บททั้งหมดของ ซาตานหัวใจพยศ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ดวงอาทิตย์ที่ปรกติต้องราแสงอ่อนในตอนเย็น ขณะนี้ถูกบดบังด้วยเมฆฝนครึ้ม ลมพัดกรูเข้ามาดังคนเกรี้ยวกราดแสนดีเปิดประตูหลังบ้านติดกับครัวแล้วมองฟ้า คะเนได้เลยว่าฝนจะตกแน่ในอีกไม่ถึงชั่วโมง เขาเขยกขาไปเก็บผ้าผ่อน รีบเอามาไว้ในห้องนั่งเล่น ยังไม่กล้าขึ้นข้างบน ด้วยคิดว่าเจ้านายกับปุณิกากำลังทำกิจกันอยู่เคยได้ยินพวกคนสนิทที่ออกไปไหนต่อไหนกับสรวิชญ์ เล่าลือว่าเขา “กินดุ” แสนดีเพิ่งประจักษ์สายตาในวันสองวันนี้นี่เองเจ้านายลากปุณิกาไปทำกิจสองต่อสอง สองวันซ้อนและไม่เลือกเวลา ท่าทางเธอก็ดูอ่อนเปลี้ยเพลียแรง แต่แสนดีเห็นรอยแดงที่คอวับแวมระหว่างเนื้อผ้าแหวกปุณิกาเองก็ไม่ได้ร้องไห้ตีโพยตีพายแบบนางเอกผู้ใสซื่อในละคร แสนดีจึงคิดในแง่ดี...เธออาจไม่เป็นไร อาจรับมือกับแรงอารมณ์เจ้านายได้ดีกว่าเขาเสียด้วยซ้ำแสนดีพับผ้าไปพลางถอนหายใจ แม้สรวิชญ์จะให้ความสนิทสนมกับเขา พูดคุยเล่นหัวได้ แต่เรื่องบางเรื่องเขาบอกเจ้านายไม่ได้ พูดไปเขาก็ไม่ฟัง อย่างเรื่องปุณิกา หรือเรื่องสิริยากับคุณหนูตัวน้อย ๆ ที่จะเกิดมาในอนาคตเขาเข้าใจสรวิชญ์ดี เป็นใครก็โกรธที่น้องกำลังกลายเป็นคุณแม่วัยใส มีลูกในเวลาไม่ควร แต่เหตุเกิดขึ้น

แสนดีเป็นคนเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ สิริยายกมือไหว้ปุณิกา“สตางค์ขอโทษค่ะ ที่ทำให้พี่มิ้มต้องมารับเคราะห์ไปด้วย”ไหนพี่ชายตัวเองจะพาหญิงสาวมาอย่างไม่เต็มใจ แถมยังพานโดนหมัดลูกหลงเข้าไปเต็ม ๆ“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่เข้าใจว่าคุณเต้ยห่วงคุณสตางค์”ปุณิกาถือถุงใส่น้ำแข็งประคบแก้มที่กำลังบวม...ซึ่งจัดหามาให้โดยแสนดีตามเคย“มันทำร้ายรังแกพี่หรือเปล่า ตอนผมไม่อยู่”ปุณณภพใบหน้าฟกช้ำดำเขียวพอกัน เขานั่งบนเก้าอี้ตัวไม่ห่างนัก ส่วนโซฟายาวร่างเจ้าบ้านนอนทอดตัวยาวอยู่ ส่วนปุณิกากับสิริยานั่งอยู่ใกล้กัน“เขาไม่ได้ทำอะไรพี่มาก”เธอหลุบสายตาหลบผู้เป็นน้อง“อยู่ในขอบเขตที่พี่รับได้”ว่าที่พ่อแม่วัยใสคิดตรงกันเรื่องที่สรวิชญ์ทำกับปุณิกา เพราะเจ้าตัวย้ำให้ฟังเต็มหู“มันจะฟันพี่แล้วทิ้งไม่ได้”ปุณณภพเข่นเขี้ยวส่งสายตาวับแวว เสือแม้อายุเท่าไรก็ยังเป็นเสือ ไม่ยอมให้อะไรมากระตุกหนวดง่าย ๆ“เรื่องพี่กับคุณเต้ยนั่นช่างเถอะ เราเป็นผู้ใหญ่ มีวิธีจัดการกันเอง ว่าแต่เรื่องของพวกเธอล่ะ”คราวนี้เป็นหนุ่มสาวอ่อนเองที่หลุบหลบไม่กล้าสบตา“คุณสตางค์ท้องเดือนแล้ว”“พี่มิ้มเรียกสตางค์ก็พอ ต่อไปพี่มิ้มจะเป็นพี่ของสตางค์อีกคน”สา

“ไอ้หมอนั่นทำอะไรพี่หรือเปล่า”ปุณณภพเอ่ยทำลายความเงียบหลังรถคันเก่งของปุณิกาแล่นไปบนทางหลวง ทิ้งป้ายไร่สรวิชญ์ไว้ด้านหลัง“เรียกเขาดี ๆ หน่อยสิ นั่นน่ะพี่สตางค์ เมียเธอนะแม้ว”หญิงสาวไม่ยอมสบตาคนนั่งข้าง ทำทีเป็นสนใจทางข้างหน้า“เอ้อ...นั่นแหละ มันเอ๊ย! เขาทำอะไรพี่มิ้มหรือเปล่าตอนพามาอยู่ไร่”“แค่ขู่นิดหน่อย แล้วพามาเป็นตัวประกันไว้แลกหมูแลกแมวกับสตางค์”เกิดความเงียบระหว่างสองพี่น้องอีกครั้ง ก่อนผู้อ่อนวัยกว่าจะกล่าว“ผมขอโทษ”เธอเหลือบเห็นเขาหน้าม่อย คอตก“ผมทำให้พี่มิ้มมาลำบากด้วย”“อือ...รู้ก็ดีแล้ว”มองรอยช้ำบนใบหน้าปุณณภพแล้วก็สงสาร แต่เธอบอกตัวเองว่าไม่ควรโอ๋เขาจนเกินไป ปุณณภพควรได้รับบทเรียน“เรื่องนี้คนลำบากไม่ใช่พี่คนเดียว ทั้งสตางค์ ทั้งพี่ชายเขาก็ลำบากด้วย”เธอเลี่ยงเรียกชื่อเล่นอีกฝ่าย ...ไม่อยากให้ความสนิทสนม เรื่องที่เกิดในไร่ก็ควรจบเสียแต่ในไร่ อย่าให้มันมาเพ่นพ่าน เกะกะหัวใจเลย“ต่อไปนี้แม้วไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ มีสตางค์กับลูกด้วยที่ต้องดูแล ทำอะไรต้องคิดให้มาก”“ผมไม่ทิ้งสตางค์กับลูกแน่”น้องชายเงยหน้าให้คำมั่นกับเธอด้วยตาลุกวาว“ได้ยินอย่างนี้พี่ก็สบายใจ เวลามาหา

ค่ำคืนนี้ปุณิกาจาม น้ำมูกไหล ศีรษะปวดจี๊ด ๆ จึงกินยาแก้ปวดไปสองเม็ด เธอโทษว่าอาจด้วยเพราะอากาศเปลี่ยน เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาวอย่างเช่นเมื่อตอนกลางวัน แดดเปรี้ยงอยู่ดี ๆ ไม่ถึงยี่สิบนาทีฝนก็ตก ทำให้เธอและเพื่อนร่วมออฟฟิศที่เพิ่งกินข้าวกลางวันมา ต้องวิ่งฝ่าฝนโปรยเข้าออฟฟิศเพราะกลัวเข้างานช่วงบ่ายช้า นี่อาจเป็นเหตุเสริมความผิดปรกติของร่างกายในคืนนี้ปุณิกาเข้านอนตามปรกติ แล้วก็ต้องตื่นเพราะเสียงเอะอะรอบบ้าน เธอเปิดหน้าต่างออกดูเห็นคนวิ่งกรูมากลางซอย“ไฟไหม้ ๆ”เสียงตะโกนต่อเป็นทอด ๆ เรียกความสนใจให้เธอชะเง้อคอดูจากหน้าต่าง จมูกได้กลิ่นไหม้ฉุนรุนแรง ตาเห็นเปลวเพลิงสีแดงอมส้มเริงระบำตามกระแสลมโหมหญิงสาวรีบปิดหน้าต่างลงออกมาจากห้องทันที เมื่อถึงหน้าประตูบ้านก็พบว่ารถติดยาว ทั้งรถยนต์ ทั้งมอเตอร์ไซด์ ต่างคนต่างรีบพาพาหนะอันมีค่าหนีไปให้พ้นจากพระเพลิงที่กำลังโหม“โธ่เว้ย! ติดกันแน่นคับซอยอย่างนี้ รถดับเพลิงจะเข้าได้ยังไง”ผู้เฒ่าชายที่บ้านใกล้กับเธอบ่น“เห็นแก่ตัวกันจริง ๆ เดี๋ยวไฟก็ยิ่งไหม้ลามหมด”“บ่นอยู่นั่นแหละตาแก่ รีบหนีก่อนเร็ว ออกไปให้พ้นซอย รักษาชีวิตไว้ดีกว่า”เฒ่าหญิงบ้านเดียวกันรี

ปุณิกามายืนอยู่ในสถานที่เดิมอีกแล้ว ณ ที่ท้องฟ้าสีฟ้าใส เมฆขาวเป็นปุยลอยละล่อง มีลมเย็นพัดประพรมผิว ใต้เท้าเป็นพื้นหญ้าเขียวสดนุ่มดังกำมะหยี่ไกลออกไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาแทบระดิน พ่อกับแม่ยืนเคียงกันอยู่ตรงนั้น เธอยิ้มแล้วเดินไปหา สงสัยนี่คงจะเป็นการมารับเธอไปอยู่ด้วยจริง ๆ บางทีปุณิกาอาจตายเสียแล้วในกองเพลิงอีกแค่เอื้อมก็จะถึงร่างบุคคลอันเป็นที่รัก แต่มีมือแข็ง ๆ สีทองแดงมายึดแขนเธอไว้เสียก่อน“ปล่อยนะ ฉันจะไปหาพ่อกับแม่”ปุณิกาขมวดคิ้วเอ็ดเขา ดูเอาเถิด แม้เป็นการขึ้นสวรรค์อันผาสุกสรวิชญ์ยังจะตามมาราวีเธอไม่เลิก“...อย่าไป”เสียงห้าวที่เปล่งออกมานั้นคือคำสั่งชัด ๆ ดวงตาสีรัตติกาลเข้มดุจ้องเขม็งมายังเธอ“ปล่อยสิ...คุณเต้ย”เขาได้ทุกอย่างไปจากเธอแล้ว ได้เอาคืนปุณณภพสมใจ แล้วเหตุใดยังมาเร้าหรือ ฉุดรั้งเธอไม่ให้ไป“พ่อคะแม่คะ”ปุณิกายื่นมือออกไป หวังให้ท่านช่วย มารดาส่ายหน้าแล้วส่งยิ้ม“ยังไม่ถึงเวลาของมิ้มหรอกจ้ะ...อยู่กับเขาก่อนนะ”“มิ้มไม่เอาเขานะคะ พ่อแม่...”เธอร้องสุดเสียง ร่างสรวิชญ์หมุนวนกลายเป็นจุดดำฉุดร่างเธอให้ม้วนเป็นเกลียว ดิ่งลึกสู่ห้วงมืดสนิทตาโตลืมตื่นขึ้นในท