All Chapters of สลับขั้วยั่วรักซาตาน: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่12.“เกิดอะไรขึ้น..” เสียงห้าวคุ้นหูดังขึ้นเบื้องหลังทำให้แผ่นหลังบางแข็งทื่อ หน้าซีดลงทันทีจนน่าตกใจ แม้แต่พนักงานสาวซึ่งหันมาเจอพอดีก็ยังรู้สึกตกใจที่อยู่ๆ ลูกค้าสาวแม่ลูกอ่อนเกิดหน้าซีดขาวและยืนโงนเงนเหมือนจะล้มแต่เธอก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ด้วยรู้สึกถึงรังสีและพลังอำนาจบางอย่างจากผู้ชายแสนหล่อเหลาผู้มาใหม่ “สวัสดีครับท่านประธาน ไม่คิดว่าท่านจะลงมาตรวจงานเอง และต้องขออภัยในความไม่เรียบร้อย..” แล้วผู้จัดการก็เล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ให้ท่านประธานหนุ่มฟัง “ไม่เป็นไรผมแค่มาทานข้าวแล้วก็เดินมาดูอะไรเรื่อยๆ” ชายหนุ่มตอบแต่ดวงตาคมจับจ้องอยู่ที่คนยืนก้มหน้านิ่งไม่ยอมหันมามอง และดูเหมือนพยายามหันหน้าหนีไม่อยากให้เขาเห็นหน้าเธอกระนั้น แต่กลิ่นกายและเรือนร่างงามหรือแทบทุกอย่างที่เป็นเธอเขาจดจำได้ดี เพียงแค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าเป็นเธอ มุกรวี อดีตผู้หญิงของเขา... เมื่อเห็นว่าแม่บ้านกำลังถือเครื่องมือมาเก็บกวาดมุกรวีก็สูดหายใจลึกๆ เข้าปอดและเตรียมที่จะก้าวออกจากตรงนั้น หญิงสาวรวบรวมกำลังใจอยู่เป็นนานและขยับกายช้าๆ แต่ก่อนที่เท้าบางในรองเท้าส้นเตี้ยคู่สวยจะก้าวข้ามกอ

ตอนที่14.ความโหยหาที่ฝังแน่นอยู่ในทุกอณูเนื้อทำให้ทั้งสองจุมพิตกันอย่างบ้าคลั่ง ไอศูรย์คำรามออกมาอย่างพึงใจเมื่อมือบางนั้นลูบไล้กายแกร่งอย่างหลงใหลพอๆ กับที่เขาหลงใหลไปกับเนื้อนวลซึ่งเผยสู่สายตา มือหนาที่ทำท่าว่าจะเกี่ยวบิกินีตัวน้อยลงมา และนิ้วแกร่งร้อนผ่าวที่แตะต้องเหนือขอบบิกินีนั้นก็ทำให้หญิงสาวซึ่งหลงอยู่ในวังวนเสน่หาได้สติ มือบางที่กำลังลูบไล้แผ่นหลังหนาผ่านผิวผ้าเนื้อดีนั้นผลักไหล่หนาออกอย่างแรงด้วยกำลังทั้งหมดที่มี จนคนที่กำลังจุมพิตทรวงสาวอย่างเพลิดเพลินนั้นผละออกจากร่างของเธออย่างมึนงงมือบางสั่นระริกพยายามติดตะขอบราแม้ว่ามันจะอยู่ด้านหน้า แต่ตอนนี้มือเธอสั่นจนไม่สามารถจะติดตะขอบราตัวสวยได้ อย่าว่าแต่มือเลยความจริงแล้วเธอก็สั่นไปทั้งตัวนั่นล่ะ ในขณะที่ไอศูรย์หลังจากสะบัดศีรษะอย่างแรงเพื่อเรียกสติกลับคืนมาหันมามองหญิงสาวอย่างขัดเคืองและอดจะเห็นใจเธอไม่ได้เมื่อเห็นว่ามือเธอนั้นสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด ซ้ำดวงตากลมโตนั้นก็ฉ่ำวาวด้วยน้ำตา เธอกำลังร้องไห้... ไอศูรย์หัวใจอ่อนยวบลงทันทีเมื่อเห็นน้ำตาเม็ดโตๆ ไหลพรากบนแก้มนวลซีดเผือด“อย่ามายุ่งกับฉัน!” มุกรวีปัดมือหนาออกห่างอย่างอ่อ

ตอนที่16.“แหม.. พ่อคนหล่อเลือกได้” อรอลินเย้าชายหนุ่มพร้อมกับยกเข่งสตรอว์เบอร์รี่ใบเล็กเข้าไปเก็บหลังร้าน เคียงภูหันมามองใบหน้านวลใสของมุกรวี ใบหน้าซึ่งตรึงใจของเขามาตลอดชีวิตหนุ่ม รูปหน้าเรียวที่ประดับด้วยดวงตากลมโตสุกใสวาวหวาน ขนตางามอ่อนช้อย จมูกโด่งเล็กน่ารัก รับกับริมฝีปากรูปกระจับสีหวานยามยิ้มพรายใบหน้านั้นจะดูสว่างไสวและตรึงใจด้วยไรฟันเรียงตัวสวยราวไข่มุกสมกับชื่อของเธอ และมุกรวีมีฟันที่สวยมากๆ “เป็นไงบ้างน้องมุก เจ้าตัวเล็กแข็งแรงดีใช่ไหม” “แข็งแรงเหมือนคุณลุงภูล่ะค่ะ” “พี่ดีใจนะที่เห็นน้องมุกยิ้มสดใสแบบนี้” ชายหนุ่มพูดอ่อนโยน มือหนาคร้ามแดดลูบเรือนผมสลวยเบาๆ ราวเธอเป็นเด็กหญิงน้องมุกในวันวาน “โธ่น้องมุกน่ะเป็นสาวน่ารักอารมณ์ดีเสมอเพราะมีพี่ชายที่น่ารักแบบพี่ภูเคียงข้างนี่คะ จะมานั่งเศร้าเสียใจกับคนใจร้ายทำไมใช่ไหมคะ” “ขอให้มันจริงเถอะ ไม่ใช่ว่าพอลับหลังพี่ก็เศร้าเหมือนแมวป่วย” ชายหนุ่มพูดเหมือนรู้ หญิงสาวจึงยิ้มแหยๆ ให้เขา พอดีกับที่อร อลินเดินกลับเข้ามาพร้อมอาหารเช้าทั้งสามจึงรับประทานอาหารเช้าด้วยกันอย่างมี

ตอนที่18.“คุณ...คุณเข้ามาในบ้านของฉันได้อย่างไร” หญิงสาวผลักไสร่างสูงทันทีที่รู้สึกตัวและรับรู้การมาของเขาตลอดจนสัมผัสอ่อนโยนจากเขา แต่ความน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อนึกถึงวันที่ตนโซเซออกมาจากบ้านหลังงามก็ทำให้มุกรวีเลือกที่จะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นซึ่งตนโหยหามันตลอดมา“คุณเข้ามาในบ้านฉันได้อย่างไร” เธอถามอีกครั้งเมื่อเห็นคนตัวโตตรงหน้ามองเธอนิ่งและยังไม่คลายอ้อมกอด“ก็แค่เปิดประตูเข้ามา”“อย่ามากวนประสาทฉันนะ คุณมาทางไหนก็ออกไปทางนั้นเลย”“กล้าไล่ผัวตัวเองออกจากบ้านเหรอไข่มุก” ชายหนุ่มพูดไปอีกทางและรั้งร่างที่เริ่มอวบอิ่มขึ้นซึ่งกำลังดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของตน พลางบังคับให้เธอนั่งลงบนตักกว้างเมื่อทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวเล็ก แม้อายุครรภ์เกือบจะย่างเข้าเดือนที่ห้าแล้ว แต่ร่างกายของมุกรวีก็ไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงมากนัก อาจเป็นเพราะท้องสาวและท้องแรกแล้วเธอก็ตัวเล็กบอบบาง หน้าท้องเนียนเพียงแต่นูนขึ้นมาเล็กน้อยเท่านั้น หากไม่สังเกตดีๆ แทบไม่รู้เลยว่ามุกรวีกำลังตั้งครรภ์อยู่ เพราะร่างอวบอิ่มนั้นดูเหมือนสาวเจ้าเนื้อมากกว่าคนท้อง“หยุดดิ้นเสียทีสิไม่เหนื่อยรึไงนะ”“ไม่เหนื่อยและไม่หยุด แล้วคุณก็ไสหัวออ

ตอนที่20. “หนูไข่มุกจ๊ะ เอ่อ เรา เอ่อ แม่...แม่...”คุณอรสาพูดอย่างกระดากนิดๆ และรับไหว้หญิงสาวที่ทำความเคารพท่านทั้งสองอย่างอ่อนน้อม“ไม่ต้องมากเรื่องหรอกน่าที่รัก ว่าไงหนูไข่มุก รู้สึกดีขึ้นแล้วรึยัง”“รู้สึกดีขึ้นมากแล้วค่ะคุณท่าน แล้วก็เบื่อโรงพยาบาลแล้วด้วยค่ะ อยากกลับบ้านเต็มที” มุกรวีตอบพลางส่งยิ้มเซียวๆ มาให้คุณควินซ์เดินเข้ามาใกล้และลูบเรือนผมสลวยนั้นอย่างเอ็นดู ความอบอุ่นจากอุ้งมือหนาของผู้สูงวัยนั้นส่งกระแสความอบอุ่นแล่นพล่านไปทั้งหัวใจที่โหยหาความรักของบิดามารตลอดชีวิต ดวงตากลมโตฉ่ำวาวด้วยหยาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาจนต้องกระพริบตากลั้นไว้“อะไรกันว่าที่คุณแม่อย่าขี้แยสิ พ่อรู้ว่ามันยากที่จะยอมรับพวกเรา แต่พ่ออยากให้หนูไข่มุกรู้ไว้ว่าเราไม่เคยรังเกียจรังเกียจหนูเลยสักครั้ง ใช่ไหมที่รัก..” คุณควินซ์หันมาถามภรรยาที่ยืนเก้กังขัดเขินอยู่“เอ่อจ้ะ คือแม่...แม่ไม่ได้รังเกียจหนูกับลุกเลยนะจ๊ะแล้วที่ผ่านมาหากแม่ทำอะไรให้หนูรู้สึกไม่