All Chapters of My First Love: Chapter 61 - Chapter 70

Kinabukasan, ay agad na tinawagan ni Allianna ang magulang ni Daylon, para siya ay makauwi na. Ipinaliwanag niya sa kaniyang mga kaibigan kung bakit kailangan niya nang makauwi para hindi ito magtaka o magtampo sa kaniya. Ang sinabi niya, ay kailangan niya nang umuwi dahil may emergency sa bahay nila.Gusto niya man magstay ng isang araw sa resort, ay hindi na pwede dahil ayaw ni Allianna makaharap si Grace. Hindi pa siya handa, para makita ang taong pumatay sa kaniyang magulang. At alam ni Allianna na kapag nagkita silang dalawa, ay baka magkagulo sa resort nang dahil sa kaniya.“Nandito na naman siya,” walang ganang sabi ni Demitri nang makapasok sina Allianna at Daylon sa loob ng bahay. “Maingay na naman ang bahay,” dagdag pa nito. Kaya kinurot ni Mialyn ang tenga ni Demitri.“Aray,” daing ni Demitri. Kaya tinanggal na ni Mialyn ang kamay sa tenga ni Demitri.“Kakadating lang namin tapos ‘yan ang sasabihin mo? Kung wala kang magandang sasabihin, pumunta ka na lang sa kwarto niyo,”

Nang makauwi ako, ay dumeretsyo ako sa kwarto ko at tinignan ng mabuti ang text na nagtext sa akin kanina. Napakalma ko naman na ang sarili ko, kaya ok na ako kapag tinitignan ang text. Hindi na rin ako natatakot dahil naniniwala ko sa sinabi sa akin ni Auntie Mialyn.Bakit ba nila ako kailangan patayin, kung pwede naman nila akong kausapin ng maayos? Pwede nila akong kausapin na si Auntie Grace muna ang magpapatakbo ng kompanya ng magulang ko hanggat nag-aaral pa ako. Bakit kailangan pa nilang angkinin iyon? Pamilya kami, kaya kailangan sila ang tumutulong sa akin at sila ang kasama ko ngayon.Kung sino pa ang hindi ko kadugo, ay sila pa ang kasama ko ngayon. Sila pa ang tumutulong sa akin.Hindi na ba talaga madadaan sa usapan ito? Dahil kapag may pag-asa pa, ay pupuntahan ko sila at ako mismo ang kakausap sa kanila. Kung kailangan kong magsorry sa kanila, ay gagawin ko kahit wala akong kasalanan.Pwede kong gawin ‘yun para maging tahimik ang buhay ko. Gusto ko lang naman mabuhay ng

“Kisha, totoo bang hindi natin sasabihin kay Allianna ang narinig narinig natin?” tanong ni Yvon.“Ano ka ba, Yvon? Baka may makarinig sa’yo. Baka marinig ka rin ni Hillaree. Alam mong close ang dalawang ‘yun,” inis na sabi naman ni Kisha.“Wala namang tao sa classroom natin. Kaya imposibleng may makarinig sa ating dalawa. Wala rin si Hillaree rito…Sorry, Kisha. Ilang araw ko nang nasa isip ang sikreto natin at alam mong hindi ako mapakali kapag meroon akong nalaman na kailangang sikreto.”“Yvon, isipin mo si Allianna. Kaibigan din natin siya kaya ayaw ko siyang masaktan sa kung ano man ang malalaman niya.”“Anong malalaman ni Allianna?” Napatingin ang dalawang magkaibigan kay Hillaree na kakapasok lang ng classroom at meroon itong hawak-hawak na tatlong chips at tatlong oranger juice na nasa bote. “Anong malalaman ni Allianna, Kisha?” pag-uulit ni Hillaree, pero seryoso na ang mukha nito ngayon.“Kisha, sabihin mo na. Narinig niya na tayo. Wala na tayong choice kung hindi ang sabihin

“Allianna?” Napatingin ako kay Hillaree nang makita niya ako sa tabi ng gate sa labas. “Bakit hindi ka pa umuuwi? Sino ang hinihintay mo riyan?”“Hinihintay ko si Daylon. Ang sabi niya kasi sa akin, ay sabay kami uuwi. Kaya hinihintay ko siya.” Kumunot ang noo niya at hinawakan ang braso ko.“Mukhang matatagalan ka pa riyan dahil may ginagawa pa si Daylon sa SSG room. Hindi kinaya ni Kiara ang mga resposibilidad kaya kailangan nila sa Daylon. Sigurado ako na busy ‘yun.” Tumungo ako. “Mauna na ako sa’yo, Allianna. Huwag ka masyadomg magpagabi rito dahil madaming mga loko-lokong mga lalaki rito. O kaya itext mo na si Daylon kung hihintayin mo pa siya o hindi na. But, mas maganda kung huwag mo na siyang hintayin.”Nang makaalis si Hillaree, ay tinignan ko ang phone ko kung meroon bang text sa akin si Daylon, pero wala. Iyon pa rin ang message na usapan namin kagabi. Kahit goodmorning man lang, ay wala.Unti-unti nang nagsisilabasan ang mga estudyante, pero wala pa rin si Daylon. Totoo ba

Allianna’s POVNagising ako na masakit ang ulo. Tinignan ko ang paligid at nasa isang unfamiliar na kwarto ako ngayon. Madilim ang kwarto, pero maayos ang kama na hinihigaan ko.Naalala ko, meroon pa lang kumuha sa akin na tatlong hindi ko kilalang lalaki dahil nakamask. Sigurado ako na si Aunt Grace ang may pakana ng pagdukot sa akin. Pero natatakot ako dahil hindi ko alam kung nasaan ako at napakadilim ng kwarto.Ang liwanag lang na nakikita ko, ay ang glass na bintana na nasa pintuan.Pagkaupo ko, ay mas lalong sumakit ang ulo ko kaya napadaing ako. Hinayaan ko muna na nakaupo dahil baka kapag tumayo ako agad, ay maout of balance ako.“Uggh,” mas dumaing ako sa sakit nang maramdaman ko ang sakit ng dalawa kong braso. Nagulat ako nang makita ang braso ko na may mga malalaking pasa na nang galing siguro sa paghawak nila ng mahigpit sa akin nong kinuha nila ako.Nasaan ba ako ngayon? Nanghihina ang buong katawan ko.Pakiramdam ko ngayon, ay wala na akong kasama at mag-isa na lang. Sim