All Chapters of วุ่นรักเมียจำเป็น: Chapter 21 - Chapter 30

ฟอดดดด..หิรัญขโมยหอมแก้มนวลฟอดใหญ่เสร็จก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำหน้าตาเฉยทิ้งพราวพิไลนั่งกุมใบหน้าเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง"อีพี่รัญบ้า..เล่นอะไรเนี่ย"ชั่วโมงต่อมา"พราวขอดูแผลหน่อยนะคะ""เป็นยังไงบ้าง"หิรัญหันหลังให้หญิงสาวดูแผลของเขาทั้งถามสภาพตอนนี้มันเป็นอย่างไรบ้าง"คำถามนี้พราวต้องถามพี่รัญมากกว่าเพราะเหมือนมันจะบวมแดงกว่าเดิมอีกนะคะเจ็บมากไหมคะ"พราวพิไลมีสีหน้าเหยเกเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพแผลของเขาในตอนนี้"มีพราวดูแลอยู่ใกล้ๆเจ็บแค่ไหนพี่ก็ทนได้"หิรัญไม่ปฏิเสธว่าวันนี้รู้สึกระบมมากดว่าเมื่ิอวานแต่เพราะมีหญิงสาวคอยดูแลอยู่ใกล้ๆมันทำให้เขาลืมความเจ็บไปได้เป็นอย่างดี"จู่ๆทำไมมาหยอดคำหวานกับพราวล่ะคะ"พราวพิไลอมยิ้มกริ่ม"พี่จะจีบพราวน่ะสิ""เอ่อ..พูดตรงๆแบบนี้เลยเหรอคะ""วันที่พี่บอกกับพราวว่าพี่รู้สึกดีกับพราวมากขึ้นทุกวันคำนั้นพี่ไม่ได้แกล้งนะ..ถ้าพี่ไม่ถูกชะตากับพราวตั้งแต่ทีแรกพี่ไม่ยอมให้พราวมาเล่นบทภรรยาดูแลพี่หรอก"หิรัญกันหน้ามาจ้องพราวพิไลทั้งรวบกอดเธอเอาไว้ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์"พี่รัญหันหลังมาค่ะพราวจะทายาให้"พราวพิไลเขินจนก้มหน้างุดต้องหาข้ออ้างให้เขาหันหลังไปเพราะเธอ

ร้านอาหารxxx"พาแพรวมาทำไมคะฉันไม่ได้หิวซะหน่อย"แพรวพิลาสนั่งหน้าบึ้งตึงตั้งแต่ก่อนจะมาถึงร้านอาหารหรูที่นี่แล้ว"ไม่หิวก็ต้องทานเพราะผมหิว."ธรัฐจ้องหน้าหญิงสาวอย่างมีเลศนัยและพอใจที่ลากเธอมากับเขาสองต่อสองได้จะได้อยู่ห่างกับภัคดนัยด้วยกรุงเทพมหานครห้างสรรพสินค้า"คุณเกวนางแบบดังใช่ไหมคะ"นาถลดาเดินนำหน้าอติรุจคนเป็นสามีที่กำลังอุ้มลูกสาววัยสองขวบของเขาอยู่ในอกตรงมาที่เกวลินนางแบบสาวที่กำลังเลือกซื้อกระเป๋าอยู่ในชอปแบรนด์ดังในห้างหรูแห่งนี้"ใช่ค่ะ.."เกวลินยิ้มกว้างทักทายหญิงสาวที่เข้ามาทักเธอเพราะคิดว่าคงเป็นแฟนคลับที่ติดตามผลงานของเธออยู่"ฉันเห็นข่าวว่าคุณกำลังคบหาดูใจกับคุณรัฐรองประธานธนาคารใหญ่อยู่ใช่ไหมคะ"นาถลดาเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรคำพูดของเธอทำเอานางแบบสางอย่างเกวลินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอใจกับคำทักทายของนาถลดาอยู่มากเพราะเธอชอบเวลาที่คนมาทักเธอเรื่องความสัมพันธ์กับธรัฐ"อ๋อ...ใช่ค่ะ""แต่เห็นสามีฉันบอกว่าเค้ามีภรรยาแล้วนี่คะ"นาถลดารีบเปิดประเด็นที่เธอตั้งใจมาทักเกวลินทันทีเพราะเธออยากที่จะสุมไฟกองโตให้ชีวิตของแพรวพิลาสนั้นปวดหัวเล่นในอีกไม่นาน"คงเข้าใจผิดแล

"ช่าย...ถูกต้อง...อื้มมมมมม"แคว้กกกกธรัฐบดจูบหญิงสาวอย่างรุนแรงจนเธอแทบไม่หายใจไม่ทันมือหนากระชากเดรสสีหวานของหญิงสาวขาดเป็นชิ้นๆด้วยอารมณ์หวง"อื้อ.."เพียะ.ปึกๆๆๆ...แพรวพิลาสทั้งตบตีจิกข่วนอีกฝ่ายอย่างไม่ละมือแต่มีหรือแรงของเธอจะทำอะไรเขาได้ทั้งฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่เธอดื่มทำให้สติลดลงเธอจึงต่อต้านอะไรคนที่กระทำย่ำยีตัวเธอไม่ได้เลย"อร้ายยยย.."แพรวพิลาสส่งเสียงร้องและขัดขืนจนหมดแรงแต่ดูท่าคนที่กำลังหึงจนหน้ามืดตามัวจะไม่ฟังอะไรเธอทั้งรั้นและคืนนี้แทบค่อนคืนเขาไม่ปล่อยให้เธอได้พักหายใจแม้แต่วินาทีเดียววันต่อมา.."อืม..แพรว..แพรว.. ตัวร้อนจี๋เลย"ธรัฐตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเขาสัมผัสได้ว่าคนในอ้อมกอดตัวร้อนผ่าวและท่าจะไม่ได้สติแถมยังตัวสั่นเป็นลูกนกอย่างน่าสงสาร"หา...นี่..."เขาหมายจะลุกออกไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้เธอเมื่อเปิดผ้าห่มออกก็เห็นรอยแดงเต็มเตียงนอนไปหมดทั้งเนื้อตัวของหญิงสาวยังมีรอยช้ำรอยแดงเป็นร่องรอยการกระทำของเขาเมื่อคืนอีกด้วยรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนเรียวขาอ่อนของเธอและเตียงนอนมันทำให้เขาต้องกุมขมับและเปลี่ยนความคิดหญิงสาวนั้นบริสุทธิ์กว่าที่เขาจะกระทำแบบนี้กับเธอได้ที่ผ่าน

เช้าวันต่อมา"อืม..ลุกออกไปจากตัวพราวได้แล้วค่ะ"พราวพิไลตื่นมาในช่วงสายเธอขยับตัวไม่ได้เพราะคนที่นอนเปลือยกายอยู่ข้างเธอพาดทั้งแขนที้งขารั้งเธอเปอาไว้"ขออยู่อย่างนี้ก่อนนะเมื่อคืนนอนน้อย"หิรัญพูดโดยที่ไม่ลืมตาเพราะเมื่อคืนกว่าเขาจะได้นอนก็เกือบเช้า"..งั้นพราวลุกไปก่อนนะคะ"ที่จริงหญิงสาวเองก็แทบระบมไปทั้งตัวแต่ที่เธออยากลุกออกจากตรงนี้ก็เพราะว่าเธอทนมองหน้าเขาด้วยความเขินอายไม่ได้ยิ่งมองหน้าอีกฝ่ายที่หลับตาพริ้มอยู่ภาพเมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวไม่ขาด"ลุกไหวเหรอ...พี่ว่านอนต่ออีกสักพักดีกว่านะ"หิรัญเชื่อว่าเธอคงจะเดินเหินลำบากเป็นแน่เพราะเมื่อคืนยากเหลือเกินที่เขาจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้รุนแรงกับเธอได้"พี่รัญ.."หญิงสาวยังพยายามแกะมือของเขาออก"ขืนยังไม่อยู่เฉยระวังจะไม่ได้นอนนะ....อีกอย่างก็คือพี่ขอบคุณนะที่ให้พี่เป็นคนแรกของพราว"หิรัญกระชับกอดหญิงสาวแน่นขึ้นทั้งกระซิบอะไรบางอย่างข้างๆหูที่ทำให้หญิงสาวหลับตาปี๋และยอมนอนต่อในที่สุด10.00 น."เอาไปไหนป้าพวง"มาลีถามพวงด้วยความสงสัยว่าจะยกถาดอาหารจากโต๊ะทานข้าวไปไหนทั้งที่เจ้านายทั้งสองยังไม่ออกมาทาน"คุณรัญสั่งให้ทำข้าวต้มไปให้ใน

"ใช่ฉันคือเสี่ยเกลี้ยงลูกเสี่ยเคี้ยงจำหน้าฉันไว้ดีๆเพราะฉันนี่แหละจะเป็นคนฆ่าผัวแก""ไม่นะ"พราวพิไลส่ายหัวพัลวันเธอจะไม่ยอมให้หิรัญเป็นอะไรไปง่ายๆเด็ดขาด"ไม่ทันแล้วล่ะมันกำลังมาให้ฉันฆ่าถึงที่"เสี่ยเกลี้ยงยิ้มเย้ยหญิงสาวอย่างสะใจ"เลว...เลวที่สุด"หญิงสาวทำได้แต่ตะโกนด่าทอคนที่เลวจนเธอสรรหาคำพูดออกมาด่าไม่ไหวจริงๆ"ขับให้เร็วกว่านี้หน่อยสิหมอ"บนถนนเลาะชายป่ารถยนต์สีดำวิ่งมาด้วยความเร็วโดยมีจักรภพเป็นคนขับหิรัญเองดูท่าความเร็วขนาด120กิโลเมตรต่อชั่วโมงมันยังไม่พอใจเขาเอาเสียเลยตอนนี้ในรถมีลุงครามจักรภพแลพหิรัญที่ล่วงหน้ามาก่อนพวกตำรวจเพราะเมื่อได้รับสายจากเสี่ยเกลี้ยงว่าต้องการแลกตัวหิรัญกับพราวพิไลที่ไหนพวกเขาก็ออกมากันเลย"นี่ก็เหยียบจะมิดอยู่แล้วนะครับคุณรัฐ"จักรภพคิดว่าเขาคงทำความเร็วกว่านี้ไม่ได้เพราะอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้มันจะไม่ดีต่อสถานหารณ์ตอนนี้"เลี้ยวซ้ายข้างหน้าเลยครับหมอ"เมื่อรถขับมาถึงทางแยกลุงครามก็รีบบอกพิกัดกับจักรภพว่าโกดังที่เสี่ยเกลี้ยงพาพราวพิไลมาอยู่ในซอยเปลี่ยวนี้"ไอ้เกลี้ยงกูมาแล้วปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้"เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอยขับมาถึงโกดังยังไม่ทันจอดดีหิร