All Chapters of สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: Chapter 1381 - Chapter 1390

คนเหล่านี้ดูดุร้าย ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ส่งเสียงคำรามราวกับสัตว์ป่าอินชิงเสวียนพิจารณาดูแวบหนึ่ง แล้วก็คิดในใจว่า ดูเหมือนซอมบี้ในภาพยนตร์จริงๆ ราชาแคว้นเฟยเหยาสามารถทำให้คนเป็นขนาดนี้ได้ด้วยการล่อลวงเพียงไม่กี่คำ ช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งจริงๆจากก้นบึ้งของหัวใจ นางไม่อยากให้คนผู้นี้เป็นลั่วสุ่ยชิง อินชิงเสวียนชื่นชมผู้หญิงคนนี้จริงๆ เมื่อคิดว่านางอาจจะอายุกว่าสหัสวรรษ อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา บางทีอาจเรียดชกนางว่าคุณย่าทวดน่าจะเหมาะกว่าเย่จิ่งอวี้กล่าวว่า “ทางเรามีวิธีที่จะแก้ไขได้จริงๆ เชิญทุกท่านไปพักก่อน มอบศิษย์เหล่านี้ให้เราจัดการก็พอ”ขณะที่พูด เฮ่อยวนก็ออกมาแล้วเช่นกันเมื่อรู้ว่าคนเหล่านี้ล้วนเป็นสหายชาวยุทธ์ในยุทธจักร จึงสั่งให้คนจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกเขาทันทีหลี่เซิ่งเทียนและคนอื่นๆ ได้รับการต้อนรับอย่างกระตือรือร้นก็รู้สึกตกใจ นี่เป็นถึงสำนักสันโดษที่ดำรงอยู่ในอันดับต้นๆ ของยุทธจักร ในความเห็นของพวกเขา เจ้าเมืองแห่งอิ๋นเฉิงย่อมต้องเป็นคนที่ไม่เข้าใจความทุกข์ยากของชาวบ้านสามัญชน อยู่สูงส่งเหนือผู้อื่น แต่กลับไม่คาดคิดเลยว่าจะเข้าถึงง่ายขนาดนี้ เมื่อเ

ใบหน้าของเย่จั้นเต็มไปด้วยความสุข กล่าวชมเชยอย่างเต็มปากเต็มคำ “สมแล้วที่เป็นสตรีจากตระกูลอิน ฉลาดหลักแหลมเกินคนจริงๆ”อินหลีหน้าแดงเล็กน้อย“ข้าไม่หลักแหลมเท่าชิงเสวียน ทั้งยังเกี่ยวข้องกับกิจการบ้านเมือง ทุกอย่างต้องทำด้วยความระมัดระวัง ท่านถือเสียว่าเป็นข้อเสนอแนะเท่านั้นก็พอ แล้วค่อยหารือกับจอมพลกวนกับพี่ใหญ่ของข้าก่อน แล้วค่อยตัดสินใจอีกที”เย่จั้นยืนขึ้นและพูดว่า “ไม่มีใครมีความคิดที่ดีไปกว่าอาหลีแล้วล่ะ ข้าจะกลับไปที่ห้องหนังสือแล้ว”“อืม”อินหลีมองส่งเย่จั้นออกไปด้วยสายตาหวานซึ้ง รู้สึกมีความสุขที่สามารถช่วยเขาแก้ปัญหาได้จากนั้นถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าฮ่องเต้กับชิงเสวียนจะปลอดภัยดีหรือไม่ แค่หวังว่าเรื่องนี้จะจบลงในไม่ช้า ผู้คนในใต้หล้าจะมีความสงบสุข...วันรุ่งขึ้นเย่จั้นสวมหน้ากากของเย่จิ่งอวี้ไปประชุมเช้าในราชสำนัก สองอาหลานมีสัดส่วนเท่ากัน มีรูปร่างคล้ายกันมาก นอกจากนี้ทั้งสองยังกำเนิดในราชสกุล บารมีแห่งราชสกุลนี้ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งทำเลยตอนนี้เมื่อสวมใส่ใบหน้านี้ ยิ่งยากที่จะแยกแยะว่าเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม นอกจากกวนฮั่นหลินกับอินจ้งแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่า

“เสวียนเอ๋อร์กำลังคิดอะไรอยู่”เสียงของเย่จิ่งอวี้ดังอยู่ข้างๆ กระแสเสียงที่อ่อนโยนและมั่นคงนั้น ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมากอินชิงเสวียนหันกลับมาด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน“ความเงียบกะทันหัน กลับทำให้รู้สึกไม่สบายใจ”เย่จิ่งอวี้ก้มมองนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความรัก“เสวียนเอ๋อร์หมายถึงแคว้นเฟยเหยา?”อินชิงเสวียนพยักหน้า“ถูกต้อง ตั้งแต่มีคนจำนวนมากมาที่อิ๋นเฉิง พวกเขาก็เงียบไป พวกเขาวางแผนมานานมาก แล้วจู่ๆ จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไร พวกเขาต้องมีแผนอื่นแน่ๆ ข้ากังวล ว่านี่อาจจะเป็นกลอุบายอะไรบางอย่างหรือเปล่า”“แผนล่อท่านเข้าไปในหม้อดิน? ข้าคิดว่าเสวียนเอ๋อร์กังวลมากเกินไป ลูกหลานของชาวเฟยเหยา ไม่เหมือนกับชาวเฟยเหยาที่แท้จริง เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะมีความปรารถนาที่จะฟื้นฟูแคว้น ความสามารถด้านวรยุทธ์ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีสูงกว่าราชาแห่งแคว้นเฟยเหยา ทั้งหมดนั้นก็เป็นเพียงฝูงชนที่ไร้สติ อีกทั้งชาวยุทธ์ทุกคนในยุทธจักรก็มารวมกันที่นี่ สำนักใหญ่ๆ หลายสิบสำนักร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู ผู้ใดจะสามารถต้านทานได้ หรือว่าคนเหล่านั้นแข็งแกร่งมากกว่าผีแคระตงหลิวที่เคลื่อนไหวรวดเร็วอย่างนั้นหรือ”คำพ

สีหน้าท่าทางของนางไม่ได้ดูเสแสร้งจอมปลอม อินชิงเสวียนก็ไม่รู้สึกถึงความอาฆาตพยาบาทใดๆ หรือว่าตัวเองคิดมากไป?แต่กลับพูดด้วยรอยยิ้ม “ย่อมเป็นไปได้อยู่แล้ว ถ้าคุณชายหลิวเต็มใจ ข้าจะไปคุยกับท่านแม่พรุ่งนี้”หลิวซือจวินคุกเข่าลงอย่างตื่นเต้น“หากได้คำนับท่านเจ้าเมืองและฮูหยินเป็นพ่อแม่ ซือจวินจะพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อสานต่อทักษะทางการแพทย์ของอิ๋นเฉิง”อินชิงเสวียนรีบคว้าตัวนางไว้“เจ้าคุกเข่าก็อย่ามาคุกเข่าให้ข้าสิ ข้าเชื่อในความสามารถของเจ้า นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด!”“ได้ พรุ่งนี้เจอกัน”หลิวซือจวินกล่าวลาอินชิงเสวียนด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น อินชิงเสวียนพิจารณาดูนางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็นึกในใจว่า แม่นางน้อยคนนี้ดูจิตใจใสซื่อบริสุทธิ์ บางทีตั้งแต่ข้ามภพมาก็ต้องประสบพบเจอกับการหลอกลวงแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันมากเกินไป จนทำให้นางรู้สึกน่าสงสัยทุกคนที่เจอ คงใช้ความคิดของคนเลวไปคาดการณ์ความคิดของคนดีแล้วกระมังถ้านางมีเจตนาชั่วร้ายจริงๆ คงไม่สวมเสื้อผ้าปลอมตัวผู้ชายตลอดเวลาแม้ว่าหลิวซือจวินจะเป็นศิษย์ของนักพรตเทียนจี แต่ก็ไม่ได้มีภูมิหลังเดียวกับชาวเฟยเหยา นางได้รักษาคน

นางเหลือบมองเฮ่อยวนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมท่านดูไม่เต็มใจนัก หรือว่าอิ๋นเฉิงไม่สามารถเลี้ยงเด็กผู้หญิงแค่คนเดียวไม่ได้?”เฮ่อยวนส่ายหัว กระซิบเสียงแผ่วเบา “อาจมีความเข้าใจผิด”“เข้าใจผิดอะไร”หลังจากได้ยินสิ่งนี้เหมยชิงเกอก็รู้สึกสับสนเฮ่อยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าบังเอิญเห็นภาพบุคคล คนในภาพวาดนั้นคล้ายกับข้ามาก และภาพนี้เป็นของหลิวซือจวิน”เหมยชิงเกอมองเฮ่อยวนด้วยความตกใจ“ท่านหมายความว่า ที่นางยืนกรานที่จะอยู่ที่อิ๋นเฉิง เพราะท่าน? หรือว่านางได้ยินชื่อเสียงของท่าน จึงเกิดตกหลุมรัก?”เฮ่อยวนโอบแขนไว้รอบไหล่เหมยชิงเกอ เม้มริมฝีปากยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าคิดเหลวไหลอะไรอยู่ ข้าเป็นตาแก่ที่ก้าวขาเข้าโลงศพไปแล้วครึ่งหนึ่ง จะไปหาเด็กสาวๆ มาชอบได้อย่างไร”เหมยชิงเกอแค่นเสียงหึและพูดว่า “ฉีอวิ๋นจื่อและกงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็ต่อสู้จนตายเพื่อท่านไม่ใช่หรือ”“คราวนี้สถานการณ์แตกต่างออกไป ทุกครั้งที่น้องชายหลิวมองมาที่ข้า มันไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง กลับเหมือนกับว่ากำลังมองพ่อ”“หรือว่าท่านทำอะไรโดยไม่ยั้งคิดข้างนอก มีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น?”