูดอย่างรอบคอบ "โซเฟียท้อง ผมไม่สามารถเสี่ยงให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือลูกของเธอได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไปหาเธอก่อน แต่เพื่อให้แน่ใจว่าคุณทั้งคู่จะมาถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย ผมเลยโทรหาแอชลีย์ให้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณ เพราะผมแยกร่างอยู่สองที่พร้อมกันไม่ได้ มันสมเหตุสมผลแล้วที่จะทิ

(มุมมองของแอเรียล)ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ฉันชนเข้า ปรากฏว่าเป็นชายหนุ่ม และในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ฉันมองไปที่ใบหน้าของเขา ฉันอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นว่าเขามีเสน่ห์มากแค่ไหน ดวงตาของเขาเป็นสีเขียวมรกตน่าดึงดูดใจ ใบหน้าของเขา หล่อเหลาและบึกบึน ทำให้ฉันพูดไม่ออกไปชั่วขณะฉันส่ายหัว สลัดหลุดจากภวังค์ "ขอโทษค่ะ" ฉันรีบขอโทษดวงตาของฉันเหลือบไปมองไม่ไกล และฉันก็เห็นโทรศัพท์มือถือตกอยู่บนพื้น "นั่นโทรศัพท์คุณหรือเปล่าคะ?" ฉันถาม โดยไม่รอคำตอบ ขณะที่ฉันรีบวิ่งไปหยิบมันขึ้นมาและส่งคืนให้เขา "โชคดีที่โทรศัพท์ยังไม่พัง ฉันขอโทษอีกครั้งนะคะ"ตลอดเวลานี้ ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรเลย ในที่สุดเขาก็พูดพร้อมกับแสดงรอยยิ้มขบขัน "ไม่ต้องขอโทษหรอก จริง ๆ แล้ว ผมต่างหากที่ควรขอโทษ"ฉันส่ายหัว "ไม่สิ ฉันต่างหากที่ไม่ทันมองแล้วชนคุณเข้า"เขาหัวเราะเบา ๆ เสียงต่ำและอบอุ่น "งั้นถือว่าเราหายกัน เพราะผมก็ไม่ได้สนใจเหมือนกัน"ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้ม รู้สึกประหลาดใจกับเสน่ห์ที่ดูง่ายดายของเขา เขายื่นมือออกมา "ผมดเวย์นนะ"ในขณะที่ฉันเอื้อมมือออกไปจับมือเขา เสียงของแอชลีย์ก็ดังขึ้น ขัดจังหวะช่วงเวลานั้น "แอเรียล หายไปไ