บททั้งหมดของ เลิกวิวาห์ โศกาเข้าแทรก: บทที่ 11 - บทที่ 20

"เข้ามา หักแขนหักเขาแล้วโยนมันออกไปซะ!"ทันทีที่จ้าวหมิงฮุยออกคำสั่ง นักเลงที่อยู่โดยรอบก็ได้กระโจนเข้ามาทันที"เดี๋ยวก่อน!"หลิ่วชิงหลานรีบตะโกนห้ามออกมา จากนั้นก็มองเฉินเทียนแล้วพูดว่า "คุณอยากจะกลายเป็นคนพิการจริงๆ เหรอไง?""แค่พวกหมัดไรแบบนี้เนี่ยนะจะทำให้ผมพิการได้?" เฉินเทียนพูดอย่างไม่แยแสออกมา"ถ้าขืนคุณยังเป็นแบบนี้ ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้หรอกนะ" หลิ่วชิงหลานโกรธจัด เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเฉินเทียนจะดื้อรั้นได้ขนาดนี้เฉินเทียนเผยรอยยิ้มขี้เล่นออกมา จากนั้นก็พูดอย่างแน่วแน่ขึ้นมาว่า "ผมไม่จำเป็นต้องให้คุณช่วยหรอก ผมไม่เคยเห็นพวกมดแมลงเม่าพวกนี้อยู่ในสายตาอยู่แล้ว""ไอ้หมอนี่มันกล้าจริงๆ จะตายอยู่แล้วยังกล้าหยิ่งผยองขนาดนี้ แต่ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแกจะปากแข็งไปถึงไหน! หักแขนขาของมัน แล้วก็ฉีกปากของมันด้วย!" จ้าวหมิงฮุยเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า"เดี๋ยวก่อน หัวหน้าจ้าว ให้ฉันเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้งเถอะนะ"หลิ่วชิงหลานยืนอยู่หน้าเฉินเทียน และมันก็ทำให้เฉินเทียนซาบซึ้งเป็นอย่างมากจ้าวหมิงฮุยห้ามพวกนักเลงเอาไว้ เขาจำเป็นต้องไว้หน้าหลิ่วชิงหลาน ไม่อย่างนั้นหากตระกูลหลิ่วโกรธเคืองขึ้นมา

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการข่มขู่ของเจียงยวี่โหรว แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ยังต้องหมอบลงกับพื้นและกินอาหารหมาอย่างเชื่อฟังอยู่ดีโดยพวกเขาไม่มีเวลามาสนใจเกี่ยวกับหน้าตาอะไรทั้งนั้น เพราะการรักษาชีวิตไว้เป็นสิ่งที่เร่งด่วนที่สุดดวงตาของหลี่ลี่ฉวินและคนอื่นๆ เต็มไปด้วยความไม่พอใจ และทั้งหมดมันก็เป็นเฉินเทียนที่ทำให้เขาต้องกินอาหารหมาจนอับอายขายหน้า เขาแอบสาบานเอาไว้ว่า เขาจะต้องทำให้เฉินเทียนชดใช้อย่างสาสมแน่นอนในเวลานี้ หลิ่วเยว่เฟิง รวมถึงหลิ่วชิงหลานและคนอื่นๆ ต่างก็ยืนรออยู่ที่หน้าประตูของโรงแรม เมื่อได้เห็นคนของสำนักเสือดำได้จากไปแล้ว เดิมทีพวกเขาก็อยากจะเข้าไปดูด้วยเช่นกัน แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ให้พวกเขาเข้าไป ซึ่งทำให้พวกเขาเป็นกังวลเอาเสียมากๆแน่นอนว่า มีเพียงหลิ่วเยว่เฟิงและหลิ่วชิงหลานเท่านั้นที่เป็นกังวล ส่วนหลิ่วไห่ซานและหลัวฮุ่ย หลิ่วไห่หลิน หยางเจี๋ย รวมถึงหลิ่วเหวินหย่วนนั้นไม่ได้เป็นกังวลแต่อย่างใดพวกเขาไม่ได้เป็นห่วงความเป็นความตายของเฉินเทียนเลยแม้แต่น้อย หากไม่ใช่เพราะกลัวคุณท่านจะโกรธเคือง พวกเขาก็จากไปตั้งนานแล้วหลิ่วเหวินหย่วนรอจน

เมื่อได้เห็นว่าพวกเขาได้เตรียมของขวัญมามากมายแบบนี้ หลิ่วไห่ซานและหลัวฮุ่ยก็เข้าใจได้ในทันที เพียงแต่ว่าพวกเขาก็ไม่อยากจะรีบเร่งในเรื่องนี้แต่อย่างใดหยางหลิงจับมือของหลิ่วชิงหลาน และพูดชมอย่างไม่หยุดปาก "ชิงหลานเด็กคนนี้ยิ่งโตก็ยิ่งสวยจริงๆ มิน่าล่ะเสี่ยวหวาของเรากินไม่ได้นอนไม่หลับ คิดถึงแทบจะป่วยใจแล้วนะ""เสี่ยวหวาเด็กคนนี้ก็โดดเด่นมากเหมือนกันนะคะ ชิงหลานก็พูดถึงเขาอยู่บ่อยๆ" หลัวฮุ่ยพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม"แม่คะ แม่พูดอะไรน่ะ ไม่มีเรื่องแบบนี้เลยนะ" หลิ่วชิงหลานรีบชี้แจงทันที"คุณดูสิ เด็กคนนี้อายจนไม่กล้าจะยอมรับแล้ว""มันแน่นอนอยู่แล้ว เด็กผู้หญิงก็ต้องสงวนท่าทีหน่อยสิ"ผู้หญิงสองคนพูดคุยกันจนออกรส และพูดเสียจนหลิ่วชิงหลานและสวี่เสี่ยวหวากลายเป็นคนรักกันแล้วในตอนนี้ส่วนหลิ่วไห่ซานและสวี่จินชวนก็ยิ่งพูดคุยกันถึงความร่วมมือหลังจากแต่งงาน รวมไปถึงความสำเร็จอะไรแบบนั้นแล้วแน่นอนว่าสวี่เสี่ยวหวารู้สึกความสุขเป็นอย่างมาก แต่หลิ่วชิงหลานนั้นกลับโกรธจนควันออกหู เพราะไม่มีใครแคร์ความรู้สึกของเธอเลยหยางหลิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เราพูดกันมาถึงตรงนี้แล้ว งั้นเราก็นัดแนะ

"เข้าไปกันเถอะ"ขณะที่พูดหลิ่วชิงหลานก็ได้เดินเข้าไป แต่เฉินเทียนกลับคว้าแขนของเธอเอาไว้เสียก่อน"เดี๋ยวก่อน คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่เสียใจ" เฉินเทียนถามขึ้นมา"ถ้าฉันเสียใจ ฉันคงไม่มาที่นี่" หลิ่วชิงหลานพูด"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณก็สวมมันไว้เถอะ" เฉินเทียนหยิบจี้สีแดงเลือดออกมา แล้วสวมไว้ที่คอของเธอรูปทรงของจี้นี้มีลักษณะเหมือนน้ำตาที่ถูกขยายใหญ่เป็นหลายเท่า จึงเรียกว่าน้ำตานางฟ้า"อะไรเหรอ?" หลิ่วชิงหลานถามด้วยความสงสัย"มันคือสมบัติล้ำค่าที่สุดของผม ต่อไปจะเป็นสมบัติที่ตกทอดกันของตระกูลเฉินของเราแล้วนะ" เฉินเทียนอธิบายด้วยรอยยิ้มหลิ่วชิงหลานไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันมาก เพราะสำหรับเธอแล้ว มันก็แค่คริสตัลธรรมดาๆ เท่านั้นทั้งสองได้เดินเข้าไปในแผนกจดทะเบียน และในตอนที่ออกมา ทั้งสองก็ได้ถือทะเบียนสมรสออกมาด้วยกันคนละใบขณะที่นั่งอยู่ในรถ เฉินเทียนก็ยังหยิบทะเบียนสมรสออกมาและมองดูรูปถ่ายที่อยู่บนนั้นผู้ชายที่อยู่ในภาพยิ้มอย่างสดใส ส่วนผู้หญิงนั้น แม้ว่าเธอจะยิ้มออกไป แต่รอยยิ้มนั้นกลับแข็งทื่ออยู่เล็กน้อยหลิ่วชิงหลานสตาร์ทรถและขับออกไป"ตอนนี้เราจะไปไหน?" เฉินเทียนถาม"กล

"เราไม่ได้แสดง เราแต่งงานกันจริงๆ นะคะ" หลิ่วชิงหลานพูด"เธอคิดว่าพวกเราจะเชื่อหรือเปล่า?" หลัวฮุ่ยไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อยหลิ่วชิงหลานขี้เกียจที่จะอธิบาย จึงหยิบทะเบียนสมรสในกระเป๋าออกมาโดยตรง "พวกคุณดูเองก็แล้วกัน"เมื่อทุกคนเห็นทะเบียนสมรส รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อขึ้นอีกครั้งลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นมาในใจของหลัวฮุ่ย เธอรีบเปิดทะเบียนสมรสออกมาดู และคราวนี้เธอคิดจะไม่เชื่อก็คงจะเป็นไปไม่ได้"เธอ... เธอ... เธอ เด็กคนนี้นี่ ทำไมผลีผลามแบบนี้ นี่วิ่งไปจดทะเบียนสมรสกับผู้ชายป่าเถื่อนแบบนี้ได้ยังไง"หลัวฮุ่ยตัวสั่นไปหมด ขณะที่พูดเธอก็อยากจะฉีกทะเบียนสมรสทิ้งเสียให้ได้และหลิ่วไห่ซานก็รีบเข้ามาห้ามเธอเอาไว้ "อย่าฉีก จดทะเบียนหย่ายังต้องใช้อีกนะ""ชิงหลาน เธอทำตัวดีมาโดยตลอด แต่ทำไมครั้งนี้ถึงได้เลอะเทอะขนาดนี้ล่ะ!" หลิ่วเยว่เฟิงก็โกรธมากเช่นกันก่อนหน้านี้เขานั้นอยากที่จะจับคู่หลานสาวให้กับเฉินเทียนจริงๆ แต่หลังจากเกิดเรื่องเมื่อวานขึ้น เขาก็เปลี่ยนความคิดในทันทีเขาไม่ได้ถือสาหากเฉินเทียนจะทำให้ตระกูลหลี่และตระกูลจ้าวขุ่นเคือง แต่นี่แม้กระทั่งคนของสำนักเสือดำเขาก็ยังทำให้ขุ่นเคืองไ