บททั้งหมดของ หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว: บทที่ 151 - บทที่ 160

หลังจากกลับมที่โรงพยาบาลผิงอันลู่เฉินก็ดื่มเหล้าคนเดียว แก้วแล้วแก้วเล่า ไม่ได้หยุดเลยแม้ว่าสีหน้าเขาจะไร้อารมณ์ แต่ในใจเขาก็ใจร้อนเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ความรู้สึกสามปี บางที ถึงเวลาปล่อยวางแล้วจริง ๆ"คุณหมอ! คุณหมอ..."เมื่อลู่เฉินมึนเมาเล็กน้อย เสียงเคาะประตูที่เร่งรีบก็ดังขึ้นพอเขาเปิดประตูโรงพยาบาลออกมาดู ก็เห็นว่าข้างนอกมีสาวสวยสองคนยืนอยู่สาวคนหนึ่งในชุดขาว หน้าตาดูบริสุทธิ์และน่ารัก เหมือนนางฟ้าที่ลงมาจุติ บริสุทธิ์มากสาวอีกคนสวมชุดสู้สีดำ ใบหน้าประณีต เต็มไปด้วยความองอาจผึ่งผาย ดูเหมือนจะมีความรู้สึกที่ไม่แพ้ลูกผู้ชายแต่ตอนนี้เธอหน้าซีด ได้รับบาดเจ็บที่ท้องและเลือดไหลไม่หยุด"พี่คะ ขอถามหน่อยว่าคุณหมอที่นี่อยู่ไหมคะ? เพื่อนฉันได้รับบาดเจ็บและต้องการรักษาอย่างเร่งด่วนค่ะ!" สีหน้าของสาวในชุดขาววิตกกังวล"ผมก็คือหมอ เข้ามาเถอะ" ลู่เฉินหลีกทางให้"ขอบคุณค่ะพี่"สาวในชุดขาวรีบกล่าวขอบคุณซ้ำๆ แล้วหันไปหาคนรอบข้าง "พี่อวิ๋นคะ ฉันพยุงให้คุณเข้าไป""เดี๋ยวก่อน!"ต่งอวิ๋นขมวดคิ้ว "น้องเสวี่ย ตัวคนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนติดเหล้า ฉัน

"ไอ้เด็ก แกกล้าพอจริง ๆ"หลังจากหัวเราะแล้ว สีหน้าของเหลยเจียงก็เย็นชาลงทันที "กูไม่ได้เห็นคนที่ไม่กลัวตายอย่างแกมานานแล้ว!""หยุดพูดเรื่องไร้สาระ รีบชดใช้เงิน" ลู่เฉินดูใจร้อนเล็กน้อยอารมณ์เขาไม่ดีอยู่แล้ว ยังพูดจู้จี้อยู่ กวนตีนจริงๆ"ฮ่าฮ่าฮ่า... กูว่าแกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาเลย!"เหลยเจียงยิ้มอย่างดุเดือดและทำท่ามือทันที "มาสิ! ขัดมือและเท้าของไอ้เด็กคนนี้ให้กู กูต้องดูว่าปากของเขาแข็งแค่ไหน!""ครับ!"นักฆ่าหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาไม่พูดสักคำ ถือมีดขึ้นก็ไปฟันกระบวนท่านั้นล้วนโหดเหี้ยมมาก เหมือนจะต้องฆ่าลู่เฉินให้ตายอย่างเด็ดขาด"เดี๋ยว คุณเพิ่งสัญญาว่าจะปล่อยเขาไปนะ!" มู่หรงเสวี่ยตะคอกอย่างอ่อนโยน"คุณหนูมู่หรงครับ ผมแค่สัญญาว่าจะไม่ฆ่าไอ้เด็กคนนี้ แต่เขาชอบรนหาที่ตาย งั้นก็อย่าโทษผมที่สอนบทเรียนเขาหน่อยเลย!" เหลยเจียงยิ้มยิงฟันแต่ในเวลาที่ทั้งสองคุยกันเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นอย่างกะทันหันนักฆ่าที่เพิ่งวิ่งไปข้างหน้า ยังไม่เข้าใกล้ลู่เฉินเลย ก็เหมือนถูกฟ้าผ่าพากันล้มลงกับพื้นไปแล้วพวกเขาชาไปทั้งตัวสักพัก และขยับตัวไม่ได้หลายคนมองอย่างตั้งใจ และพบว่า ไม่รู้ว่

วันรุ่งขึ้น ตอนเช้า"ก๊อกๆๆ..."ลู่เฉินถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเคาะประตูครั้นเขาเปิดประตู ก็เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกนั้นเป็นหวางป่ายโซ่"นายกสมาคมหวางครับ เช้าอย่างนี้ มีเรื่องอะไรหรอกครับ?" ลู่เฉินหาวไปหนึ่งที"คุณลู่ครับ มีข่าวดี!"หวางป่ายโซ่พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า "ยาวิเศษสุดยอด'ลูกดำแดง'ที่ท่านต้องการ ได้รู้ที่อยู่แล้วครับ""ลูกดำแดง?"ลู่เฉินกระปรี้กระเปร่าทันที "คุณแน่ใจเหรอ?"ลูกดำแดงหายากมาเป็นร้อยปี เช่นเดียวกับยาวิเศษสุดยอดอื่น ๆ ล้วนเป็นสมบัติที่หายากมากถ้าเขาสามารถรับลูกดำแดงได้ งั้นแค่ต้องการสมุนไพรวิเศษสามต้นสุดท้าย เขาก็สามารถกลั่นยาเม็ดยืดอายุได้แล้ว"แน่ใจแน่นอนเลยครับ!"หวางป่ายโซ่พยักหน้าอย่างหนัก "ลูกดำแดงเดิมเป็นสมบัติของหุบเขาราชายา แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ มันถูกซื้อไปในราคาสูง และบุคคลนี้อาศัยอยู่ในวิลล่าชิงอวิ๋นชั่วคราวพอดี!""โอ้? เป็นใครล่ะ?" ลู่เฉินยักคิ้ว"มู่หรงเฉิงของตระกูลมู่หรง" หวางป่ายโซ่กล่าว"มู่หรงเฉิง? เขาจะเอาลูกดำแดงไปทำอะไร?" ลู่เฉินหรี่ตาเล็กน้อยแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นมู่หรงเฉิงมาก่อน แต่ในความเป็นจริง เขากับตระกูลมู่หรงก็ถือว่าม

หลังเข้าใจสถานการณ์แล้ว ไม่ใช่แค่ต่งอวิ๋นในตอนนี้ ต่งยวี่หลานก็ประหลาดใจมากเช่นกันถ้าเธอรู้ตัวตนของลู่เฉินเร็วกว่านี้ เธอก็จะไม่ปล่อยให้มู่หรงเฉิงไล่เขาออกไปแล้วไม่ว่ายังไง ในยามอันตรายเขาก็เคยช่วยลูกสาวของเธอเองไว้"โชคดีที่ไม่ได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าเอายาเม็ดนี้ทิ้งไป งั้นลูกก็เป็นอันตรายแล้ว!” ต่งยวี่หลานมีสีหน้าหวั่นกลัว โชคดีที่ก่อนหน้านี้เธอระวังตัวเอาไว้ก่อน มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงมากจนคาดไม่ถึง"แม้ว่าลูกจะปลอดภัยเป็นการชั่วคราว แต่ความเย็นก็ยังไม่ถูกขจัดให้หมดไป"หลังจากมู่หรงเฉิงตรวจสอบอาการป่วยแล้ว เขาก็พูดสั่งว่า “ต่งอวิ๋น คุณไปที่โรงพยาบาลอะไรนั่น แล้วเรียกลู่เฉินมา”"คุณลุงเฉิงคะ ท่านคงจะไม่ได้เชื่อจริง ๆ หรอกใช่ไหม ว่าผู้ชายคนนั้นจะรักษาโรคของมู่หรงเสวี่ยให้หายได้?” สีหน้าของต่งอวิ๋นซับซ้อนเล็กน้อยภายใต้แนวคิดอุปาทาน เธอมักจะรู้สึกว่าลู่เฉินไม่น่าไว้วางใจ"ผมแค่อยากฟังว่าเขามีแผนการรักษาอะไร" มู่หรงเฉิงกล่าวแน่นอนว่าเขาไม่เชื่อว่าชายหนุ่มอายุยี่สิบต้น ๆ จะไปมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าตกใจอะไรได้แต่เมื่อประสิทธิผลของยาเม็ดนั่นมีให้เห็นกับตา ตอนนี้เขาจ

หมอทุกคนต่างก็พากันพูดตําหนิขึ้นมา"ไอ้หนุ่มเอ๋ย อาจารย์ของคุณเป็นใคร ถึงกล้ามาพูดจาบ้า ๆ แบบนี้?”ซุนเหมี่ยวซินมองพิจารณาลู่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า สีหน้าเขาดูไม่พอใจมากหลายปีมานี้ ยังไม่เคยมีใครกล้ามาสงสัยฝีมือทางการแพทย์ของเขาเลยยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นไอ้เหนุ่มที่เด็กอย่างนี้อีก"ฮึ่ม! ไอ้คนที่ไม่เจียมตัว ถึงกล้าเล่นตุกติกต่อหน้าหมอเทวดาซุนเหรอ? กวนตีนจริง ๆ!” สีหน้าของหงเสี้ยวไม่ดี"ไอ้หนุ่ม ผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้พูดแบบนี้ แต่ตอนนี้ โปรดออกไป อย่ารบกวนหมอเทวดาซุนในการรักษาโรค!”น้ําเสียงของมู่หรงเฉิงเข้มขึ้นเล็กน้อย และสีหน้าของเขาก็เริ่มหมดความอดทนได้คืบจะเอาศอกเลย“ไม่ต้องไล่เขาไปหรอก! ก็ให้เขายืนดูอยู่ตรงนี้แหละ!"ซุนเหมี่ยวซินวางสองมือไว้ไปด้านหลัง และพูดขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “ก็เขาสงสัยทักษะทางการแพทย์ของผมไม่ใช่หรือ? วันนี้ผมจะให้เขาเปิดหูเปิดตาเอง!""สมกับที่เป็นหมอเทวดาซุน นิสัยไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ขอชื่นชม!" บรรดาหมอต่างพากันยกย่องขึ้นมาเมื่อเห็นซุนเหมี่ยวซินเอ่ยปาก มู่หรงเฉิงก็ยากที่จะคัดค้าน เขาทำได้แค่ยอมรับการมีตัวตนอยู่ของลู่เฉินไปโดยปริยาย