All Chapters of Before Us: Chapter 1 - Chapter 10

I stared at the big painting in front of me. Nakadikit iyon sa puting pader ng aking kwarto. Nakapinta ro’n ang mukha ng aking mga yumaong magulang. My parents whom I never had the chance to be with since I was born. Despite of that, hindi ko naramdaman ang pagiging isang ulila. I have my Ate Clara beside me who became a sister, a mother, and a father to me. And in fact, I grew up being rich because of Ate Clara’s endeavor and perseverance. Nakapagpatayo siya ng isang kumpanya ng mga beauty product dito sa Pilipinas, ang Ever Beauty. And now, it is the leading and most successful company in our country. Halos lahat ay tinatangkilik ang mga produkto nila dahil sa pagiging epektibo nito at mabibili lamang sa murang halaga. Pati sa ibang bansa ay nakapage-export na rin sila ng kanilang produkto. Minsan nga ay nagtataka ako kay Ate. Kung paano siya nagkaroon ng sobrang lawak na kaalaman kung paano gagamitin sa pagpapaganda ang iba’t ibang uri ng mga halaman gayong sa normal na eskwelaha

NAPAMULAT na lamang ako ng aking mga mata nang maramdaman ko ang pagtama ng isang magaan na bagay sa mukha ko. Dinampot ko ang ginumos na papel at saka ibinato iyon pabalik sa labas ng binatana ng aking kwarto. Tumayo ako mula sa pagkakahiga sa banig at saka tinungo ang may kalakihang bintana sa aking kwarto. Pagdungaw ko sa binatana ay doon ko nakita sina Jeremy at Lance. Nakaupo si Lance sa malaking bato at hindi maipinta ang mukha nito habang si Jeremy naman ay nakasakay sa duyan at hawak-hawak ang papel na ibinato ko pabalik sa kaniya habang dinuduyan nang malakas ang sarili. Kaya naman pala nakasimangot si Lance dahil naunahan na naman siya ni Jeremy sa pag-upo sa duyan. “Buti naman at gising ka na, Mr. Torpe, na kung hindi ko pa aksidenteng naitulak kay Jennifer ay mananatiling hanggang tingin na lamang sa kaniyang iniirog,” mahabang litanya ni Jeremy. “Gago, ang baduy,” saad naman ni Lance kay Jeremy. “Inggit ka lang kasi nauna ako sa duyan,” pang-aasar ni Jeremy. “Ang aga-

“ANG ganda ng lugar!” namamanghang turan ko. Dinala ako ng taong lobo na ‘to sa isang mala-mini farm dito sa bundok. Maayos na nakahilera sa buong paligid ang mga puno ng iba’t ibang klaseng prutas at gulay. Sino naman kaya ang nagtayo nito sa ganitong klaseng liblib na lugar? Bumaba na ako sa kaniya. Pagkatapos ay nag-anyong tao ulit siya. Susmaryosep! Nakita ko na naman nang hindi sinasadya ang kaniyang ‘ajanabvssvshshh’—nevermind. Kagaya ng ginawa ko kanina ay muli ko siyang binihisan. Ngunit ngayon ay t-shirt at pants style ang ginawa ko. Hindi na kaya ng panga ko na tumawa pang muli nang sobra. “Welcome to my farm,” proud na saad niya at iminuwestra ang kaniyang kamay. “Ikaw ang gumawa niyan?” may pagdududa na tanong ko. “Believe me or not, I’m the one who planted all these fruits and vegetables.” “Bakit wala ka sa kuta niyo?” kuryuso na tanong ko. Naupo siya sa damuhan at tumanaw sa kaniyang farm. Maaliwalas ang kaniyang mukha. “I’m a rouge now. I was kicked off because I

“WAIT!” tawag ko kay Akira nang tumalikod na siya at akmang tatakbo palayo sa akin. Huminto siya sa paggalaw at nanatili lamang na nakaharap ang likod niya sa aking gawi. Nasundan iyon ng katahimikan sa pagitan namin. Nakatingin lamang ako sa kaniya at hindi ko alam kung ano ang aking sunod na sasabihin. My hands were cold and tears started flooding from my eyes. To be honest, I don’t really feel afraid of him despite of him becoming a werewolf—but I’m really getting emotional. Nagsisimula na akong mag-overthink. Anong mangyayari sa kaniya kapag nalaman ng iba na gan’yan ang tunay niyang pagkatao? Paano na lang kaming dalawa? Natatakot ako sa katotohanang magkaiba pala ang mundo namin. Hindi ko alam kung ano ba dapat ang mararamdaman ko at kung maniniwala ba ako sa lahat ng nasasaksihan ko ngayon. Maybe this is just only a dream. Oo, tama! There’s no such thing as werewolf. They’re just fictional beings. Ngunit sa pagkakaalala ko ay hindi naman ako nagbabasa ng tungkol sa ganiyang

NAPAMULAT ako kasabay ng matinding paghiyaw ko nang tuluyan ng bumaon sa aking leeg ang mga pangil ni Akira. Nanlalaki ang aking mga mata habang nakatitig sa buwan. Hindi ko maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko. Ang aking paningin ay unti-unting nagiging kulay lila sa hindi ko malaman na dahilan. Kasunod nito ay ang hindi ko inaasahan na pagdaloy ng isang ala-ala na kusa na lamang naglaro at sinakop ang aking buong ulirat. I SAW my mom giving birth to me with my father holding her hand while attentively sitting beside her. Pinagmasdan ko ang kabuuan ng kwarto at napanganga ako sa aking napagtanto, isa itong kwarto na kulay puti at umuulan ng makulay na magic dust ang buong paligid na hindi ko alam kung saan at pano nagmumula. Maraming ibon ang nakahapon sa mga ibabaw ng mga gamit dito at mukhang nakatutok ang kanilang atensyon sa pagbibigay silang sa akin. I noticed the little version of ate Clara playing with the other birds on the left side of the room. I wish I could picture h