Lahat ng Kabanata ng My Beloved Corazon: Kabanata 41 - Kabanata 50

 Nakapila na ang lahat at hinihintay na lang ay ang hudyat upang simulan ang graduation march. Sampong tao ang nauuna sa akin dahil na rin C ang simula ng apelyido ko ay medyo malapit lang ako sa unahan. Kapansin-pansin na ako lang ang walang kasamang magulang sa pila, kaya minabuti ko na lang na 'wag nang magpalinga-linga sa kung saan dahil aaminin ko subra akong naiinggit sa lahat ng mga ka batch mate ko dahil nakikita ko kung paano sila ipagmalaki ng mga magulang nila sa araw mismong ito. "Halika ka na Ben." Ikinagulat ko ng biglang sumulpot si Mrs. Tan sa tabi ko at inaaya ako na simulan ang maglakad.  "Po?" sa pagtataka ko ay natanong ko ito. "Halika ka na ikaw na sunod na mag-mamartsa," saad niya pa sa akin. Bago ko pa tuluyang maunawaan siya ay napalingon ako sa dulo ng pila kung saan sina Azon, doon ay nakita ko siyang nakatingin sa akin at naka thumbs u

Hindi ko na maipaliwanag ang kabang nararamdam ko ngayon, kasing bilis ng pagpapaharurot ko sa motor ay siya ring bilis ng tibok ng puso ko na tila ba nakikipag-karira at kinakailangan manalo. Hindi ko kakayaning hindi maabutan siya, kaya kailangan ko pang bilisan. Bakit ngayon lang siya nagsabi sa akin na aalis siya kaya ko naman unawain ang paliwanag niya eh, hindi ko lang matanggap na iiwan niya ako na parang tangang walang alam sa mga nangyayari. Hindi ko kakayanin na matatapos lang sa amin ng ganito kasi aalis siya.Kung kinailangan na sumama sa kanila ay gagawin ko, hindi na mahalaga sa akin ang sasabihin ng magulang ko dahil hindi ko kakayaning mawala ang isang tao na tanging nagbigay halaga sa akin. Napakaraming tanong na gumugulo sa aking isipan na hindi ko na rin maintindihan kasi alam kong mailap ang mga sagot. Halos kalahating oras na akong nasa byahe ng saglit

Tinatanya ko ang bawat hakbang na ginagawa ko pababa ng hagdan na iyon. Sa dalawang taon kong bulag ay nagawa ko nang kabisaduhin ang bawat hakbang ko sa pag-akyat at baba ko sa hagdan na ito. Ngunit kahit ulit-ulitin ko pa sigurong maglakad pababa at pataas ay hindi pa rin madali dahil hindi ko makita ang dinaraanan ko, subrang hirap ng wala akong mahagilap na liwanag kahit na naisin ko pa. Hawak ko sa kaliwang kamay ko ang tungkod, ito ang nagsisilbi kong gabay sa paglalakad at upang matiyantiya ko ang bawat hahakbangan kong palapag ng hagdan. Humawak ako sa railings ng hagdan upang magsilbi ring balanse sa akin kung sakali mang mamali ako ng hakbang. Naka limang hakbang na siguro ang nagawa ko pababa ng hagdan ngunit nararamdaman ko na tila may mga matang nakamasid sa akin. Paulit-ulit na ganoon ang senaryo na nararamdaman ko na tila ba binabantayan ako sa pagbaba kung sakali mang mahulog ako. Hin

Matagal kong pinanabikan ang mga yakap ni Mom na kahit minsan hindi ko naramdaman, minsan pang hiniling ko na sana hahawakan niya ako sa likuran upang patahanin sa pag-iyak, hindi ko akalaing ngayon ay nararamdaman ko na. Gusto kong yakapin siya pabalik ngunit tila ba istatwa ang katawan ko sa mga sandaling ito. "Ayos lang ako," mariing binitawan ko ang salitang ayos lang ako kahit dama ko sa loob ko ang matinding kirot na ang katotohanan ay hindi naman talaga ako okay. Pilit kong kinuntrol ang mga luhang nangingilid na naman sa mga mata ko, ramdam kong anumang oras ay handa itong pumatak sa kadahilanang hindi ko na kaya ang bigat. "Anak I'm so sorry," paghingi ni Mom ng tawad sa'kin sa kabila pa rin ng mahigpit na pagkakayakap niya. Hindi ko maipaliwanag sa sarili ko kung ano ang nararamdaman ko, ngunit sigurado akong hindi pa kayang tanggapin ng puso ko ang mga patawad mula sa kaniya sa tagal na pa

 "Natapos na ang lahat nandito pa rin ako. Heto't nakatulala sa mundo oh... Sa mundo oh wooh." Naitigil ko ang kinakanta ko ng maramdaman ko ang mga yabag ng sapatos na papalapit sa akin, tila rin may mga matang nakamasid kahit pa alam kung mag-isa lang ako sa silid ko. Amoy ng mabangong pabango ang kasabay ng hangin na humampas sa mukha ko, ang amoy na kahit hindi ko alamin ay kilalang-kilala ko. Amoy ng isang taong matagal ko nang hinihintay. Hindi ako kumibo at nagsalita, hinintay ko ang yabag ng paa na iyon na kusang lumapit sa akin. Narinig ko ang saglit na paghinto nito bago muling tumuloy sa paglalakad hanggang maramdaman ko ang prisensya nitong tumabi sa mahabang silyang kinauupuan ko ngayon. Gustong-gusto kong makasigurado na siya nga iyon ngunit hindi ko magawang makagalaw at labis ko pang ipinagtaka kung bakit wala manlang akong maramdaman na tuwa kahit nagbalik na siya.