บททั้งหมดของ ล่ารักคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว (ซีรีส์ทวงรัก1): บทที่ 11 - บทที่ 20

-11- ว่าที่ลูกเขย"มามี๊ขา ให้คุณพ่อไปส่งหนูเนียร์ที่บ้านได้ไหมคะ? นะคะ! นะคะ!" ซีเนียร์เริ่มงอแงตั้งแต่ออกมาจากห้างสรรพสินค้าแล้ว"มิลล่า ถ้าผมจะขอไปส่งลูกได้ไหม" เขาเองก็อยากไปส่งลูกสาว"อืมก็ได้ งั้นคุณช่วยแวะส่งฉันเอารถที่หน้าโรงเรียนลูกก่อนนะ" บรรยากาศในรถกลับมาเงียบอีกครั้ง หนูเนียร์เริ่มตาปรือจะปิดแล้ว"คุณขับได้รึเปล่า รถคุณไม่มีคาร์ซีท ลูกจะหลับแล้ว""งั้นคุณนั่งไปกับลูกเลยแล้วกัน พรุ่งนี้เช้าผมเข้าไปรับคุณกับลูกเอง" ทางเลือกนี้ทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับลูกอีกด้วย ซีโร่ได้แต่ยิ้มกริ่มอยู่ในใจลำพัง"เอางั้นก็ได้ ที่ฉันยอมให้คุณไปส่งเพราะเห็นแก่ลูกหรอกนะ" เธอกระซิบบอกเขา เพราะกลัวลูกสาวจะสะดุ้งตื่น ตอนนี้ซีเนียร์หลับซบอกเธอไปเรียบร้อยแล้ว"เอ่อ ผมขอโทษนะที่ปล่อยให้คุณเลี้ยงลูกคนเดียว" ซีโร่เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น"คุณไม่ผิดหรอก ที่จริงมันเป็นความผิดฉันเองแหละ" ใช่ มันคือความผิดของเธอ ถ้าเธอไม่แพ้ยาคุมฉุกเฉิน เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ "แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว เอาเป็นว่าผมพร้อมรับผิดชอบลูก และคุณ" ซีโร่มีความรับผิดชอบมากพอ เขากล้าทำก็กล้ารับ "แค่ลูกก็พอเถอะยะ ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยมิทราบ" ใจดวงน

-13- ปล่อยตั้งแต่กลับจากมาบ้านของมิลล่า ซีโร่ได้แต่ครุ่นคิดว่าเขารู้สึกกับเธออย่างไรกันแน่ ทำไมตอนเห็นเธออยู่ผู้ชายคนอื่นแล้วใจมันร้อนรนชอบกล แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ หรือเขาจะชอบเธอ ความคิดสับสนไปหมดไม่เป็นอันทำงาน คุณแม่ก็ยังโทรมาตามให้กลับกรุงเทพฯไปคุยเรื่องงานหมั้นหมายระหว่างเขากับลันตา เรื่องมันชักอิรุงตุงนังไปหมด มิลล่าเองก็ไม่เป็นอันทำอะไร มัวแต่ขบคิดเรื่องพ่อของลูก วันนี้มาแปลก รุกเธอหนักมาก ไม่รู้ว่าผีเข้าหรืออย่างไรกัน 'ผมไม่ยอมให้คุณหาพ่อใหม่ให้ลูกหรอกนะ อย่าได้คิดเชียวละ มิลล่า' วันนี้พ่อเลี้ยงธันวามาเอาคำตอบจากเธอ ซึ่งเธอก็บอกไปตามความจริงไม่คิดที่จะให้ความหวังให้เขา เธอขอเป็นเพียงน้องสาวของเขาแทน แม้จะรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเสียใจ แต่มันคือทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงตัวเปล่า ผู้ชายดีๆอย่างเขาควรได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่านี้ ลันตาหายป่วยแล้ว เธอเพิ่งรู้ว่าคนใจร้ายชื่อปกรณ์ เขาไม่ได้รังแกเธอเลยตั้งแต่วันนั้น เธอพยายามทำตัวให้เงียบ และไม่มีปากเสียง เพราะไม่อยากเจ็บตัวอีก รอเพียงอีกฝ่ายพอใจ เธอถึงจะได้รับอิสระ"มานี่สิ คุณหนูลันตา" แม้จะกลัว แต่ไม่อยากมีปัญหากับเขา จ

-15- คุณย่าจะเป็นลม@สนามบิน"ซีเนียร์ จำที่มามี๊บอกได้ไหมคะ" มิลล่ามาส่งซีโร่และซีเนียร์ขึ้นเครื่องตั้งแต่เช้า เธอไม่อยากห่างลูกเลย แต่ช่วงนี้งานล้นมือ จะให้ทิ้งงานไปด้วยคงไม่ได้ ต้องลองเสี่ยงไว้ใจพ่อของลูกดูสักตั้ง"จำได้ค่ะ ห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามเอาแต่ใจค่ะ" เสียงฉะฉานของลูกสาวทำให้มิลล่ายิ้มขำ เมื่อคืนกำชับไปหลายรอบ กลัวซีโร่จะรับมือกับความดื้อไม่ไหว"อย่าห่วงไปเลยมามี๊ เดี๋ยวคุณพ่อจะดูแลลูกสาวของเราเป็นอย่างดีเลย" ลูกสาวของเรา ฟังแล้วอบอุ่นใจจัง ช่วงนี้ซีโร่ชอบมาทำให้ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะบ่อยๆ อารมณ์เขาไม่ค่อยคงที่ บางวันหน้าตึง บางวันอารมณ์ดี เธอเดาใจเขาไม่ถูกจริงๆ "บะ..บ้า ดูแลลูกให้ดีๆละ ถ้ามีอะไรรีบโทรมาหาฉันนะ" "ครับๆ อย่างอแงสิ ผมพาลูกไปแค่สองวันเอง" เขาเห็นมิลล่าทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ก็อดเอ็นดูไม่ได้"ผมไปก่อนนะ หนูเนียร์บอกลามามี๊ก่อนลูก" "หนูเนียร์จะซื้อขนมมาฝากมามี๊นะคะ ฟอด~ ฟอด~ บ๊ายบายค่ะ" "ผมไปก่อนนะมิลล่า ฟอด~" ซีโร่อยากแกล้ง เลยหอมแก้มคนเป็นแม่เหมือนที่ลูกสาวทำ สร้างความเขิลอายจนใบหน้าสวยแดงระเรื่อ"ซะ..ซีโร่ ทำบ้าอะไรเนี่ย ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะ" มิลล่าเขิล

-17- คนเจ้าเล่ห์ หลังจากทานอาหารเย็นฝีมือคุณย่าเสร็จ หลานสาวตัวน้อยนั่งเล่นกับคุณปู่คุณย่าจนถึงสองทุ่ม ซีโร่ก็พาขึ้นมาอาบน้ำ และโทรวิดิโอคอลหามิลล่าให้คุยกับลูกสาวตอนก่อนนอน ยัยหนูของเขาเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้แม่ฟังอย่างอารมณ์ดี วันนี้ซีเนียร์ใช้พลังงานค่อนข้างเยอะ ทำให้ง่วงนอนและผลอยหลับไป ซีโร่ที่นั่งอยู่ข้างๆจึงเอาโทรศัพท์มาคุยต่อ แม่เจ้าโว้ย!! ชุดนอนตัวบางของเจ้าหล่อนยั่วอารมณ์ดิบชะมัด เขาชวนเธอคุยไม่นานก็ขอตัวไปนอน จิตใจว้าวุ่นร้อนรุ่มอยู่ไม่เป็นสุข แก่นกายใหญ่ที่หลับใหลค่อยๆตื่นตัวขึ้นมาจนแข็งชัน ทำให้ต้องเข้าไปสงบอารมณ์ดิบในห้องน้ำอยู่นานกว่าจะสงบ แล้วกลับมานอนกอดลูกสาวบนเตียงนุ่มทันที ซีโร่ยังไม่กลับไปทำงาน เขาอยากมีเวลาให้ลูกสาวเต็มที่ เพราะพรุ่งนี้ต้องพาซีเนียร์กลับไปส่งแล้ว'มิลล่า เธอเป็นแม่มดหรืออย่างไร ทำไมปลุกอารมณ์ให้ปั่นป่วนง่ายขนาดนี้'@เช้าวันต่อมาอาหารเช้ามื้อนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษ คุณย่าตื่นมาทำอาหารไว้ให้หลานสาวหลายอย่าง เอาอกเอาใจเต็มที่ เธอมีความสุขมาก หนูซีเนียร์เป็นเด็กร่าเริง สดใส ใครอยู่ด้วยต้องหลงรักแน่ๆ "ซี ย้ายหนูเนียร์มาเรียนที่กรุงเทพฯไม่ได้หรอลูก

-19- ดูแลซีโร่ได้แต่นั่งมองคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง หากเขาสังเกตมากกว่านี้คงได้รู้ว่าเธอโดนทำร้ายร่างกายด้วย เขาได้แต่นั่งโทษตัวเองในใจเงียบๆ "มิล..มิลล่า ลุกไหวไหม ทานข้าวก่อนนะจะได้ทานยา" "อื้อ ทำไมปวดหัวแบบนี้เนี่ย ซะ..ซีโร่" มิลล่าลืมตาตื่นขึ้นมา ไม่คิดว่าเขายังอยู่ "ทำไมคุณไม่บอกผมว่าโดนไอ้นั่นทำร้าย""เอ่อ คะ..คุณรู้ได้ยังไงกัน" เธอคิดว่ารอยช้ำไม่หนักหนา คงไม่ต้องบอกให้เขาต้องกังวล"ผมให้หนูเล็กมาเช็ดตัวให้คุณ เลยเห็นรอยช้ำ" "รอยไม่ได้เยอะอะไร เดี๋ยวคงหาย คุณเตรียมไปรับลูกเถอะค่ะ ฉันอยู่ได้ แค่กๆ" ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนของลูกสาวแล้ว เธอกลัวลูกจะรอนาน"ผมให้หนูเล็กไปรับหนูเนียร์ให้แล้วละ คุณทานข้าวหน่อยนะ จะได้ทานยา" ซีโร่ค่อยๆพยุงร่างบางของมิลล่า แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงพร้อมถาดอาหาร"ฉะ..ฉันกินเองได้ คุณไม่ต้องป้อนหรอก"แต่มีหรือที่คนหน้ามึนจะฟัง เขาคะยั้นคะยอป้อนข้าวเธอจนหมดชาม แล้วป้อนยาให้เธอจนเสร็จสรรพ จากนั้นก็นั่งเฝ้าจนเธอหลับไป เขาถึงออกมารอรับลูกสาวที่หน้าบ้านไม่นานหนูเล็กขับรถมาจอดหน้าบ้านพร้อมกับร่างเล็กของลูกสาววิ่งเข้ามาหาเขาทันที"คุณพ่อขา~ ทำไมวันนี้ไม่