บททั้งหมดของ ติงเอ้อร์โก่วผู้อับโชค: บทที่ 21 - บทที่ 30

“พี่สะใภ้ ขอบคุณที่พี่อยู่คุยกับผมในคืนนี้นะครับ”“หลังจากนี้ผมจะไม่ใจร้อนอีกแล้ว ผมจะตั้งใจจีบพี่ลี่เจียว”“อืม รู้แล้วก็ดี”พี่สะใภ้พูดพลางมองไปยังส่วนล่างของผม“พี่ว่าเธอคงจะจีบเพื่อนสนิทพี่ไม่ได้ง่าย ๆ ในเร็ว ๆ นี้หรอก แต่การที่เธอจะต้องทนทรมานแบบนี้ทุกวันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี”ผมเองก็ทุกข์ใจเหมือนกัน “พี่สะใภ้ พี่มีวิธีอะไรที่จะสามารถช่วยผมได้บ้างไหม”“พี่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ผมหมายถึงช่วยแบบจริงจัง”“ผมทรมานมากจริง ๆ ไม่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไง”ยังไงซะ ผมไม่ได้มีประสบการณ์ทางด้านนี้ จึงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ก็เลยต้องขอความช่วยเหลือจากพี่สะใภ้ผมเห็นว่าใบหน้าของพี่สะใภ้ขึ้นริ้วแดง สายตาก็ดูแปลก ๆ ชอบกลแต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คงจะเป็นเพราะอากาศร้อนเกินไป และพี่สะใภ้ไม่ได้เปิดแอร์ ทำให้เธอร้อนจนหน้าแดง“พี่สะใภ้ พี่สะใภ้?”ผมเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไป จึงทำการเรียกสติเธอพี่สะใภ้ราวกับกระต่ายขี้ตกใจ เธอร้อง “อ๊ะ” ขึ้นมาทันที“พี่เป็นอะไร? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”ผมถามด้วยความเป็นห่วง เพราะผมคิดว่าเธอคงไม่สบายจริง ๆ พี่สะใภ้รีบส่ายหน้า “ไม่ได้ไม่สบาย พี่แค่กำลังคิดว่าจะช

ก็เพราะเธอรู้สึกผิดไงตอนที่เธอเห็นภาพนั้น เธอไม่ได้ตะโกนหรือตกใจเดินหนีไปทันที แต่กลับจ้องดูอยู่พักใหญ่ ทุกครั้งที่นึกถึง เธอจะรู้สึกอายเป็นอย่างมากเธอกลัวว่าผมจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เธอจึงตัดบทผมไปก่อน“พี่ลี่เจียว งั้นพี่ให้อภัยผมได้ไหม?” ผมถามตะกุกตะกักหลี่ลี่เจียวหัวเราะเบา ๆ “งั้นพี่จะถือว่าเรื่องนี้เธอไม่ได้ตั้งใจก็แล้วกัน แต่ตอนที่อยู่ซุปเปอร์มาเก็ตล่ะ!”“ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้กับพี่? หรือเธอเห็นว่าพี่ง่ายงั้นเหรอ?”นี่เป็นเรื่องที่ทำให้หลี่ลี่เจียวโกรธมากที่สุดหลี่ลี่เจียวกับผมเพิ่งจะเจอกันครั้งเดียว แต่ผมกลับพูดแบบนั้นใส่เธอ เธอคงจะคิดว่า สำหรับผมแล้วเธอเป็นคนง่าย ทุกอย่างมีต้นเหตุมาจากการนวดเมื่อเช้าตอนเช้า ตอนที่ผมนวดให้เธอ เธอรู้สึกได้ว่ามือของผมซุกซนเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ห้ามในทันทีเธอคิดว่าตัวเองส่งสัญญาณผิดให้ผมก่อน จึงทำให้ผมพูดแบบนั้นออกมาดังนั้นเธอจึงเสียใจและรู้สึกแย่เป็นอย่างมากอีกทั้งยังโทษตัวเองว่า ทำไมถึงยอมแพ้ต่อสิ่งล่อลวงได้ง่าย ๆพอมีหนุ่มหล่อมานวดให้เธอแค่สองที ทำไมเธอถึงปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง?แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะ เขาคิดไปแล้วว่าเธอง่าย

แต่ตอนนี้พี่สะใภ้ไม่ได้สนใจผมเท่าไหร่ เธอสนใจพี่ลี่เจียว เพื่อนสนิทของเธอมากกว่าพี่สะใภ้กำลังสังเกตสีหน้าของพี่ลี่เจียวพี่ลี่เจียวหน้าแดงเหมือนลูกแอปเปิล และดูเขินอายมาก เธอไม่กล้าแม้จะสบตาผมยิ่งเธอเป็นแบบนี้ ยิ่งแสดงให้เห็นว่าจริง ๆ แล้วเธอก็มีความต้องการมากเพราะสำหรับผู้หญิงแบบพี่ลี่เจียวแล้ว ต่อให้พวกเธอจะต้องการมากแค่ไหน อยากได้มากแค่ไหน ก็จะเก็บเอาไว้ในใจ ไม่พูดมันออกมาหากต้องการที่จะรู้ความคิดในใจของเธอ จะต้องจับสังเกตจากสีหน้าของเธอและพี่สะใภ้ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้เธอแค่มองพี่ลี่เจียวแวบเดียว ก็รู้ความในใจของอีกฝ่ายแล้ว“ลี่เจียว งั้นเธอรีบพักผ่อนเถอะ ฉันกับเอ้อร์โก่วขอตัวกลับก่อน”“พรุ่งนี้เช้าอย่าลืมไปให้เอ้อร์โก่วนวดต่อที่บ้านฉันด้วยนะ” พี่สะใภ้พูดจบ ก็หันมาส่งสายตาเป็นเชิงให้ผมกลับความจริงแล้วผมยังไม่อยากกลับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงต้องเดินตามพี่สะใภ้ออกมาเมื่อกลับถึงบ้าน พี่สะใภ้หัวเราะออกมาทันที “พี่เดาไม่ผิดเลยจริง ๆ ความต้องการของลี่เจียวถูกกระตุ้นแล้ว”ผมยังคงสงสัยว่าทำไมพี่ลี่เจียวถึงโกรธขึ้นมาอย่างกระทันหันแต่คิดยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดีผมจึ

พี่ชายผมทำหน้าตาย พูดอย่างปากแข็งพี่สะใภ้คว้าใบหูของพี่ชายเอาไว้แน่น “ที่คุณเหนื่อยน่ะมันไม่ใช่เรื่องแค่วันสองวันนี้ แล้วทำไมเมื่อก่อนไม่เคยเห็นคุณเป็นแบบนี้มาก่อนเลย?”“ตอนที่เพิ่งแต่งงานแรก ๆ วัน ๆ หนึ่งคุณทำเจ็ดแปดรอบก็ไม่มีปัญหา ยุ่งอยู่จนถึงเที่ยงคืนตีหนึ่งตีสองถึงค่อยกลับมา พอกลับมาแล้วเป็นไง ก็ยังไม่วายต้องกลับมาซ้ำอีกครั้งถึงจะนอนหลับได้”“แต่ดูคุณตอนนี้สิ ไม่ว่าจะวิธีไหนฉันก็ใช้ไปหมดแล้ว เจ้านั่นของคุณก็ยังคงอ่อนปวกเปียกอย่างกับเส้นก๋วยเตี๋ยวอย่างนั้น คุณยังไม่ยอมรับอีกเหรอว่าเป็นปัญหาของคุณ?”พี่สะใภ้เริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนสุดท้ายจึงร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ตอนนั้นที่เพิ่งแต่งงานแรก ๆ เธอพูดว่าอยากมีลูกชาย แต่พี่ชายผมกลับพูดว่าบริษัทกำลังพัฒนายังไม่มั่นคงพอ ช่วงนี้ยังมีไม่ได้พี่สะใภ้ได้ยินคำที่พี่ชายผมพูดออกมา หลังจากนั้นก็กินยาคุมกำเนิดมาตลอด ในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ บริษัทของพี่ชายผมค่อย ๆ มั่นคงขึ้นแล้ว ทางพี่สะใภ้เองก็ไปเสนอเรื่องอยากมีลูกใหม่อีกครั้ง แต่ร่างกายของพี่ชายผมกลับไร้เรี่ยวแรงพี่สะใภ้จึงรู้สึกว่ามีเพียงแค่เธอที่พยายามอยู่ฝ่ายเดีย

ผมพูดว่าสามีของหลี่ลี่เจียวเป็นแค่คนไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง แต่ถ้าเทียบกับผมแล้วเจ้าหวังเจี้ยนกั๋วก็นั้นก็ไม่ใช่คนแบบนั้นอีกต่อไป ผมรีบคว้ามือของพี่สะใภ้เอาไว้ พี่สะใภ้ยิ้มออกมาเล็กน้อย ราวกับเดาได้ว่าทำไมผมถึงทำเช่นนี้ “คิดดีแล้วเหรอ?”ในใจของผมลังเลทั้งยังย้อนแย้งอย่างมาก ด้านหนึ่งคือพี่ชายที่เป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ ที่ผมรักส่วนอีกด้านคือผู้หญิงที่ผมปรารถนา คิดใคร่ครวญไปมา สุดท้ายผมก็เลือกอย่างแรก ผมไม่อาจจะให้ความสุขเพียงชั่วครู่ มาทำให้เกิดเรื่องที่รู้สึกผิดต่อเฉินเว่ยตง งั้นผมแม่งคงเป็นได้แค่เดนมนุษย์สินะผมพยักหน้าอย่างหนักแน่น "คิดดีแล้วครับ พี่สะใภ้ พี่ควรออกไปดีกว่า"“พี่รู้ว่าเธอต้องทำแบบนี้ เอ้อร์โก่ว เธอช่างเป็นคนดีคนหนึ่งจริง ๆ”“ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่ชายของเธอมักจะพูดอยู่เสมอว่ามีน้องชายที่ดีมาก ๆ อย่างเธออยู่คนหนึ่ง”ผมมองพี่สะใภ้อย่างละอายแก่ใจ “พี่สะใภ้ ขอโทษครับ พี่กับพี่ผมดีกับผมขนาดนี้ ผมยังมีความคิดจะทำมิดีมิร้ายกับพี่อีก ผมมันไม่ใช่คนจริงๆ ”“นี่มันไม่ใช่ความผิดของเธอทั้งหมด เป็นความผิดของพี่สะใภ้ด้วยเหมือนกัน ที่พูดกับเธอต่อหน้าประจำว่าให้เปิดใจอ