บททั้งหมดของ เขยสงครามพิทักษ์ชาติ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ฉินชิงแทบจะควบคุมอารมณ์โกรธไม่อยู่ "ผู้ดูแลเหอ คุณอย่าทำเกินไปนัก ระวังชั้นจะแจ้งความนะ!""ฮ่าๆ เธอขู่ชั้นหรอ?"เหอเฉาจวินหัวเราะร่าขึ้นมา ตบฉาดไปที่หน้าของฉินชิงฉินชิงกุมหน้าคิดจะหนี กลับถูกเหอเฉาจวินคว้าข้อมือไว้ มืออีกข้างก็ชี้ไปที่โต๊ะ "ไปนอนตรงนั้นดีดีเถอะ ชั้นจะทำกับเธอที่นี่วันนี้ นังสารเลว มาตอแหลกับใครกัน!""แกปล่อยชั้นนะ!"ฉินชิงออกแรงดิ้น แต่จะไปเป็นคู่มือผู้ชายคนหนึ่งได้อย่างไรขณะที่กระวนกระวายนี้ เธอก็คว้ากาน้ำร้อนที่ต้มชาบนโต๊ะ ฟาดดัง "เปรี้ยง" ไปที่หัวของเหอเฉาจวิน"อ๊าๆ...นั่งสารเลว แกกล้าตีชั้นเรอะ ถ้าไม่ฆ่าแกให้ตาย ก็ไม่ใช่ชั้นแล้ว!"เหอเฉาจวินกุมเลือดที่ไหลออกมาจากหัว เจ็บจนร้องว้าก ในที่สุดก็ปล่อยตัวฉินชิงฉินชิงตกใจโยนกาน้ำทิ้ง รีบวิ่งออกมาจากสโมสรอย่างลนลาน ในใจเธอกระวนกระวายไม่สงบ เดินไปบนถนนใหญ่ไม่มีจุดหมาย ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนดีครู่หนึ่ง จู่ๆ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากฉินไห่"แกอยู่ไหนน่ะ รีบไสหัวมาที่บ้านเก่าเลย!"ฉินชิงรีบกลับไปที่บ้านเก่า คนตระกูลฉินเปิดฉากพิจารณาคดีขึ้น คนทั้งหมดล้วนใช้สายตาจะกินเลือดกินเนื้อมองมาที่เธอเธอเห็นแฟนของฉินหลัน ฟา

"แกทำอะไรน่ะ ยืนนิ่งๆ ไม่ต้องขยับ!"เหอเฉาจวินถอยหลังก้าวหนึ่งตามสัญชาตญาณ ถลึงตามองเขาด้วยอาการหน้าซีด "ภรรยาของแกทำร้ายชั้น ชั้นพูดแค่คำเดียว หล่อนก็จะถูกจับทันที! เข้าไปนั่งแกร่วในคุก!""แกกำลังขู่ชั้นหรือ?"หลี่เฟิงเดินขึ้นหน้า ยกเขาขึ้นมาผัวะ!หัวของเหอเฉาจวินถูกกระแทกใส่หน้าต่างจนแตก ห้อยอยู่ด้านนอก แต่ตัวยังอยู่ในสำนักงาน"อ๊า...!"เหอเฉาจวินส่งเสียงร้องแหลมโอดครวญเขาออกแรงกระเสือกกระสน แต่ร่างกายก็ยังติดแหงกคาอยู่ที่หน้าต่างหลุดออกมาไม่ได้ใบหน้าอาบอ้นถูกเศษกระจกบาด ลนเลือดไหลอาบ"ชั้นเป็นผู้ดูแลกระทรวงที่อยู่อาศัยและพัฒนาเมืองนะ เจ้าโง่อย่างแกกล้ามาทำร้ายชั้น ครอบครัวพวกแกตายแน่ๆ แล้ว..."หลี่เฟิงไม่พูดพล่ามทำเลง ยกเท้าถีบเข้าไปหนักๆ"อ๊า...!"ครึ่งตัวท่อนบนของเหอเฉาจวินเบียออกไปนอกสำนักงานแล้วโครงเหล็กถูกกระแทกอย่างรุนแรงจนบิดเบี้ยว เหอเฉาจวินสัมผัสได้ว่ากระดูกทั้งตัวของตนเองแตกหักหมดแล้วหลี่เฟิงไม่พูดอะไรอีก อ้อมตัวออกไปนอกสำนักงาน จับคอของเหอเฉาจวินไว้ขณะที่อีกฝ่ายร้องเหมือนหมูถูกเชือด ก็ดึงทั้งตัวอีกฝ่ายออกมา"ผู้ดูแลกระทรวงที่อยู่อาศัยและพัฒนาเมือง ต

เหอเฉาจวินถลึงตามองภรรยาตนเองผาดหนึ่ง หันหน้าไปโค้งเอวให้กับฉินชิงที่ขวัญหนีดีฝ่อไปแล้ว "คุณหนูฉิน ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ขอให้คุณอย่าเข้ามอบตัวเลย ที่คุณทำร้ายผมมันสมควรแล้ว ผมมันสมควรตีให้ตาย!"พูดจบ ก็ตบฉาดไปที่ตัวเองอีกหลายทีหลัวเหม่ยหลันที่อยู่ข้างๆ ถลึงตาโตอาปากค้างมองฉากนี้ แต่กลับไม่กล้าพูดอะไร เธอรู้ว่าสามีคงจะไปยั่วโมโหกับคนที่ไม่ควรไปยั่วโมโหเข้าแน่นอน"ผู้ดูแลเหอ นี่ นี่มัน..."ฉินชิงกับพ่อแม่ก็งงงัน และเห็นหลี่เฟิงเดินเข้ามาพอดี เธอจึงรีบถามขึ้น "หลี่เฟิง นี่มันเรื่องอะไรกันหรือ?""ชั้นก็แค่ไปกระทรวงที่อยู่อาศัยและพัฒนาเมืองลากเขาออกมาอัดรอบหนึ่ง เขารับปากว่าจะไม่ล้างแค้นครอบครัวพวกเราแล้ว"หลี่เฟิงพูดไปยิ้มไปตอนนี้ทั้งครอบครัวถึงได้สังเกตเห็นว่าทั้งเนื้อตัวเหอเฉาจวินเต็มไปด้วยบาดแผล เหอเฉาจวินเอ่ยขึ้นอย่างคับแค้นใจ "ถูกต้อง คุณหลี่สั่งสอนผมแล้ว คุณหนูฉิน ผมผิดไปแล้ว หลังจากนี้ไม่กล้าทำอีกแล้ว""ผู้ดูแลเหอ จะไม่แก้แค้นพวกเราแล้วหรือ?"ฉินชิงถามขึ้นอย่างไม่วางใจ เขากลัวว่าเหอเฉาจวินตอนนี้ถูกหลี่เฟิงทำร้ายจนหวาดกลัวถึงพูดมาแบบนี้ถ้าหากพวกเขากลับไปแล้ว เหอเฉาจวินยั

พอเห็นหยวนเสี่ยวกังรับเรซูเม่ไป เซียวเจียลี่ก็ลิงโลดขึ้นมาเธอถลึงตาโตมองไปทางหลี่เฟิงแค่ประโยคเดียว ก็ทำให้เธอผ่านสัมภาษณ์แล้ว!คนคนนี้เป็นใครกันแน่แผ่นหลังของหลี่เฟิงหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ซ มีแค่เสียงลอดออกมา"ชั้นไม่สนิทกับหล่อน"ประโยคนี้ ทำเอาเซียวเจียลี่ถ้าซีดเพราะเธอเห็นว่าหยวนเสี่ยวกังฉีกเรซูเม่ของเธอทิ้งเป็นชิ้นๆ!……"คุณหลี่กลับดีดีนะครับ"หลี่เฟิงเดินออกจากตลาดเฟอร์นิเจอร์หยวนหลงโดยมีพี่น้องหยวนเสี่ยวกังมาส่ง และเห็นเซียวเจียลี่ถูกยามสองคนลากโยนออกไปพอดีตอนเห็นเขากับซ่างกวนเสวี่ยนั่งเข้าไปในรถ เซียวเจียลี่ก็พุ่งตัวโถมเข้ามา ร้องห่มร้องไห้ "หลี่เฟิง ชั้นผิดไปแล้ว ชั้นไม่ควรด่าว่านาย ไม่ควรไล่นายอกไป นายยกโทษให้ชั้นเถอะ""นายบอกกับผู้จัดการหยวนที ให้ชั้นเป็นเลขาของเขา ขอร้องล่ะ!"ซ่างกวนเสวี่ยพอเห็นหลี่เฟิงไม่แสดงสีหน้า ก็เอ่ยขึ้นเสียงเย็นชา "ออกรถ!"กระจกรถถูกดึงขึ้น ขับตรงออกไป……บ้านตระกูลฉิน พี่น้องฉินไห่ฉินหลันมาหาผู้เฒ่าฉิน"คุณปู่รีบไปจัดการครอบครัวฉินชิงสิ พวกเขาไม่ใช่ได้แค่เอกสารรับรองการขายล่วงหน้ามา แต่ยังย้ายไปยังคฤหาสน์อาณาจักรเทียนคงก

นี่คิดจะจับเสือมือเปล่านี่นา ไม่ออกเงินสักแดงแล้วยังคิดจะแย่งอาณาจักรเทียนคงอีก์?หลี่เฟิงยิ้มๆ พยักหน้า "ได้..."แต่ทำว่าพอพูดออกมาก็ถูกตัดบททันที"ได้อะไรกันเล่า!"หลิ่วฮุ่ยฟางถลึงตาโตมองหลี่เฟิง "พวกเราไม่พนันหอก อาณาจักรเทียนคงเดิมทีก็เป็นของพวกเรา ฉินไห่เลิกความคิดแย่ๆ ได้แล้ว!"ฉินไห่เบ้ปาก "แกเห็นชั้นไร้เดียงสานักหรือ ชั้นก็แค่แย่ลูกเขยขยะของแกเล่นเท่านั้น พวกแกจนกันทั้งครอบครัว ถ้าไม่กล้าพนันก็อย่ามาร้อง นี่ยังกล้ามาขี้โม้อวดดีอีก"หลิ่วฮุ่ยฟางถูกเขาขัดจนหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาว ทว่ากลับค้านอะไรออกไปไม่ได้ หันหน้ากลับมาบูดบึ้งอยู่ตรงนั้นหลี่เฟิงหัวเราะเย็นชา "ฉินไห่ปากของแกน่ะให้มันสะอาดหน่อย แล้วไอ้ที่พนันเมื่อครู่ยังนับอยู่หรือเปล่า!"ฉินไห่ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าหลี่เฟิงจะกล้ารับคำท้าของตนเองเขาหัวเราะขึ้นมา ใช้สายตาเหมือนมองคนตายจ้องหลี่เฟิง เอ่ยขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียม "ถ้าแกยังคิดจะนับ ก็นับมาเลย""หลี่เฟิงเธออย่าทำอะไรด้วยความโมโหสิ!"ฉินชิงรีบดึงหลี่เฟิง ต่อให้ครอบครัวพวกเขาจะอยู่ในอาณาจักรเทียนคงที่ดีขนาดนี้ไม่ไหว แต่ก็ยังขายให้คนอื่นได้ ดีกว่าพวกฉินไห่มาเอาเปรี